№ 701 เหล่าไป๋พูดภาษาคน

เพียงเห็นเหล่าไป๋สะอึก ดวงตากลอกมองบน สองขาอ่อนแรงนอนลงบนพื้นหญ้า ลิ้นใหญ่ม้วนขึ้นไปบนปากม้า ร่างกายชักกระตุกเล็กน้อย

เฟิ่งจิ่วเห็นดังนั้นก็ตกใจ “เหล่าไป๋? เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เป็นไปไม่ได้! ข้าตรวจสอบแล้วว่ายาอายุวัฒนะนี้ไม่มีพิษ แม้สัตว์อสูรกินก็ไม่น่าจะมีพิษนี่นา!”

เธอเห็นท่าทางเหล่าไป๋แล้ว ในใจนึกเป็นกังวล กำลังคิดจะหยิบยาแก้พิษจากห้วงมิติมาให้มันกิน ก็ได้ยินเหล่าไป๋ที่เดิมทีตาเหลือกพลันมีสำหน้าเคลิบเคลิ้ม แล้วแลบลิ้นเลียหน้าเธออย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ขณะกำลังจะส่งเสียงด่าด้วยความโกรธเคือง เสียงต่อมาที่ได้ยินกลับทำให้ร่างกายเธอแข็งทื่อและนิ่งอึ้งไป

“นายท่านงามนัก นายท่านผู้งดงามยิ่ง ท่านเป็นสตรีงดงามที่สุดที่ข้าเคยเห็น ข้าชอบนายท่านที่สุดเลย ข้ายังเคยแอบมองท่านอาบน้ำด้วย รูปร่างท่านดีจริงๆ นายท่าน…”

ได้ยินเหล่าไป๋พูดจาเจื้อยแจ้วด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มอยู่ตรงนั้น มุมปากเฟิ่งจิ่วกระตุก หน้าผากมีเส้นเลือดดำนูนขึ้น ใครบอกได้บ้างว่าทำไมยาสัจจะที่เธอกลั่นถึงทำให้สัตว์อสูรที่ไม่ใช่สัตว์เทวะเอ่ยปากพูดภาษาคนได้?

หนำซ้ำยังแอบดูเธออาบน้ำ? เจ้าเหล่าไป๋นี่วอนหาเรื่องเสียแล้ว!

อสูรกลืนเมฆาข้างๆ กันยังตะลึง ต้องรู้ไว้ว่ามีเพียงสัตว์เทวะเท่านั้นที่พูดภาษามนุษย์ได้ ส่วนสัตว์อสูรระดับต่ำกว่ามีเพียงทำพันธสัญญาด้วยถึงจะสามารถสื่อจิตกับเจ้านาย แม้ไม่รู้ว่าเหล่าไป๋เป็นสัตว์อสูรประเภทไหน และต่อให้พละกำลังแข็งแกร่งเช่นนั้น แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันพูดภาษามนุษย์ไม่ได้เลย ทำไม ทำไมกินยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียวถึงเอ่ยปากพูดภาษามนุษย์ได้แล้ว?

แต่ว่าแอบดูนายท่านอาบน้ำ? มันช่างใจกล้าเสียจริง! ยังบอกอีกว่ารูปร่างนายท่านดีจริงๆ? จิ๊ๆ หากชายที่น่ากลัวคนนั้นรู้เข้าต้องหักคอมันแน่

มีเพียงหมีดำตัวใหญ่ที่นั่งงง แม้อสูรศักดิ์สิทธิ์จะชาญฉลาดเบิกปัญญาแล้ว แต่สำหรับเหล่าไป๋ที่ไม่ใช่แม้แต่อสูรศักดิ์สิทธิ์พูดภาษามนุษย์ สติปัญญามันมีขีดจำกัด จึงฟังไม่เข้าใจ…

ผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป เหล่าไป๋ซึ่งเล่าเรื่องเลวทรามที่ทำมาก่อนหน้านี้ด้วยเสียงเจื้อยแจ้วก็เลียมุมปากและหยุดลงในที่สุด มองนายท่านตรงหน้าที่หน้าดำทะมึนตาปริบๆ ก่อนจะคอตกหลบไปเบื้องหน้านางทันที ปิดปากไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่หางม้ากลับส่ายสะบัดไปมาด้วยความดีใจยิ่ง

“เหล่าไป๋ พูดจบแล้วหรือ ไม่พูดอีกหน่อยเล่า?” เฟิ่งจิ่วบิดหูมัน จ้องมองมันด้วยรอยยิ้มจอมปลอม

“ซี๊ด! เจ็บๆๆ นายท่านๆ เบาๆ ขอรับ” เหล่าไป๋พลันสูดลมหายใจ เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย

เฟิ่งจิ่วได้ยินว่าหลังจากยาออกฤทธิ์มันยังพูดภาษามนุษย์ได้ก็ตกตะลึง มือที่ดึงหูมันคลายออกทันที “จะ เจ้ายังพูดภาษาคนได้หรือ?”

สวรรค์ นั่นเป็นยาสัจจะไม่ใช่หรือ? หรือว่าทำพลาดตรงไหน?

เหล่าไป๋ฉีกยิ้มด้วยความเริงร่า เผยฟันม้าออกมา เอ่ยอย่างระริกระรี้ว่า “นายท่าน ข้าพูดได้ท่านไม่ดีใจหรือ ข้ายินดียิ่ง ในที่สุดเหล่าไป๋ก็พูดภาษามนุษย์ได้แล้ว นี่เป็นสิ่งสวยงามที่ข้าหวังมาเนิ่นนาน การติดตามนายท่านเป็นเรื่องที่ข้าเหล่าไป๋ทำถูกต้องที่สุดดังคาด นายท่านมียาอายุวัฒนะอะไรอื่นอีกหรือไม่? หากมีมาอีกเม็ดข้าอาจเปลี่ยนกลายเป็นคนได้นะขอรับ”

“เปลี่ยนกับผีน่ะสิ!”

เธอตบไปบนหัวมันทันที ถลึงตาบอกกับอสูรกลืนเมฆาข้างๆ ว่า “ดูไว้ดีๆ อย่าให้มันวิ่งโร่ไปก่อเรื่อง”

เธอต้องกลับไปศึกษาอีกหน่อยว่ายาสัจจะนี้มีปัญหาตรงไหน? ยามกำลังจะเดินไปยังด้านในอาศรม เสียงที่ดังมาด้านหลังกลับทำให้ฝีเท้าเธอซวนเซจนแทบจะหัวทิ่มลงไป

เหล่าไป๋ผิวปาก กล่าวอย่างลุ่มหลงว่า “แผ่นหลังนายท่านก็งดงามเช่นกันขอรับ”

……………………………….