บทที่ 81
คนทั้งสองต่างจ้องมองกันผ่านไอหมอกที่ขวางกั้นไว้…
‘องค์รัชทายาทผู้นี้มีตาหามีแววไม่ หาว่านายท่านหยกเช่นข้ามีค่าเพียงไม่กี่ตำลึง จึงให้เงินเจ้าเพิ่มอีกล้านตำลึง!’ หยกนภาเดือดดาลนัก
‘ชีวิตขององค์รัชทายาทย่อมมีค่าเป็นธรรมดา’ กู้ซีจิ่วตอบอย่างไม่อินังขังขอบ
‘เขามีค่าไม่เท่ากับข้า!’ หยกนภายังคงไม่พอใจ
‘แต่ในมุมมองของเขา เงินหนึ่งล้านตำลึงที่มอบให้ในภายหลังนี้สิที่มีค่า และคุ้มราคาค่ารักษาของข้า ส่วนเจ้า…ถือเป็นของแถม มอบให้เปล่าๆ’
กำไลหยกนภานิ่งงัน มันได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส จึงสาดแสงออกมาอย่างอดไม่ได้…
แสงนี้ของมันเจิดจ้าอย่างมาก เหมือนหลอดไฟขนาดเล็ก ที่มีแสงหลากสีกะพริบวิบวับ
“ใครอยู่ตรงนั้น?!”
“ใครที่ลับๆ ล่อๆ อยู่ ออกมาซะ!” ทหารลาดตระเวนกลุ่มหนึ่งถูกแสงสว่างดึงดูดความสนใจ จึงวิ่งมาทางเธออย่างรวดเร็ว
บรรลัยแล้ว!
กู้ซีจิ่วสูดหายใจลึกๆ คราหนึ่ง ร่างกายไหววูบแล้วหายวับไปจากตรงนั้น!
ทหารกลุ่มนั้นที่กำลังวิ่งตะบึงมาพากันตกตะลึง
ผีหลอกแล้ว!
ทหารเหล่านันมองหน้ากันเลิกลัก จากนั้นจึงกระจายกันออกค้นหาทั่วทั้งตรอกนี้อยู่นานสองนาน ก็หาไม่เจอแม้กระทั่งเงาของผี…
“มีบางอย่างไม่ถูกต้อง!”
“มันผิดปกติ!”
“คนผู้นี้จะใช่คนที่องค์ชายสี่กำลังตามหาอยู่หรือไม่?”
“อาจจะใช่! คนผู้นี้ทำตัวลับๆ ล่อๆรีบไปรายงานให้คนขององค์ชายสี่ทราบ…” ทหารกองนี้พากันโหวกเหวกโวยวาย แล้วรีบส่งสัญญาณให้ทหารคนอื่นที่ลาด ตระเวนอยู่อย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้การค้นหาจนทั่วเมือง จึงเกิดขึ้นอีกครั้ง…
ตอนเคลื่อนย้ายครั้งนี้กู้ซีจิ่วรับรู้ได้ว่าร่างกายของตนเองผิดปกติ เคลื่อนย้ายไปยังไม่ถึงครึ่งทางทรวงอกก็ปวดร้าวอย่างแสนสาหัส ร่างกายอ่อนแรง วิงเวียนศีรษะ ปรากฏกายขึ้นก่อนถึงที่หมาย
‘ซ่า!’ มีเสียงนํ้าดังขึ้นข้างหู เบื้องหน้าเธอมองเห็นเพียงสีฟ้าจางๆ ระลอกนํ้าอุ่นๆ กระเพื่อมอยู่รอบกาย…
เธอยู่ในนํ้า! ทั้งยังอยู่ใต้สุดของนํ้าด้วย!
เธอไม่ทันระวังจึงเกือบสำลักนํ้า! สัญชาตญาณสั่งให้ถีบเท้า ตะกายหนีขึ้นไปด้านบน จนในที่สุดก็โผล่ขึ้นมาบนผิวนํ้าได้
เธอสูดหายใจเข้าไป เช็ดนํ้าที่อยู่บนใบหน้าออกแล้วลืมตาขึ้นมาโดยพลัน
เธอรู้ว่าการหยุดพักครั้งนี้ไม่ได้อยู่ในแผนการเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะมาโผล่ในสถานที่แปลกๆ แบบนี้…
ไอหมอกขาวลอยละล่อง ผิวน้ำรอบกายมีกลีบดอกไม้สีแดงสดลอยอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยเข้าไปในจมูก…
นี่เป็นบ่อนํ้าพุร้อน หรือเป็นบ่อกลีบดอกไม้กันแน่!
แต่นี่ยังไม่ใช่เรื่องร้ายแรงที่สุด เรื่องร้ายแรงที่สุดคือมีโฉมงามผู้หนึ่งกำลังแช่อยู่ในบ่อนํ้าพุร้อน อยู่ห่างจากข้างกายเธอไปไม่ถึงหนึ่งเมตร!
ในบ่อมีไอหมอกขาวล่องลอยอยู่ กู้ซีจิ่วเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้ไม่ชัดเจนนักเพราะมีไอหมอกสลัวๆ บดบังอยู่ เห็นก็เพียงแต่ศีรษะดกดำของอีกฝ่าย เรือนผมยาวแผ่ สยายในนํ้าสะท้อนอยู่ภายใต้กลีบดอกไม้สีแดงสด ผิวกายเปลือยเปล่าที่โผล่ขึ้นมานั้นเนียนละเอียด ดุจกระเบื้องเคลือบก็มิปาน…
เมื่อสักครู่โฉมงามผู้นั้นคล้ายจะแช่นํ้าอยู่อย่างผ่อนคลาย แต่ก็ลืมตาขึ้นมาเพราะได้ยินการเคลื่อนไหวของกู้ซีจิ่วที่โผล่มากะทันหัน
คนทั้งสองต่างจ้องมองกันผ่านไอหมอกที่ขวางกั้นไว้…
ถึงแม้กู้ซีจิ่วจะไม่ทราบว่าที่แท้แล้วนี่คือสถานที่ใด และไม่รู้ว่าโฉมงามผู้นี้เป็นใคร แต่เธอรู้ได้ว่าสถานที่นี้ย่อมเป็นครอบครัวที่มั่งคั่งอย่างแน่นอน เพราะมีฉากกั้นลมหยกเนื้อแข็งที่งดงามยิ่งนักอยู่ข้างบ่อนํ้าพุร้อน…
จู่ๆ เธอก็โผล่ออกมาจาก ‘อ่างอาบนํ้า’ ในบ้านผู้อื่นเช่นนี้ ยอมทำให้อีกฝ่ายตกใจแน่อยู่แล้ว พอตกใจแล้วก็จะกรีดร้อง เสียงกรี๊ดอาจทำให้ข้ารับใช้ที่รออยู่ด้านนอกบุกเข้ามา…
ความคิดเหล่านี้แวบเข้ามาในสมองของเธอ ดังนั้นปฏิกิริยาแรกของกู้ซีจิ่วที่เพิ่งโผล่หัวขึ้นมาแล้วเห็นโฉมงามผู้นั้นก็คือ การโผเข้าหา!
เธอรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ ระหว่างที่โฉมงามผู้นั้นกะพริบตากู้ซีจิ่วก็ไปถึงข้างกายแล้ว ยกมือซ้ายขึ้นปิดปากน้อยๆ ของอีกฝ่ายก่อนเป็นอันดับแรก ส่วนมือขวาก็ถือกริชจ่อไปที่ลำคอของนาง พลางกระซิบด้วยเสียงต่ำๆ “อย่าร้อง!”
