ตอนที่1146 วิธีแห่งการหลอมทุกสรรพสิ่ง

ซูหมิงก็เงียบเช่นกันเขานั่งขัดสมาธิอยู่ในแหวนสีขาวมองฟ้ากระจ่างดาวข้างนอกฟ้ากว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุดถูกพายุหมุนปกคลุมมองไปไม่เห็นดาวใดๆ เห็นเพียงความ ว่างเปล่าพังทลายหลายแห่ง

บางครั้งยังมีเศษหินใหญ่จำนวนหนึ่งลอยอยู่ในพายุหมุน เศษหินเหล่านั้นเคยเป็นส่วนหนึ่งของดาวในโลกแท้จริงดาราสัจธรรม ทว่าดาวแท้จริงในโลกนี้ถูกทำลายไปมากกว่าครึ่งภายใต้พายุหมุน ทำให้โลกนี้เต็มไปด้วยฝุ่นละอองแบบนี้

นอกจากเศษหินแล้วยังมีเศษจากของวิเศษอีกไม่น้อย กระทั่งซากเลือดเนื้อบางส่วน ทำให้ฟ้ากระจ่างดาวโลกแท้จริงดาราสัจธรรมเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดตลอดเวลา

ซูหมิงมองไปข้างนอกเงียบๆ เขาเกิดความรู้สึกเหมือนกลับไปยังแดนรกร้าง ต้นกำเนิดจิต แม้แต่โลกแท้จริงดาราสัจธรรมในสภาพแบบนี้ก็ยังดีกว่าแดนรกร้าง ต้นกำเนิดจิตมาก

ขณะเงียบงัน แหวนสีขาวที่ซูหมิงอยู่พุ่งทะยานไปข้างหน้า พายุหมุนข้างนอกเหมือนถูกแยกออก ตอนที่ปะทะกันมันก็แตกสลายออกไปเอง

และที่แหวนสีขาวทำแบบนี้ได้เป็นเพียงเพราะซูหมิงใช้พลังหนึ่งส่วนร้อยจากแหวนวงนี้เท่านั้น ส่วนถ้าจะให้แหวนสีขาวระเบิดพลังที่แกร่งกว่านี้ มันยังเกินความสามารถเขา

ความแกร่งของสิ่งนี้ แม้แต่ชายชราชุดคลุมดำกับซิงจี๋เต้ายังเร่งใช้งานมันไม่ได้ ทำได้เพียงอาศัยพลังตัวเองมากระตุ้นพลังที่มีคนวางเอาไว้ในแหวนก่อนหน้านี้เพื่อเป็นการควบคุมทางอ้อม

ดังนั้นก่อนหน้านี้ ตอนที่ซิงจี๋เต้าใช้พลังทั้งหมดหมายจะเร่งรัดสมบัติชิ้นนี้จึงยากเย็นยิ่ง อีกทั้งยังมีแรงกดดันมหาศาล และด้วยเหตุนี้เองจึงเป็นการมอบโอกาสให้ ซูหมิงกินวิญญาณเขา

ทว่าทางด้านซูหมิง การควบคุมสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้ต่างกับซิงจี๋เต้า เขาไม่ได้กระตุ้นพลังในสมบัติชิ้นนี้เพื่อควบคุมทางอ้อม แต่….กระเรียนขนร่วงกำลังควบคุมอยู่

“เป็นอย่างไรบ้าง?” ซูหมิงส่งกระแสจิตราบเรียบในใจ

“ยังขาดอีกเล็กน้อย ปู่กระเรียนมันเถอะ ของเล่นชิ้นนี้ควบคุมยากชะมัด” เสียงหอบหายใจแรงจากกระเรียนขนร่วงพลันดังก้องในความคิดซูหมิง

“วิธีที่เจ้าว่าจะไหวจริงๆ รึ?” ดวงตาซูหมิงขยับประกายบางจนไม่อาจตรวจพบ ก่อนส่งกระแสจิตไป

“ย่อมไหวอยู่แล้ว เฮอะๆ เจ้าวางใจเถอะ ท่านกระเรียนเห็นสมบัติชิ้นนี้แล้ว ในสมองพลันเกิดความทรงจำนี้ขึ้น ไม่มีทางพลาดแน่ วิธีการหลอมทุกสรรพสิ่ง ในความทรงจำข้ามีวิธีการหลอมสมบัติชนิดหนึ่งที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดัง วิธีนี้สูญหายไปหลายปีแล้ว ดีที่ท่านกระเรียนยังจำได้ เจ้าแค่กลั่นเกลามันตามที่ข้าบอก ข้าไม่ขอยืนยันว่าจะควบคุมสมบัติชิ้นนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบนะ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็แสดงพลังแท้จริงของมันได้หนึ่งถึงสองส่วนแน่ๆ” เสียงลำพองใจของกระเรียนขนร่วงดังกังวานในใจซูหมิง

ก่อนหน้านี้ตอนที่กินซิงจี๋เต้าและซูหมิงกำลังจะควบคุมแหวนสีขาว กระเรียนขนร่วงพลันส่งกระแสจิตมาบอกถึงวิธีการหลอมทุกสรรพสิ่ง วิธีนี้จะทำให้ซูหมิงใช้พลังจากตัวเองควบคุมสมบัติชิ้นนี้ได้อย่างสมบูรณ์ แบบเพียงแต่ต้องมีขั้นตอนการกลั่นเกลาเล็กน้อยเท่านั้น

“วิธีการหลอมทุกสรรพสิ่ง….. ใช้ทุกสรรพสิ่งเข้าไปในวัฏจักรแล้วกลั่นเกลามันในวัฏจักร จนกลั่นครบวัฏจักรเก้าครั้งแล้ว จะเกิดเสี้ยววัฏจักรกับสมบัติชิ้น นี้ใช้ วัฏจักรที่ว่าควบคุมต้นกำเนิดของมัน ไม่ต้องใช้ขั้นพลังก็ควบคุมมันได้” ดวงตาซูหมิงเป็นประกายวาว ก่อนพยกัหน้าเงียบๆ

“ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าวิธีนี้เคยมีชื่อเสียงโด่งดังรึ? ในเมื่อมันมหัศจรรย์ขนาดนี้เหตุใดถึงสูญหายไป?” ซูหมิงถามขึ้นในใจเขาเกิดความรู้สึกไม่ดีรางๆ รู้สึกว่ากระเรียนขนร่วงมีท่าทีไม่ค่อยน่าเชื่อถือ…..

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ในความทรงจำข้า รู้สึกว่าวิธีนี้จะแข็งแกร่งมาก…..หืม ข้าเหมือนนึกอะไรออก เหมือนว่าวิธีนี้จะมีข้อบกพร่องอยู่เล็กน้อย แต่ก็นึกไม่ออกแล้ว เฮ้ๆ ตกลงเจ้าจะใช้หรือไม่ ซูหมิงหากเจ้าไม่ใช้ ท่านกระเรียนจะได้ไม่เตรียมตัว วิธีนี้มันเหนื่อยมากนะ” กระเรียนขนร่วงบ่นพึมพำหลายประโยค

ซูหมิงเงียบ เพียงไม่กี่ลมหายใจนัยน์ตาเขามีความเด็ดขาดบางๆ

“เตรียมตัวต่อไป!” ซูหมิงตอบกลับเรียบๆ

เวลาขยับวูบผ่านไปเจ็ดวัน เมื่อวันที่เจ็ดมาถึง ซูหมิงมองซากโลกแท้จริงดาราสัจธรรม มองดาวดวงหนึ่งข้างนอกที่ในที่สุดก็ปรากฏขึ้นในฟ้ากระจ่างดาวที่เต็มไปด้วย พายุหมุน

นี่เป็นดาวดวงแรกที่เขาเห็นในเจ็ดวันนี้มันถูกพายุหมุนทำลายไปมากกว่าครึ่งตอนนี้เหลือเพียงไม่ถึงครึ่ง

ซูหมิงมองดาวแท้จริงผุพังดวงนั้นด้วยดวงตาแวววาว

‘มหันตภัยที่พัวพันถึงทั้งโลกแท้จริงดาราสัจธรรมครั้งนี้ ในเมื่อมีเศษซากดาวเหลืออยู่ เช่นนั้นก็หมายความว่าจะต้องมีผู้ฝึกฌานโชคดีรอดชีวิตในภัยพิบัติ! โลกแท้จริงดาราสัจธรรมพังพินาศลงแล้ว ไม่รู้ว่าสำนักดาราสัจธรรมเป็นอย่างไร และก็ไม่รู้ว่า…..พวกศิษย์พี่จะเป็นอย่างไร แดนมรณะหยินได้รับผลไปด้วยหรือไม่…..’ นัยน์ตาซูหมิงเปล่งแสงทึบหลังตรึกตรองชั่วครู่แล้วก็ส่งกระแสจิตไป ฉับพลันนั้นสายรุ้งสีขาวจากแหวนสีขาวเปลี่ยนทิศทางพุ่งไปยังดาวแท้จริงดวงนั้น จนเข้าไปใกล้ก็บินเข้าไปในดาว

เกิดเสียงโครมดังขึ้น ทันทีที่ซูหมิงมาถึง ดาวแท้จริงดวงนี้พลันสั่นสะเทือนและ พังลงอีกเล็กน้อย เศษหินนับไม่ถ้วนที่หลุดออกถูกพายุหมุนม้วนไป ราวกับว่าเดิมทีดาวดวงนี้ก็ใกล้จะถึงขีดจำกัดพังทลายแล้ว การมาของซูหมิงจึงเพิ่มแรงกดดันขึ้นอีกเล็กน้อย ส่งผลให้ตรงขอบดาวเริ่มพังลง

ดีที่มันพังลงไม่นานนักก็ค่อยๆ หยุดนิ่ง ตอนที่ซูหมิงเดินออกมาจากแหวนสีขาวและเหยียบบนแผ่นดินดาวดวงนี้ เขาเห็นฟ้าพังทลายถูกพายุหมุนปกคลุม แผ่นดินคลับคล้ายว่าถูกตัดออกไปไม่รู้กี่้ชั้น จึงออกมาเป็นผิวนอกสีแดงเลือดหมู

ไกลออกไปไม่มีภูเขา เพราะภูเขาทั้งหมดถูกพายุหมุนทำลายไปแล้ว ไม่มีทะเล เพราะทะเลถูกลบจนราบเตียน

ไอร้อนแผ่มาจากในแผ่นดิน เมื่อตัดสลับกับความหนาวบนฟ้าแล้วจึงเกิดเป็นพายุคลั่ง ม้วนดินทรายหมุนตลบไปในดาว ที่นี่ไม่มีกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิต ขนาดชีวิตของดวงดวงนี้เองยังมอดดับไปนานแล้ว นี่คือดาวมรณะ และก็เป็นโลกที่ไม่มีสิ่งมีชีวิต

ซูหมิงกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนยกเท้าขวาเหยียบพื้นดิน ทันใดนั้นแผ่นดินเกิดน้ำวนยักษ์ขึ้นโดยมีเขาเป็นใจกลาง น้ำวนนี้ม้วนดินทรายออกไปรอบๆ แต่ก็ถูกพายุคลั่งพัดไปในทันใด ทำให้ที่นี่ชัดเจนขึ้นมา เพียงไม่กี่ลมหายใจก็เกิดแอ่งกระทะยักษ์ขึ้นใต้เท้า

ซูหมิงมองแอ่งกระทะแวบหนึ่งแล้วนั่งขัดสมาธิลงตรงก้นหลุมลึก ตอนที่เงยหน้าขึ้นยังมองไป๋เฟิ่งผู้หน้าเฉยชาอยู่ตรงริมขอบหลุมลึก ด้วยพลังเขามองแวบเดียวก็เห็นว่าพลังชีวิตนางมาถึงปลายทางแล้ว กลิ่นอายพลังนางอ่อนแอ มาถึงช่วงเวลาสิ้นชีพแล้ว

เกรงว่าอย่างมากสุดก็หนึ่งเดือน พลังชีวิตก็จะมอดดับไป

การช่วยไป๋เฟิ่งคือการปลงต่ออดีตของซูหมิง ไป๋เฟิ่งคือความรักทึ่มทื่อของเขา หรืออาจจะเป็นเรื่องตลก แม้หน่ออ่อนในตอนแรกสุดจะแห้งเหี่ยวไปแล้ว ทว่าตอนที่ไป๋เฟิ่งตาย แม้แต่นางเองยังไม่รู้ว่าคนชุดคลุมดำข้างกายนางคือซูหมิง

โชคชะตาไร้รูปเชื่อมคนสองคนเอาไว้ ทำให้ตอนที่ใครคนหนึ่งตายจาก อีกคนจะอยู่ข้างกาย เพียงแต่ว่าความรักนี้ถูกสายลมพัดพาไปแล้ว กลายเป็นเสียงถอนหายใจในสายลมหิมะ ดังอยู่นานไม่หายไป มีเพียงความปลงต่อโชคชะตา ปลงต่อชีวิต…

ซูหมิงหลับตาลงพลางรอคอยกระเรียนขนร่วงเตรียมวิธีการหลอมทุกสรรพสิ่ง เพื่อจะได้ใช้วิธีนี้ ใช้ความหมายแห่งวัฏจักรมากลั่นเกลาแหวนสีขาว แต่กระเรียนขนร่วงก็ยังคงเตรียมตัว ตอนนี้ยังไม่เสร็จเสียที

ซูหมิงนั่งขัดสมาธิเงียบๆ เวลาผ่านไปทีละวัน จนผ่านไปอีกเจ็ดวัน บางทีสำหรับเขาแล้วเจ็ดวันนี้เป็นเพียงชั่วพริบตา เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาชินแล้ว แต่สำหรับไป๋เฟิ่ง เจ็ดวันนี้กลับเป็นเกือบสามส่วนของชีวิตนาง

ยามนี้ชีวิตนางเหลือไม่ถึงครึ่งเดือน แล้วเหลือเพียงเจ็ดวันอีกสองครั้งเท่านั้น

คน คือสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน แต่ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนกว่า ขอเพียงมีความรู้สึก เช่นนั้นเวลาตายตก จะเป็นช่วงเวลาที่บริสุทธิ์ที่สุดในชีวิต

ไป๋เฟิ่งมองฟ้าเงียบๆ จนกระทั่งผ่านไปเจ็ดวัน ใบหน้านางแก่ชราลงอย่างเห็นได้ชัด กลิ่นอายพลังอ่อนแอราวกับกลายเป็นคนธรรมดา

“ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้า” นางพึมพำประโยคแรกในรอบครึ่งเดือน

เมื่อคำพูดเข้าถึงหูซูหมิง เขาฟังเสียงคุ้นเคยนั้น พลางมองหญิงที่แม้จะแก่ชรา แต่ก็ยังเห็นถึงหน้ำตาในอดีตรางๆ ในใจเขาเกิดเป็นเสียงถอนหายใจทีละน้อย

ประหนึ่งว่าระหว่างเขากับหญิงคนนี้ มักจะมีเสียงถอนหายใจในยามที่อยู่ด้วยกันในชีวิตนี้ บางทีเสียงถอนหายใจนี้อาจเป็นของเขาหรืออาจเป็นของนาง การเดิน วนเล่นในครั้งนั้น การได้รู้จักกันเพราะการปรากฏของจันทร์โลหิตในตอนนั้น กลายเป็นผลสุดท้ายที่ลิขิตไว้แล้วว่าไม่อาจเปลี่ยนแปลง

“ชีวิตข้าเหลือเพียงครึ่งเดือน แต่ก็ต้องขอบคุณเจ้าที่ให้ข้าตายบนแผ่นดิน ไม่ใช่ตายกลางพายุหมุน” ไป๋เฟิ่งพึมพำด้วยสีหน้าขมขื่น ความขมขื่นนั้นไม่ใช่เพราะการไหลเวียนของชีวิต แต่เหมือนกับว่านางกำลังหวนคะนึงคิดอะไรบางอย่าง แววตาค่อยๆ ตกอยู่ในประกายแสงอ่อนแห่งความทรงจำ

“ข้าในอดีตตอบตกลงแผนการของตี้เทียนเพื่อจะได้ขึ้นสวรรค์ไป ข้าเสียสละทุกอย่างเพื่อมัน…..” ไป๋เฟิ่งมองฟ้าพลางพูดเสียงเบา

“ตอนนี้ล่ะ” ซูหมิงเอ่ยเรียบๆ เสียงเขาเปลี่ยนไปเมื่อยึดร่างใหม่มา นั่นคือเสียงของซิงจี๋เจ้า ไม่ใช่ซูหมิง

“ตอนนี้…..” ความขมขื่นในสีหน้าไป๋เฟิ่งหายไป แต่เป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มเหมือนมองทะลุทุกอย่าง แฝงไว้ด้วยการหลุดพ้น เพียงแต่ในการหลุดพ้นมีความเสียใจ

“แปลกมาก ตอนนี้สิ่งที่ข้าคิดไม่ใช่การมีชีวิต และก็ไม่ใช่ความฝันจะบินขึ้นสวรรค์ แต่เป็น….ในความคิดข้ามีความทรงจำในอดีตลอยขึ้นมาไม่หยุด บางทีนั่นอาจเป็นความทรงจำของร่างแยกข้า เพียงแต่เมื่อร่างแยกตายลง ความทรงจำเลยถูกข้าวางไว้ในมุมหนึ่งไปชั่วนิรันดร์ แต่ตอนนี้……ข้ารู้สึกว่าความทรงจำเหล่านั้นงดงามมาก”

ไป๋เฟิ่งพูดเสียงเบา เพียงแต่เสียงไพเราะในเวลาปกติกลับกลายเป็นเสียงแหบแห้งในตอนนี้ เส้นผมขาวดุจของหญิงงามร่วงลงทีละน้อย