หลานเฟิงถูกฉีเย่ว์พาตัวไป เหลือเพียงอวิ๋นหรูอยู่ในโถงบรรพชนเพียงลำพัง ด้านหลังมีคนคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ จับอวิ๋นหรูให้พิงไหล่ของตนเองเอาไว้

“ร้องออกมาเถิด ร้องเสร็จข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน”

“ไยข้ายังมีบ้านอีก ญาติพี่น้องทั้งหมดล้วนตายหมดแล้ว เหลือข้าเพียงคนเดียว หลานเม่ย ข้าควรทำเช่นไร”

“เจ้ายังมีข้า ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอด”

“โกหก ล้วนโกหกทั้งนั้น ท่านแม่ก็เคยพูดว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป ท่านพ่อก็เคยพูดว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป ล้วนพูดว่าจะอยู่กับข้าตลอดไปทั้งนั้น แต่สรุปแล้วก็มาตายไปหมด เหลือข้าเพียงลำพัง อ่า ทำไมกัน”

“ข้าไม่โกหกเจ้า ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป ตราบจนนาทีสุดท้าย”

อวิ๋นหรูร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของหลานเม่ยอย่างหลงลืมตัวเอง หลานเม่ยเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นเดียวกัน

สำหรับเขาแล้วหลานเยี่ยตายไปจะไม่ใช่การทรมานรูปแบบหนึ่งได้อย่างไรกัน ตระกูลหลานควรดำเนินไปในทิศทางใด

หลานเฟิงถูกพากลับมายังตระกูลเยี่ย ตลอดทางนั้นเขาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไร และไม่พูดอะไรออกมา ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ เช่นกัน ดวงตาทั้งสองข้าเหม่อลอย ใบหน้าดำคล้ำดั่งพื้นดิน

ฉีเย่ว์โยนหลานเฟิงลงบนเตียง ชิวอวี้เห็นหลานเฟิงกลับมาก็ปีนขึ้นไปบนเตียงกอดหลานเฟิงอย่างดีอกดีใจ

“พี่เย่ว์ ท่านกลับมาแล้ว ดีจริง เช่นนี้ก็สามารถอยู่กับอวี้เอ๋อร์ได้ตลอดไปแล้ว”

หลานเฟิงไม่มีปฏิกิริยาอะไร ในขณะที่ชิวอวี้พูดเองเออเอง ฉีเย่ว์ก็หมุนตัวเกินออกไป หลานเฟิงลืมตาทั้งสองข้างอยู่ตลอด เขามองตรงไปข้างหน้า เหมือนกับตอนนั้น แต่ข้างกายไม่มีหลานเยี่ยอีกแล้ว

“พี่เย่ว์ ทำไมท่านไม่พูดเล่า เป็นเพราะหลานเยี่ยตายไปท่านเสียใจเป็นอย่างมากใช่หรือไม่ หากพี่เย่ว์เสียใจก็โทษอวี้เอ๋อร์เถิด เป็นความผิดของอวี้เอ๋อร์เอง โทษอวี้เอ๋อร์เถิด”

หลานเฟิงมีปฏิกิริยาขึ้นมา เขาหลับตาลง มีบางครั้งที่เอาแต่ใจมากเกินไปก็ต้องพอ ยังคงต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง หลานเยี่ยไม่อยู่แล้ว แต่ตระกูลหลานยังอยู่ เพื่อตระกูลหลานเขาไม่อาจตายได้

แต่เขาถูกดูดกำลังทั้งร่างไปหมดแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงที่มากพอจะไปทำเรื่องอะไรได้อีก ในใจนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง อนาคตบางทีต้องพึ่งพาสิ่งเหล่านี้แล้ว

“ชิวอวี้ จิ้งจอกราตรีที่ฆ่าหลานเยี่ยอยู่ที่ใด”

เมื่อเห็นว่าหลานเฟิงมีปฏิกิริยาในที่สุด ชิวอวี้ก็ปีนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

“คนพวกนั้นถูกคุมตัวเอาไว้ในคุกตระกูลเยี่ย พี่คิดจะจัดการอย่างไรก็ทำได้ทั้งนั้น”

“ศพของหลานเยี่ยเล่า”

หลานเฟิงเอ่ยปากถามขึ้นอีกครั้ง แต่ชิวอวี้กลับนิ่งเงียบ

“หลังจากหลานเยี่ยถูกฆ่า ก็ถูกจิ้งจอกราตรีพวกนั้นโยนทิ้งลงแม่น้ำ กลายเป็นอาหารอยู่ในท้องปลาแล้ว”

กระแสพลังของหลานเฟิงระเบิดออกในทันใด กระแสพลังที่บ้าคลั่งพัดชิวอวี้ออกไปไกลอย่างแรง ชิวอวี้เป็นลมสลบไป เมื่อได้ยินเสียงดังสนั่นภายในห้องฉีเย่ว์ก็รีบรุดตัวเข้ามาในทันใด ประคองชิวอวี้ที่อยู่ข้างกำแพงขึ้นมา ฉีเย่ว์คิดจะควบคุมหลานเฟิงที่บ้าคลั่ง

“กลายเป็นอาหารอยู่ในท้องปลา ตายอย่างไม่มีดินกลบหน้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า สวรรค์ช่างล้อเล่นข้าในสิ่งที่ไม่ตลกเสียแล้ว ชีวิตนี้คนที่สูญเสียชีวิตไปด้วยน้ำมือของข้ามีมากมายนับไม่ถ้วน วิธีการตายทุกอย่างล้วนมีทั้งนั้น

แต่ทำไมต้องให้เจ้ามาชดใช้ คนที่สมควรตายคือข้า ทำไมต้องให้เจ้ามาแบกรับไว้ หากว่าข้าหลานเฟิงยังอยู่บนโลกใบนี้ ก็จะฆ่ากำจัดคนบนโลกนี้ให้หมด ร่วมตายเพื่อเจ้า”

หลานเฟิงสูญเสียสติไปแล้วอย่างสมบูรณ์ พูดจาสับสนไปมา แต่เดิมการตายของหลานเยี่ยก็ทำร้ายเขามากพอแล้ว ตอนนี้กลับมีตายอย่างไร้แผ่นดินกลบหน้าเข้ามาซ้ำแล้วจะไม่ให้เขาคลุ้มคลั่งได้อย่างไร

พลังของฉีเย่ว์นั้นไม่ดี แม้จะบอกว่ามีมารดาเป็นคนตระกูลเยี่ย แต่เพราะห่างเหินจากการฝึกฝน จิตใจมุ่งมั่นอยู่กับการเรียนวิชาแพทย์ แต่เขาก็ยังสามารถควบคุมหลานเฟิงได้ ยาสีม่วงถูกสาดเข้าไปในห้อง ฉีเย่ว์พาชิวอวี้ออกมา แล้วขังหลานเฟิงเอาไว้ในนั้น

ในที่สุดภายในห้องก็เงียบลง