№ 79 ฉายาภูตหมอ!

“ข้ากลับมาแล้ว”

เฟิ่งจิ่วในลานบ้านเปรยตาขึ้นมองไป เห็นเขากลับมาอย่างหัวเสีย จึงยิ้มถามอย่างอดไม่ได้ “เป็นอย่างไร? ใครแกล้งท่านรึ?”

“ข้าไปบ้านตระกูลเคอมา” เขาเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะ แล้วรินน้ำใส่แก้ว

“ไปบ้านตระกูลเคอ?” เธอมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ “ข้านึกว่าท่านกลับไปบ้านตระกูลกวนเสียอีก!”

“ข้าไม่กลับไปบ้านตระกูลกวนหรอก รอสามเดือนให้หลังค่อยกลับไป! สามเดือนนี้ข้าจะเก็บตัวฝึกฝนวิชา!”

ได้ยินเช่นนี้ เธอกะพริบตาอย่างตกใจน้อยๆ “ไฉนพอออกไปก็มีความกระตือรือร้นมากถึงเพียงนี้เล่า?”

เขานำคำพูดของคนตระกูลเคอมาบอกกล่าวกับนาง สุดท้ายก็เอ่ยว่า “ดังนั้น ข้าตัดสินใจแล้ว ในเมื่อพวกเขาอย่างแต่งงานนัก ก็ให้สมใจเสียให้พอ! ยังไงซะ รอถึงงานคัดเลือกของตระกูลในอีกสามเดือนให้หลัง ข้าจะโค่นล้มกวนสีหร่วนลงได้แน่! ให้พวกเขาได้รู้ ว่าข้ากวนสีหลิ่นไม่ใช่คนที่จะรังแกกันได้ง่ายๆ!”

จะต้องทำให้พวกเขาเสียใจ ไม่เพียงแต่ตระกูลเคอ ยังมีพวกผู้ใหญ่แห่งบ้านตระกูลกวน พวกเขาแต่ละคนล้วนคิดว่าเขาไม่อาจทัดเทียมกวนสีหร่วน ทว่าเขาจะพิสูจน์ให้เห็นแน่นอน ว่ากวนสีหร่วนต่างหากที่สู้เขาไม่ได้!

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า “อืม ข้าเห็นด้วย ข้ากำลังจะให้เหลิ่งซวงไปตลาดมืด ในเวลาสามเดือน ข้าจะทำให้แขนท่านฟื้นคืนกลับมาดังเดิม”

เขาอบอุ่นขึ้นในใจ จึงพูดอย่างเผยรอยยิ้มออกมา “เสียวจิ่ว ขอบคุณนะ”

“ท่านเป็นพี่ชายข้า ยังต้องขอบคุณอะไรอีกเล่า? ดีล่ะ ท่านกลับห้องไปฝึกวิชาเถอะ! ในขณะที่แขนยังไม่หาย ฝึกวิชาพลังภายในให้ดีเสียก่อน พอถึงเวลาก็จะเสียแรงน้อยแต่ได้ผลมากยิ่ง”

“ได้สิ งั้นข้ากลับห้องก่อนนะ” เขาลุกยืนขึ้น ถึงจะเดินเข้าไปในห้อง

วันต่อมา ทั้งสงบเงียบและวุ่นวาย กวนสีหลิ่นยุ่งอยู่กับการฝึกฝนพลังภายใน ส่วนเฟิ่งจิ่วก็วุ่นอยู่กับการฝึกวิชา ปรับปรุงตัวยา เพราะวันคืนที่ยุ่งยาก เวลาจึงผ่านไปเพียงชั่วพริบตา

ระหว่างที่ไม่ทันรู้ตัว พวกเขาก็อยู่เมืองอวิ๋นเยวี่ยมาเป็นเวลาสองเดือนแล้ว

หนำซ้ำ ด้วยวิธีการแลกเปลี่ยนซื้อขาย ไม่ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งเดือนยาที่ต้องการก็รวบรวมมาครบ ใช้เวลาอีกหนึ่งเดือนครึ่ง เธอจึงรักษาแขนพี่ชายจนหายดี

เวลาสองเดือนนี้ ทำให้ชื่อเสียงของเธอในเมืองอวิ๋นเยวี่ยค่อยๆ แพร่สะพัดไป โดยไม่มีเหตุผลแน่ชัด เพราะต่อให้เป็นคนที่ไม่เคยไปตลาดมืดก็ยังรู้ ว่าในเมืองอวิ๋นเยวี่ยมีภูตหมออยู่ท่านหนึ่ง ไม่เพียงมีฝีมือการรักษาที่ยอดเยี่ยม ซ้ำยังชำนาญเรื่องการยา

เป็นดั่งเทพมังกรที่เห็นหัวไม่เห็นหาง ได้ยินเพียงชื่อเสียงภูตหมอ แต่กลับไม่เคยเห็นหน้าค่าตา

ทั่วทั้งเมืองอวิ๋นเยวี่ย หากจะมีคนที่รู้ว่าท่านภูตหมอคือใคร? ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นผู้ดูแลตลาดมืด ทว่า ตลาดมืดก็มีอำนาจที่ไม่ธรรมดาอยู่ อิทธิพลของตลาดมืดแพร่กระจายไปหลายแว่นแคว้น ต่อให้เป็นเจ้าผู้ครองแคว้นแสงสุริยันก็ไม่มีอาจง้างปากคนที่ตลาดมืดให้บอกตัวตนของภูตหมอได้

กองกำลังไม่น้อยต่างมาขอเข้าพบด้วยความเลื่อมใส น่าเสียดาย…ที่ถูกปฏิเสธ ขนาดเจ้าผู้ครองแคว้นแสงสุริยันมาด้วยตัวเอง ก็ยังไม่อาจได้พบหน้าภูตหมอ

เพราะแบบนี้เอง ตัวตนของภูตหมอจึงยิ่งลึกลับ และยิ่งทำให้ผู้คนอยากรู้อยากเห็น

เช้าตรู่ในลานบ้าน

เฟิ่งจิ่วกำลังสอนเหลิ่งหวาน้องชายเหลิ่งซวงรำไทเก๊ก ก็ได้ยินเสียงที่มีความระรื่นอยู่บางส่วนของกวนสีหลิ่นดังลอยมาแต่ไกล

“เสียวจิ่ว ดอกท้อในอารามสวนท้อบานแล้ว เจ้าบอกว่าอยากไปชมไม่ใช่หรือ? วันนี้ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง!”

เฟิ่งจิ่วค่อยๆ ดึงหมัดกลับ ถอนหายใจออกเบาๆ แล้วบอกกับเหลิ่งหวาว่า “เจ้าฝึกต่อไปนะ”

ถึงจะหันมองกวนสีหลิ่น กล่าวว่า “ท่านพี่ ข้าให้เหลิ่งซวงไปเตรียมตัว ประเดี๋ยวก็ไปแล้ว แต่ว่า เหอะๆ ท่านไม่ต้องไปหรอก”

พอได้ยินว่าไม่ให้เขาไป ก็ร้อนรนเล็กน้อย “ทำไมข้าจะไปไม่ได้? จะให้เจ้ากับเหลิ่งซวงไปกันสองคนได้อย่างไร? หากเจอปัญหาอะไรเข้า จะทำเช่นไรเล่า?”

…………………………………….