ได้ยินผู้เฒ่าเอ่ยปาก หลานเยี่ยก้าวข้ามคานประตู เดินก้าวใหญ่ตรงไปข้างใน หลานเฟิงตามไปข้างหลั งเมื่อมาถึงภายในห้อง หลานเยี่ยทำท่าแสดงความเคารพต่อผู้เฒ่าผู้นั้น

“ท่านรู้ตัวตนของข้าได้อย่างไร” หลานเยี่ยเอ่ยปากสอบถาม สายตาของผู้เฒ่าผู้นั้นทอดมองอยู่บนตราหยกตรงเอวของหลานเยี่ย

“ตราหยกประมุขตระกูลนี้หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้พบ” หลานเยี่ยมองช่วงเอวของตนเองก็เข้าใจในทันที

“ตามปกติแล้ว ข้าควรต้องทำความเคารพท่านถึงจะถูก ข้าถือเป็นคนตระกูลหลาน แต่เพราะไม่สะดวกขยับเคลื่อนกาย ขอให้ท่านประมุขให้อภัยด้วยเถิด”

“ท่านเป็นคนตระกูลหลานอย่างนั้นหรือ” หลานเยี่ยยังคงใช้คำสุภาพ เช่นนี้ทำให้คนเกิดความรู้สึกชื่นชมขึ้นมา ให้คนข้างๆ หาเก้าอี้มาให้หลานเยี่ย คนข้างๆ ไปย้ายเก้าอี้มาสองตัว หลานเยี่ยนั่งลง หลานเฟิงนั่งอยู่ข้างหลานเยี่ย

“ท่านผู้นี้คือคนตระกูลเยี่ยกระมัง หากพ่อเฒ่าเดาไม่ผิด ตอนนี้น่าจะเป็นประมุขตระกูลเยี่ย” ผู้เฒ่าพูดออกมาเช่นนี้

“เพราะเหตุบางประการ ตอนนี้ข้าเป็นองครักษ์ของท่านประมุขตระกูลหลาน” หลานเฟิงตั้งแต่เข้ามาไม่ได้ดลความหวาดระแวงลง แต่ประโยคเดียวของผู้เฒ่าทำให้เขาสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

“ถึงแก่เวลาแล้วจริงด้วย ใต้หล้าวุ่นวาย หากเจ้าและประมุขตระกูลหลานไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน ก็หมายความว่ายังไม่ถึงแก่เวลา ตอนนี้ดูแล้วคงจะถึงแล้ว” ผู้เฒ่าพูดบางอย่างออกมา ทำให้หลานเยี่ยไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก

“ท่านอาวุโสหมายถึงอะไรหรือ”

“พวกเราครอบครัวนี้ เมื่อพันปีก่อนได้ย้ายจากตระกูลหลานมาอยู่ที่นี่ นายท่านหลานเจ๋อตั้งเขตม่านพลังด้วยตนเอง”

“ท่านพูดถึงหลานเจ๋อหรือ ประมุขตระกูลหลานเมื่อพันปีก่อน”

“ใช่ ในเมื่อพวกเจ้าหาที่นี่พบ เรื่องบางอย่างข้าจะบอกพวกเจ้าก็แล้วกัน” ผู้เฒ่าหลับตาลง เหมือนกำลังหวนคิดเรื่องอะไรบางอย่าง

“บรรพชนของครอบครัวนี้คือคนสนิทของท่านประมุขหลานเจ๋อ ตอนนั้นมุกหลิววั่งสะกดผนึกชิวจือเว่ยและหลานเซียวไว้ ท่านประมุขและนายท่านชังหลานจึงไม่อาจครองคู่กันไปกันตลอด

แต่ท่านประมุขก็ปล่อยวางนายท่านชังหลานไม่ได้ ตอนนั้นจึงเดินทางไปทั่วใต้หล้า ค้นหาวิธีให้ตกทอดกันมาถึงอนาคต ในที่สุดท่านประมุขก็หาจนพบ

ท่านประมุขนำวิญญาณของตนเองสะกดอยู่ภายในของสิ่งนั้น จากนั้นก็เพิ่มเขตม่านพลัง ให้นายท่านชังหลานไม่อาจสัมผัสการดำรงอยู่ของเขาได้ เพราะพันปีก่อนหน้านี้มีเรื่องมากมายที่ยังไม่มีจุดจบถูกทิ้งเอาไว้ จำต้องจัดการ

เขาถือตนเองให้เป็นจุดเปลี่ยน ดึงดูดให้คนในอนาคตวาดจุดจบให้กับเรื่องเมื่อพันปีก่อน หลังจากท่านประมุขผนึกตนเองเอาไว้ในของชิ้นนั้นแล้ว คนตระกูลหลานจึงมีพลังวิญญาณอีกหนึ่งชนิดเพิ่มขึ้น ซึ่งคือ แหล่งพลังวิญญาณเดิม

ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเลว พลังวิญญาณเดิมสามารถเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง แต่หลังจากใช้หมดแล้วกลับกลายเป็นฆาตกรที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตชนิดหนึ่ง” พูดถึงตรงนี้ผู้เฒ่าเหลือบมองหลานเยี่ยทีหนึ่ง

หลานเยี่ยรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้เฒ่า เขาขับเอาพลังวิญญาณดั้งเดิมของตนเองออกมา พลังวิญญาณสีฟ้าเข้มเหลือเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น หากใช้อีกครั้งหนึ่งก็อยู่ห่างจากความตายไม่มากแล้ว

“เมื่อถึงยามที่อายุขัยของท่านประมุขใกล้หมดลง ท่านประมุขสั่งให้ข้ารอ นำเอาความลับนี้รักษาไว้ต่อไป ฉะนั้นข้าจึงมารอที่นี่ เมื่อรอก็คือเวลาหนึ่งพันปี

ท่านประมุขได้ให้วิชาลับประเภทหนึ่งกับพวกเราเอาไว้ ทำให้ความทรงจำของพวกเราถ่ายทอดจากรุ่นไปสู่รุ่น ฉะนั้นที่จริงแล้วตอนนี้ข้าจึงมีความทรงจำเกือบหนึ่งพันปี ช่วงเวลาหนึ่งพันปียาวนานเกินไป ทำให้ข้ารอไม่ไหวอีกต่อไป โชคดี พวกเจ้ามาแล้ว”

“เพียงแค่หาของชิ้นนั้นพบก็สามารถเรียกท่านประมุขหลานเจ๋อกลับมาได้แล้วใช่หรือไม่ สามารถกำจัดขีดจำกัดของพลังวิญญาณเดิมได้ใช่หรือไม่” ผู้เฒ่าพูดจบ หลานเยี่ยก็ถามออกมาด้วยความร้อนรน

“โปรดบอกข้า ของสิ่งนั้นคืออะไร”