№ 888 ผู้ฝึกวิชามาร

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” สองคนขานรับ แล้วมองหน้ากัน

“พวกเจ้าคอยเฝ้าภายในคฤหาสน์ ข้าจะไปดูข้างนอกเสียหน่อย”

เธอสั่งการไป ส่วนตนเองมุ่งไปด้านนอก เดินออกจากค่ายกลมายังด้านนอก มองใบไม้บริเวณรอบๆ ขยับเองโดยไม่มีลม มุมปากก็ยกขึ้นด้วยความเย็นชากระหายเลือด

“ซ่อนหัวโผล่ห่างเป็นตัวอะไรไป? ทำไม? ไม่กล้าเจอคนหรือ?”

“เหอะๆ เจ้าเป็นนายใหม่ของเซี่ยงหวาสินะ? ผู้สืบทอดฉู่ป้าเทียนหรือ?” น้ำเสียงร้ายกาจลอยมา จากนั้นชายสวมผ้าคลุมสีดำใบหน้ามีแผลเป็นลากยาวก็เดินออกมา

เมื่อคนคนนั้นเดินออกมา คนชุดดำที่ซ่อนตัวท่ามกลางป่าไม้โดยรอบก็เดินออกมาเช่นกัน ตามอยู่ด้านหลังคนคนนั้น กลิ่นอายบนร่างแต่ละคนไม่ได้เก็บไว้อีกต่อไป ไอชั่วร้ายกระจายตามออกไป กลิ่นอายดุร้ายกระหายเลือด รวมถึงเลือดลมบนร่างคนพวกนั้น ทำให้เฟิ่งจิ่วมองออกในแวบเดียวว่าคนพวกนี้เป็นผู้ฝึกวิชามาร

หนำซ้ำยังเป็นผู้ฝึกวิชามารที่มีพละกำลังไม่ธรรมดา นอกจากหัวหน้าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณ สิบกว่าคนด้านหลังล้วนมีกำลังระดับหลอมแก่นพลัง คนที่ปิดล้อมรอบๆ ทางเข้าค่ายกลคฤหาสน์ก็มีวรยุทธ์ระดับสร้างรากฐาน

ไม่ใช่คนแคว้นเหินเวหา!

ว่ากันตามจริง แคว้นเหินเวหาไม่มีกลุ่มอำนาจผู้ฝึกวิชามารที่มีพละกำลังเช่นนี้ คนพวกนี้อย่างน้อยๆ ก็มาจากแคว้นระดับสาม

“เจ้าฆ่าคนของข้าหรือ?” เธอแปลกใจมาก นึกไม่ถึงว่าตนเองจะยังเอ่ยถามโดยใช้น้ำเสียงที่สงบนิ่งและใจเย็นเช่นนี้ได้

“เจ้าหมายถึงเซี่ยงหวาคนนั้น? เหอะๆ…”

ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณคนหัวหน้าหัวเราะ จ้องมองเฟิ่งจิ่วพลางเอ่ย “ข้าให้เขายอมจำนนต่อข้า เขาไม่ยอม ดังนั้นจึงให้คนของข้าสั่งสอนเขาเล็กน้อย แต่เล่นได้น่าเบื่อเกินไป ด้วยเหตุนี้ ข้าถึงสำรวจดวงจิตเขาด้วยตนเอง เขาก็โง่เขลา นึกไม่ถึงว่าจะระเบิดตนเองฆ่าตัวตาย เหอะๆ ช่างโง่เง่าเสียจริง”

“เดิมคิดจะโยนศพเขาให้สัตว์ร้ายกัดกิน แต่นึกถึงพวกข้อมูลมีประโยชน์ที่สำรวจดวงจิตออกมา จึงคิดจะส่งให้พวกเจ้าเป็นของขวัญ เป็นอย่างไร? ของขวัญชิ้นใหญ่นี้เจ้าพอใจหรือเปล่า?”

คนคนนั้นจ้องมองเฟิ่งจิ่ว น้ำเสียงหนาวเย็นยังมีความบ้าคลั่ง “เฟิ่งจิ่วใช่ไหม? ส่งคมพยับกระบี่เทวะในตำนานมาซะ ข้าอาจยังเก็บศพไว้ให้พวกเจ้าได้ มิเช่นนั้น เหอะๆ…”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดเขา แววตาสั่นไหวเล็กน้อย ยิ้มอย่างเย็นชา “พูดเช่นนี้ เจ้ามาหากระบี่คมพยับสินะ? ข้าสงสัยนัก ว่าทำไมเจ้าถึงเพ่งเล็งพวกเรา?”

“ไม่ใช่แค่ข้าเพ่งเล็งเจ้า คนฝึกวิชามารต่างเพ่งเล็งกระบี่คมพยับในมือเจ้ากันทั้งนั้น เจ้าหนู ไม่มีกำลังยังกล้าเก็บกระบี่คมพยับไว้ นั่นเป็นการกระทำที่รนหาที่ตาย” สิ้นเสียงคนคนนั้น ร่างสีดำพลันพุ่งออกมา ฝ่ามือจับเป็นกรงเล็บโจมตีไปทางเฟิ่งจิ่ว

เฟิ่งจิ่วจ้องมองกรงเล็บที่คนคนนั้นจู่โจมมา แล้วหลับตาลงเล็กน้อย กระแสลมทั่วร่างพุ่งพล่าน ยืนนิ่งไม่ขยับ แต่กลิ่นอายที่มีจิตสังหารและความน่าสะพรึงบนร่างระเบิดออกมาทันใด เพียงฝ่ามือขยับกระบี่คมพยับก็ปรากฏในมือเธอ

ประกายสีดำดุร้ายสะท้อนออกมา กลิ่นอายที่ทั้งหนาวเหน็บและมีความน่ากลัวสะบัดไปตามมือที่ถือกระบี่ กระบี่คมพยับที่ไม่เหมือนกระบี่ทั่วไปโจมตีออกไปราวกับดาบใหญ่ พร้อมด้วยกระแสลมทรงพลัง

“ฟิ้ว!”

“ฟิ้วๆ!”

กระแสลมรุนแรงน่าสะพรึงพลันเหวี่ยงออกไปรอบๆ ทันใดนั้นคนชุดดำที่หลบไม่ทัน บางคนถูกฟันเอวขาด บางคนตอบสนองไวก็ล้มลงกับพื้นและหลบไปอย่างฉิวเฉียด

ทว่าเมื่อคนชุดดำพวกนั้นที่หลบได้หวุดหวิดยืนขึ้น กลับตกใจจนเหงื่อออกทั่วร่าง พลางจ้องมองกระบี่คมพยับด้วบสีหน้าเหลือเชื่อ หากช้าไปครึ่งจังหวะ คงตายอยู่ใต้กระบี่คมพยับจริงๆ แล้ว!

………………………