№ 710 ไม่มีความสามารถพอ

อาจารย์หลี่ว์เห็นทั้งสองมาก็รีบร้อนคารวะ บอกว่า “เป็นเช่นนี้ขอรับ นักเรียนสำนักพลังวิญญาณส่งอาจารย์หลูเข้ามา บอกว่าตอนเข้าเรียนนักเรียนคนหนึ่งเรียนการใช้พลังวิญญาณได้ไม่ดีอีกทั้งยังใจลอย สุดท้ายจึงโดนอาจารย์หลูด่าว่าเสียงดัง ตอนนั้นเห็นเพียงอาจารย์หลูโกรธเกรี้ยว ด่าไม่กี่ประโยคก็ล้มลงไป”

เสียงเขาชะงักไป ก่อนกล่าวว่า “ข้าสั่งให้นักปรุงยากับหมอเข้ามาตรวจดูแล้ว บอกว่าเป็นโรคที่เกิดจากตับ แต่พบช้าไป ทำให้เขาระเบิดอารมณ์จนเลือดลมพุ่งขึ้นมาทำอันตรายถึงสมอง ปัญหาตรงอวัยวะภายในคงรักษาได้ไม่ยาก ทว่ายามนี้มีภาวะแทรกซ้อนนี้เกิดขึ้นพร้อมกัน ก็รักษาไม่ง่ายแล้ว”

“ร้ายแรงเพียงนี้เชียว?”

เจ้าสำนักขมวดคิ้ว มองไปยังอาจารย์หลูที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง สังเกตเห็นว่าร่างกายเขาแข็งทื่อ จึงถามว่า “ทำไมข้าเห็นว่าร่างกายเขาเหมือนจะไม่ปกติ?”

“นักปรุงยาตรวจไม่ทราบสาเหตุ แต่หมอบอกว่าบาดเจ็บถึงภายในสมอง ทำให้ร่างกายเป็นอัมพาต ทว่าหมอของสำนักศึกษาเราก็บอกว่าไม่มีวิธีรักษาเช่นกัน ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี” อาจารย์หลี่ว์มีสีหน้ากังวลไม่แพ้กัน ในใจวิตกไม่สิ้นสุด

แม้อาจารย์หลูจะโมโหร้าย แต่ตั้งใจกับการสอนอย่างยิ่ง มิเช่นนั้นสำนักศึกษาหมอกดาราคงไม่รับไว้เป็นอาจารย์ หนำซ้ำยังสอนที่นี่มาหลายสิบปีแล้ว ยามนี้เห็นเขานอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อนและไม่มีแม้แต่สติ พวกเขาเห็นแล้วก็ไม่สบายใจนัก

เจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักได้ยิน สีหน้าต่างคร่ำเครียดขึ้นมา แต่พวกเขาไม่ชำนาญการแพทย์สักนิด ช่วยอะไรไม่ได้ แม้จะเก็บยาอายุวัฒนะช่วยชีวิตไว้บ้าง แต่ยาอายุวัฒนะพวกนั้นเป็นเพียงยาจำพวกรักษาแผลภายใน เรื่องการทำงานของตับในร่างกายมีปัญหาและส่งผลกระทบไปถึงสมอง พวกเขายิ่งไม่เคยเจอมาก่อน

“เช่นนี้แล้วกัน! เหล่ากวน เจ้าไปเชิญคุณชายโม่เฉินมาดูที เขาชำนาญด้านยาอายุวัฒนะ อาจลองดูได้ว่ามียาอายุวัฒนะอะไรให้อาจารย์หลูกินได้” เจ้าสำนักหันไปสั่งกับรองเจ้าสำนัก

“ขอรับ ข้าจะไปเชิญมาเดี๋ยวนี้” รองเจ้าสำนักกล่าวจบจึงลนลานออกจากห้องแนะแนว ไปยังเรือนที่โม่เฉินพักอยู่

บนเตียงภายในห้องเรียน นักปรุงยาพวกนั้นกับหมอสองคนต่างล้อมวงหารืออาการป่วยของอาจารย์หลู บางคนบอกว่าอาจจะออกไปเชิญพวกหมอที่มีทักษะการแพทย์ดีกว่ามารักษา บางคนก็บอกว่าต้องไปตามหายังแคว้นระดับห้าขึ้นไป ต่างคนต่างพูด จนกระทั่งเห็นรองเจ้าสำนักพาชายหนุ่มชุดขาวคนนั้นมาถึงห้องแนะแนว แต่ละคนถึงเงียบเสียงลง

อาจารย์และหมออย่างพวกเขาล้วนเคยได้ยินชื่อคุณชายโม่เฉิน อาจารย์ของเขาคือผู้เฒ่าเทียนจี ส่วนตัวเขาก็เป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของผู้เฒ่าเทียนจี เล่าลือกันว่าชำนาญด้านยาอายุวัฒนะ แม้แต่ยาอายุวัฒนะระดับหกยังกลั่นออกมาได้ เป็นอัจฉริยะด้านยาเซียนที่หาได้ยากยิ่ง

ทุกคนเปิดทางให้รองเจ้าสำนักกับโม่เฉินเข้าไป ครั้นมาถึงด้านใน โม่เฉินจับชีพจรอาจารย์หลูแล้วตรวจร่างกาย เพียงไม่กี่ชั่วอึดใจ เขาก็ลุกขึ้นมองไปยังพวกเจ้าสำนักกับรองเจ้าสำนักข้างๆ พร้อมส่ายหน้า

“เขาไม่ได้บาดเจ็บ แต่เป็นโรค ยาอายุวัฒนะรักษาบาดแผลได้ ทว่าการรักษาโรคต้องใช้ยาให้ตรงกับโรคและหาต้นตอให้เจอ ส่วนอาการของเขา ข้าไม่มีความสามารถพอ”

“นะ นี่แม้แต่เจ้ายังไม่มีวิธี?” รองเจ้าสำนักใจหายวาบ

โม่เฉินมองทุกคน พยักหน้าอย่างเนิบๆ “ใช่ หนำซ้ำดูจากอาการเขาก็ร้ายแรงมาก หากภายในสามชั่วยามยังหาวิธีรักษาไม่ได้ เช่นนั้นมีความเป็นไปได้ที่เขาจะหมดสติไปตลอดกาล หรือกระทั่ง…สิ้นใจ”

……………………