№ 2 ถูกส่งไปขาย

นางมองเฟิ่งชิงเกอบนพื้นที่ถูกทำร้ายจนไม่เหลือสภาพด้วยความพอใจ ทว่ายังไม่หยุดแค่นั้น นางพูดต่อไปว่า “เดิมทีข้าควรฆ่าเจ้าทันทีเพื่อเลี่ยงปัญหาหลังจากนี้ และทำลายศพของเจ้าซะ จะได้ไม่มีใครหาเจอ แต่ว่า หึๆ…”

พอได้ยินเสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายเช่นนั้น ใจเฟิ่งชิงเกอเย็นวาบ ก่อนจะได้ยินน้ำเสียงราวมารร้ายดังมาอีก

“เจ้ารู้หรือไม่ ทำไมข้าถึงให้คนทำลายแค่ใบหน้าอันงดงามของเจ้า แต่กลับไม่แตะต้องผิวกายขาวๆ ของเจ้า?” นางยอบตัวลงเล็กน้อย มองประจันหน้ากับเฟิ่งชิงเกอ “นั่นเพราะว่าข้าต้องนำตัวเจ้าไปขายยังที่เลวร้ายที่สุด ที่ที่พวกผู้ชายจะไปเสพสุขกัน เชื่อข้าเถอะ ถึงใบหน้าของเจ้าจะเสียโฉมเหมือนผี แต่ผิวเนียนดั่งเนื้อหยกของเจ้าจะต้องมีคนชอบอยู่ไม่น้อย เจ้าคิดว่าอย่างไร?

อย่ามองข้าแบบนั้นสิ ใบหน้าเจ้าเสียโฉมไปแล้ว ต่อให้เจ้าบอกว่าตนเองเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนฮู่กั๋วกงก็คงไม่มีใครเชื่อ ทุกคนมีแต่จะบอกว่าเจ้าเป็นคนบ้า ถ้าเจ้าหนี? หึ พลังแค่ระดับสองเช่นเจ้าน่ะไม่พอหรอก” ระหว่างพูด นางก็ยัดยาเม็ดหนึ่งเข้าปากเฟิ่งชิงเกอไป จากนั้นหัวเราะเบาๆ พลางยืนขึ้น ปัดกระโปรงพร้อมพูดว่า “เจ็ดวัน อีกเจ็ดวันหลังจากนี้ ถึงเจ้าไม่ถูกเล่นงานจนตาย ก็คงถูกพิษตายอยู่ดี”

เฟิ่งชิงเกอกัดฟัน ตะคอกไปว่า “ซูรั่วอวิ๋น ต่อให้ตายกลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าแน่!”

“หึ ตอนเป็นๆ เจ้ายังทำอะไรข้าไม่ได้ ตายกลายเป็นผีก็ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า” นางยิ้มเยาะหยัน แล้วออกคำสั่งไป “นำตัวมันไป ส่งไปขายแล้วอย่าให้เหลือร่องรอย ถ้าจะให้ดีก็ฆ่าปิดปากคนที่มารับต่อเสีย”

“ขอรับ!” ชายกำยำทั้งสองตอบรับอย่างเคารพ จากนั้นยื่นมือแบกร่างเฟิ่งชิงเกอที่ปางตายขึ้นบ่า และกระโจนตัวสองสามครั้งหายเข้าไปในป่าลึก

ตอนนี้เอง ชายวัยกลางคนชุดสีดำซึ่งยืนอยู่ด้านหลังซูรั่วอวิ๋นอยู่ตลอดก็ก้าวขึ้นมา “คุณหนู เวลาค่ำแล้ว จะกลับจวนก่อนหรือไม่ขอรับ?”

“อืม ต้องกลับแล้วล่ะ” นางผุดยิ้มอ่อนโยน มองไปยังท้องฟ้าพลางพูดเสียงเบา “ตั้งแต่นี้ไป ข้าคือเฟิ่งชิงเกอ และเฟิ่งชิงเกอก็คือข้า”

ค่ำคืนในอีกสองวันให้หลัง หอสุคนธรส หมู่บ้านต้าหล่าง

พอได้กลิ่นหอมหวน เฟิ่งชิงเกอที่หมดสติอยู่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น สมองยังไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ จนนางได้ยินเสียงดังจิ๊จ๊ะแปลกๆ และรู้สึกว่าแขนตัวเองกำลังถูกมือคู่หนึ่งสัมผัส จึงตกใจจนร้องเสียงหลง พลิกตัวกลิ้งตกเตียงไป

“ฮี่ๆ ตื่นแล้วหรือ? ตื่นแล้วก็ดี ข้าไม่ชอบทำอะไรกับปลาตาย ข้าชอบแบบดุเดือดคึกคัก นั่นสิถึงจะเลิศรส” ดวงตาของชายอัปลักษณ์อายุราวสามสิบกำลังหรี่มองเฟิ่งชิงเกอที่กลิ้งตกพื้นแล้วถดตัวไปด้านข้าง ในดวงตามีแต่ความตื่นเต้น “ไม่นึกเลยจริงๆ ว่าวันนี้จะมีของดีขนาดนี้มาถึงมือข้า ถึงหน้าจะเสียโฉม แต่ผิวขาวเนียนเช่นนี้ จิ๊ๆ งามไม่แพ้พวกคุณหนูตระกูลใหญ่เลย”

เฟิ่งชิงเกอถดตัวถอยห่าง ในดวงตานางมีความตื่นตระหนกที่ยากจะปิดบัง “เจ้า เจ้าอย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!” นางลุกขึ้นวิ่งไปยังประตูห้องทันใด ทว่าวิ่งได้สองก้าวก็ถูกชายผู้นั้นกอดเอาไว้

“คิดจะหนี? เหอะๆ เข้ามาในห้องนี้แล้ว คิดว่าเจ้าจะหนีพ้นรึ? มาเถอะ ให้ข้าได้เชยชมผิวกายขาวๆ ของเจ้าหน่อย” ชายผู้นั้นยิ้มระรี้ระริก ยื่นมือไปฉีกแขนเสื้อตัวบางบนร่างนางออก ทันใดนั้นต้นแขนขาวๆ ก็สะท้อนสู่สายตา ทำให้ดวงตาเขามีประกายตื่นเต้นที่รุ่มร้อนฉายขึ้นมา

“อ๊ะ!” เฟิ่งชิงเกอร้องเสียงหลง ความรู้สึกรังเกียจที่ถูกชายผู้นั้นกอดรัดไว้ทำให้นางขนลุกชันทั้งตัว ขณะที่มือกำลังผลักไสก็คลำเจอมีดสั้นเล่มหนึ่งข้างเอวเขา นางดึงมีดออกมาอย่างไม่คิดสักนิด แล้วแทงไปที่หัวใจของชายผู้นั้น

“ชิ! สารเลว!” ชายผู้นั้นกำลังคิดทำมิดีมิร้าย จึงหลบไม่ทันไปชั่วขณะ หน้าอกถูกฟันเป็นรอยเลือดทางหนึ่ง เจ็บเสียจนเขาต้องผลักร่างเฟิ่งชิงเกอออก

“กรี๊ด!”

ผัวะ!

ศีรษะนางชนเข้ากับหัวมุมเตียง เลือดสดๆ ทะลักออกมาราวน้ำพุ นางคิดจะลองลุกยืนขึ้น ทว่าเซไปมาเล็กน้อยก็ล้มลงกับพื้นและหมดสติไป…

……………………………………..