หลังจากอวี่มั่วจากไป เทียนซีก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แม้จะไม่ได้ออกไปภาพเหตุการณ์ขึ้นครองราชย์ของอวี่มั่ว แต่เขาก็สามารถจินตนาการได้ อวี่มั่วทรงอำนาจมากเพียงใด แล้วทำให้คนไม่อาจโยกย้ายสายตาได้อย่างไร

รอจนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่แล้ว หน้าประตูมีเสียงดังขึ้น เทียนซีคิดว่าอวี่มั่วกลับมาแล้ว จึงออกไปต้อนรับ กลับพบว่าไม่ใช่

ผู้ที่เข้ามาเป็นข้ารับใช้หญิงหลายคน มีคนนำหนึ่งคน เหมือนว่าเป็นนางกำนัลหญิงนางหนึ่ง ยิ้มแย้มแจ่มใสมองเทียนซีและทำความเคารพ จากนั้นก็เรียกบ่าวหญิงสองสามคนด้านหลังให้นำสิ่งของเข้ามา

“นี่คือ?” เทียนซีไม่เข้าใจ

“บ่าวเข้าเฝ้าองค์ฮองเฮาเพคะ” หลังจากที่กลุ่มคนวางของลงแล้ว ก็ทำความเคารพขนานใหญ่แก่เทียนซีทีหนึ่ง ทำให้เทียนซีตกใจเป็นอย่างมาก

“นี่เกิดอะไรขึ้น รีบลุกขึ้นมา”

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง ฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์แล้วเพคะ ก่อนที่จะจากไป สั่งให้บ่าวเตรียมสิ่งของเหล่านี้เอาไว้ ให้ฉลองรับองค์ฮองเฮาเหนียงเหนียงเมื่อถึงเวลาอันสมควรเพคะ”

“หา?” เทียนซีจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่บรรดาบ่าวรับใช้ทั้งหลายได้เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เทียนซีแล้ว

“พวกเจ้าทำอะไร” เทียนซีหลบไม่ทัน รีบเขยิบตัวหนี

“นี่คือเรื่องที่ฮ่องเต้รับสั่งไว้เพคะ ให้พวกเราจำต้องพาฮองเฮาเหนียงเหนียงไปเพคะ” นางกำนัลหญิงกล่าว

มองดูเครื่องแต่งกายและเครื่องหัวของฮองเฮาที่อยู่บนโต๊ะ เทียนซีกลืนน้ำลายลงคอ ขยับมือพลิกเล็กหน่อย เห็นว่าเป็นชุดผู้ชายถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

“ข้าใส่เอง พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด”

“เกรงว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงไม่ทราบว่าต้องสวมใส่อย่างไร ให้บ่าวปรนนิบัติพระองค์เถิดเพคะ”

“ไม่เป็นไร ข้าใส่เองก็พอ พวกเจ้าออกไปเถิด” เทียนซีหน้าแดงก่ำ ให้พวกเขาออกไป นางกำนัลหญิงผู้นั้นเห็นเทียนซีมีท่าทีเช่นนี้ก็หัวเราะออกมา ดูท่าฮ่องเต้จะตรัสเอาไว้ไม่ผิด ฮองเฮาเหนียงเหนียงช่างขี้อายเสียจริง

“เช่นนี้ หลังจากที่เหนียงเหนียงเปลี่ยนชุดชั้นกลางแล้วก็ตะโกนเรียกพวกบ่าวนะเพคะ ชุดหลังจากนี้พวกบ่าวจะมาเปลี่ยนให้พระองค์อีกครั้งเพคะ”

“ได้ ข้าจะเรียกพวกเจ้า พวกเจ้าออกไปเถิด” หลังจากบรรดาบ่าวรับใช้ออกไป ภายในห้องก็เหลือเพียงเทียนซีคนเดียว มองดูเสื้อผ้าที่อยู่บนโต๊ะ เทียนซีหัวเราะออกมา อวี่มั่ว ไม่เปลี่ยนแปลงตลอดชีวิต

หลังจากเทียนซีสวมชุดเสร็จแล้ว หยิบเสื้อผ้าที่เหลือขึ้นมา มองไปมองมา ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่รู้ต้องสวมใส่เช่นไร จำต้องเปิดประตูให้บรรดาบ่าวรับใช้เข้ามาด้วยความจนปัญญา

บรรดาบ่าวรับใช้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เทียนซีเสร็จแล้ว เห็นการปรนนิบัติที่ซับซ้อนนี้ เทียนซีดูแล้วปวดหัวยิ่งนัก ซับซ้อนเช่นนี้ อีกทั้งยังมีเครื่องประดับมากมายเช่นนี้ หนักเสียจริง

เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเรียบร้อย นางกำนัลหญิงให้เทียนซีนั่งลงหน้ากระจก เพื่อที่จะมัดผมให้เขา หลังจากทำผมเสร็จแล้ว ตบแต่งเครื่องประดับสองสามชิ้น ทำให้นางกำนัลหญิงที่มองดูต้องตะลึงไป

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงพระองค์ช่างงามเหลือเกินเพคะ ทำให้บ่าวรู้สึกละอายใจยิ่งนัก!”

เทียนซีมองตนเองที่อยู่ในกระจก เครื่องประดับเป็นกลางสองสามชิ้นประดับอยู่บนศีรษะ ทำให้เทียนซีไม่เพียงดูอ่อนโยนเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังดูบุคลิกดีเป็นอย่างมาก เหมือนเดินออกมาจากภาพวาด เทียนซีเองยังรู้สึกอึ้งไป

“ฮ่องเต้ช่างสายตาแหลมคมนักเพคะ สิ่งของเหล่านี้ฮ่องเต้ล้วนเตรียมด้วยตนเองทั้งนั้นเพคะ! แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีฮองเฮาชายมาก่อน ฮ่องเต้ทุ่มเทใส่ใจไม่น้อยเลยเพคะ!” นางกำนัลหญิงเอ่ยชื่นชมอวี่มั่วและเทียนซีอยู่ด้านข้าง หลังจากเทียนซีได้ยินก็ยิ้มออกมาน้อยๆ สวยมากกว่าเดิมอีก

“เหนียงเหนียงเพคะ พวกเราไปกันเถิด เกี้ยวเตรียมพร้อมแล้วเพคะ”

“ดี”

เทียนซีลุกขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกหนักไปทั้งตัว แต่เมื่อคิดถึงอวี่มั่วก็ไม่มีซึ่งความรู้สึกนั้นแม้แต่นิดเดียว หลังจากเดินออกไปสายตาที่ทิ่มแทงเล็กน้อยทำให้เทียนซีอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

เกี้ยวถูกวางรออยู่ด้านนอกประตูแล้ว เทียนซีถูกนางกำนัลประคองขึ้นเกี้ยวไป ไม่ใช่ว่าตนเองขึ้นไม่ได้ แต่เพราะสิ่งของบนร่างกายยุ่งยากมากเกินไป ทำให้เขาไม่ทันระวังจนโดนบาดเอา