№ 646 แค่เจ้าคนเดียว

สุดท้าย รองเจ้าสำนักเพียงมองกวนสีหลิ่นพยักหน้า พูดให้กำลังใจว่า “อยู่ในสำนักศึกษาต้องตั้งใจเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ หากเจ้าแสดงฝีมือเหนือกว่าคนมากมายเพียงนั้นได้ ก็พิสูจน์ได้ว่าเจ้าโดดเด่น”

สิ้นเสียง เขายังบอกอีกว่า “เดี๋ยวเจ้าไปรายงานตัวที่สำนักพลังเร้นลับ ไปหาอาจารย์เหอก็ได้ ให้เขาจัดการให้เจ้าเสียหน่อย นอกจากนั้นหากน้องชายเจ้าเฟิ่งจิ่วมาหา เจ้าอย่าลืมมาแจ้งข้าด้วย”

“ขอรับ” กวนสีหลิ่นขานรับ เห็นว่าพันแผลเรียบร้อยแล้วจึงคารวะและถอยออกไป จากนั้นมุ่งหน้าไปรายงานตัวที่สำนักพลังเร้นลับ

เช้าตรู่วันต่อมา เฟิ่งจิ่วเก็บข้าวของเรียบร้อยตั้งแต่เช้า แวะกินอะไรนิดหน่อยแล้วก็ออกไปรายงานตัวที่สำนักยาเซียน

วันนี้เป็นวันรวมพลผู้เล่าเรียนเข้าใหม่ของสำนักยาเซียน เธอเต็มไปด้วยความเฝ้ารอคอย ถึงแม้เธอศึกษาด้านยาเซียนมา แต่จะทดลองโดยไม่มีคนชี้แนะก็เปลืองแรงเกินไป หากมีคนคอยชี้แนะ ด้านยาเซียนของเธออาจจะก้าวหน้าเร็วขึ้น

เธอโอบกอดความคาดหวังที่มากล้นตรงไปยังสำนักยาเซียน เมื่อมาถึงสำนักยาเซียนหลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม กลับเห็นว่ารอบข้างยังว่างเปล่าไม่มีใครสักคน คิดว่าเพราะตนเองมาเร็ว ดังนั้นจึงเดินเล่นในสำนักยาเซียนก่อน มองๆ ห้องปรุงยาแต่ละห้องภายในสำนัก และเตากลั่นยาแต่ละใบที่วางเรียงราย

“ทำไมถึงรกเพียงนี้? น่าแปลก ห้องปรุงยาพวกนี้ดูเหมือนจะไม่มีใครใช้มานานมาก” เธอพึมพำเสียงเบา หลังจากเดินวนไปห้องปรุงยาทุกห้อง สุดท้ายก็กลับมารอด้านหน้า

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม สำนักยาเซียนที่ว่างเปล่ายังคงมีเธอยืนอยู่แค่คนเดียว สายลมยามเช้าพัดมาสะบัดถูกใบไม้ร่วงของต้นไม้ใหญ่ในลานบ้าน ให้ความรู้สึกเงียบเหงาอยู่บางส่วน…

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม เธอที่หาที่นั่งรอมีท่าทีแปลกๆ แล้ว นานเพียงนี้ยังมีเธอมาแค่คนเดียว? ไม่ค่อยถูกต้องเท่าไรกระมัง?

ขณะกำลังคิดพลันได้ยินเสียงพูดคุยลอยมา เธอรีบมองไปตามเสียงนั้น ก็เห็นอาจารย์สองคนนั้นที่สอบประเมินให้เธอเมื่อวานสนทนากันพลางเดินเข้ามา

เมื่อทั้งสองเห็นหนุ่มน้อยชุดฟ้านั่งนิ่งอยู่ในลาน เสียงพูดคุยก็หยุดลงทันใด ท่าทางตกใจเล็กน้อย คล้ายเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หนึ่งคนในนั้นรีบขานเรียก “เฟิ่งจิ่ว? เจ้ารออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

เด็กคนนี้ทำไมถึงมารอเหงาๆ อยู่ที่นี่เล่า? สำนักยาเซียนตั้งกว้างขวางมีเขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว เฮ้อ! เด็กคนนี้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา รอไปไม่เจอใครก็ไม่รู้จักไปถามหากับผู้ดูแลซุน ต้องโทษพวกเขาที่เมื่อวานไม่ได้บอกให้ชัดเจน

“ท่านอาจารย์ พวกท่านมาแล้ว?”

เฟิ่งจิ่วเห็นคนทั้งสองก็รีบลุกขึ้นเดินเข้าไป มายังเบื้องหน้าพวกเขาพร้อมเผยรอยยิ้ม “ผู้ดูแลซุนบอกว่าวันนี้เป็นวันรวมพลนักเรียนเข้าใหม่ของสำนักยาเซียน ข้าเข้ามารอแต่เช้า ทว่ารอตั้งนานยังไม่เห็นคนอื่น ตอนนี้ดีเลย ในที่สุดท่านอาจารย์ทั้งสองก็มา”

ทั้งสองได้ยินคำพูดนี้ต่างมองหน้ากันและยิ้มกระอักกระอ่วน พวกเขามาที่นี่ไม่ใช่เพราะจำได้ว่าวันนี้เป็นวันรวมพลนักเรียนเข้าใหม่ แต่เข้ามาที่นี่เพราะมีธุระบางอย่างพอดี แต่แม้เป็นเช่นนี้ก็ไม่อาจพูดออกมาตรงๆ

หนึ่งคนในนั้นจึงกระแอมเบาๆ กล่าวว่า “เช่นนี้เอง! ได้ วันนี้พวกเราจะพูดถึงขั้นตอนพื้นฐานการกลั่นยาเซียนบางส่วนกับเจ้า”

“ท่านอาจารย์ ไม่ต้องรอคนอื่นหรือขอรับ?” เธอถามอย่างปรารถนาดี

“เหอะๆ ไม่ต้องๆ” อาจารย์อีกคนโบกๆ มือ เผยยิ้มใจดีอ่อนโยน “ปีนี้สำนักยาเซียนรับเจ้าเป็นนักเรียนแค่คนเดียว”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็กะพริบตาอย่างตะลึง ชี้หน้าตัวเองพลางถาม

“ระ รับแค่ข้าคนเดียว?”

ไม่ใช่กระมัง? วันรับสมัครนักเรียนที่สามปีมีครั้ง แต่รับเธอแค่คนเดียวเนี่ยนะ?

………………………