№ 83 ความกังวลในใจ!

“เจ้าค่ะ”

ไม่มีคำถาม และไม่คิดสงสัย หลังจากเหลิ่งซวงขานรับอย่างนอบน้อม ถึงจะเดินกลับไป เพื่อนำข่าวคราวไปส่งให้กององครักษ์ตลาดมืด

หลังจากกององครักษ์ได้รับคำสั่ง ก็ดำเนินการในทันที เพราะเป็นคำสั่งของเหยียนเหล่า ว่าต้องเชื่อฟังคำสั่งของคนผู้นั้นโดยไม่มีข้อแม้ จะไม่เคารพก็ไม่ได้

เมื่อออกคำสั่งปิดภูเขาไป พวกนักท่องเที่ยวบนเขาที่มาชมดอกไม้ก็ต้องถูกขับไล่กันออกไปเป็นปกติ อันที่จริงอารามสวนท้อเป็นพื้นที่ส่วนบุคคล ผู้เป็นเจ้าของต้องยินยอมให้พวกเขาเข้าไปชมดอกไม้ในป่าต้นท้อเท่านั้น หากไม่ยอม พวกเขาก็ทำได้เพียงจากไป

เพราะเวลายังเช้าอยู่ ในป่าต้นท้อมีคนไม่มาก ดังนั้น จึงใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ก็ไล่พวกนักท่องเที่ยวออกจากอาณาเขตอารามสวนท้อได้หมด

และเวลานี้เอง เฟิ่งจิ่วที่อยู่ในอารามสวนท้อก็เดินมาถึงศาลา เห็นชายชราชุดเทากำลังกวาดพื้นอยู่ในลานบ้าน เธอหยุดฝีเท้าลง ถามว่า “ข้ารับใช้ที่นี่ต่างไปกันหมดแล้ว ทำไมท่านยังอยู่อีกเล่า?”

ชายชราชุดเทาจับไม้กวาดหันตัวกลับมา มองเงาร่างสีแดงที่ยืนเอามือไพล่หลังอยู่ใต้ต้นดอกท้อในสวน กล่าวว่า “กวาดพื้นอยู่ที่นี่มาสิบกว่าปี จึงไม่อยากตัดใจจากไปเสียแล้ว”

ได้ยินเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วก็ผุดรอยยิ้มออกมา สายตาจับจ้องบนร่างชายชราชุดเทา ดวงตาเป็นประกายที่มีความนัยไม่ชัดเจน “ในเมื่อไม่อาจตัดใจลาจาก งั้นก็อยู่ต่อไปเถอะ!”

ชายชราชุดเทานิ่งงัน มองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะกวาดพื้นต่อไป โดยไม่ปริปากอีก

เฟิ่งจิ่วหันตัวจากไปอย่างไม่สนใจนัก และหลังจากนางจากไป ชายชราชุดเทาก็หยุดมือลง หันมองตามทิศทางที่นางจากไปแวบหนึ่ง แล้วดึงสายตากลับมากวาดพื้นต่อ

ขณะที่มู่หรงอี้เซวียนมาถึงอารามสวนท้อพร้อมกับเฟิ่งชิงเกอ ถึงรู้ว่าเจ้าของใหม่ของอารามสวนท้อได้สั่งปิดภูเขาไว้สามวัน

เห็นเช่นนี้ เขาจึงมองที่เฟิ่งชิงเกอข้างกาย เอ่ยว่า “พวกเรามาไม่ถูกเวลา ภูเขาถูกปิดสามวัน ทำได้เพียงมาอีกครั้งในอีกสามวันให้หลัง”

เพราะภูเขาปิด นางจึงไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ “อีกสามวันให้หลังท่านพี่ยังจะมากับข้าหรือไม่เจ้าคะ? หากถึงเวลานั้นแล้วท่านบอกว่าไม่ว่างจะทำเช่นไร?”

ได้ฟังนางพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ้มน้อยๆ เอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า “ไม่หรอก ในเมื่อพี่รับปากเจ้า ก็ต้องทำให้ได้”

“ไม่ได้นะ ไหนๆ มาแล้ว แม้จะเข้าไปที่ภูเขาไม่ได้ งั้นพวกเราก็เดินวนรอบๆ ดีไหมเจ้าคะ?” ระหว่างพูด นางก็กอดแขนเขาไว้ กล่าวว่า “ท่านพี่มู่หรง ท่านลองไปเดินกับข้าเถอะเจ้าค่ะ!”

“ก็ได้” เขาพยักหน้า ถึงจะตอบรับไป

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งชิงเกอช่างเปรมปรีดิ์ยิ่งนัก จึงพูดอย่างชอบใจว่า “ท่านพี่มู่หรง ท่านช่างดีเสียจริง!”

มู่หรงอี้เซวียนยิ้มๆ ไม่พูดอะไรมาก เพียงเดินก้าวช้าๆ ไปกับนาง เพื่อเชยชมทิวทัศน์ภูเขา

อาจเพราะรู้สึกถึงความเย็นชาของเขา เฟิ่งชิงเกอจึงกังวลใจน้อยๆ ฝีเท้าพลันหยุดลง แล้วมองคนข้างกาย กัดริมฝีปากลงเบาๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “ท่านพี่มู่หรง ท่านพี่ไม่ชอบข้าแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

มู่หรงอี้เซวียนประหลาดใจเล็กน้อย “ไยจึงพูดเช่นนี้เล่า?”

“ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าท่านคล้ายจะเมินเฉยข้า และไม่ชอบอยู่ด้วยกันกับข้านัก” นางมองเขาแวบหนึ่ง ก็หลุบตาลงน้อยๆ “เมื่อก่อน ท่านไม่เคยเป็นเช่นนี้ ท่านไม่ชอบข้าแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้าเด็กโง่ จะเป็นไปได้อย่างไร” เขายิ้มพลางลูบศีรษะนาง “ข้าแค่กังวลใจเท่านั้นเอง”

“หา?” นางเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย

มู่หรงอี้เซวียนยิ้ม กล่าวว่า “สัตว์เทวะในตำนานปรากฏตัว ทว่าถึงเวลานี้ก็ยังไม่ได้ข่าวว่าใครเป็นผู้ครอบครอง ตอนนั้นยังนำพาผู้แกร่งกล้าจากต่างแคว้นมา เรื่องนี้ สำหรับเชื้อพระวงศ์ถือเป็นเรื่องใหญ่ ช่วงนี้ข้าจึงกังวลใจนัก อารมณ์ก็ตึงเครียดไปบ้าง ถึงได้ทำเจ้าคิดฟุ้งซ่าน”

…………………………………….