บทที่ 131

สร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมา

กู้ซีจิ่วลงมือครานี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึงกันถ้วนหน้า บนอาคารมีเสียงปรบมือดังขึ้นมา เริ่มจากหนึ่งคน สองคน จากนั้นก็กลายเป็นกลุ่มใหญ่ ล้วนปรบมือกันแทบจะทุกคน โดยเฉพาะกู้เซี่ยเทียน เขาปรบจนฝ่ามือแดงไปหมด! แผ่นอกยืดสูง!

แต่เขายังคงสับสนว้าวุ่นอยู่บ้างนิดหน่อย บุตรสาวคนนี้ของตนดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับองค์รัชทายาทเล็กน้อย แต่ว่าตนเองกลับเป็นคนฝั่งองค์ชาย ขณะนี้เหล่าผู้คนต่างยอมรับนับถือทักษะการแพทย์ของกู้ซีจิ่วยิ่งนัก อำมาตย์ยวี๋รีบเชื้อเชิญให้กู้ซีจิ่วช่วยเหลือบุตรชายอีกคนทันที เมื่อครู่ยามยวี๋มู่ชิงเห็นน้องชายของตนสำรอกเลือดออกมามากมาย เขาก็หวาดกลัวเป็นอันมาก รู้สึกว่าแม้แต่สตรีศักดิ์สิทธิ์ลงมือก็รักษาอาการป่วยไม่ได้ เช่นนั้นโรคนี้ของตนก็คงไม่มีทางรักษาแล้วแน่ๆ ตกใจกลัวเสียจนหน้าเล็กๆ ซีดเผือดไปหมด ภายหลังพอได้เห็นกู้ซีจิ่วลงมือดึงน้องชายเขากลับมาจากหนทางแห่งความตาย สายตาของเขาก็เปล่งประกาย!

กู้ซีจิ่วเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเขาพลางถาม “คุณชายใหญ่ยวี๋ เจ้าเชื่อถือข้าหรือไม่?”

ยวี๋มู่ชิงไม่สามารถพูดได้จึงพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง

กู้ซีจิ่วมองเขา “ข้าไม่อยากดูท่าทางของเจ้า ถ้าเจ้าเชื่อข้าก็พูดออกมา! มิฉะนั้นข้าจะไม่ลงมือ”

ยวี๋มู่ขิงหน้าเปลี่ยนสี เขาเป็นใบ้ไปแล้ว จะพูดได้ยังไง?

อำมาตย์ยวี๋รีบร้อนกล่าว “แม่นางกู้หลังจากเขากลับมาจากป่าทมิฬ ก็ไม่สามารถเอ่ยปากได้อีก…”

“ไม่ เขาพูดได้” นํ้าเสียงกู้ซีจิ่วเยือกเย็นชัดเจน “เขาแค่คิดว่าตัวเองพูดไม่ได้เท่านั้น!”

อำมาตย์ยวี๋ตกตะลึง

ฝูงชนก็ตกตะลึง ล้วนรู้สึกสับสนงงงวย กู้ซีจิ่วมองดูปากน้อยๆ ของยวี๋มู่ชิง นํ้าเสียงเย็นชายิ่งขึ้น “ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากนับครบแล้วเจ้ายังไม่พูดออกมา เช่นนั้นข้าก็จะวางมือไม่สนใจแล้ว! หนึ่ง!”

ใบหน้าหล่อเหลาของยวี๋มู่ชิงแดงกํ่า หน้าผากมีหยาดเหงื่อผุดซึมออกมา

“สอง!” นํ้าเสียงกู้ซีจิ่วเร่งเร้าดุจจะเอาชีวิต

ยวี๋มู่ขิงพยาพยามอย่างสุดชีวิตปากอ้าๆ หุบๆ อยู่หลายครั้ง ในที่สุดก็โพล่งออกมาคำหนึ่ง “เชื่อ!”

นํ้าเสียงแหลมสูงและชัดเจน แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตกใจ!

กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม ยื่นมือไปลูบศีรษะเขา “นี่ถึงจะเป็นเด็กดี”

ยวี๋มู่ชิงตัวแข็งทื่อ แม่นางน้อยที่อยู่เบื้องหน้านี้ตัวเตี้ยกว่าเขา อายุก็น้อยกว่าเขา กลับมาลูบหัวเขาเหมือนเด็กเล็กๆ!

แต่เขาในตอนนี้ไม่กล้าเดือดดาล เพียงจ้องมองนาง

“ตอนนี้เจ้ายอมรักษาให้ข้าแล้วใช่ไหม?”

กู้ซีจิ่วยื่นยาลูกกลอนให้เขาหนึ่งเม็ด “กินนี่เข้าไปก่อน แล้วข้าจะสอนวิธีฝึกฝนอย่างหนึ่งให้พวกเจ้าทั้งสอง หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามพวกเจ้าก็จะหายดี”

ผู้คนตะลึง มหัศจรรย์ปานนี้เชียว?!

ยวี๋มู่ขิงและยวี๋มู่ป๋ายสองพี่น้องนัยน์ตาเปล่งประกาย ยามนี้พวกเขาเชื่อถือกู้ซีจิ่วเป็นอย่างยิ่ง หลังจากกลืนยาลงไปแล้ว ก็เริ่มนั่งสมาธิฝึกฝนตามวิธีที่กู้ซีจิ่วบอกทันที

วิธีนั่งสมาธิที่กู้ซีจิ่วถ่ายทอดให้ไม่เหมือนกับวิธีฝึกฝนใดๆ ในโลกใบนี้ เธอเรียนรู้มาจากคนในตระกูลยุทธ์โบราณท่านหนึ่ง มีประสิทธิ์ภาพคล้ายคลึงกับกาย บริหารเบญจสัตว์[1]มีผลในการช่วยฟื้นฟูพลังชีวิตได้เป็นอย่างดี หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม คุณชายทั้งสองคนก็ลุกขึ้นจากเบาะกลมพร้อมกัน มองดูกันและกัน เผยให้เห็นท่าทางประหลาดใจระคนดีใจยิ่งนัก

พวกเขาหายดีแล้วจริงๆ!

คนทั้งสองที่ก่อนหน้านี้ยังซวนเซจนต้องให้คนคอยประคองไว้บัดนี้กลับสามารถยืนอยู่ที่นี่ได้อย่างกระฉับกระเฉง ถึงแม้สีหน้าของทั้งสองคนจะยังซีดขาวอยู่ แต่ กลับดูแข็งแรงมีชีวิตชีวามากกว่าแต่ก่อนหลายเท่า ทั้งสองคนคราวะกู้ซีจิ่วพร้อมกัน “ขอบคุณคุณหนูกู้ยิ่งนัก!”

เคลื่อนไหวพร้อมเพรียงเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอย่างสง่าผ่าเผย!

บนอาคารแรกเริ่มนั้นเงียบเชียบ แล้วค่อยตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังสนั่นหวั่นไหว ปาฏิหาริย์ กู้ซีจิ่วสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาจริงๆ!