№ 568 แย่แล้ว แม่หนูเฟิ่งมา

“ผู้เฒ่าเฟิ่งเข้าไปก็รู้เองขอรับ” พ่อบ้านกล่าวยิ้มๆ หยุดฝีเท้าลงไม่เดินหน้าต่อ เพราะตรงหน้าเป็นห้องรับแขกแล้ว

เห็นเช่นนี้ผู้เฒ่าเฟิ่งจึงเอามือไพล่หลังเดินไปด้านหน้า เมื่อก้าวเข้าห้องรับแขกและเงยหน้ามองไปด้านใน แวบแรกเขาก็ตกใจจนร่างสะดุ้งโหยง ยามสบดวงตายิ้มแย้มคู่นั้น ใบหน้าเขายิ่งแดงก่ำไปหมด ถึงกับวิ่งหนีออกไป หายลับไร้ร่องรอย

“ท่านปู่…”

เฟิ่งจิ่วตกตะลึง เพิ่งลุกขึ้นยืนเรียกไปหนึ่งคำถึงจะเห็นท่านปู่ นึกไม่ถึงว่าเขา…จะตกใจเธอจนวิ่งหนีไปแล้ว?

“หรือว่าข้าเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม? ไม่นึกเลยว่าจะทำให้ท่านปู่ตกใจ?” เธอขมวดคิ้ว มือหนึ่งลูบๆ หน้าตัวเอง มองไปทางเซวียนหยวนโม่เจ๋อด้วยสีหน้าแปลกๆ

“เหอะๆ ซานหยวนรู้สึกว่าไม่คู่ควรกับซู่ซีมาตลอด และคิดว่าตัวเองอายุมากแล้ว แต่ซู่ซีกลับมีรูปโฉมอายุยี่สิบ เดาว่าจู่ๆ พบเจ้าที่นี่คงไม่ทันได้เตรียมตัวกระมัง!” หลินป๋อเหิงยิ้มๆ ลุกขึ้นเอ่ยอย่างจนใจ “ข้าจะพาพวกเจ้าไปที่เรือนเขาแล้วกัน! เขาต้องซ่อนตัวไม่กล้าพบใครแน่”

ได้ยินแล้วเฟิ่งจิ่วนิ่งไป จากนั้นค่อยมองฮุยหลางและนึกถึงคำพูดของเขาตอนนั้น จึงหัวเราะขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ไม่นึกว่าท่านปู่เห็นข้าจะไม่ประหลาดใจ แต่ตกใจเสียมากกว่า! เฮ้อ! นี่ข้าไม่ควรมาใช่ไหม?”

ยามนี้แม้แต่เซวียนหยวนโม่เจ๋อยังยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างอดไม่ไหว ลุกขึ้นยืนพร้อมๆ กับนาง จากนั้นตามหลินป๋อเหิงไปยังเรือนของผู้เฒ่าเฟิ่ง

เวลานี้เอง ผู้เฒ่าเฟิ่งหน้าแดงก่ำกำลังวิ่งไปยังเรือนราวกับมีไฟลนก้น กระซิบพึมพำตลอดทางว่า “แย่แล้วๆ ทำไมแม่หนูเฟิ่งถึงมาหา? หะ หากนางรู้เรื่องข้ากับซู่ซี จะเอาหน้าแก่ๆ นี้ไปไว้ที่ไหน?”

ช่วงเวลานี้ ไหนเลยเขาจะยังจำคำพูดพวกนั้นตอนที่หลินป๋อเหิงสอนสั่งได้? สิ่งที่เขานึกถึงยามนี้มีเพียงหลานสาวเขามาแล้ว แต่ที่นี่เขายังมีผู้หญิงอีกคน! หากนางรู้เรื่องจะคิดอย่างไรกับคนที่เป็นปู่เช่นเขา? จะคิดว่าเขาแก่แล้วไม่รู้จักเคารพตัวเองหรือไม่?

“ทำอย่างไรดีๆ? จะทำอย่างไรดี?”

“ทำอย่างไรอะไร?”

น้ำเสียงอ่อนโยนที่เจือความสงสัยดังมา เขาตกใจสะดุ้งเสียดื้อๆ พลันตบๆ หน้าอกแล้วมองผู้มาใหม่ “ซู่ซี? ทำไมเป็นเจ้า? เจ้ามาได้อย่างไร”

“ข้าอยากมากินอาหารเช้ากับท่าน หลังจากสั่งคนเตรียมอาหารก็ไม่เห็นท่านแล้ว ได้ยินว่ามีคนมาหา กำลังคิดจะไปดูเสียหน่อยก็เห็นท่านวิ่งลนลานเข้ามา แม้แต่ข้าอยู่ตรงนี้ท่านยังไม่เห็น ทั้งยังพึมพำว่าทำอย่างไรดีๆ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“นะ นี่…”

ผู้เฒ่าเฟิ่งไม่รู้จะพูดเช่นไรไปชั่วขณะ ทำได้เพียงนั่งลงบนม้านั่งหินพลางร้อนใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ นางถามอย่างสงสัยทันที “ใครมาหาท่าน ที่นี่ไม่มีคนรู้จักท่านไม่ใช่หรือ?”

“เฮ้อ! แม่หนูเฟิ่งมา หลานสาวข้า หลานสาวข้ามาแล้ว” เขาทำหน้าโศกสลด กลัวว่าหลังจากแม่หนูเฟิ่งรู้เรื่องนี้จะรับไม่ได้ จะโกรธเขาหรือไม่? และจะไม่ยอมรับปู่อย่างเขาคนนี้หรือเปล่า?

“แม่หนูเฟิ่ง? แม่นางน้อยมากฝีมือคนนั้นน่ะหรือ?” ซู่ซีอึ้งไปสักพัก จากนั้นค่อยยิ้ม “นางมาได้พอดีเลย ข้าอยากเจอนางเสียหน่อย! สองสามวันก่อนท่านยังคุยว่าคิดถึงนางไม่ใช่หรือ ทำไมนางมากลับวิ่งกลับมาซ่อนเล่า?”

“นี่ ข้า…” เขากำลังจะเอ่ยปาก สีหน้าท่าทางพลันแข็งทื่อ ได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะลอยมาก็ตกใจจนผลุงขึ้นจากม้านั่งหิน

“แย่แล้วๆ พวกเขามาแล้ว”

………………………………….