№ 716 เขามีทักษะการแพทย์หรือไม่?

อาศรมพวกนี้ของสำนักยาเซียนมีเขตอาคมป้องกันไว้ไม่ผิด แต่เขตอาคมไม่ได้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้! แม้แต่อาจารย์ระดับหลอมแก่นพลังเช่นเขายังทำลายเขตอาคมนี้ไม่ได้ นี่ต้องให้เขาหงุดหงิดใจสักเพียงใด?

นอกจากนักเรียนสองคนนั้นที่ตามมา พวกนักเรียนระดับสวรรค์คนอื่นก็ตามมาด้วย ยามนี้เมื่อเห็นอาจารย์หลี่ว์ระเบิดโจมตีตั้งหลายครั้งยังทำลายเขตอาคมนั้นไม่ได้ แต่ละคนจึงตาค้างไปทันที

เฟิ่งจิ่วคนนี้มีฝีมือพอจะเสริมพลังเขตอาคมให้แข็งแกร่งถึงระดับนี้เชียว? แม้แต่อาจารย์หลี่ว์ระดับหลอมแก่นพลังยังตีไม่แตก? ยามเห็นเขตอาคมที่ลวดลายสายลมแทบจะไม่ขยับ มุมปากพวกเขาก็กระตุก อยากถามว่า ‘เอาไว้ป้องกันโจรหรือนักฆ่ากันแน่?’

อันที่จริง เฟิ่งจิ่วไม่คิดจะป้องกันอะไร เธอเสริมเขตอาคมเพียงเพราะกลัวว่าเสียงกลั่นยาเซียนจะดังออกไป ส่วนเขตอาคมกันเสียง นั่นก็แค่เพราะเธออยากนอนสบายๆ โดยไม่ถูกรบกวน ใครจะนึกว่าคนพวกนี้จะมาหานางแต่เช้าเล่า?

“ตู้ม! เปรี้ยงๆๆ!”

เสียงการโจมตีดังขึ้นไม่ขาดสาย เหล่านักเรียนโดยรอบเห็นอาจารย์หลี่ว์เหงื่อออกเปียกซ่กหอบหายใจไม่หยุด จึงมองหน้ากันอย่างอดไม่ได้ หนึ่งคนในนั้นเดินเข้าไปแนะนำอย่างระมัดระวัง

“ทะ ท่านอาจารย์หลี่ว์?”

เขตอาคมทำลายไม่ได้ ใบหน้าไร้อารมณ์ เมื่อนึกถึงอาจารย์หลูอาการใกล้สิ้นใจที่รออยู่ทางนั้น ทำให้เขาระเบิดอารมณ์ทันใด ครั้นเห็นนักเรียนคนนั้นเข้ามาก็พลันตะโกนเสียงเกรี้ยวกราด “ทำอะไร!”

นักเรียนคนนั้นโดนตะคอกจนไหล่ห่อ พูดว่า “ท่านอาจารย์หลี่ว์ ต้องให้พวกเราไปเชิญเจ้าสำนักมาหรือไม่ขอรับ?”

อาจารย์หลี่ว์หน้าแดงก่ำ ถลึงตามองอาศรมที่ไม่มีการเคลื่อนไหวสักนิดอย่างโกรธจัด จากนั้นสะบัดแขนเสื้อกล่าวว่า “ข้าจะไปเอง!” สิ้นเสียงก็มุ่งไปยังห้องแนะแนวการสอนอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ารีรอแม้แต่นิด

กวนสีหลิ่นซึ่งเรียกหมีดำตัวใหญ่กับเหล่าไป๋มานั่งด้วยกันใต้ต้นไม้ไม่ไกลเหลือบมองอาจารย์คนนั้นที่กลับไป แววตาวูบไหวเล็กน้อย ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

อาจารย์หลี่ว์ที่รีบร้อนกลับถึงห้องแนะแนวมาหาเจ้าสำนักทั้งใบหน้าแดงก่ำ “ท่านเจ้าสำนัก เจ้าเด็กเหลือขอนั่นนอนหลับ ไม่เพียงวางเขตอาคมกันเสียง ยังเสริมพลังเขตอาคมตรงอาศรมอีก ขะ ข้าทำลายเขตอาคมเขาไม่ได้”

เจ้าสำนักได้ยินก็แปลกใจเล็กน้อย “เขาเสริมพลังเขตอาคม? หนำซ้ำแม้แต่เจ้ายังทำลายไม่ได้?”

ในใจเขาตกตะลึง เป็นแค่นักเรียนทำไมถึงมีความสามารถเช่นนั้นได้? ควรรู้ไว้ว่าอาจารย์หลี่ว์เป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง แม้แต่เขตอาคมของนักเรียนยังทำลายไม่ได้ นี่มัน…

“ข้าจะไปดูเสียหน่อย! เจ้าเฝ้าที่นี่ไว้” เจ้าสำนักสั่งการ แล้วมายังอาศรมที่เฟิ่งจิ่วพักอยู่ภายใต้การนำทางของนักเรียน

เมื่อเขามาถึงอาศรม สายตามองผ่านนักเรียนสำนักพลังวิญญาณและสำนักพลังเร้นลับไม่น้อยที่ล้อมอยู่รอบๆ ก่อนจะหยุดลงบนร่างหมีดำตัวใหญ่กับม้าประหลาดใต้ต้นไม้ นี่เป็นอสูรสัตว์เลี้ยงของเฟิ่งจิ่วหรือ?

ขณะมองม้าประหลาดตัวนั้น พลันเห็นมันที่ไม่รู้เป็นพันธุ์ใดฉีกยิ้มเผยฟันม้าเรียงกันออกมาให้เห็น

ดวงตาเฉียบแหลมของเขาสั่นไหวเบาๆ หลังจากมองม้าประหลาดตัวนั้น สายตาก็หันไปหยุดลงบนร่างนักเรียนสวมเครื่องแบบสำนักพลังเร้นลับ ไม่ไปทำลายเขตอาคมอาศรมก่อน แต่สาวก้าวเดินไปทางเขา

“เจ้าคือกวนสีหลิ่น พี่ชายของเฟิ่งจิ่วเป็นแน่” เจ้าสำนักเอ่ยปาก คำพูดมีความมั่นใจ ใบหน้าเผยรอยยิ้มออกมา

กวนสีหลิ่นมองเจ้าสำนัก ลุกยืนขึ้นคารวะด้วยความเคารพ “กวนสีหลิ่นคารวะท่านเจ้าสำนัก”

“ในเมื่อเจ้าเป็นพี่ชายเฟิ่งจิ่ว ก็น่าจะรู้ว่าเขามีทักษะการแพทย์หรือไม่กระมัง?” เจ้าสำนักมองเขาพลางถาม

ได้ยินคำพูดนี้ กวนสีหลิ่นแววตาวูบไหว แล้วมองเจ้าสำนักตรงหน้าเงียบๆ

…………………………