№ 900 พวกเราร่วมด้วย
“ได้สิ พักผ่อนสักพักข้าจะออกไปสร้างความคุ้นเคยกับสถานที่เสียหน่อย” เฟิ่งจิ่วยิ้มรับ ยืนด้วยกันกับนักเรียนชายคนอื่นเจ็ดคน
นักเรียนชายสองคนเห็นก็เดินออกไป กล่าวกับพวกเฟิ่งจิ่วว่า “ไปเถอะ! ผู้ชายจะพักอยู่อีกที่หนึ่ง” พูดจบก็นำทางไปข้างหน้า
เวลาประมาณหนึ่งก้านธูป มาถึงสถานที่อีกด้านที่นักเรียนชายพักกัน เป็นเรือนแถวเรียงไปเช่นกัน คนไม่น้อยที่มาถึงก่อนเข้าพักในเรือนแล้ว ยังมีบางคนนั่งตรงโต๊ะหินใต้ต้นไม้นอกเรือน หรือเดินไปมารอบๆ
นักเรียนพวกนั้นเห็นคนมาอีก แต่ละคนต่างพินิจมองผู้มาใหม่ เมื่อเห็นเหรียญตราหกดาราบนเสื้อพวกเขา ความเหยียดหยามยิ่งหนักขึ้น
ที่แท้เป็นคนจากสำนักศึกษาหกดารา ในหมู่สำนักศึกษาที่มาครั้งนี้สำนักศึกษาหกดาราเป็นสำนักศึกษาที่ระดับดาราต่ำที่สุด คนที่มาจากที่นั่น ไม่ได้อยู่ในสายตาพวกเขาเลยจริงๆ ครั้งนี้พวกเขาส่วนใหญ่ล้วนไม่เห็นคนสำนักหกดาราในสายตา คิดว่าพวกเขาเทียบกับตนเองแล้ว ไม่มีทางเทียบกันได้โดยสิ้นเชิง
“ที่นี่พวกเจ้าเห็นตรงไหนมีห้องว่างก็เข้าไปพักได้เลย”
นักเรียนชายสองคนที่นำทางกล่าว พาพวกเขามาถึงเขตที่พักนักเรียนชายก็จากไปตามทางตนเอง
เห็นสองคนนั้นเพียงทิ้งคำพูดไว้ก็จากไป เซียวอี้หานส่ายหน้า
“ผู้ชายปฏิบัติไม่ดีเท่าผู้หญิงตามเคย แม้แต่คำพูดยังไม่มีไปมากกว่าหนึ่งประโยค”
กล่าวจบยังเดินเข้าไปเรือนหนึ่งในนั้น กำลังจะเข้าไปดูเสียหน่อย ก็ถูกนักเรียนชายคนหนึ่งในเรือนห้ามไว้
“เรือนนี้พวกเราพักเต็มแล้ว”
“พักเต็มแล้ว?”
เซียวอี้หานตกใจเล็กน้อย บอกเฟิ่งจิ่วด้านหลังว่า
“พวกเราไปดูด้านหลังเถอะ”
“อืม”
เฟิ่งจิ่วขานรับ เดินตามไปยังด้านหลัง ใครจะรู้ว่าทุกเรือนล้วนมีคนพักแล้ว
เมื่อพวกเขาคิดจะเข้าไปต่างได้รับคำพูดเดียวกันว่า ‘พักเต็มแล้ว’
คำพูดนี้ได้ยินมากๆ พวกเขาก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้
หลังเดินไปรอบหนึ่ง มาถึงเรือนสองสามแห่งด้านหน้าสุด ภายในเรือนมีนักเรียนสำนักศึกษาสามดารานั่งอยู่หนึ่งถึงสองคน
เห็นพวกเขาเดินไปรอบหนึ่งยังเดินกลับมาอีก แต่ละคนต่างเชิดคางเล็กน้อยพลางชายตามองพวกเขา
เฟิ่งจิ่วสองแขนกอดอกพิงตรงประตูเรือน มองนักเรียนสำนักศึกษาสามดาราสองคนในเรือนด้วยใบหน้ามีรอยยิ้ม
“เรือนนี้พักเต็มแล้วหรือ?”
“ถูกต้อง” สองคนขานรับ
“เอาเถอะ! ในเมื่อพักเต็มแล้ว พวกเรามาว่ากันตรงๆ”
เธอกำหมัด แล้วนวดถูกำปั้นด้วยใบหน้าเผยรอยยิ้มมุ่งร้าย
“พวกเจ้าจะออกมาด้วยตนเอง? หรือให้พวกเราแบกพวกเจ้าออกมา?”
แม้เธอไม่อยากสู้กับคนอื่นทั้งที่เพิ่งมาถึงที่นี่ แต่คนพวกนี้แค่คนสองคนก็ยึดไปเรือนหนึ่ง บังคับให้พวกเขาต้องสู้ไม่ใช่หรือ?
ที่ไหนๆ ล้วนเหมือนกันหมด คนอ่อนแอมีเพียงจุดจบที่ต้องถูกกลั่นแกล้ง พวกเขาแม้มาจากสำนักศึกษาหกดารา แต่ใครจะยอมถูกคนรังแก? กล้ามารังแกพวกเขา นี่เป็นการยียวนอย่างแน่นอน
คนอื่นในเรือนได้ยินก็ตกใจไปพักหนึ่ง มองพวกเขาอย่างเหลือเชื่อไปบ้าง จากนั้นค่อยหัวเราะลั่น
“เจ้าว่าอะไรนะ? แบกพวกเราออกไป? ฮ่าๆๆ คนจากสำนักศึกษาหกดาราอย่างพวกเจ้าเนี่ยนะ?”
“มาสิๆ เด็กพวกนี้เห็นที่นี่เป็นบ้านพวกเจ้าจริงๆ หรือ? หนึ่งคนสองคนคิดยึดไปเรือนหนึ่ง? ในเมื่อไม่ยอมออกมา เช่นนั้นก็ใช้หมัดแก้ปัญหาเถอะ! อย่างไรซะเดินทางครั้งนี้นั่งเรือเหาะมาเสียจนร่างกายข้าปวดล้า อยากจะออกกำลังกายเสียหน่อยมาตั้งนานแล้ว”
เซียวอี้หานสะบัดไหล่พลางสาวก้าวเดินเข้าไป
“หึ! อยากสู้หรือ? พวกเราจะร่วมด้วย!”
……………………