№ 628 ล้วนแปลกประหลาด

เฟิ่งจิ่วที่เหลืออดเหลือทนแย้มยิ้ม โน้มตัวลงหันกลับไปมองชายชุดหรูหราที่กอดขาเธอไว้ ก่อนลูบๆ หัวเขา “เด็กดี ปล่อยมือเถอะ”

ชายคนนั้นมองนางอย่างหลงใหล แววตาเคลิบเคลิ้ม “นางฟ้า… งามนัก…” เมื่อได้ยินคำพูดที่แสนอ่อนโยนนั้น และรู้สึกว่ามือนางฟ้าลูบหัวเขาเบาๆ เขาฉีกยิ้มโง่ๆ ขณะเดียวกันก็ปล่อยมือที่กอดขานางไว้

“เห็นโอ่งน้ำนั่นหรือไม่?” เธอเผยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ พลางชี้ที่โอ่งน้ำข้างๆ

ไม่รู้ว่าเมาเสียจนพร่ามัวหรือหลงในรอยยิ้มเธอเสียจนหน้ามืด ถึงเห็นชายคนชุดหรูหราคนนั้นนอนลงบนพื้นและพยักหน้าอย่างโง่เขลา “อืม เห็นสิ”

“กลิ่นเหล้าบนตัวเจ้าแรงมาก เข้าไปอาบเสียหน่อยเถอะ” เธอเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ไม่ทันไรยังเสริมอีกประโยคว่า “ข้าไม่ไปไหนหรอก จะรอเจ้าที่นี่แหละ”

ได้ยินเช่นนี้ ชายชุดหรูหราดวงตาเป็นประกาย “จริงหรือ? ข้าจะไปอาบ นางฟ้าอย่าไปไหนนะ” ระหว่างพูดก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วโดนลงอ่างน้ำเสียงดังตู้ม

เมื่อร่างกายแช่ในน้ำเย็นเฉียบ ความเมาแต่เดิมทีกลับสลายไปและตื่นตัวขึ้นมาทันที โอ่งน้ำใหญ่มาก ชายคนนั้นนั่งอยู่ด้านในก็ยังเผยให้เห็นแค่ศีรษะ ยามนี้ทั้งร่างเปียกไปด้วยน้ำเย็นเยียบ นั่งอยู่ในโอ่งน้ำพลางมองหนุ่มน้อยชุดแดงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ

สร่างเมาแล้ว แน่นอนว่าคงไม่เข้าใจผิดว่าหนุ่มน้อยชุดแดงตรงหน้าเป็นผู้หญิงอีก โดยเฉพาะความโอหัง ซุกซนและชั่วร้ายตรงกลางหว่างคิ้วของหนุ่มน้อยนั้นไม่ใช่สิ่งที่หญิงสาวจะมีแน่นอน แต่รูปโฉมงดงามนั้นช่างทำให้คนเห็นยากจะลืมจริงๆ มิน่าเขาที่เมาเหล้าถึงมองหนุ่มน้อยคนนี้ผิดเป็นนางฟ้า

นึกถึงว่าเมื่อครู่ตนเองยังพุ่งล้มลงพื้น และกอดขาเด็กหนุ่มไว้ไม่ปล่อย แม้เป็นผู้ชายด้วยกัน ยามนี้เขาที่สร่างเมายังมีสีหน้าแดงก่ำโดยฉับพลัน ท่าทางเขินอายเล็กน้อย

“เช่นนั้น คุณชายท่านนี้ ข้าขอโทษด้วยจริงๆ ขะ ข้าดื่มจนเมา ถึงมองคุณชายผิดเป็นผู้หญิง…” แววตาเขาเลื่อนลอย มองหนุ่มน้อยคนนั้นอย่างขออภัย

ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้วเล็กน้อย ในดวงตาฉายแววแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าหลังจากชายชุดหรูหราคนนี้สร่างเมาจะขอโทษ เห็นเช่นนี้เธอจึงไม่ได้ยื้อไว้ไม่ปล่อย ถึงอย่างไรก็แกล้งเขาไปแล้ว

ดังนั้นจึงแค่เหลือบมองชายคนนั้น บอกว่า “ดื่มเหล้าไม่เก่งก็ดื่มให้น้อยหน่อย วันนี้โชดดีเจอข้า มิเช่นนั้นคงไม่ให้เจ้าแค่โดดลงโอ่งน้ำก็จบเรื่อง” สิ้นเสียงก็ปัดๆ เสื้อคลุมแล้วเดินออกไป

ชายที่นั่งในโอ่งน้ำได้ยินมีอาการเก้อเขิน เมื่อนึกถึงก่อนหน้านี้ที่หนุ่มน้อยคนนั้นโน้มตัวลงตรงหน้าเขา คำพูดประโยคนั้นที่เอ่ยกับเขาด้วยเสียงเล็กๆ ยังมีภาพนั้นที่ลูบหัวเขาเบาๆ สีหน้าเขาก็แปลกประหลาดขึ้นมา

เมื่อสหายเขากับเจ้าของร้านรีบมาถึง ก็เห็นเพียงว่าชายชุดหรูหราคนนั้นนั่งนิ่งอึ้งอยู่ในโอ่งน้ำ ไม่รู้กำลังคิดอะไร แม้แต่ใบหูยังแดงก่ำ แต่เอ่ยถามไปเขากลับบอกว่าไม่มีอะไร แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น ด้วยเหตุนี้จึงสงบลงอย่างเงียบเชียบไร้เสียง

เฟิ่งจิ่วกลับถึงชั้นสอง เห็นเซียวอี้หานยังดื่มเหล้าอยู่ จึงส่ายหน้าทันควัน “พี่เซียว ดื่มเหล้ามากทำลายสุขภาพ อย่าดื่มมากนักเลย” เธอมานั่งลงตรงโต๊ะ ไปเดินรอบหนึ่ง กลับมาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะกินอาหารดื่มเหล้าอีกแล้ว

“น้องเฟิ่ง ความสามารถในการดื่มเหล้าของพี่ชายน้อยคนนักจะเทียบได้ นึกไม่ถึงว่าเจ้าดูท่าทางบอบบาง ยังดื่มเป็นเพื่อนข้าได้นานถึงเพียงนี้โดยไม่เมา ความสามารถในการดื่มเหล้าเจ้าดีไม่ธรรมดาเลย!”

หนึ่งมื้ออาหารผ่านไป เขาแค่คิดว่าหนุ่มน้อยตรงหน้าทำให้เขารู้สึกแปลกยิ่งนัก ยิ่งคบหายิ่งคิดว่าหนุ่มน้อยคนนี้มีหลายด้าน

…………………………………….