ตอนที่ 124-3
ฟ่งอวี๋กุยผู้ขุดหลุมฝังตัวเอง
‘ฟู่เทียนหลงวู่วามเกินไปแล้ว’ มู่ชิงเกอขมวดคิ้ว เท่าที่นางดูแล้ว การจะรับมือกับคนไร้ค่าอย่างฟ่งอวี๋กุย ไม่คุ้มกับการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้
“มู่เกอ ตอนนี้เราควรทำอย่างไร” เว่ยฉีถามมู่ชิงเกอ
มู่ชิงเกอกวาดสายตาผ่านฟ่งอวี๋กุยและฟู่เทียนหลง ก่อนจะมองทั้งสามที่กระเด้นลงพื้นเพราะแรงสั่นสะเทือนแวบหนึ่ง นางสั่งเว่ยฉีว่า “เจ้าไปจัดการสามคนนั้นก่อน”
“อืม!” เว่ยฉีออกไปตามคำสั่ง เพิ่งจะหันหลังไป ก็หันสายตากลับมามองมู่ชิงเกออีกหน “จัดการอย่างไร ฆ่าพวกเขาอย่างนั้นหรือ”
มู่ชิงเกอกระตุกมุมปาก ก่อนจะกดเสียงลงตํ่า “การฆ่าคนในโรงโอสถจะต้องถูกไล่ออก เจ้ายินยอมที่จะถูกไล่ออกเพราะเจ้าสามคนนี้หรือ”
ศีรษะของเว่ยฉีส่ายไปมาอย่างรุนแรงในทันที
“ตีพวกเขาให้สลบ แล้วโยนออกไป” ในขณะที่พูด มู่ชิงเกอก็เอายาสามเม็ดออกจากกระเป๋า แล้วยื่นให้กับเว่ยฉี “พวกเขาชอบวางยาคนอื่นมิใช่หรือ ยาสามเม็ดนี้ ถือว่าเป็นการตอบแทน บอกพวกเขาว่าไม่ต้องขอบคุณข้ามาก”
เว่ยฉีรับยามาอย่างเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบาย พลันส่งเสียงหัวเราะ ‘หึๆ’
“ถือว่าเราทำความดีก็แล้วกัน”
พูดจบ เขาก็แอบย่องเข้าไปหาทั้งสามคนที่ล้มอยู่กับพื้น แต่มู่ชิงเกอกลับอยู่ที่เดิมเพื่อสังเกตความเคลื่อนไหวระหว่างฟู่เทียนหลงและฟ่งอวี๋กุย
ฟู่เทียนหลงได้บีบบังคับฟ่งอวี๋กุยจนถึงที่สุดแล้ว และฟ่งอวี๋กุยก็ไม่ทนอีกต่อไป พลังเวทในมือพุ่งเข้าหาฟู่เทียนหลงราวกับไม่มีที่มา พลังสีครามจำนวนมากมายพุ่งเข้าหาร่างของฟู่เทียนหลง แต่ก็ราวกับกระทบบนเหล็กกล้า เพราะนอกจากรอยสีขาวจาง ๆ แล้ว ก็ไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียว
ถึงขนาดที่ว่า การก้าวเดินของฟู่เทียนหลงไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย
“เจ้า…เจ้าอย่าเข้ามา!” ในที่สุดสายตาของฟ่งอวี๋กุยก็เกิดความตื่นตระหนก เขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟู่เทียนหลง แต่ก็ทำได้เพียงแค่พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้าใช้พลังเทพอสูรเชียวหรือ!”
ฟู่เทียนหลงราวกับไม่ได้ยิน ยังคงมุ่งหน้าเข้าหาฟ่งอวี๋กุย ร่างกายของเขาสาดฉายการบีบบังคับมากกว่าเดิม กล้ามเนื้อขยายใหญ่จนเสื้อผ้าบนร่างกายฉีกขาด รูป ร่างราวกับใหญ่ขึ้นเป็นเท่าตัว รอบ ๆ ตัวมีไอสีดำเกิดขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างสาดฉายแสงสีแดงอันชั่วร้าย หมอกสีดำค่อย ๆ กลายเป็นรูปร่างของสัตว์ป่าปรากฏ ข้างหลังตัวเขา
ฟ่งอวี๋กุยมองสัตว์ป่านั่นด้วยความตื่นกลัว พลันพูดอย่างติดๆขัดๆว่า “เสือ…เสือดำ เจ้าเป็นคนชนเผ่าหูแห่งแคว้นปา!”
ชนเผ่าหู!
มู่ชิงเกอที่ซ่อนตัวอยู่ ในขณะที่ตะลึงกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับฟู่เทียนหลง ก็เกิดความสงสัยขึ้นในสิ่งที่ฟ่งอวี๋กุยพูดออกมา
“ยาถอนพิษ ส่งมา มิเช่นนั้น ตาย!” ฟู่เทียนหลงพูดคำเหล่านี้ออกจากปากอันแข็งกระด้าง เสียงนั้นทั้งต่ำและเลือดเย็น ราวกับเสียงคำรามของสัตว์ป่า ไม่เหมือน กับเสียงปกติของเขา
“ข้าไม่มียาถอนพิษ ยาถอนพิษอยู่ที่เตียวหยวน!” ฟ่งอวี๋กุยตอบอย่างตื่นตระหนก
เขาอยากจะหนีเป็นอย่างมาก แต่ทว่า กลับพบว่าได้ถูกพลังของฟู่เทียนหลงควบคุมเอาไว้ จนไม่สามารถหนีได้
ในตอนแรก พลังเวทของเขากับฟู่เทียนหลงก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก แต่ทว่า เขากลับคิดไม่ถึงว่าฟู่เทียนหลงจะใช้พลังเทพอสูร ความแข็งแกร่งที่ฟันแทงไม่เข้า ทำให้ เขาไม่สามารถตอบโต้ได้
ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงแค่หมุนไปมาพร้อมกับฟู่เทียนหลง รอให้พลังเทพอสูรในตัวของเขาหายไป ถึงตอนนั้น เขาก็จะเป็นฝ่ายฆ่าฟู่เทียนหลงด้วยตนเอง
เมื่อคิดได้เช่นนี้นัยน์ตาของฟ่งอวี๋กุยก็มีแสงประกายโหดเหี้ยมเกิดขึ้น
“ยาถอนพิษ! ฆ่า!” ฟู่เทียนหลงกลับยังคงเดินเข้าไปใกล้เขาทีละก้าวๆ และไม่รับฟังคำอธิบายจากเขา
“ฟู่เทียนหลงเจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ! เจ้ามันบ้า! ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่มียาถอนพิษ หากเจ้าต้องการยาถอนพิษก็จงไปหาเตียวหยวน!” ฟ่งอวี๋กุยพูดด้วยความตื่นตระหนก
แต่ทว่า ฟู่เทียนหลงกลับปล่อยหมัดอย่างกะทันหัน
หมัดนั่นมีพลังสีดำอันป่าเถื่อน และพุ่งเข้าสู่หน้าอกของฟ่งอวี๋กุยราวกับพายุหมุน
ฟ่งอวี๋กุยกระวนกระวาย ใช้พลังเวทสีครามสร้างเกราะตรงหน้าอกของตนเองเพื่อต้านทานหมัดอันรุนแรงโหดเหี้ยมที่ปล่อยออกมาด้วยไอสังหารที่เย็นเยียบ แต่ทว่า เมื่อหมัดสีดำกระทบบนเกราะสีครามนั่น ทว่า เกราะสีครามนั่นกลับไม่สามารถรับมือได้เลยแม้แต่หมัดเดียว พลันแตกกระจายและหายไปในทันที และหมัดสีดำของฟู่เทียนหลงก็กระแทกบนหน้าอกของฟ่งอวี๋กุยโดยที่ไม่มีอะไรขวางกั้น
หมัดนี้ ราวกับทำให้กระดูกและเส้นเอ็นของเขาฉีกขาด อีกทั้งเป็นการจู่โจมที่ทำให้เขากระเด็นและกระแทกลงพื้นไปในทันที
‘ปัง—!’
ฟ่งอวี๋กุยล้มลงบนพื้น พลันกระอักเลือดที่มีเศษเนื้อหนัง ที่ไม่รู้ที่มาไหลออกมาจำนวนหนึ่ง
ร่างกายของเขาราวกับถูกแยกชิ้นส่วน กระดูกทั้งหมดในร่างกายปวดร้าวราวกับเกิดเสียง ‘กึกๆ’ ใบหน้าของฟ่งอวี๋กุยบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดจนน่าเกลียด และนอนอยู่บนพื้นดินอย่างไม่สามารถขยับได้ ทันใดนั้น เงาสีดำสายหนึ่งได้ร่วงลงจากฟ้า และปกคลุมตัวเขาเอาไว้ ราวกับเป็นความหวาดกลัวอันมหาศาลที่ ห่อหุ้มตัวเขาเอาไว้ ทำให้ใบหน้าอันน่าเกลียดของเขาเผยความหวาดผวาจนไม่สามารถเก็บไว้ได้
มู่ชิงเกอจ้องทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในที่มืด ในใจแอบประเมินค่าระดับพลังเวทหลังการปล่อยพลังเทพอสูร
‘คาดว่าจะมากขึ้นหนึ่งขั้น’ การคาดเดาของมู่ชิงเกอ จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความเสียดาย “ความวิเศษเช่นนี้ ศัตรูที่อยู่ในสายเดียวกันไม่อาจต้านทานได้โดยแท้ แต่ทว่า อาการหลังการปล่อยพลังกลับทำให้ต้องถอยหลังหนี”
“ยาถอนพิษ” ฟู่เทียนหลงพูดขึ้นอีกครั้ง ในครานี้ เสียงของเขายิ่งเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าเดิม
“ข้า…ข้าไม่มี” ฟ่งอวี๋กุยเอามือจับหน้าอกที่ยับเยิน นํ้าเสียงกลับไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนเคย แต่กลับเต็มไปด้วยการร้องขอชีวิต
“กรร—!” ฟู่เทียนหลงเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วคำราม อยู่ ๆ ร่างของเขาก็กะพริบวูบหนึ่งและหายไปจากตรงหน้าฟ่งอวี๋กุย
เมื่อปรากฏตัวขึ้นอีกหน เขาก็ได้มาอยู่บริเวณขอบหน้าผา และยืนมือออกไปจับเชือกที่มัดมือของสุ่ยหลิงเอาไว้และยกตัวนางขึ้นมากอดในทันที
ร่างที่เล็กอยู่แล้วของสุ่ยหลิง ในตอนนี้เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของฟู่เทียนหลงที่ขยายใหญ่ขึ้นเป็นเท่าตัวเพราะการปล่อยพลังเทพอสูร ก็ยิ่งตัวเล็กลงมากกว่าเดิม
ฟู่เทียนหลงกอดนางเอาไว้อย่างระมัดระวัง ราวกับว่า หากออกแรงมากไปกว่านี้จะทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดได้รับบาดเจ็บ
ดวงตาที่แดงก่ำ มีน้ำตาไหลลงมาอย่างรวดเร็ว ฟู่เทียนหลงเรียกอย่างร้อนรน “สุ่ยหลิง สุ่ยหลิง…”
แต่ทว่า สุ่ยหลิงที่สลบไปตั้งนานแล้ว ไม่สามารถตอบโต้เขาได้เลยแม้แต่น้อย
เพียงครู่หนึ่ง ฟู่เทียนหลงก็เงยหน้าขึ้น มองฟ่งอวี๋กุยและพูดด้วยนํ้าเสียงที่เย็นเยียบอย่างเป็นที่สุดว่า “ฆ่าเจ้า หายาถอนพิษ ฆ่าเตียวหยวน”
คำพูดเหล่านี้ ราวกับเป็นคำสั่งที่มอบให้กับตนเอง
แรงอาฆาตอันเย็นเยียบ พุ่งเข้ามาห่อหุ้มร่างของฟ่งอวี๋กุย ราวกับว่า จะสามารถพรากชีวิตของเขาไปได้อย่างง่ายดาย
“ไม่ ไม่…” ฟ่งอวี๋กุยราวกับดินโคลนที่กองอยู่บนพื้น สำหรับการเข้าใกล้ของฟู่เทียนหลงเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
หมัดนั้นของฟู่เทียนหลงรุนแรงมากจริง ๆ ในตอนนี้กระดูกของเขาได้รับความเสียหาย ในเส้นเลือดราวกับมีพลังบางอย่างที่ไม่ใช่ของเขา กำลังกัดกินพลังเวทของเขาอย่างไม่รู้หยุด
ก่อนที่จะเอาพลังนี้ออกจากร่างกาย เขาไม่สามารถใช้พลังเวทของตนเองต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย
เขาในตอนนี้ เป็นเพียงคนอ่อนแอที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้แต่จะมัดไก่!
“ฆ่าเจ้าซะ!” ฟู่เทียนหลงยกมือขึ้น พลังสีดำล้อมรอบหมัดเหล็กของเขาเอาไว้ หากว่าเขาปล่อยหมัดนี้ออกไป ก็จะสามารถทำให้ร่างของฟ่งอวี๋กุยแตกกระจุยได้
“เจ้าฆ่าข้าไม่ได้! หากเจ้าฆ่าข้า เจ้าจะถูกไล่ออกจากโรงโอสถ! และถูกราชวงศ์แคว้นลี่ตามฆ่า เจ้ารวมทั้งชนเผ่าของเจ้าจะต้องถูกกวาดล้าง!” ในสถานการณ์ ฉุกเฉินเช่นนี้ ฟ่งอวี๋กุยตะโกนคำพูดเหล่านี้ออกมา
แต่ว่า ก็ยังคงไม่สามารถห้ามแรงอาฆาตของฟู่เทียนหลงได้
ในที่สุดหมัดสีดำก็ได้ปล่อยลงมา เสียงของเว่ยฉีกลับดังขึ้นข้างกายมู่ชิงเกอ “แย่แล้ว! หากฟ่งอวี๋กุยตายด้วยนํ้ามือของฟู่เทียนหลงเช่นนี้ ท่านพ่อของข้าจะต้องถูกสั่งให้ไปรบกับชนเผ่าของพวกเขาที่แคว้นปาเป็นแน่!”