ตอนที่ 835

เคล็ดวิชาเทวะส่วนที่เหลือ!

‘หลอมอีก!’

ขณะที่หินลอยก้อนสุดท้ายหลอมรวมกันแล้ว มู่ชิงเกอก็ไม่ได้เก็บพญาเพลิงคืน กลับให้พญาเพลิงเผาผลาญรุนแรงมากยิ่งขึ้น ยังคงหลอมรวมเก้าชั้นฟ้าที่รวมตัวขึ้นมาแล้ว

ในระหว่างนั้น มู่ชิงเกอก็ควักยาออกมากำหนึ่งกลืนลงท้องไป

การใช้พญาเพลิงเผาผลาญจำเป็นต้องอาศัยปัญญาเทวะของนางเป็นเชื้อเพลิง ในระยะเวลานานเช่นนั้นนางได้ใช้ปัญญาเทวะไปจนหมดสิ้นแล้ว ไม่ใช้ยาบำรุงเพิ่มเติมไม่ได้

เพลิงเผาผลาญเก้ชั้นฟ้าถึงสองวันสองคืน

ส่วนตระกูลมู่เหลือเดนทั้งหมดบนพื้นดินรวมทั้งผู้ติดตามของมู่ชิงเกอล้วนรอคอยอยู่อย่างนิ่งสงบ

เพื่อกระบวนการนี้มู่ชิงเกอไม่รู้กินยาไปแล้วกี่ครั้ง พลังเทพและปัญญาเทวะของนางเผาผลาญไปตลอดเวลาแต่ก็ฟื้นคืนตลอดเวลาเช่นกัน

ไม่รู้ว่าเวลาใด เปลวเพลิงของเก้าชั้นฟ้าก็เริ่มจะเล็กลงเรื่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ…

ผ่านไปสามวัน พญาเพลิงห้าสีได้สำเร็จภารกิจของพวกมันในที่สุด กลายเป็นดอกบัวเพลิงหลอมเข้าไปในร่างของมู่ชิงเกอ เวลานั้นเองมู่ชิงเกอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ที่สะท้อนเข้ามาในสายตาคงเหลือเพียงสีดั้งเดิมของหินทองอวิ่นเฉวียน เศษต่างๆ บนเก้าชั้นฟ้าล้วนถูกเผาผลาญจนหมดสิ้น แม้กระทั่งซากผนังกำแพงก็ไม่เหลือหลอ คงเหลือเพียงสภาพดั้งเดิมของมันที่คงอยู่

ผู้คนบนพื้นดินแหงนมองมาถึงสามวันจนคอแข็งไปหมด

เวลานี้เปลวเพลิงดับมอด เก้าชั้นฟ้าที่สะท้อนเข้ามาในสายตากลับทำให้พวกเขาผิดหวัง เก้าชั้นฟ้าที่ใหญ่โตปานขุนเขาลอยอยู่ระหว่างท้องฟ้าและพื้นดินดำไหม้จนเกรียม สภาพที่โล่งเลี่ยนไร้ซึ่งชีวิตชีวาหาใช่ลักษณะเก้าชั้นฟ้าในจิตใจพวกเขาไม่

นี่คือเก้าชั้นฟ้าของพวกเขาหรือ

คนตระกูลมู่เหลือเดนมากมายที่เดินออกจากเก้าชั้นฟ้าเมื่อหมื่นปีก่อนต่างถามตัวเอง

กระทั่งรู้สุกวูบหนึ่งไปว่า ความจำตัวเองคงมีปัญหาทำให้จำผิดไปเสียแล้ว

ซวีซิวกับราชครูก็เงียบมาก เนื่องจากพวกเขาเข้าใจดีว่า เก้าชั้นฟ้าเป็นยุทธภัณฑ์อาคมช่องว่างชั้นจอมเทพ เวลานี้มู่ชิงเกอเพียงแต่ทำให้รูปร่างกลับคืนมาได้แล้ว แต่วิญญาณเล่า จิตวิญญาณแห่งอาวุธก็คือวิญญาณของยุทธภัณฑ์ หากไม่มีจิตวิญญาณแห่งอาวุธ แม้เก้าชั้นฟ้าได้คืนกลับมาก็เป็นได้เพียงสิ่งที่ตายไปแล้ว!

ความรู้สึกกดดัน นิ่งเงียบ เฝ้ารอ กระทั่งผิดหวังที่รอคอยมาหมื่นปีแผ่ขยายอยู่ในจิตใจของทุกคน แต่พวกเขาก็ไม่ได้โทษมู่ชิงเกอ เนื่องจากอย่างน้อยเขาก็ทำให้รูปร่างเก้าชั้นฟ้าเมื่อครั้งนั้นกลับมาได้แล้ว ถึงแม้เป็นเพียงภูเขาร้างที่ไร้ชีวิตก็ตาม

ความรู้สึกสูญเสีย กระวนกระวาย คาดหวัง ผิดหวัง…

อารมณ์ต่างๆ เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา ทรมานจิตใจผู้คนบนพื้นดิน แต่มู่ชิงเกอที่ยืนอยู่บนเก้าชั้นฟ้ากลับแสดงออกอย่างสงบนิ่ง

‘เหมิงเหมิง เจ้าเตรียมพร้มแล้วหรือยัง ข้าจะเริ่มแล้วนะ’ มู่ชิงเกอถามอยู่ในใจ

เหมิงเหมิงนั่งขัดสมาธิอยู่ในช่องว่าง เบื้องล่างของนางเป็นลวดลายลึกลับของทิวทัศน์ นั่นคือแกนกลางของช่องว่าง เป็นที่อยู่รากฐานของนางด้วย นางพยักหน้าตอบว่า ‘ข้าเตรียมพร้อมแล้ว’

จะต้องทำอย่างไร

เหมิงเหมิงบอกมู่ชิงเกอว่า สิ่งแรกคือนางจะต้องตัดปัญญาเทวะตัวเองให้ขาดจากช่องว่างนี้แล้วหลอมรวมช่องว่างกับเก้าชั้นฟ้าไว้ด้วยกัน

เรื่องที่เหลือต่อไปก็ต้องอาศัยตัวเหมิงเหมิงเองแล้ว

จิตวิญญาณแห่งอาวุธของเก้าชั้นฟ้าเดิมถึงแม้ถูกลบไปแล้ว แต่ยังมีเศษเสี้ยวของความแค้นเคืองคงเหลืออยู่ทั้งสะสมมาแล้วหมื่นปี พลังที่มีอยู่จิงไม่ใช่ธรรมดา เหมิงเหมิงต้องการเป็นจิตวิญญาณแห่งอาวุธของเก้าชั้นฟ้าใหม่จึงต้องกำจัดความแค้นเคืองเหล่านี้ให้หมดสิ้นไปก่อน

‘เหมิงเหมิง ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะอยู่ข้างกายเจ้า เจ้าอย่าได้ฝืนเกินไป หากทำไม่ได้ก็ล้มเลิกเสีย’ มู่ชิงเกอกำชับอีก

‘วางใจเถอะ เจ้านาย! ข้าคือเหมิงเหมิงของท่าน จะอ่อนแอขนาดนั้นได้อย่างไรเล่า’ เหมิงเหมิงพูดด้วยความเชื่อนมั่นในตัวเอง

‘ได้ เช่นนั้นพวกเราเริ่มได้เลย’ มู่ชิงเกอพูดเสียงเครียด

นางตั้งสติเตรียมตัดแยกช่องว่าง

การตัดแยกช่องว่างเป็นเรื่องที่เจ็บปวดแสนสาหัส เท่ากับการใช้มีดที่คมกริบค่อยๆ แซะช่องว่างให้แยกออกจากปัญญาเทวะของนาง

น่ากลัวว่าความเจ็บปวดจากการลอกหนังหักกระดูกยังไม่สามารถเทียบได้กับความเจ็บปวดที่ปัญญาเทวะจะได้รับนี้

เพียงเริ่มต้นเท่านั้นสีหน้าของมู่ชิงเกอก็ซีดขาดจนไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิด เหงื่อไหลหยดลงมาจากจอนผม ไม่มีใครรู้ว่าแผ่นหลังนางนั้นมีเหงื่อซึมจนเปียกชุ่มไปทั้งแถบ

คนที่อยู่บนพื้นดินเห็นเพียงเงาหลังที่ตรงแน่วอยู่เช่นเดิมของนาง

“นายน้อยกำลังทำอะไรน่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“เก้าชั้นฟ้าก่อสร้างใหม่เสร็จแล้วหรือ”

“นายน้อยพยายามเต็มที่แล้ว”

“ใช่แล้ว การฟื้นฟูเก้าชั้นฟ้าไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ชั่วข้ามคืน เวลานี้นายน้อยสามารถให้เก้าชั้นฟ้าที่แหลกสลายไปกลับมารวมตัวได้ใหม่ก็เป็นเรื่องที่ยากหนักหนาแล้ว ต่อไปพวกเราจะต้องช่วยกันพยายามฟื้นฟูเก้าชั้นฟ้าให้กลับคืนสู่สภาพเดิมเมื่อหมื่นปีก่อนให้ได้”

“เช่นนั้นพวกเราจะขึ้นไปหรือไม่”

“…”

ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันแต่พอคิดจะขึ้นเก้าชั้นฟ้าซวีซิวกลับเอ่ยขึ้น “รอก่อน นายน้อยยังไม่ได้เรียกให้พวกเราขึ้นไป พวกเราจะขึ้นไปรบกวนไม่ได้”

คำพูดเดียวก็สามารถปลอบทุกคนให้สงบลงได้

แต่จิตใจของพวกเขากลับแขวนสูงขึ้นไปอีกครั้ง

บนใบหน้าเล็กที่งดงามของหยวนหยวน ริมฝีปากบางเม้มแน่นสนิทมองดูเงาหลังของมู่ชิงเกอ สองมือกำแน่น

คนในที่นี้ทั้งหมดมีเพียงเขาที่รู้ว่ามู่ชิงเกอกำลังทำอะไร แต่เขาบอกให้ใครรู้ไม่ได้

“ชิงเกอคงไม่เกิดเรื่องนะ” ไป๋สี่ถามด้วยความกังวล

หยินเฉินว่า “เก้าชั้นฟ้าเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเทพ การฟื้นฟูใหม่จะทำได้ง่ายดายนักหรือ แต่ชิงเกอย่อมมีวิธี พวกเราไม่ต้องกังวลเกินเหตุ”

มือของเขา กำก้อนหยกส่งสาส์นไว้ก้อนหนึ่ง เมื่อเก้าชั้นฟ้าคืนชีวิตกลับมา เขาก็จะส่งสาส์นให้เหล่าคนที่ซุ่มอยู่ในดินแดนเทพทั้งสี่ของแผ่นดินเทพตะวันตก

“คุณชาย…” โย่วเหอเดินหน้ามาก้าวหนึ่งด้วยความไม่วางใจ

ฮวาเยวี่ยอยู่ข้างนาง กุมมือนางไว้

มั่วหยางก็เม้มปากนิ่งด้วยใบหน้าเคร่งเครียด พวกเขาคือคนที่ร่วมกับมู่ชิงเกอตั้งแต่เริ่มออกจากหลินชวนแคว้นฉินมาจนถึงที่นี่ ที่เป็นห่วงไม่ใช่เก้าชั้นฟ้าอะไร ทั้งไม่ใช่ตระกูลมู่ ในจิตใจพวกเขามีเพียงคุณชายของพวกเขาเท่านั้น

เก้าชั้นฟ้าลอยอยู่ระหว่างท้องฟ้าและพื้นดิน ลอยเหนือก้อนเมฆห่างพื้นดินไปไกลมากจนทำให้คนบนพื้นดินมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

พวกเขามองไม่เห็นถึงร่างที่สั่นเท่าไม่หยุดของมู่ชิงเกอ มองไม่เห็นถึงใบหน้าที่ซีดขาวของนาง มองไม่เห็นถคงท่าทางฝืนทนต่อความเจ็บปวดของนาง

ความเกี่ยวพันของปัญญาเทวะนางกับช่องว่างกำลังถูกตัดขาดออกมาเรื่อยๆ

เมื่อสายใบสุดท้ายถูกตัดขาด มู่ชิงเกอก็อดไม่ได้กระอักโลหิตออกมาคำใหญ่

ยังดีที่นางหันหลังให้ผู้คนจึงไม่มีใครเห็น

เม็ดกลมเรืองแสงบินออกมาจากหว่างคิ้วของนาง

มู่ชิงเกอยกมือปาดโลหิตที่มุมปากรวมทั้งเม็ดเหงื่อที่ใบหน้า สีหน้าซีดเซียวอย่างยิ่ง

‘เจ้านาย ส่วนที่เหลือมอบให้ข้าจัดการเอง ท่านรีบฟื้นฟูตัวเองเถอะ’ เสียงเหมิงเหมิงดังขึ้นที่ข้างหู จากนั้นนางก็เห็นเม็ดเรืองแสงนี้ตกลงไปในเก้าชั้นฟ้า

มู่ชิงเกอไม่อยากให้คนเห็นอาการผิดปกติของนาง นางจึงยังคงยืนอยู่อย่างนั้นโดยตั้งใจฟื้นฟูปัญญาเทวะที่เสียหายของตัวเอง เคล็ดวิชาเทวะส่วนกลางมีวิชาฟื้นฟูปัญญาเทวะที่ดีที่สุดอยู่

การรอคอยของนางในครั้งนี้ ผ่านไปอีกสามวัน

ในวันที่เจ็ดที่นางมาถึงเก้าชั้นฟ้า ใต้เท้านางก็เริ่มเกิดแรงสั่นสะเทือน

เก้าชั้นฟ้าที่ไม่มีชีวิต ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงแล้วในที่สุด!

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้มู่ชิงเกอใจชื้นขึ้นมาและทำให้ผู้คนที่รอนางอยู่ข้างล่างเริ่มตื่นเต้นดีใจ

ในเวลานี้เองมีแสงสีทองพุ่งออกมาจากเก้าชั้นฟ้าตกลงในมือของมู่ชิงเกอ นางมองแสงสีทองในมือ ตาดำหดลงทันที ร้องเสียงหลงว่า “เคล็ดวิชาเทวะ!”