№ 640 การดูถูกของอาจารย์

“ท่านอาจารย์ พวกเราต่างเร่งมาจากต่างถิ่น โอกาสที่สามปีมีครั้งหนึ่งสำคัญสำหรับพวกเรามาก ยามนี้ฟ้ายังไม่มืดสนิท ท่านอาจารย์ให้พวกเราลงชื่อประเมินก่อนค่อยไปเถอะ!”

กวนสีหลิ่นในชุดสีดำ กล้ามเนื้อแข็งแรง ชุดคลุมถูกดึงจนยับยู่ยี่ เพราะวิ่งตากแดดข้างนอกบ่อยๆ สีผิวจึงกลายเป็นสีน้ำตาลแก่ค่อนข้างเข้ม ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งและหาญกล้าไม่กลัวตาย

ครั้นเห็นว่านักเรียนคนหนึ่งที่เข้ามาลงชื่อประเมินกล้าขวางทางเขา สีหน้าอาจารย์คนนั้นถมึงทึงทันที กวาดมองกวนสีหลิ่นอย่างเย็นชา แล้วตะคอกอย่างเหลืออด “ไสหัวออกไปซะ!”

เมื่อคำพูดเปล่งไป แรงกดดันบรรพชนนักรบก็เอ่อล้นตามมา น้ำเสียงดุจสายฟ้าผลักกวนสีหลิ่นตรงหน้าถอยออกไปไกลหลายเมตรเสียดื้อๆ เลือดลมในร่างพลุ่งพล่านขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนเคร่งขรึมที่แฝงด้วยแรงกดดันบรรพชนนักรบ ข้างในอกยังปั่นป่วนจนเลือดพุ่งขึ้นมาตรงลำคอและไหลออกจากมุมปาก

เห็นภาพเช่นนี้ สีหน้านักเรียนคนอื่นๆ ที่เดิมคิดจะเข้าไปก็เปลี่ยนไป ฝีเท้าที่เคยจะก้าวชะงักลงทันที สีหน้าพวกเขาดูไม่ได้อยู่บ้าง

ในหมู่พวกเขาส่วนมากเป็นปรมาจารย์นักรบ ไหนเลยจะทนต่อเสียงตะโกนเกรี้ยวกราดดุจสายฟ้าของอาจารย์ระดับบรรพชนนักรบได้? แต่อาจารย์คนนี้จะทำกันเกินไปแล้ว ใช้แรงกดดันโจมตีคนอื่นได้อย่างไร? หนำซ้ำยังเป็นนักเรียนที่เข้ามาลงชื่อประเมิน ด้วยกำลังพวกเขาย่อมต้านทานเสียงตะโกนที่มีแรงกดดันจากเขาได้ไม่ไหวแน่นอน

ชายอายุน้อยสองสามคนใช้สายตามองชายหนุ่มชุดดำผู้มีร่างกำยำคนนั้น ดูท่าทางเขาจะอายุประมาณพวกเขา แต่กลับทำให้พวกเขารู้สึกคาดไม่ถึง

เสียงตะคอกด้วยความโกรธที่มีแรงกดดันจากอาจารย์คนนั้นล้วนพุ่งไปหาเขา พวกเขาอยู่ตรงนี้ยังฟังเสียจนแก้วหูสะเทือน เลือดลมในร่างปั่นป่วน แต่ชายหนุ่มชุดดำคนนั้นกลับต้านรับไว้ได้ ไม่นึกเลยจริงๆ ว่าจะไม่ล้มลงไป

กวนสีหลิ่นยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก สายตาคร่ำเคร่งจ้องอาจารย์คนนั้น เนิ่นนานถึงจะบอกว่า “ได้ยินว่าหมอกดาราเป็นสำนักศึกษาที่มีชื่อเสียงที่สุดในแคว้นเหินเวหา กลับไม่เคยคิดว่าอาจารย์ที่นี่จะมีธาตุแท้เช่นนี้ ช่างทำให้คนคาดไม่ถึงจริงๆ”

ได้ยินคำพูดเสียดสีเช่นนี้ สีหน้าอาจารย์คนนั้นเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงปนกัน ไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย สีหน้าแดงก่ำ เส้นเลือดดำตรงลำคอปรากฏ หมัดใต้แขนเสื้อยิ่งกำแน่นจนส่งเสียงกรอบแกรบ

เห็นเช่นนี้ สีหน้านักเรียนพวกนั้นที่รอลงชื่อประเมินก็เปลี่ยนไป นัยน์ตาเผยความเป็นกังวล

เพราะท้องฟ้ามืดลงแล้ว คนด้านหน้าที่มาประเมินไม่ว่าจะสอบผ่านหรือไม่ผ่านจึงต่างออกไปหมด เดิมทีที่นี่มีอาจารย์สองคน อีกคนหนึ่งออกไปก่อนแล้ว การประเมินทางด้านสำนักพลังวิญญาณก็เสร็จสิ้นไปนานแล้ว ยามนี้ที่นี่จึงเหลือเพียงพวกเขาและอาจารย์คนนั้น แม้แต่นักเรียนคนอื่นของสำนักศึกษาหมอกดารายังไม่เห็นเลยสักคน หากอาจารย์ท่านนี้ลงมือจริงๆ เช่นนั้น…

นึกถึงตรงนี้ พวกเขามองหน้ากัน คิดว่าต้องไปหาดูรอบๆ เสียหน่อยว่ายังมีอาจารย์สำนักศึกษาท่านอื่นหรือไม่ เผื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้วจัดการไม่ได้ ถึงอย่างไรหากอาจารย์คนนั้นลงมือจริง เกรงว่าชายหนุ่มชุดดำถึงไม่ตายก็พิการ

อาจารย์คนนั้นมองกวนสีหลิ่นอย่างโกรธเคือง ขณะที่สบเข้ากับสายตาเยาะเย้ยจากเขา ความโกรธในใจราวกับถูกจุดระเบิด กลิ่นอายพลังเร้นลับทั่วร่างต่างพรั่งพรูขึ้นมา น้ำเสียงทั้งทุ้มเข้มและโกรธเกรี้ยว

“เจ้าอยากสอบประเมินใช่หรือไม่? ดี เช่นนั้นข้าจะประเมินเจ้าเอง ดูซิว่าเจ้าจะมีฝีมือสักแค่ไหน ถึงกล้าเหิมเกริมโอหังไม่เคารพผู้ใหญ่ในสำนักศึกษาหมอกดาราแห่งนี้!”

น้ำเสียงทุ้มเข้มเจือความขุ่นเคืองกล่าวจบ ก็เห็นร่างอาจารย์คนนั้นพุ่งไป ฝ่ามือซึ่งมีกลิ่นอายพลังเร้นลับแข็งแกร่งโจมตีไปทางกวนสีหลิ่น

………………………