หลานเฟิงกลับมาถึงตระกูลเยี่ย ก็บังเอิญพบชิวอวี้ที่มาหาเขาพอดี

“พี่เย่ว์ ท่านไปไหนมาหรือ อวี้เอ๋อร์ตามหาท่านตั้งนานแต่ก็ไม่พบ”

ไม่ว่าตอนไหนเมื่อชิวอวี้เห็นหลานเฟิงล้วนมีท่าทางยินดีเป็นอย่างมาก

“มีเหล้าหรือไม่”

“เหล้า มี พี่เย่ว์รอครู่หนึ่ง ข้าจะไปเอามาให้ท่าน” ชิวอวี้วิ่งออกไปหาฉีเย่ว์ เหตุเพราะร่างกายของชิวอวี้ทำให้เขาไม่สามารถดื่มเหล้าได้ ดังนั้นฉีเย่ว์จึงรวมเอาเหล้าทั้งหมดไปเก็บไว้

รอจนชิวอวี้กลับมา หลานเฟิงก็นั่งอยู่ในศาลาข้างๆ กระท่อม มองเหม่อไปยังจุดหนึ่ง ชิวอวี้รับไหเหล้ามาจากมือฉีเย่ว์ หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วรินเหล้าให้กับหลานเฟิงด้วยตนเอง

หลานเฟิงดื่มหมดในอึกเดียว ชิวอวี้รินให้เขาอีกแก้วหนึ่ง เมื่อหลานเฟิงดื่มหมดในอึกเดียวอีกครั้ง ตอนที่ชิวอวี้เตรียมรินเหล้าให้เขาอีกครั้งนั่นเอง หลานเฟิงก็แย่งไหเหล้าจากมือของชิวอวี้ไป แหงนหน้าขึ้นดื่มตรงๆ

เหล้าไหลลงมาตามมุมปาก หลานเฟิงไม่ได้ใส่ใจอะไรทั้งนั้น เหล้าไหหนึ่งถูกดื่มจนหมด ชิวอวี้เดินเข้าไปช่วยเช็ดหยดเหล้าตรงมุมปากให้หลานเฟิง ฉีเย่ว์ยืนมองอยู่อีกด้านหนึ่ง เหล้าไหหนึ่งถูกดื่มจนหมดฉีเย่ว์ก็นำเหล้าอีกไหมาวางไว้บนโต๊ะ

“พี่เย่ว์ ท่านดื่มช้าลงหน่อย ยังมีอีกเยอะ”

หลานเฟิงไม่ฟังว่าชิวอวี้พูดอะไร แหงนหน้าดื่มต่อไป มุมปากนั้นมีเหล้าจำนวนมากไหลออกมา ตอนที่ชิวอี้จะเข้าไปเช็ดให้เขานั้นกลับถูกผลักออก

หลานเฟิงหยิบเหล้าครึ่งไหนั้นขึ้นมา หันหน้าไปยังทิศที่ตั้งตระกูลหลาน เทเหล้าลงไปบนพื้น

ชิวอวี้มองหลานเฟิงที่กระทำเช่นนี้ ชิวอวี้หลุบตาลง ดูแล้วท่าทางน้อยใจเป็นอย่างมาก ฉีเย่ว์เข้าไปปลอบเขา ชิวอวี้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รอคอยอย่างเงียบๆ เช่นนั้น

ไหเหล้าถูกเปลี่ยนไปทีละไห พระอาทิตย์ที่ตอนแรกอยู่ตรงหัวก็ค่อยๆ เรียบไปเส้นขอบฟ้า ร่างกายของชิวอวี้เริ่มรับไม่ไหว แต่ก็ยังยืนหยัดไม่ยอมไปไหน ฉีเย่ว์นำเสื้อมาคลุมให้เขา และเอาเบาะรองนั่งที่ค่อนข้างนุ่มใบหนึ่งมาวางไว้บนเก้าอี้

พระอาทิตย์ใกล้ลับตา หลานเฟิงก็เริ่มไม่ได้สติ ครั้งแรกที่ปลดปล่อยไม่รู้ว่าคนที่ดื่มเหล้าไปแล้วจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

เหล้าค่อยๆ ออกฤทธิ์ ใบหน้าของหลานเฟิงเริ่มออกอาการเมามาย จู่ๆ เขาก็ดึงกระบี่คู่กายออกมา ฉีเย่ว์ก้าวขึ้นไปข้างหน้า ในมือเตรียมเข็มเงินเอาไว้พร้อม ป้องกันไม่ให้หลานเฟิงทำเรื่องอะไรก็ตามแต่ที่จะเป็นการทำร้ายชิวอวี้

ไม่รู้ว่าทำไมหลานเฟิงถือกระบี่เดินมาถึงในเรือน นิ้วหัวแม่โป้งไล้ไปตามรอยกระบี่ที่อยู่บนเสา ใช้กระบี่เฉือนออกมาทีละชิ้น รอจนเฉือนรอยกระบี่สองสามที่หมดแล้วนั้น หลานเฟิงก็ขับกระแสพลังทั้งหมดในร่างกาย เริ่มฝึกซ้อมขึ้นมา

กระแสพลังพัดว่อนไปทั่ว ฉีเย่ว์พาชิวอวี้มายังพื้นที่ปลอดภัย บริเวณรอบข้างนั้นถูกลายจนเละเทะ ศาลาที่นั่งดื่มเหล้าเมื่อครู่นี้ก็ถูกทำลายจนถล่มลง เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวทำให้หลานเฟิงหยุดการกระทำลง

เขาทิ้งกระบี่ลงบนพื้น หลานเฟิงหยิบขลุ่ยไม้ที่หักเป็นสองท่อนออกมาจากเอว เป่าออกมาเบาๆ เป็นบทเพลงนั้นที่เขาปล่อยให้หลานเยี่ยบ่อยๆ

วางไม่ลง ตัดไม่ขาด ลืมไม่ได้ หลานเยี่ย ข้าอยู่ในโลกใบนี้จะมีประโยชน์อะไร หลานเยี่ยเจ้าอยู่ตรงนั้นล้วนรู้ทั้งหมดแล้วใช่หรือไม่ หลานเยี่ย เจ้าเกลียดข้าหรือไม่ หลานเยี่ยเจ้าแค้นข้าใช่หรือไม่ หลานเยี่ยทำไมเจ้าไม่มาเข้าฝันข้า หลานเยี่ย เจ้าอยู่ที่นั่นสบายดีหรือไม่

หลานเฟิงขับเคลื่อนกระแสพลังไม่หยุด เพลงที่เป่าออกมาก็ยิ่งอ้างว้าง ยิ่งเศร้าขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนฟังแล้วรู้สึกโศกเศร้าเสียใจหัวใจแทบสลาย พลังของคลื่นเสียงนั้นแข็งแกร่งมากที่สุด เพราะมันสามารถส่งผลกระทบไปถึงจิตใจของคนได้โดยตรง ทำให้คนหลอมละลายไปกับมัน ทำให้ลืมตัวตนไป

ฉีเย่ว์ป้องกันชิวอวี้ไว้ข้างกาย มือทั้งสองข้างปิดหูของชิวอวี้ให้หลีกพ้นจากการโจมตีของกระแสพลัง ต่อให้เป็นเช่นนี้ชิวอวี้ก็ยังน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจคุมได้