136. หยางเสิน
ขณะที่ชิงฉวนพูดจบใบหน้าของสตรีผู้หนึ่งที่ยืนบนกระบี่ได้มัวหมองลงและบิดเบี้ยวหลังจากได้ยินคำว่า “หม่าเหลียง” เธอกัดฟันแน่น หยุดชะงักและหันตัวกลับมาสตรีผู้นี้งดงามมากแต่ใบหน้าเธอตอนหันเข้ามากลายเป็นรังเกียจ
สตรีคนนั้นเป็นคนที่หม่าเหลียงคิดถึงตลอดแม้แต่ในสนามรบต่างแดน แม่นางฉีซือ
เธอทักทายชิงฉวนจากนั้นมองหวังหลินด้วยใบหน้าน่าเกลียดและสายตาเย็นชา “คนชั่วช้านี้มาจากไหน? เจ้ากล้าแกล้งเป็นศิษย์ของเจดีย์เทพสงครามเชียวหรือ? พี่ชิงฉวนโปรดช่วยข้าสังหารเขา!” จบคำพูดเธอตบกระเป๋าและเข็มฝนสีดำยาวสองนิ้วปรากฎขึ้นในมือเธอเธอเคลื่อนไหวข้อมืออย่างอ่อนโยนและเข็มฝนนั้นโจมตีหวังหลินอย่างรุนแรง
เส้นใยสีเทาอ่อนกระจายออกมาจากเข้ม สร้างเป็นเข็มหลายเส้นโปรยปราย มันปกคลุมท้องฟ้าจากนั้นตกลงมาหาหวังหลิน
ชิงฉวนตกใจ เขาไม่ได้ทำอะไรแต่ถอยหลังไปสองสามก้าว เขาจ้องหวงหลินอย่างเย็นชาโดยไร้คำพูด
ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่งขณะที่เขาเหยียดยิ้มภายในใจหวังหลินยื่นมืออกมาสร้างเป็นมือยักษ์ด้วยวิชาแรงโน้มถ่วงและจับเข็มทั้งหมดไว้อย่างง่ายดาย หวังหลินกวาดสัมผัสวิญญาณเข้าหาจากนั้นเก็บใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ
ทันใดนั้นใบหน้าสตรีสุดสวยกลายเป็นซีดเผือดขณะที่หยดเลือดไหลออกมาจากริมฝีปากร่างกายเธอสั่นสะท้านและกระบี่เหินใต้เท้าสูญเสียการเปล่งแสงเธอจ้องไปที่หวังหลินอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ในความทรงจำของเธอหม่าเหลียงไม่อาจมีอำนาจเช่นนี้ได้ไม่ต้องพูดถึงการหยุดสมบัติเซียนของเธอเลยแม้กระทั่งการลบล้างสัมผัสวิญญาณของเธอออกไปจากสมบัติเซียนก็ไม่อาจทำได้จิตใจเธอระส่ำระสายเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
ขณะเดียวกัน แสงกระบี่สามเส้นออกมาจากใจกลางกองทัพเซียน เมื่อพวกมันมาถึงได้เผยเป็นบุรุษหนุ่มสามคน หนึ่งในนั้นเป็นหยางเซี่ยง
เขามองไปที่สตรีคนนั้นคราหนึ่งจากนั้นหันกลับมาที่ชิงฉวน “ขออภัยที่รบกวนท่าน พี่ชิงฉวนหม่าเหลียงผู้นี้เป็นศิษย์ของเจดีย์เทพสงครามจริงๆขอบคุรท่านมากที่ช่วยพาเขามาที่นี่”
ชิงฉวนมองพวกเขาอย่างมีนัยยะ เขาหัวเราะในลำคอขณะที่ส่ายหัวและจากไปหลังจากออกห่างได้เล็กน้อยเขาหันหน้ากลับมาและเห็นหยางเซี่ยงกำลังเคารพหม่าเหลียงสิ่งนี้ทำให้เขาตกใจ หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่เขาเปลี่ยนทิศทางและไปที่สำนักเหอตู๋(河圖 Hé tú)
หยางเซี่ยงไม่สนใจทุกคนรอบๆเขาและกระซิบกับหวังหลิน “นายท่านรู้จักบรรชนเฟิ่งหลวน(鳳欒 Fèng luán)ด้วยหรือ? เธออยู่บนรถศึกฟินิกซ์ห้าสีตัวนั้น เธอสั่งให้ข้ามาพาท่านไป”
หวังหลินพยักหน้าและมองไปที่กองทัพเซียนที่กำลังเคลื่อนที่ใจกลางนั้นมีรถศึกฟินิกซ์ห้าสีอยู่คันหนึ่งและที่ยืนบนนั้นเป็นสตรีสวมชุดคนยุโรปชั้นสูงเธอดูเหมือนจะสังเกตุได้ว่าหวังหลินจ้องและชำเลืองมองเขา
ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่งขณะที่เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบรรพชนเฟิ่งหลวนคนนี้คือสตรีวัยกลางคนที่เป็นคนเดียวกันกับมานำจิตวิญญาณเลือดของโจวซื่อจงไปหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย เขาเคลื่อนกายไปหาเธอพร้อมกับหยางเซี่ยงเมื่อเขาผ่านฉีซือหวังหลินมองเธอด้วยความคิดชั่วร้ายและวางเสี้ยวสัมผัสวิญญาณใส่เธออย่างเงียบๆ
สัมผัสวิญญาณนี้จะกระตุ้นใช้งานหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนและจากนั้นสตรีคนนี้จะตายหลังมีพบประสบการณ์ในแคว้นจ้าวหวังตัดสินใจว่าเขาจะกำจัดทุกคนที่มีเจตนาทำร้ายเขาไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี เขาต้องหยุดมันไว้ก่อนที่จะสายเกินไป
นับตั้งแต่ที่ฉีซือโจมตีเขาครั้งแรก เมื่อนั้นเธอก็ไม่อาจว่ากล่าวว่าเขาเหี้ยมโหดได้
หยางเซี่ยงนำทางและกระซิบขึ้น “ตอนที่หลินท่าวกำลังทำสำเนาแผนที่เขาถูกท่านบรรพชนเฟิ่งหลวนจับได้ ดังนั้นตอนนี้แผนที่จึงอยู่ในมือเธอหลินท่าวถูกลงโทษเช่นกัน หากไม่ใช่เพราะการอพยพ เขาคงถูกขังเดี่ยวนับสิบปี”
ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่งแต่เขายิ่งระมัดระวังมากขึ้นและติดตามหยางเซี่ยงไปที่รถศึกฟินิกส์ห้าสีหยางเซี่ยงหยุดหลังจากเข้าใกล้รถศึกแต่หวังหลินเดินผ่านเขาไปเขามาถึงด้านหน้าบรรพชนเฟิ่งหลวน คารวะด้วยสองมือและพูดด้วยความเคารพ “หวังหลินคารวะผู้อาวุโส”
สตรีด้านหน้าถอนสายตาจากการรบและมองไปที่หวังหลิน เธอถามอย่างอ่อนโยน “หวังหลินเป็นชื่อจริงของเจ้าหรือ?”
หวังหลินพยักหน้าอย่างเงียบๆ ชื่อหวังหินนั้นธรรมดาเกินไปดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องซ่อนหากมันถูกเธอค้นพบว่าเขากำลังโกหกเรื่องชื่อเขา เมื่อนั้นมันคงแย่นัก
เฟิ่งหลวนมองไปที่กองทัพข้างหน้า เธอครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “ตอนนี้แคว้นฮัวเฝินอยู่ในอันตราย เมื่อเราถึงซวนหวู่จะมีอีกการรบขนาดใหญ่รออยู่ ดังนั้นเราจึงลืมเรื่องนี้ได้ เจ้าไม่ต้องกังวลหากใครระรานเจ้า ข้าสามารถปกป้องเจ้าได้ แต่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นหลังจากข้าช่วยเจ้าเมื่อนั้นข้าไม่เป็นหนี้เจ้าอีกแล้วสำหรับที่เจ้าช่วยซื่อจง”
ขณะที่เฟิ่งหลวนพูดจบ ทันใดนั้นท้องฟ้ามืดหม่น ในสนามรบอันห่างไกลภูเขาไฟขนาดใหญ่สิบแห่งถูกตัดออกมาจากพื้นและโยนโดยเหล่าเซียนขั้นผลิดอกนับสิบคนอสูรอัคคีทั้งหมดกระจัดกระจาย แต่บางตัวถูกกระแทกและหันตัวกลับ
กองทัพเซียนใช้โอกาสนี้ทะลวงผ่านกองทัพและทำลายกองทัพนับสองหมื่นรวมถึงอสูรที่ไล่ล่าหวังหลิน
กระบี่เหินพุ่งผ่านช่องว่างทีละตัว เมื่อช่องว่างถูกเปิดขึ้นเหล่าเซียนก็ชนะแล้วนอกจากนั้นเป้าหมายไม่ใช่เพื่อกำจัดอสูรอัคคีแต่เพื่อหลบหนี
เฟิ่งหลวนจ้องไปที่สนามรบ ทันใดนั้นรถศึกฟินิกซ์พุ่งออกมาและทะลวงผ่านเช่นกัน
อสูรอัคคีขนาดยักษ์ทั้งสิบหกตัวถูกรั้งไว้โดยเซียนขั้นผลิดอกพวกมันส่งเสียงคำรามซ้ำๆแต่ในที่สุดก็หยุดและจ้องอย่างเยือกเย็นบนเหล่ากองทัพเซียนที่กำลังหลบหนีจากนั้นพวกมันเชื่อมแขนเข้าด้วยกันคลื่นเสียงคำรามนั้นแปลกประหลาดออกมาจากปากพวกมันแต่ละตัว
ไม่นานหลังจากนั้นแสงสีแดงหลายเส้นออกมาจากหน้าผากพวกมันก่อร่างเป็นวงแหวนอัคคีขณะที่วงแหวนอัคคีปรากฎอสูรยักษ์ทั้งสิบหกตัวแสดงการอุทิศตนและส่งคำรามอย่างเศร้าโศก
ร่างพวกมันหดตัวลงอย่างรวดเร็วขณะที่พลังงานสีแดงเข้มได้ระเบิดเข้าวงแหวนอัคคี
กระบวนการนี้กินเวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงเหล่าเซียนบางกลุ่มสังเกตการเปลี่ยนแปลงและเข้าไปหยุดพวกมันแต่เมื่อเข้าไปใกล้ พวกเขากลับกลายเป็นฝุ่นจากพลังงานทำลายล้างหลังจากเห็นเช่นนี้จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เลย
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ร่างอสูรยักษ์ทั้งสิบหกตัวกระจายหายไปพวกมันทั้งหมดรวมเข้าด้วยกันกับวงแหวนอัคคีวงแหวนไม่ได้ขยายขนาดเพิ่มขึ้นแต่สีของมันได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มในท้ายสุด มันกระจายกลายเป็นจุดเล็กๆหลายจุดและหายไป
ขณะนั้นเองเหล่าอสูรอัคคีทั้งงหมดภายในฮัวเฝินหยุดโจมตีและคุกเค่าลงกับพื้นส่งเสียงร้องอย่างเศร้าโศกในเลาเดียวกันทันใดนั้นอสูรอัคคีตัวหนึ่งหล่นลงกับพื้นและเริ่มกระตุกหากมองเข้าไปใกล้ๆจะเห็นจุดแสงสีแดงหนึ่งจุดบนหน้าผากของมันร่างกายมันขยายออกอย่างรวดเร็วและในเวลาไม่ถึงชั่วโมงมันก็เติบโตจนมีขนาดสิบฟุต
ไม่นานหลังจากนั้นอสูรอัคคีตัวอื่นถูกจุดสีแดงสัมผัสเข้าและร่างพวกมันขยายขนาดเพิ่มขึ้นในไม่เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงอสูรอัคคีทั้งหมดในฮัวเฝินดูเหมือนผ่านการเปลี่ยนแปลงพลังของมันเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า
อสูรพวกนั้นเปลี่ยนเป็นลอยเข้าสู่อากาศและไล่ล่ากองทัพเซียนยิ่งอสูรที่เปลี่ยนร่างเข้าร่วมการล่ามากขึ้นยิ่งทำให้ฉากนี้ดูน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก
เซียนขั้นผลิดอกสิบคนกลับจากสนามรบเข้ากองทัพเซียนเซียนสี่คนกลับเข้าไปที่กลุ่มของเจดีย์เทพสงครามหนึ่งในชายชราใบหน้าซีดเผือดได้กวาดสายตาไปที่รถศึกและจับสายตาไปที่หวังหลินน้ำเสียงเขาหนาวเหน็บขณะถามขึ้น “เด็กคนนี้หรือที่ล่ออสูรอัคคีมาที่นี่?”
หวังหลินจ้องชายชราด้วยสายตาเยือกเย็นและพยักหน้า
ชายชราพยักหน้าไม่กี่ครั้งจากนั้นมือขนาดใหญ่ของเข้าพุ่งเข้าหาหวังหลินใบหน้าเฟิ่งหลวนมืดหม่นเล็กน้อยขณะที่เธอตบรถศึกฟินิกซ์นกฟินิกซ์ห้าสีตัวหนึ่งปรากฎขึ้นและส่งเสียงร้องจิ๊บๆมันกระพือปีกตัวเองและลำแสงห้าสีกระจายออกมา
ชายชราถอนมือตัวเอง เขาจ้องไปที่เฟิ่งหลวนและตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “เฟิ่งหลวน เจ้ากำลังทำอะไร? ไม่เพียงแต่มันครอบงำศิษย์ของเจดีย์เทพสงครามของเรามันยังล่ออสูรอัคคีมาที่นี่เจ้าก็รู้ว่ามีศิษย์นับพันคนของฮัวเฝินตายในการรบนั้น”
เฟิ่งหลวนเผยใบหน้าหนักแน่นและพูดอย่างเด็ดขาด “ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ ท่านไม่อาจสังหารเขาได้”
โจวจิน(周瑾 Zhōu jǐn)จ้องเฟิ่งหลวนด้วยสีหน้าทมึงทึงเขาครุ่นคิดเล็กน้อยจากนั้นพูดขึ้น “คนผู้นี้ไม่ใช่หม่าเหลียงดังนั้นเขาไม่ใช่ศิษย์ของเจดีย์เทพสงครามของเราแม้ว่าข้าไม่อาจสังหารเขาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถรั้งอยู่ที่นี่ได้”
เฟิ่งหลวนหันเข้าหาหวังหลิน “หวังหลิน เจ้ายินดีจะเป็นศิษย์กิตติมศักดิ์ของข้าหรือไม่?”
หวังหลินขอบคุณเธออย่างรวดเร็วพลางพยักหน้า
สายตาของโจวจินแคบลงและเยือกเย็นระดับฝึกตนของเฟิ่งหลวนอยู่ระดับเดียวกันกับเขาที่อยู่ขั้นผลิดอกระดับต้นแต่คู่ฝึกเซียนของเธอ หยางเสิน อยู่ขั้นผลิดอกระดับกลางการไปขัดใจกับเซียนขั้นผลิดอกสองคนไม่คุ้มกับเรื่องเล็กเพียงนี้โจวจินเปล่งคำพูด “เมื่อเฟิ่งหลวนรับคนผู้นี้เป็นศิษย์ข้าจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้อีกต่อไป หากยกเรื่องตัวตนของเขาออกไปจะมีอีกหลายการรบที่ใกล้เข้ามา เพียงขั้นสร้างลำต้นระดับกลางของเขามันคงยากที่จะรอดได้อย่างปลอดภัย”
เช่นเขาสะบัดแขนเสื้อและจากไป
จากขั้นผลิดอกสามคนที่เหลือ มีเพียงหนึ่งคนที่เหาะเข้าหาเฟิ่งหลวนอีกสองคนยิ้มอย่างอ่อนโยนและห่างกันไปคนที่เหาะมาทางเฟิ่งหลวนดูเหมือนปราชญ์วัยกลางคนเขาอยู่ขั้นผลิดอกระดับกลางที่โจวจินหวาดหวั่น หยางเสิน
เขามองหวังหลินและขมวดคิ้ว จากนั้นถอนหายใจไปที่เฟิ่งหลวนและถามขึ้น “น้องหลวน…ทำไมเจ้าทำเช่นนี้?”
เฟิ่งหลวนจ้องหยางเสิ่นอย่างเย็นชาและพูดขึ้น “หากไม่ใช่เพราะเขาหงเอ๋อคงตายในสนามรบต่างแดนไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่านส่งเสริมเธอหงเอ๋อจะเข้าไปสถานที่อันตรายเช่นนั้นได้ยังไงกัน?”
หยางเสินหันเข้าหาหวังหลินและโค้งคำนับจากนั้นเขาหยิบเศาหยกออกมาและสะบัดมืออก โยนมันไปให้หวังหลินและพูดขึ้น “หยกชิ้นนี้เป็นสมบัติเซียนขั้นผลิดอกที่ข้าสร้างเมื่อปีก่อนข้าลบสัมผัสวิญญาณของข้าออกไปแล้ว เมื่อเจ้าทำสัญญาเจ้าจะสามารถใช้มันเพื่อปกป้องตัวเจ้าเองในการรบที่จะมาถึง”