ตอนที่ 1129 วิชานี้ พลิกทะเล

“บางทีเขาอาจจะไม่รู้” ซูหมิงพูดพึมพำ

‘บางทีนี่อาจเป็นเพียงความเข้าใจผิดของข้า เป็นเพียงความคิดข้า แท้จริงแล้วเมล็ดพันธุ์แห่งการทำลายล้างชีวิตจะเติบโตแบบนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อมันสมบูรณ์ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป จะต้องเป็นอย่างนั้นแน่’ ซูหมิงเงียบ เขาพยายามยับยั้งความขมขื่นและสงสัยในใจเอาไว้

ขณะเงียบอยู่นี้ ความเจ็บปวดรุนแรงจากจิตแรกส่งเข้ามาไม่หยุด เขาจึงต้องรวมสมาธิไปยังจิตแรกอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่มองเมล็ดพันธุ์แห่งการทำลายล้างชีวิต บางทีอาจจะจงใจมองข้ามไป บางทีอาจจะไม่อยากมองปัญหาข้อนี้ให้ลึกลงไปอีกขั้น เขาจึงเลือกสังเกตประตูยมโลก

ประตูยมโลกที่กินพลังชีวิตจำนวนมากของซูหมิงไปก่อนหน้านี้ กินผู้ฝึกฌานไปนับไม่ถ้วน และยังกินดวงดาว ภายในโลกทะเลแสงแห่งนี้ มันกลับกลายเป็นสารอาหารที่ทำให้จิตแรกเขาไม่สลายไปหลายต่อหลายครั้ง

เขามองประตูยมโลก มองประตูที่กลายเป็นผลึก มันให้ความรู้สึกที่อ่อนแอมาก ราวกับเพียงบีบเบาๆ มันก็จะแตก

ประหนึ่งว่ามันเป็นประตูของคนยากจนในโลกคนธรรมดา เทียบกับประตูของคนที่มีฐานะหรือผู้มีอำนาจเหล่านั้นแล้ว มันมีความต่างกันราวฟ้าดิน

นั่นไม่ใช่ความต่างในด้านการเติบโต แต่มันคือความต่างของรากฐาน

ซูหมิงมองประตูยมโลกซอมซ่อของตัวเองเงียบๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเขาเบนสายตาออกไปมองทะเลแสงรอบๆ เขาขยับตัวไม่ได้ เพราะหากขยับความเจ็บปวดจะเพิ่มขึ้นร้อยเท่า เพราะเขามองออกว่ากลิ่นอายยมโลกจากประตูยมโลกกำลังลดน้อยลงเรื่อยๆ

หากไม่มีกลิ่นอายยมโลกออกมาอีก ถึงตอนนั้นจิตแรกเขาจะฟื้นฟูต่อไม่ได้ และสิ่งที่รอเขาอยู่คือจิตแรกสลายไป อีกทั้งหากเขาขยับจิตแรก ความเร็วในการปล่อยกลิ่นอายยมโลกจะเพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นการเร่งเวลาให้จิตแรกสลายไป

‘บางที…..คงจะต้องอยู่ที่นี่ไปชั่วนิรันดร์จริงๆ เจ้าขนร่วง เจ้ามาช้าไปแล้ว….’ ซูหมิงเชื่อว่ากระเรียนขนร่วงต้องมา เพียงแต่ว่าในทะเลกว้างใหญ่แห่งนี้ บางทีมันอาจจะไปอีกทาง

ซูหมิงในตอนนี้ไม่ได้กลัวความตาย เพียงแค่เสียดายเล็กน้อยเท่านั้น เขาเสียดายที่ยังไม่ได้ไปช่วยอวี่เซวียน เสียดายที่ยังไม่ไปหาศิษย์พี่ของเขา เสียดายความปรารถนาในครอบครัวยังไม่เป็นจริง

ความเสียดายเหล่านี้กลายเป็นเสียงถอนหายใจ เขานอนอยู่ในทะเลแสง ลืมไปแล้วว่าในร่างปล่อยกลิ่นอายยมโลกมาแล้วเท่าไร ลืมภาพจำแห่งความตาย เพราะเขาพลันพบว่าแสงของที่นี่…..แท้จริงแล้วสวยงามมาก

แสงสวยงามชนิดนี้ไม่พบเห็นในจักรวาล มีเพียงที่นี่เท่านั้นถึงจะเห็นแสงนับไม่ถ้วนซึ่งยากจะบรรยาย หลังจากเขามองข้ามความเป็นตายไปแล้ว เขาก็มองแสงของที่นี่ด้วยกายและใจทั้งหมด ชมความงดงามที่สุดในชีวิตก่อนจิตแรกจะหายไป

มองไปมองมา ซูหมิงก็ลืมสภาพตนยามนี้ เขาเหมือนกลายเป็นส่วนหนึ่งของ แสงสว่างไม่มีที่สิ้นสุด ประหนึ่งว่าเขาหลอมรวมกับพวกมันแล้วไหลไปในโลกนี้

“แสงที่มองเห็น สายลมที่รู้สึก รวมเป็นทะเล….” ซูหมิงพูดเสียงเบา สมาธิของเขาทำให้ตอนนี้เขามองข้ามความเป็นตาย แต่ตกอยู่ในสภาวะประหลาดอย่างหนึ่ง

ในสภาวะประหลาดนี้ เขาเหมือนกลับไปยังแผ่นดินหมาน ไปอยู่ในระหว่าง การตระหนักรู้จิตใจสงบบนยอดเขาลำดับเก้า ในครั้งนั้นเขาตระหนักรู้การใช้ภาพ ทำจิตใจสงบ และเข้าใจจิตใจเปลี่ยน

ครั้งนี้เขามองแสงพลางตกอยู่ในสภาวะตระหนักรู้แบบเดียวกัน เพียงแต่ว่าครั้งนี้สิ่งที่เขาคิดมิใช่จิตใจเปลี่ยน แต่เป็นความยิ่งใหญ่และงดงามของทะเลแสง

คนคนหนึ่ง บางทีอาจมีเพียงตอนที่กำลังจะตายและลืมเงามืดมรณะไปอย่างหมดจดแล้วเท่านั้นถึงจะมองความงามของแสงนั้นได้ด้วยสมาธิทั้งหมด

บางทีอาจเป็นเพราะซูหมิงรู้ว่าเขามองได้อีกไม่นานแล้ว ดังนั้นเขาจึงอยากรักษาเวลาที่แม้จะน้อยนิดก็ตามเอาไว้

เวลาผ่านไปช้าๆ เมื่อทะเลแสงม้วนตลบไป ซูหมิงจึงถูกม้วนไกลออกไปยิ่งกว่าเดิม แสงที่เขาเห็นก็มากขึ้นเรื่อยๆ กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ราวกับร่างกายเขาถูกหุ้ม ด้วยแสง

เขาไม่ได้สังเกตเลยว่ากลิ่นอายยมโลกจากประตูยมโลกในตัวเขาน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว เหมือนกับว่าอีกไม่นานก็จะไม่มีกลิ่นอายยมโลกใช้ฟื้นฟูอีก ทว่าจิตแรกเขา ฉีกขาดสาหัสขึ้นเรื่อยๆ ตามทะเลแสงที่ม้วนตลบไป

“แสงประหลาดมาก หลังจากรวมกับสายลมแล้วจึงกลายเป็นทะเล ไม่คิดเลยว่าจะมีพลังที่สามารถบดทำลายทุกอย่างแบบนี้อยู่…..” ซูหมิงพึมพำพลางเห็นว่ากลางแสงไม่มีที่สิ้นสุดมีสีดำวูบผ่าน เขาคุ้นเคยแสงนั้น นั่นคือแสงแก่นยมโลก

“เช่นนั้น…..แสงเกิดขึ้นได้อย่างไร…..” ซูหมิงที่ลืมจิตแรกตัวเองตกอยู่ในสภาวะประหลาดนั้น เขามองแสงมากมายรอบตัว ในความคิดผุดขึ้นมาเป็นคำถามข้อหนึ่ง

เขาอยากรู้คำตอบ อยากรู้ว่าแสงเกิดอย่างไร เหตุใดที่นี่ถึงมีแสงสว่างมากมาย เหตุใดแสงถึงเป็นทะเลและมีพลังทำลายล้างทุกอย่างแบบนี้

ก่อนหน้าที่จะได้สัมผัสกับแสงแก่นยมโลก เขาไม่คิดว่าแสงเป็นพลังงานชนิดหนึ่ง นั่นคือสิ่งที่มองเห็นและต้องมีอยู่รอบตัว ทว่าในแดนทดสอบของสำนักดาราสัจธรรม การปรากฏของแสงแก่นยมโลกล้มล้างความคิดของเขา เขาจึงค่อยๆ เริ่มยอมรับความคิดที่ว่า…..แสงคือพลังงานชนิดหนึ่ง

แต่ยามนี้ ในขณะที่เขาลืมความเป็นตายและอยู่ในสภาวะประหลาด เมื่อเขาได้ตรึกตรอง เขาจึงมีความรู้สึกเหมือนว่าตนเป็นแสง โดยเฉพาะแสงพร่างพราวจาก แสงแก่นยมโลกสีดำกลางแสงมากมาย คล้ายว่ามันพาเอาจิตใจในจิตแรกเขา ที่เหลืออยู่ไป ทำให้เขารู้สึกว่า…..เป็นส่วนหนึ่งของแสงนอกจักรวาลแห่งนี้

เขาเหมือนกลายเป็นแสงแก่นยมโลก ลอยล่องไปตามแสงต่างๆ เมื่อเขาได้ใคร่ครวญ ก็คล้ายกับว่าแสงสว่างเหล่านั้นใน

ดวงตาเขาเริ่มขยายใหญ่ขึ้นไม่หยุด จนใช้ขีดจำกัดของดวงตาที่สามขยายใหญ่จนไม่รู้กี่เท่าแล้ว สิ่งที่เขาเห็น…..ไม่ใช่แสงอีก

แต่เป็นความว่างเปล่าเวิ้งว้าง กลางความว่างเปล่ามีอักขระยักษ์อยู่สองตัว มันไม่ได้วาดโดยคน แต่เหมือนเกิดขึ้นเองนอกจักรวาลแห่งนี้ มันดูคล้ายอักขระแต่ก็ไม่ใช่ ความซับซ้อนของมันมิใช่ผู้ฝึกฌานจะสร้างหรือลอกแบบออกมาได้

เขาเห็นอักขระสองตัวนี้ชนกันก่อนหลอมรวมเข้าด้วยกันในทันใด ระดับการหลอมรวมสมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง ในระหว่างขั้นตอนการหลอมรวม เขายังเห็นอีกว่าระดับความซับซ้อนในอักขระกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าอักขระที่เขาเห็นก่อนหน้านี้เป็นเพียงแบบพื้นฐานสุด แต่เมื่อพวกมันหลอมรวมกันแล้วอักขระนี้จึงยกระดับสูงขึ้นอย่างเร็วไว

เมื่ออักขระยกระดับสูงขึ้น ก็มีเสี้ยวพลังที่ซูหมิงมองไม่เห็นแต่สัมผัสได้และทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวถูกบีบออกมาจากในความว่างเปล่าแล้วหลอมเข้าไปในอักขระ คล้ายกับว่ากลายเป็นสารอาหารจำเป็นในขั้นตอนยกระดับสูงขึ้นของมัน

จนกระทั่งอักขระเปลี่ยนแปลงจนถึงขีดสุด พลังงานรอบๆ ที่มันสูบกินก็แทบจะไม่มีหมดสิ้น ฉับพลันนั้นเอง ซูหมิงเห็น

ว่าอักขระซับซ้อนที่ยากจะบรรยายพลันย้อนกลับ มันไม่วิวัฒนาการอีก แต่ลดระดับจากสูงลงมาต่ำอย่างรวดเร็ว ในขั้นตอนการเปลี่ยนแปลง ไม่มีพลังจากรอบๆ หลอมรวมเข้าไปอีก ทว่าตอนที่อักขระลดระดับลงมา กลับมีพลังน่าสะพรึงไม่อาจบรรยายแผ่กระจายออกข้างนอก

เมื่อมันออกมา แสง….ปรากฏแล้ว!

ซูหมิงเห็นถึงตรงนี้จิตใจพลันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เขารู้สึกรางๆ เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ทว่าภาพนี้มีความง่ายในความซับซ้อน ทำให้ความเข้าใจมักจะขาดไปอีกเล็กน้อย ขาดเพียงจุดหนึ่งที่จะเชื่อมกับตัวเขา

‘หายใจ คือการหายใจ!’ จิตใจซูหมิงสั่นไหว ในพริบตานี้เขาหาจุดนี้พบ นั่นคือการหายไป ในความรู้สึกเขาภาพนี้เหมือนกับเขาหายใจ

สูดลมหายใจเข้าก่อน การกระทำนี้คือการสูบพลังจากความว่างเปล่ารอบๆ จำนวนมากในตอนที่อักขระยกระดับจากต่ำขึ้นสูง แต่เมื่อถึงจุดสูงสุดแล้วก็พ่นลมหายใจออก นั่นเท่ากับว่าปล่อยพลังจากความว่างเปล่าที่สูบมาทั้งหมด จากนั้น….จึงเกิดแสง!

ทันทีที่เข้าใจ พลันเกิดเสียงดังสนั่นในความคิดเขา ขณะเดียวกันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่จิตแรกของเขาถูกฉีกออกกลางทะเลแสงเพราะกลิ่นอายยมโลกไม่ปล่อยออกมาอีก

ทว่าช่วงที่จิตแรกถูกฉีกออก ซูหมิงหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึก แสงของที่นี่รวมถึงจิตแรกเขาพลันหยุดชะงักครู่หนึ่ง ตอนที่เขาพ่นลมหายใจออก จิตแรกพลันสมานตัวกันอย่างรวดเร็ว อีกทั้งในจิตแรกยังมีแสงสว่างเปล่งออกไปข้างนอก

จิตแรกซูหมิงสั่นไหว เขาพลันลืมตาขึ้น นัยน์ตาฉายแววเข้าใจ

‘ที่นี่ไม่มีลม! ที่แสงเกิดเป็นทะเลก็เพราะมันคือพลังงานชนิดหนึ่ง และที่มันกลายเป็นคลื่นแสงก็เพราะว่าพลังงานนี้เกิดการปลดปล่อย ปล่อยแสง และก็ปล่อยพลังงานที่สามารถทำลายล้างทุกอย่าง!

แสง….นี่ก็คือแสง!’ จิตแรกซูหมิงเปล่งแสงสว่างหมื่นจั้ง แสงขยับวูบวาบอยู่ในทะเลแสง ดูหลอมรวมเป็นหนึ่งกับแสงของโลกนี้อย่างสมบูรณ์แบบ

ดวงตาเขาขยับประกายแสงพร่างพราว จากนั้นจึงสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง พลันเกิดเสียงดังมาจากในจิตแรก เห็นรางๆ มีควันสองกลุ่มปรากฏขึ้น ภายในนั้นมีอักขระซับซ้อนที่เขาเคยเห็น เมื่อเขาสูดลมหายใจเข้า อักขระสองตัวนี้ก็หลอมรวมกันในร่างกายเขา พลังแห่งความว่างเปล่าจำนวนมากเหมือนกลายเป็นลมหายใจให้ เขาสูด จนเมื่ออักขระในร่างกายยกระดับจากต่ำขึ้นสูงแล้วพลันเกิดการย้อนกลับ จึงเกิดเป็นแสงสว่างจ้า

ซูหมิงหายใจกระชั้นถี่มากขึ้น อักขระในร่างกายก็ทะยานขึ้นและย้อนกลับไม่หยุดพลางเปล่งแสงสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ จนขยายไปร้อยจั้ง พันจั้ง หมื่นจั้ง…..เพียงสิบกว่า ลมหายใจสั้นๆ ซูหมิงเงยหน้าตะโกนเสียงดัง แสงสว่างจากตัวเขาส่องไปไกลถึง หลายแสนจั้งแล้ว

ตอนนี้ซูหมิงก็คือทะเลแสง แสงสว่างจากตัวเขากลายเป็นทะเลแล้ว ภายในทะเลแสง แสงทั้งหมดถูกขับไล่ออกไป เหลือเพียงแสงของเขาคนเดียว นั่นคือ….. แสงแก่นยมโลก!

“วิชานี้ต่อจากเคลื่อนย้ายภูผา พลิกทะเล!” ทันทีที่เสียงเขาดังกึกก้อง ร่างเขากระโดดลอยขึ้น หากมองไกลๆ จะเหมือนกับทะเลแสงลอยขึ้นฟ้า มีพลังมหาศาลสั่นสะเทือนรอบๆ

หลังจากพาทะเลแสงขึ้นฟ้าแล้ว ซูหมิงก็ดิ่งลงข้างล่างอย่างรุนแรงอีกครั้ง มวลอากาศเกิดเสียงระเบิด ภายในโลกทะเลแสงเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำลายความเงียบอย่างพบเห็นได้ยาก!