№ 898 ไม่อยากรังแกเจ้าจริงๆ

“หรือว่ากำลังเขาแกร่งกว่าข้า?” เขาเอ่ยถามอย่างไม่ยอมด้วยเสียงเข้ม

ในหมู่นักเรียนทั้งสิบ เนี่ยเถิงกับโอวหยางซิวรวมถึงเซียวอี้หานได้ยินคำพูดนี้ ต่างกวาดมองไปทางเขา สองคนตรงหน้าไม่ปริปาก แต่สายตานั้นมีความดูถูกดูแคลน ส่วนเซียวอี้หานฟังไปก็ยิ้มเยาะ

“เจ้าไม่รู้หรือว่ากำลังเขาแกร่งกว่าเจ้า? หากไม่ใช่ไม่แกร่งกว่า เจ้าคงไม่ถูกดึงลงมาหรอก”

ส่วนเฟิ่งจิ่วก็ยืนข้างกายเยี่ยจิงด้วยท่าทางว่าไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง สองคนคุยกันเสียงเบาไม่รู้กำลังพูดอะไร

นักเรียนแซ่เกิ่งได้ยินคำพูดเซียวอี้หานก็เม้มริมฝีปาก ชัดเจนว่าไม่เชื่อ ดังนั้นเขาจึงหยุดสายตาลงบนร่างเฟิ่งจิ่วที่สวมเครื่องแบบสำนักพลังวิญญาณ “เฟิ่งจิ่ว กล้าประลองกับข้าหรือไม่! หากข้าแพ้จะยอมรับทั้งกายใจ! มิเช่นนั้นเรื่องนี้ข้าจะไม่จบ!”

เฟิ่งจิ่วเห็นเขาขานชื่อเรียกแซ่ตะโกนใส่ ในใจถอนใจเบาๆ มองเขาพลางบอกว่า “แต่เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ข้าจริงๆ สู้กับคนที่อ่อนแอกว่า ข้ายังอายเกินไปจริงๆ”

นักเรียนแซ่เกิ่งได้ยินคำพูดนี้ สีหน้ายิ่งถมึงทึง “เจ้า!”

“เอาล่ะ! วุ่นวายกันพอหรือยัง!” รองเจ้าสำนักตะคอกเสียงเข้ม สายตาดุดันกวาดมองไปยังนักเรียนแซ่เกิ่ง “เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาหรอก การตัดสินใจของพวกเราล้วนผ่านการหารือ ให้เขามาแทนที่เจ้ายังมีขอบเขตของพวกเรา! หนำซ้ำปีก่อนเขาเป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานแล้ว เจ้าคิดว่ายอดปรมาจารย์พลังวิญญาณจะเป็นคู่ต่อสู้ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานได้หรือ?”

นักเรียนแซ่เกิ่งได้ยินเช่นนั้นก็ตาค้างไป ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน? เฟิ่งจิ่ว? เขาอยู่ระดับสร้างรากฐานแล้ว? นะ นี่เป็นไปได้อย่างไร?

ไม่เพียงเขา แม้แค่นักเรียนคนอื่นรอบข้างก็อึ้งๆ ไป ไม่มีทางเชื่อสักเท่าไร ถึงอย่างไรเขาเพิ่งเข้ามาปีก่อน จะบรรลุระดับสร้างรากฐานตั้งแต่ปีก่อนได้อย่างไร? นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่เคยได้ยิน? หากเรื่องนี้ถูกเก็บเป็นความลับจริงๆ ก็ทำงานได้ดีเกินไปกระมัง?

“อืม ข้าเป็นพยานได้ เฟิ่งจิ่วเป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงเจ้า แม้แต่ข้ายังไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา” เยี่ยจิงเอ่ยปากบอก นางจัดอยู่อันดับห้าในสิบอันดับแรก กำลังแกร่งกว่าชายแซ่เกิ่งมากยังไม่ใช่คู่ต่อสู้เฟิ่งจิ่ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาเลย

นักเรียนแซ่เกิ่งได้ยินก็ตกใจ พูดไม่ออกไปพักหนึ่ง เพียงนิ่งจ้องมองเฟิ่งจิ่ว

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ! อย่าเสียเวลาเลย” รองเจ้าสำนักกล่าว ก่อนจะสาวก้าวเดินออกไป

รอบนี้เขายืนมองอยู่ตรงนั้น กลับไม่ปริปากตะโกนว่าไม่ยอมอีก แม้เขาจะหยิงยโสและไม่อยากยอมรับ แต่ก็รู้ว่าทำให้รองเจ้าสำนักกับเยี่ยจิงพูดเช่นนี้ได้ เรื่องนี้แปดเก้าในสิบคือเรื่องจริง

ทุกคนเห็นพวกเขาเดินออกไปก็ตามไปด้านหลัง มาส่งพวกเขายังประตูสำนักศึกษา มองออกไปข้างนอก เห็นรองเจ้าสำนักเพียงสะบัดแขนเสื้อ เรือเหาะลำหนึ่งก็ปรากฏเบื้องหน้า

“ขึ้นเรือเหาะไปให้หมด” รองเจ้าสำนักเอ่ยให้ทุกคนขึ้นไปก่อน

สิบคนที่ถูกคัดเลือกออกมา นอกจากในสำนักศึกษาจะเป็นผู้แข็งแกร่งสิบอันดับแรก ยังมีชาติตระกูลไม่ธรรมดา ไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่อะไรกับเรือเหาะนี้ ด้วยเหตุนี้แต่ละคนจึงเดินขึ้นไปด้วยท่าทีนิ่งสงบ

สุดท้ายอาจารย์สองคนกับรองเจ้าสำนักรวมถึงโม่เฉินถึงจะเดินขึ้นเรือเหาะไป เมื่อเรือเหาะลอยจากพื้นขึ้นไปบนอากาศ ทุกคนที่มองส่งอยู่นอกประตูสักพักถึงจะได้สติกลับมา มองเรือเหาะที่หายเข้ากลีบเมฆอย่างอิจฉา แล้วหมุนตัวกลับสำนักศึกษา

หากให้เวลาอีกหน่อยพวกเขาจะไปถึงแคว้นระดับหนึ่งได้แน่ ไปถึงแคว้นระดับหนึ่ง และเข้าเรียนในสำนักศึกษาหนึ่งดารา!

แต่ก่อนหน้านั้น พวกเขาต้องหมั่นเพียรฝึกบำเพ็ญ

……………………