№ 667 ข้ามาแลกสมบัติ
พวกเขามีกันตั้งหลายคน! บนร่างเป็นชุดสีน้ำเงินของสำนักพลังเร้นลับ ยามนี้เธอควรมอบถุงฟ้าดินให้ด้วยสองมือใช่หรือไม่? หรือจัดการพวกเขาก่อนค่อยว่ากัน? หรือวางยาพวกเขาอย่างไร้เสียงไร้กลิ่น?
หากเจอคนที่ไม่มีแรงต่อสู้ต้องตอบโต้อย่างไร?
เฟิ่งจิ่วขมวดคิ้วคิดหนัก คิดๆ แล้วก็ช่างปะไร สำนักศึกษาแห่งนี้ห้ามต่อสู้กันภายใน หากอยากสู้ก็ต้องขึ้นไปสู้กันบนลานประลอง
เธอเหลือบเห็นว่าพวกเขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย สีหน้าท่าทางราวกับคิดว่าเธอไม่กล้าเท่าไร จึงเผยรอยยิ้มออกมาทันใด “ที่นี่คนเยอะ พวกเราไม่ไปทางนั้นเล่า?” มือเล็กชี้ไปยังทางโค้งเล็กๆ ไม่ไกล
พวกเขามองตามพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ให้สัญญาณเฟิ่งจิ่วเดินนำก่อน แล้วตามหลังเธอไปยังทางเล็กๆ นั้น
เหล่านักเรียนโดยรอบเห็นเหตุการณ์ก็ส่ายหน้า “ทำไมนักเรียนสำนักยาถึงโดนคนพวกนั้นเพ่งเล็ง? พวกเขาเป็นจอมอันธพาล แอบทำเรื่องเช่นนี้มาไม่น้อยแล้ว”
“หนุ่มน้อยคนนั้นดูเป็นนักเรียนเข้ามาใหม่ จะไม่รู้อะไรเลยก็ไม่แปลก”
“เรื่องนี้จะไม่ไปแจ้งท่านอาจารย์เสียหน่อยหรือ?”
“เรื่องไม่เกี่ยวกับพวกเรา จะไปยุ่งมากมายเพียงนั้นทำไม? หากคนพวกนั้นรู้จะไม่จัดการพวกเราหรือ?”
นักเรียนโดยรอบพูดกันอยู่ตรงนั้นคนละประโยค เพียงเฝ้าดูกลับไม่คิดจะยื่นมือไปยุ่งเกี่ยว ทว่าไม่นานนักเมื่อพวกเขาเห็นหนุ่มน้อยชุดฟ้าคนนั้นปัดๆ มือเดินออกมาจากทางโค้งเล็กตรงไปยังอีกทิศทาง ก็ตกใจเล็กน้อยทันที
“ทำไมเด็กหนุ่มออกมาแล้ว? คนพวกนั้นล่ะ?”
“จริงด้วย คนพวกนั้นไปไหน?”
แต่ละคนเอ่ยขึ้นด้วยความตะลึงไม่สิ้นสุด สุดท้ายก็ทนความสงสัยในใจไม่ไหว พวกเขาเดินไปยังทางโค้งเล็กๆ นั่น แต่เมื่อเห็นภาพบนทางเล็กก็เบิกตาโตทันควันด้วยสีหน้างุนงง
นะ นี่มันไม่ค่อยเหมือนกับที่พวกเขานึกภาพไว้เท่าไรเลย…
เพียงเห็นคนพวกนั้นโดนห้อยกลับหัวอยู่บนต้นไม้สองฝั่งข้างทาง ร่างถูกถอดเสื้อเหลือแค่กางเกงชั้นใน ยามนี้แต่ละคนต่างหมดสติ แกว่งไปมาบนต้นไม้ราวกับโคมไฟห้อยกลับหัว น่าแปลกอย่างยิ่ง
นักเรียนพวกนั้นกลืนน้ำลาย ถามว่า “พวกเจ้าคิดว่าต้องเข้าไปปล่อยพวกเขาลงมาหรือไม่?”
“คงกินอิ่มจนไม่มีอะไรทำกระมัง? พวกเราไม่ได้เป็นคนขึ้นไปผูก เดี๋ยวมาโยนความผิดให้เราจะทำอย่างไร?”
“รีบไปกันเถอะ! คนพวกนี้สมควรโดนแล้ว ปล่อยพวกเขาโดนแขวนอยู่ตรงนั้นให้ขายหน้าบ้างก็ดี”
นักเรียนพวกนั้นพูดจบ ก็มองคนพวกนั้นที่หมดสติและโดนแขวนกลับหัว แล้วจากไปอย่างรวดเร็วโดยทำเป็นไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้
อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วฮัมเพลงมาถึงหอสวรรค์แล้วถึงจะชะลอฝีเท้าเดินเข้าไป ยื่นป้ายหยกแสดงตัวตนให้ชายชราที่เฝ้าหอสวรรค์ พร้อมหยีตายิ้มบอกว่า “ท่านอาจารย์ ข้ามาแลกสมบัติขอรับ”
ชายชรารับป้ายหยกมาพลางเหลือบมองหนุ่มน้อย แลกสมบัติ? นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนบอกเป้าหมายการมาตรงๆ
“คะแนนคุณงามความดีที่แลกเปลี่ยนของวิเศษทุกชิ้นล้วนแตกต่างกัน เจ้าเข้าไปดูเถอะ! หากพบของที่ถูกใจและคะแนนคุณงามความดีมากพอก็แลกได้” ชายชรากล่าวพลางบันทึกข้อมูลบนป้ายหยกไว้
นักเรียนสำนักยาเซียน เฟิ่งจิ่ว อายุสิบหก
“ขอบคุณมากขอรับท่านอาจารย์”
เฟิ่งจิ่วรับป้ายหยกคืนกลับไม่สาวก้าวเดินเข้าไป แต่มองไปยังชายชรา ยิ้มตาหยีถามว่า “ท่านอาจารย์ ข้าได้ยินพวกนักเรียนตรงตีนภูเขาบอกว่าท่านชี้แนะนักเรียนได้ว่าควรเลือกของวิเศษอย่างไร? เช่นนั้นตามความเห็นท่าน ข้าควรเลือกของวิเศษแบบไหนดีขอรับ”
……………………..………
