№ 870 บาดเจ็บถึงเส้นลมปราณ

“นังสาวใช้ชั้นต่ำ! เจ้าเป็นนายหรือข้าเป็นนาย? ถึงกล้าหลับจนถึงตอนนี้?”

น้ำเสียงทุ้มเข้มมีความโกรธเคือง ระหว่างที่เสียงเปล่งออกมา นางยังหยิบแส้จากตรงเอวฟาดไปยังหญิงชุดดำบนเตียง

หญิงชุดดำสวมเพียงชุดซับในเข้านอน หนำซ้ำยังตื่นตั้งนานแล้ว แต่ภายในร่างกายเหมือนจะบาดเจ็บตรงไหน แม้แต่หายใจยังเจ็บ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลุกขึ้นเลย เมื่อได้ยินเสียงถีบประตูก็รู้ว่านายท่านโมโหแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะลุกขึ้น ทว่าลองถึงสองครั้งยังลุกขึ้นมาไม่ได้ ก็เห็นนายท่านก้าวยาวเข้ามา แล้วสะบัดแส้มาทางนางโดยไม่บอกกล่าว

“ฟิ้ว!”

เสียงแส้สะบัดไปกลางอากาศ พร้อมกระแสลมรุนแรง หวดฟาดไปบนร่างหญิงคนนั้นบนเตียง เพียงได้ยินเสียงกรีดร้อง ชุดซับในสีขาวพลันปรากฏรอยเลือด เห็นได้ถึงการลงมืออันโหดเหี้ยม ไร้ความเมตตา

“นายทะ นายท่าน… ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ”

หญิงคนนั้นร้องลั่น พร้อมโดนแส้ม้วนลากลงบนพื้น ก่อนจะพุ่งไปกอดขาคุณชายชุดแดงอยู่บนพื้น บนหน้าผากยังมีเหงื่อไหลออกมา

คุณชายชุดแดงเห็นท่าทาง ใบหน้าเผยความสงสัย จ้องมองนางบนพื้นที่ใบหน้าขาวซีด ถามว่า “เจ้าเป็นอะไร?” ถึงอย่างไรแค่ฟาดแส้ลงไปนางก็ไม่น่าจะลุกไม่ขึ้นกระมัง?

ชายชุดเทาที่ตามหลังเข้ามายืนมองเงียบๆ ตรงประตู เขาถูกส่งมาคุ้มครองนาง ขอแค่ไม่อันตรายถึงชีวิตก็ไม่ต้องลงมือ

เรื่องวุ่นวายเมื่อวานเขาก็ดูอยู่ข้างๆ แต่ตอนนั้นเขายืนตรงด้านหลังประตู จึงไม่ได้สังเกตเหรียญทองที่หนุ่มน้อยชุดแดงคนนั้นโจมตีมามากนัก

“นายท่าน ข้าน้อยหายใจหอบถี่ เรียกพลังวิญญาณในร่างไม่ได้ หายใจยังเจ็บไม่อาจลงจากเตียง ไม่ดะ ไม่ได้ตั้งใจทำให้นายท่านโกรธ หวังว่านายท่านจะยกโทษ อย่าโกรธจนเสียสุขภาพเพราะข้าน้อยเลย”

แม้โดนเฆี่ยนตี หญิงคนนั้นยังคงเอ่ยคำพูดได้น่าฟังยิ่ง แต่เพราะเป็นเช่นนี้เอง โทสะของคุณชายชุดแดงจึงจางหายไปไม่น้อย หลังจ้องมองหญิงบนพื้นสักพัก ก็บอกชายวัยกลางคนชุดเทาข้างหลังว่า “ช่วยนางดูทีว่าเป็นอะไร”

ชายวัยกลางคนชุดเทาได้ยินเช่นนี้ ก็เหลือบมองหญิงบนพื้นคนนั้น ถึงจะเดินเข้าไปนั่งลงตรวจชีพจรนาง ตรวจไปเช่นนี้ก็ตกใจทันควัน สีหน้าเปลี่ยนไปในที่สุด

“นางบาดเจ็บถึงเส้นลมปราณ เลือดลมไม่ไหลเวียน กลิ่นอายถูกปิดกั้น อย่างเบาจะเป็นเช่นคนไร้ประโยชน์ไม่มีทางฝึกบำเพ็ญเรียกพลัง อย่างหนักผ่านไปสามวันก็จะตาย”

สิ้นคำพูดเขา สีเลือดบนใบหน้าหญิงบนพื้นก็หายไปหมด ขาวซีดปานกระดาษน่าตื่นตกใจยิ่ง

“บาดเจ็บถึงเส้นลมปราณ? เมื่อวานยังดีๆ ทำไมจู่ๆ ถึงบาดเจ็บ?” คุณชายชุดแดงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ถามไปเช่นนี้หญิงบนพื้นในที่สุดก็นึกออก ท่าทางขุ่นเคืองและมีความเคียดแค้น “คนคนนั้นเมื่อวาน เด็กหนุ่มนามเฟิ่งจิ่วที่สวมชุดแดงเหมือนนายท่าน เขาทำร้ายข้าน้อยแน่ๆ เจ้าค่ะ!”

“เจ้าบอกว่าคนคนนั้นไม่ได้ขึ้นมาไม่ใช่หรือ? จะทำร้ายเจ้าได้อย่างไร?”

ยามนี้ชายวัยกลางคนที่ยืนข้างๆ ก็คิดขึ้นมาได้ “เหรียญทองนั่น?”

ตอนนั้นเขาแค่ได้ยินเสียงร้องอู้อี้ แต่ไม่ได้สนใจ ใครจะรู้ว่าเหรียญทองในตอนนั้นจะทำให้เส้นลมปราณยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณบาดเจ็บ คนคนนั้นช่างมีฝีมือนัก

นึกถึงคนคนนั้น ในใจเขาแอบคิดว่า ‘กำลังคนคนนั้นคล้ายจะเป็นแค่ยอดปรมาจารย์พลังวิญญาณ จะโจมตีจนทำให้เส้นลมปราณบาดเจ็บได้อย่างไร? ต้องรู้ไว้ว่าคิดจะทำให้เส้นลมปราณบาดเจ็บก็ไม่ใช่เรื่องที่ใครๆ ทำได้ตามใจชอบ’

………………………