รอจนพิษกระจายออกหมดแล้ว ฉีเย่ว์ถึงเปิดประตูออก ชิวอวี้ฟื้นขึ้นมาแล้วแต่เพราะได้รับแรงโจมตีที่รุนแรงเกินไปจึงถูกฉีเย่ว์ออกคำสั่งบังคับให้พักผ่อน

หลานเฟิงนั่งอยู่บนเตียง ผมเผ้าหลุดลุ่ย ภายในห้องนั้นเละเทะไม่เป็นท่า ยาพิษเหล่านั้นมีส่วนประกอบบางอย่างที่อยู่ในยาของฉีเย่ว์ มีฤทธิ์ในการทำให้จิตใจสงบ ตอนนี้หลานเฟิงสงบลงมาแล้ว สติสัมปชัญญะก็กลับมาแล้วเช่นเดียวกัน

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านนอก หลานเฟิงมองไปที่ประตู เพราะว่านั่งหันหลังให้แสง หลานเฟิงจึงมองไม่ชัดว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา แต่ก็พอจะเดาได้

“ให้ข้าตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ทำไมจะต้องแย่งกระบี่ของข้าด้วย ข้าตายไปเจ้าก็สามารถยึดครองชิวอวี้ได้ ไม่มีคนมาแย่งเจ้า”

ฉีเย่ว์พุ่งเข้าไปบีบคอหลานเฟิงในทันใด

“เจ้าฟังข้าให้ดี จุดประสงค์ที่ก่อนหน้านี้ข้าพูดกับเจ้าไปมากมายไม่ใช่เพื่อจะแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ทำให้เจ้ารู้ว่า เจ้าติดค้างเขา ตอนนี้เจ้าติดค้างชิวอวี้ ติดค้างหลานเยี่ย ข้าไม่มีอคติอะไรกับหลานเยี่ย แต่กับเจ้าข้าไม่ไว้หน้า

ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว หากว่าเจ้าทำให้ชิวอวี้เสียใจอีกครั้ง เจ้ารอดูได้เลย”

“พาข้าไปที่คุก”

ฉีเย่ว์คิดไม่ถึงว่าพอหลานเฟิงเอ่ยปากขึ้นมาจะพูดออกมาเช่นนี้ประโยคหนึ่ง หลังจากปล่อยเขาแล้ว ฉีเย่ว์ก็พาเขาไปยังคุกตระกูลเยี่ย

คุกตระกูลเยี่ย เขาเองก็เคยอยู่มาก่อนพร้อมกับหลานเยี่ย ต้องมาพบกับความทรมานอย่างไม่ใช่คน ภายในนั้นกักขังนักโทษประเภทต่างๆ เอาไว้ ด้วยเวลาที่ผ่านมาเรื่อยๆ วิธีการทรมานคนก็เพิ่มมากขึ้น

ฉีเย่ว์พาเขาเข้าไปในบริเวณข้างในสุด จิ้งจอกราตรีสองสามคนอยู่ในนั้น ถูกแขวนเอาไว้ จุดประสงค์ที่ชิวอวี้จับพวกเขาเอาไว้อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่ได้พาหลานเฟิงกลับมากระมัง

หลานเฟิงเดินเข้าไป มองดูสามคนที่อยู่ข้างใน พวกเขาถูกควักลูกตาทั้งสองข้างออก ลิ้นโดนตัด เมื่อเห็นพวกเขามีสภาพเช่นนี้หลานเฟิงพอใจอย่างมาก หลานเฟิงปล่อยคนพวกนั้นลงมาลากเชือกที่ผูกพวกเขาเอาไว้ ลากพวกเขาออกเดินไปเช่นนี้ทีละก้าว

“ดูชิวอวี้ให้ดี อย่าให้เขาออกมา” พูดทิ้งท้ายเอาไว้ประโยคหนึ่ง หลานเฟิงลากสามคนนั้นออกไป ฉีเย่ว์พอรู้ว่าเขาจะไปที่ไหน

ด้านตะวันตกสุดของตระกูลเยี่ยมีแม่น้ำอยู่สายหนึ่ง แม่น้ำลึกเป็นอย่างมาก อีกทั้งมีปลาตัวใหญ่มากมาย นักโทษที่โดนจัดการปกติแล้วจะถูกเอามาโยนทิ้งไว้ในแม่น้ำ ดังนั้นปลากุ้งอุดมสมบูรณ์ตลอดปี

หลานเฟิงลากพวกเขามาถึงข้างแม่น้ำ มองดูสายน้ำ หลานเฟิงเหมือนกำลังรอคอยอะไรอยู่ แต่สายน้ำที่สงบเงียบนั้นไม่มีแม้แต่คลื่น บางครั้งมีปลาตัวใหญ่สองสามตัวว่ายผ่านมา

“แม่น้ำในใต้หล้าเชื่อมต่อกัน พวกเจ้าลงไปตายเป็นเพื่อนหลานเยี่ยเถิด”

หลานเฟิงยกดาบในมือขึ้น เริ่มเชือดสามคนนั้น ที่ไม่ได้ใช้กระบี่ประจำกายก็เพราะว่านั่นเป็นกระบี่ที่หลานเยี่ยตีให้เขาโดยเฉพาะ เนื้อของสามคนนั้นถูกหลานเฟิงเฉือนออกทีละชิ้น เนื้อทุกชิ้นที่โดนเฉือนออกถูกโยนลงไปในแม่น้ำ มีปลาว่ายปรี่เข้ามากัดไปในทันใด

เพราะลิ้นโดนตัด ทั้งสามคนจึงทำได้แค่ส่งเสียงร้องงึมงำด้วยความเจ็บปวด เสียงนั้นไม่น่าฟังอย่างมาก เมื่อไม่มีดวงตาเลือดที่ไหลออกมาจากกระบอกตาว่างเปล่าก็อาบไปด้วยพื้นดิน

แม่น้ำกลายเป็นสีแดงสด บนฝั่งเหลือเพียงกองกระดูกสีขาวเท่านั้น ฉีเย่ว์ยืนมองฉากนองเลือดอยู่ด้านหลังเนินเขาที่อยู่ห่างออกไป ถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกไป

ผ่านไปไม่นานทั้งสามคนก็ไปอยู่ในท้องปลา กระแสน้ำไหลด้านหน้ากลายเป็นน้ำนิ่งทั้งสาย เหมือนกับใจของหลานเฟิง ที่มีเพียงน้ำนิ่งแห่งความสิ้นหวัง ไม่มีคลื่นลมใดๆ หรือจะบอกว่าไม่มีคนที่สามารถสร้างคลื่นลมได้อีก

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตนเองต้องการต้นทุนเพื่อที่จะยกระดับตนเองให้เท่าหลานเยี่ย ถึงได้เดินทางไปทั่ว แต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรที่ต้องให้เขาทำตัวเท่าเทียมอีก ตอนที่หลานเยี่ยยังอยู่ เขาไม่รักษาให้ดี รอจนไม่อยู่แล้วเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีก

เป็นเช่นนั้นหรือ?