№ 641 แลกแผลด้วยแผล

เห็นเช่นนี้ กวนสีหลิ่นไม่ถอยกลับตั้งรับ กลิ่นอายพลังเร้นลับบนร่างพุ่งพล่านขึ้นมา ร่างพุ่งออกไปราวพยัคฆ์ร้าย พร้อมเหวี่ยงหมัดจู่โจมไปทางอาจารย์คนนั้น

ตอนอยู่ข้างนอกฝึกวิชามามาก กลายเป็นคนรักศักดิ์ศรีและจิตใจเด็ดเดี่ยวไปเสียแล้ว อาจารย์คนนี้แค่เห็นต่างก็ใช้กำลัง ซ้ำยังรังแกกันด้วยพลังระดับบรรพชนนักรบ ต่อให้สู้ไม่ไหวแล้วเขาจะถอนตัวได้อย่างไร?

“ผัวะ!”

หมัดทั้งสองคนชกเข้าหากันอย่างรุนแรง สองกระแสลมและพลังต่างผลักออก กวนสีหลิ่นพลันถอยออกไปไกลหลายเมตร ส่วนอาจารย์คนนั้นก็ถอยไปสองก้าว

เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ตกตะลึง อับอายและโกรธเคืองอยู่บ้าง นักเรียนคนหนึ่งกล้าต่อสู้กับเขา ซ้ำยังกระเทือนเขาถอยไปสองก้าว ช่างน่าขายหน้านัก!

“เจ้าหนู ดูท่าวันนี้ข้าต้องสั่งสอนเจ้าสักหน่อย!”

อาจารย์คนนั้นตะโกนด้วยความรู้สึกอับอายจนโกรธ แล้วพุ่งไปทางกวนสีหลิ่นอีกครั้ง ขณะที่ร่างขยับไป กลิ่นอายพลังเร้นลับที่มองเห็นด้วยตาเปล่าก็ปะทุขึ้นบนร่างปานวังวน เสียงโหยหวนรุนแรงราวกับคลื่นกระหน่ำกลางทะเลใหญ่ พัดคลื่นสูงพันชั้นโถมขึ้นมา ก่อนจะตรงไปหาคนตรงหน้าด้วยพลังบ้าคลั่งรุนแรง

“เฮือก! แย่แล้ว!”

คนอื่นข้างๆ เห็นเช่นนี้ต่างสูดหายใจ หนึ่งคนในนั้นก้าวถอยหลัง หันมองรอบข้างอย่างรวดเร็วแล้วสับขาวิ่งไป

เห็นว่าหมัดที่อาจารย์ชกมามีกระแสลมเอ่อล้นมากกว่าก่อนหน้านี้ แววตากวนสีหลิ่นเคร่งเครียดเล็กน้อย ครั้งนี้เขาไม่ได้รับการโจมตีซึ่งหน้า หลังจากเรียกรวมพลังเร้นลับในร่างก็แวบหลบอย่างรวดเร็ว พยายามหลบเลี่ยงการจู่โจมของศัตรู

แต่ถึงอย่างไรศัตรูก็เป็นอาจารย์ ซ้ำกำลังยังอยู่ระดับบรรพชนนักรบ กำลังแค่ยอดปรมาจารย์นักรบของเขายากจะเทียบเคียง โดยเฉพาะเมื่อแรงกดดันนั้นถาโถมมา ก็กัดเขาไว้ประหนึ่งพยัคฆ์ร้าย หากไม่ใช่เพราะสองสามเดือนนี้เขาอยู่ข้างนอกจนมีกำลังต้านทานเล็กน้อย ยามเผชิญหน้ากับอาจารย์ระดับบรรพชนนักรบเบื้องหน้าคงไม่มีแม้แต่โอกาสจะลงมือแน่นอน

เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ดี กำลังเขามีขีดจำกัด คิดจะโจมตีศัตรูก็ต้องแลกแผลด้วยแผล!

ดังนั้นขณะที่กำลังแวบถอยไป เขาจึงเผยจุดอ่อน จุดอ่อนนี้ปกติมากในสายตาคนทั่วไป ถึงอย่างไรเขาก็เป็นยอดปรมาจารย์นักรบ เผยจุดอ่อนต่อหน้าบรรพชนนักรบจะแปลกอะไร?

อาจารย์ระดับบรรพชนนักรบคนนั้นเห็นจุดอ่อนนี้ก็หัวเราะเสียงเย็น เหวี่ยงหมัดชกไปตรงหน้าอกอีกฝ่ายอย่างแรง ทว่าในเวลานี้เอง กวนสีหลิ่นกลับขยับร่างหลบ หมัดกำแน่นพร้อมรวบรวมพลังลึกลับชกไปตรงซี่โครง อาจารย์คนนั้นตกใจ ขณะที่ตกตะลึงคิดจะถอยห่างก็ไม่ทันการณ์แล้ว

“ผัวะ!”

“ผัวะ!”

สองเสียงหมัดที่ชกลงอย่างแรงดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย เสียงกระดูกหักสองเสียงลอยตามมาเข้าหูคนอื่นข้างๆ พวกเขาตกใจจนเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ และนิ่งมองภาพตรงหน้านั้น

สองหมัดชกออกไป หมัดอาจารย์ที่เดิมทีควรชกเข้าตรงอกกวนสีหลิ่นกลับพลาดโดนเพียงแขน กระดูกแขนคงหักภายใต้การโจมตีรุนแรง

ส่วนอาจารย์คนนั้นยามนี้พลันก้าวเท้าถอย ก้มหน้าลงอย่างยากจะเชื่อ มือหนึ่งประคองซี่โครงที่หักไปแล้ว เหมือนนึกไม่ถึงว่าตนจะโดนนักเรียนคนหนึ่งทำให้บาดเจ็บ ขณะที่ตกตะลึงเขายิ่งโกรธเคืองไม่มีสิ้นสุด ไฟโทสะเปี่ยมล้นพุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง แววตาเย็นเยียบแฝงด้วยความโกรธเกรี้ยวมองไปทางเด็กหนุ่มชุดดำที่ถอยไปไกลหลายเมตรทันที

แลกแผลด้วยแผล ความประมาทเล็กน้อยไม่ง่ายดายแค่บาดแผลเล็กๆ เด็กหนุ่มคนนี้ช่างกำเริบเสิบสานและหาญกล้าจริงๆ! แม้แต่อาจารย์ยังกล้าทำร้าย หากวันนี้ไม่ทำให้เขานอนหมอบบนพื้นจนลุกไม่ขึ้น ภายหน้าเขาจะยืนอยู่ในสำนักศึกษาอย่างไร?

ความโกรธและพลังเร้นลับผสานเข้าด้วยกัน กลิ่นอายน่าสะพรึงทำให้นักเรียนพวกนั้นอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากห้ามปรามในที่สุด

……………………