№ 869 คุณชายชุดแดง
เฟิ่งจิ่วพยักหน้า “อืม ตอนนี้ยังห่างจากวันที่สามเดือนสามอีกหนึ่งเดือน หลังสอบถามข่าวเรียบร้อยก็รอไปก่อนเถอะ! เหลิ่งซวงเจ้าไปด้วยกันกับน้อยชายสิ แวะไปเดินเล่นในเมืองหลวงนี้เสียหน่อย ดูซิว่ามีอะไรต้องซื้อหรือไม่”
“นายท่าน ข้าไม่มีอะไรต้องซื้อ ให้อาหวาไปก็พอ ข้าจะอยู่เฝ้าโรงเตี๊ยมเจ้าค่ะ”
เฟิ่งจิ่วยิ้ม “โรงเตี๊ยมนี้มีอะไรน่าเฝ้า? เมืองนี้เป็นเมืองหลวงแคว้นศรสวรรค์ ทิวทัศน์คึกคักกว่าเมืองอื่นมากนัก เจ้าก็ไปดูเสียหน่อยว่ามีชุดกระโปรง เครื่องประดับผม ชาดทาปากหรืออะไรที่ชอบหรือไม่ ซื้อกลับมาบ้างจะได้ใช้”
ขณะพูดสายตาเธอกวาดมองบนร่างเหลิ่งซวง หรี่ตาลงยิ้มเอ่ยว่า “เจ้าเป็นคนที่เห็นแวบเดียวก็ทำให้คนตะลึงในความงาม แต่สวมชุดดำทั้งวันซ้ำยังไม่ทาชาดทาปากหรือแต่งตัวอะไรเลย เสียของจริงๆ อืม ช่างเถอะ พรุ่งนี้ข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย ช่วยเจ้าเลือกเสียหน่อย”
เหลิ่งหวาได้ยินคำพูดนี้ก็มองทั้งสองด้วยใบหน้ามีรอยยิ้ม นี่เป็นสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขา หนึ่งคนคือนายท่าน อีกคนคือพี่สาว ต่างเป็นสองคนที่เขาให้ความสำคัญที่สุด
“นายท่าน ข้าไม่ต้องแต่งตัว เช่นนี้ก็ดีแล้ว หนำซ้ำยังชอบสวมชุดดำ ไม่ชอบสวมเสื้อผ้าที่เด่นสะดุดตาเกินไปพวกนั้นเจ้าค่ะ”
ตั้งแต่เด็กนางก็เรียนรู้ว่าจะเก็บซ่อนรูปลักษณ์ตนเองเช่นไร ไม่เคยเรียนรู้ที่จะเปิดเผยมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ติดตามอารักขาข้างกายนายท่านไม่จำเป็นต้องแต่งตัวงามมาก กลับกันยิ่งไม่สะดุดตาจะยิ่งดี
“เช่นนี้แหละ!”
เธอลูบๆ คาง ยิ้มเอ่ยว่า “ถือซะว่าไปเดินเล่นร้านเครื่องประดับ? อืม ตกลงตามนี้” แล้วหยิบตะเกียบคีบอาหารกิน พลางให้สัญญาณทั้งสองกินด้วย
หลังอาหารเฟิ่งจิ่วบอกให้ทั้งสองกลับห้องไปพักผ่อน ส่วนตนเองแวบตัวเข้าไปในห้วงมิติ เห็นหงส์ไฟน้อยที่หลับใหลถึงตอนนี้ยังไม่ตื่น ก็แปลกใจอย่างอดไม่ได้
“นานเพียงนี้แล้ว ทำไมยังไม่ตื่นอีก? แต่กลิ่นอายเปลวไฟรอบๆ นี้คล้ายจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น” เธอจ้องมองเปลวไฟที่ห่อหุ้มหงส์ไฟน้อย หงส์ไฟน้อยด้านในเป็นเช่นทารกในครรภ์แม่ กอดเขาขดตัวราวกับหลับใหล
“เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งมันอาจจะบรรลุขั้นแล้ว และเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์เด็กหนุ่มได้”
เธอมีความรู้สึกว่าช่วงวัยเด็กของมันอาจจะผ่านไปแล้ว หากเข้าสู่ช่วงเติบโต พละกำลังมันจะสูงขึ้นอีกขั้น แรงกดดันจะเทียบไม่ได้กับช่วงวัยเด็กเป็นแน่
นึกถึงข้อนี้ในใจเธอมีความเฝ้ารอรางๆ และไม่สนใจว่ามันจะหลับใหลไปตลอดไม่ตื่น
เธอหยิบเครื่องมือในห้วงมิติ เดินไปขุดดินยังพื้นที่ว่างด้านในๆ หน่อย แล้วหว่านเมล็ดเตรียมจะใช้พื้นที่ในห้วงมิติปลูกพวกยาทิพย์และผลไม้…
วันต่อมาทั้งสามที่พักผ่อนเรียบร้อยเดินออกมาด้วยกัน คิดจะไปเดินเล่นรอบๆ อย่างอารมณ์ดี พร้อมชมทิวทัศน์เมืองหลวงนี้เสียหน่อย
แต่สามคนนายบ่าวในโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งนั้น กลับได้อีกบรรยากาศที่แตกต่าง
“ทำไมมีแค่เจ้า?”
ประตูห้องเลขอักษรฟ้าเปิดออก คุณชายชุดแดงที่เมื่อวานมาแย่งห้องไปเดินออกมา รูปร่างบอบบาง รูปโฉมโดดเด่น หากมองอย่างละเอียด อันที่จริงก็มองออกได้ว่าเป็นหญิงงามที่แต่งกายเป็นชาย
เพียงแต่ชุดแดงสวมบนร่างหญิงคนนี้ กลับมีความหยิ่งทระนงที่จองหองอวดดี ทำลายความงดงามนั้นเสียดื้อๆ
“นางไปพักผ่อนกลางดึกจนตอนนี้ยังไม่ตื่นเลยขอรับ”
คนพูดเป็นชายวัยกลางคน สวมชุดสีเทา เหมือนคนรับใช้แต่ไม่ใช่ ท่าทางเฉยชา กับหญิงที่แต่งกายเป็นชายคนนั้นไม่มีความเคารพเหมือนเป็นนายเลย
คุณชายชุดแดงได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็คร่ำเครียดในทันที สาวก้าวเดินไปยังห้องข้างๆ แล้วยกขาถีบประตูห้อง
…………………….