ตอนที่ 937

ทุกท่านรีบมาที่เก้าชั้นฟ้า

ครืนนน!

ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรืที่เงียบสงัด จู่ๆเกิดเสียงฟ้าร้องดังสนั่น ทำให้คนไม่น้อยตกใจ

กระทั่งมีคนชะโงกหน้าออกมานอกหน้าต่าง แต่กลับมองเห็นแสงและเงาหนึ่งสาย วาบออกไปไกลอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงแต่แสงและเงาที่ลากยาวหนึ่งสายในท้องฟ้ายามราตรี

หลังจากเสียงนี้ดังขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงัด ไม่เกิดความผิดปกติใดอีก

ผู้คนที่สงสัยก็เก็บความคิดสงสัยกลับไป นอนลงอีกครั้ง ผู้คนที่ถูกปลุกต่างก็สะดุ้งขึ้นมาตามความง่วง จมดิ่งสู่ความฝันอีกครั้ง

เรือต้าเซียนจอดลงใกล้ๆ กับเก้าชั้นฟ้า

วินาทีที่พุ่งเข้าสู่แดนเทพมาร เสียงดังสนั่นเสียงนั้นก็ยังคงทำให้คนตกใจไม่น้อย

มู่ชิงเกอกล่าวด้วยความหวาดระแวง “ดูท่าแล้ว จากนี้อย่าเปลี่ยนการลงจอดชั่วคราวจะดีกว่า”

ทว่าซือมั่วกลับกล่าว “เพียงแค่ตื่นตูมไปเองเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก”

เดิมที ตามเส้นทางกลับแต่เดิม พวกเขาควรจะลงจอดในป่าอสูร แต่ว่าตอนที่กำลังจะถึงจู่ๆ มู่ชิงเกอก็เปลี่ยนที่ อยากตรงกลับเก้าชั้นฟ้าจึงทำให้ เรือต้าเซียนเกิดความเคลื่อนไหวที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้

โชคดีที่เป็นอย่างที่ซือมั่วพูด เพียงแค่ตื่นตูม

ตัวเรือต้าเซียนไม่ได้รับความเสียหายใดๆ

ลงเรือแล้ว เรือต้าเซียนก็หดลงเหลือขนาดเท่าเมล็ดพุทรากลับไปยังหว่างคิ้วของมู่ชิงเกอ

นางยื่นมือนวดหว่างคิ้ว จากนั้นก็วางมือลง เหลือบตาขึ้นมองซือมั่ว แล้วกล่าว “ไปกันเถอะ กลับไปพักที่เก้าชั้นฟ้าสักคืนก่อนพรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปเรียกคนอื่นๆ มาที่เก้าชั้นฟ้าทันทีพวกเราจะได้ปรึกษาหารือกัน”

“ตกลง” ซือมั่วพยักหน้า เดินเข้าไปจับมือมู่ชิงเกอมาไว้ในฝ่ามือตนเอง

สายตาของมู่ชิงเกอตกลงบนมือที่กุมกันแนบแน่นของคนทั้งสอง กล่าวด้วยสีหน้าแปลกประหลาด “เหตุใดช่วงนี้เจ้าถึงชอบจับมือข้า”

แทบจะตลอดเวลาที่ไม่ได้สู้รบ ซือมั่วมักจะจับมือนางแน่นไม่ปล่อย

ซือมั่วละสายตามามองนาง ดวงตาสีอำพันเต็มไปด้วยความจริงจัง “ตอนนี้เจ้ามีเรือต้าเซียนแล้ว หากข้าไม่จับมือเจ้าให้แน่นสักหน่อย วันใดเจ้าเกิดนั่งเรือต้าเซียนหนีไป แล้วข้าจะไปหาพระชายาของข้าที่ไหนเล่า”

มู่ชิงเกอกระตุกมุมปาก คาดไม่ถึงว่าพูดไม่ออก

แต่ว่า นางยังคงตำหนิอยู่ในใจ ‘ข้าเป็นคนอ่อนต่อโลกเพียงนั้นเชียวหรือ’

ต่อให้ระหว่างนางกับซือมั่วจะเกิดการทะเลาะหรือว่าเข้าใจผิดอะไร นางก็ไม่มีทางหนีไปด้วยความน้อยใจ

เกิดปัญหาก็หาทางออก วิ่งหนีไม่อาจแก้ปัญหาได้

ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างนางกับซือมั่วเกรงว่าแม้แต่ทะเลาะกันยังยาก จะเกิดการเข้าใจผิดได้อย่างไร

ทั้งสองกลับไปที่เก้าชั้นฟ้า ไม่ได้ทำให้เกิดการตอบสนองของอาคมนอกเก้าชั้นฟ้า แต่ตอนที่เข้าไปในวังราชาเทวะ กลับทำให้ทหารคุ้มกันเวรดึกตกใจ

หลังจากที่เห็นชัดเจนแล้วว่าใครกลับมา พวกเขาก็ไปปฏิบัติหน้าที่ของตนต่อ

“เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปจัดการธุระหน่อย” มู่ชิงเกอกล่าวกับซือมั่ว

“เจ้าจะทำอะไร” ซือมั่วถาม

มู่ชิงเกอไม่ได้ปิดบัง กล่าวตามตรง “ข้าจะจัดแจงเรื่องทั้งหมดที่พวกเราเห็นในเผ่าฝูให้ที่เป็นเรียบร้อย พรุ่งนี้จะได้ปรึกษากับพวกเขาได้”

“ไม่ต้องรีบ เจ้าเหนื่อยมากแล้ว” ซือมั่วมองนางด้วยความสงสาร

มู่ชิงเกอเป็นเช่นนี้เสมอ จะทำหรือไม่ทำ หากทำก็ต้องทำให้ถึงที่สุด ไตร่ตรองแต่ละเรื่องให้ละเอียดรอบคอบ

“ข้าเองก็ไม่อยาก แต่ว่าคนที่ไปมีเพียงเจ้ากับข้าสองคน ดังนั้นไม่ต้องเลือก อย่างไรเสียก็ต้องให้ข้าทำ หากไม่จัดแจง พรุ่งนี้พวกเขามาแล้ว อาศัยพูดปากเปล่า พวกเขาจะไม่มีทางเข้าใจเผ่าฝูได้อย่างชัดเจน” มู่ชิงเกอยิ้ม กล่าวอย่างจนใจ

“เช่นนั้นก็ต้องพักผ่อนก่อนหากจัดแจงไม่เสร็จก็ค่อยพบพวกเขาอีกวัน ตอนนี้เผ่าฝูยังโจมตีไม่ได้ชั่วคราว” ซือมั่วพูดจบก็แบกมู่ชิงเกอขึ้นบ่าอย่าง ไม่ให้รู้ตัวทันที

มู่ชิงเกอกล่าวอย่างตกอกตกใจ “นี่!ปล่อยข้านะ!”

ทว่าซือมั่วกลับเมินคำสั่งของนาง มุมปากนางยกยิ้มมีความสุข “ข้าคิดว่า การกระทำมีผลยิ่งกว่าคำพูด” พูดจบเขาก็แบกมู่ชิงเกอก้าวยาวเดินไปยังตำหนักบรรทม

มู่ชิงเกอดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ล้มเลิก

อย่างไรเสียระยะทางเพียงเท่านั้น ต่อให้นางจะดิ้นสำเร็จ เกรงว่าก็คงจะถึงหน้าประตูตำหนักบรรทมแล้ว แทนที่จะดิ้นจนดึงดูดความสนใจของทหารคุ้มกันและสาวใช้ ไม่สู้ยอมอ่อนข้อให้ครั้งหนึ่ง

มิเช่นนั้น ศักดิ์ศรีราชาเทวะเก้าชั้นฟ้าของนางก็คงจะจบเห่

ไม่นานนัก ซือมั่วก็แบกมู่ชิงเกอกลับไปถึงตำหนักบรรทม เขาวางนางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ตนนอนลงข้างๆนาง กอดนางเข้ามาในอ้อมอก หลับตากล่าว “นอนกันเถอะ”

ซือมั่วที่ปฏิบัติตัวอยู่ในกรอบ กลับทำใหัมู่ชิงเกอแปลกใจเล็กน้อย

‘คิดจะเล่นอะไรกันแน่’ มู่ชิงเกอแขวะในใจหนึ่งประโยค เหลือบตา ขึ้นมองซือมั่ว แต่กลับพบว่าเขาหลับไปเสียแล้ว

เอ่อ…

มุมปากมู่ชิงเกอกะตุกเบาๆ เก็บสายตากลับมา แนบหูติดแผงอก ฟังเสียงหัวใจเต้นในอกเขา รวมถึงอุณทภูมิที่ร่างกายส่งออกมา คาดไม่ถึงว่า นอนหลับลงไปช้าๆ เช่นกัน

คืนนี้นางนอนหลับด้วยจิตใจที่สงบอย่างยิ่ง

เมื่อนางตื่นขึ้นมา ก็เช้าวันที่สองแล้ว

แสงอาทิตย์นอกหน้าต่างสาดเข้ามา ปกคลุมุร่างคนทั้งสอง ราวกับเคลือบทองบางๆ หนึ่งชั้น

มู่ชิงเกอพลิกตัวซบลงข้างกายซือมั่ว มองเห็นเขายังนอนหลับสนิทอยู่ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนแต่ย่องเบาลุกขึ้นจากเตียง เริ่มจัดการธุระของตนเอง

หลังจากล้างหน้าแต่งตัวเรียบร้อย มู่ชิงเกอก็เดินออกจากตำหนักบรรทม เรียกมั่วหยางมา

เมื่อคืนนางกลับมา มั่วหยางย่อมได้รับรายงานแล้ว

“ไปแจ้งเขาไป ให้พวกเขามาที่เก้าชั้นฟ้า ข้ามีเรื่องจะปรึกษา” มู่ชิงเกอสั่งมั่วหยาง กางกระดาษพู่กันในมือออกแล้ว

มั่วหยางรับคำสั่งออกไป

เมื่อเขาจากไป ซวีซิวกับราชครูก็มาถึง

มู่ชิงเกอเหลือบตามองคนสองคน กล่าวตรงๆ “อีกประเดี๋ยวทุกคนจะหารือเรื่องเผ่าฝู พวกเจ้าสองคนมาเข้าร่วมประชุมด้วย”

“ราชาเทวะมีความคืบหน้าอะไรหรือ” ราชครูกล่าว

ซวีซิวเองก็มองนางเช่นเดียวกัน รอคำตอบนาง

มู่ชิงเกอคิดครู่หนึ่ง ในสมองปรากฎคำพูดที่ชายอักขระสีทองเคยพูดไว้ เขาบอกว่า ‘หากคิดจะหาสายลับเผ่าข้าก็มีเพียงการตรวจเลือดเท่านั้น’

ตรวจเลือด

ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหรี่ลงเล็กน้อย ย้อนนึกถึงเทตุการณ์ตอนที่สังหารเผ่าฝู

ตอนนี้ เรื่องที่นางต้องคิดก็คือการหาจุดอ่อนของเผ่าฝูฆ่าให้ตาย ในครั้งเดียว ตอนนี้ย้อนคิดดู เลือดของเผ่าฝูดูเหมือนจะแตกต่างออกไป

นางขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามนึกย้อน

‘ใช่แล้ว ในกองเลือดเหล่านั้นคล้ายกับว่าไม่ใช่สีแดง แต่เป็นสีดำอมเขียวที่ปะปนอยู่ในสีแดงเข้ม แตกต่างจริงๆ’ ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอเป็นประกาย

นางมองซวีซิวกับราชครูแล้วกล่าว “พวกเจ้าใช้เวลาตอนนี้ไปทำเรื่องๆ หนึ่ง เรียกรวมคนทั้งหมดที่เพิ่งรับเข้ามาในเก้าชั้นฟ้า รวมถึงคนที่กำลังจะรับเข้ามาก็ต้องตรวจเลือดด้วยเช่นกัน”

“ตรวจเลือดหรือ” ซวีซิวกับราชครูเอ่ยปากพร้อมกัน

มู่ชิงเกอพยักหน้า “พวกเจ้าเพียงแค่สังเกตคนที่มีสีเลือดต่างจากพวกเรา รวมถึงคนที่ปฏิเสธจะตรวจเลือดและคิดจะหนี คุมตัวไว้ให้หมด หลังจากนั้นให้ส่งคนมารายงานข้าทันที”

ซวีซิวกับราชครูขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่กลับไม่ได้ขัดขวางไม่ให้พวกเขาปฏิบัติตามคำสั่งของมู่ชิงเกอ

ตอนที่ทั้งสองกำลังจะไป มู่ชิงเกอก็ตะโกนหนึ่งครา “ช้าก่อน”

“ให้หยวนหยวนตามพวกเจ้าไปด้วย” นางพูดจบหยวนหยวนก็ ปรากฎตัวอยู่ข้างกายนาง

มู่ชิงเกอมองเขา ถ่ายทอดเสียงในใจ ‘ผู้ใดขัดขืนฆ่าทิ้ง!’