140. ทะเลปิศาจ
ใบหน้าหวังหลินกลายเป็นยุ่งเหยิงขณะที่ได้ยินว่าค่ายกลผนึกแคว้นถูกทำลายนั่นเป็นข่าวร้ายสำหรับเขา เมื่อเหล่าอสูรอัคคีอออกมาได้เป้าหมายแรกของมันก็คือเขา
ความคิดที่อสูรอัคคีไล่ล่าเขาทำให้สมองหวังหลินด้านชาเขารีบตัดสินใจว่าจะต้องได้แผนที่ส่วนสุดท้ายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและดูเหมือนว่าเขาไม่อาจรอจนถึงสิ้นเดือนเพื่อเม็ดยาเส้นทางสรวรรค์ได้อีกแล้ว
พอคิดเช่นนี้คิ้วหวังหลินก็ขมวดขึ้นชิ้นส่วนสุดท้ายของแผนที่อยู่ในมือเฟิ่งหลวนและเขาไม่ได้มีเวลาพอที่จะสังหารเซียนได้ตามความต้องการหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อย ดวงตาหวงหลินสว่างขึ้นและตัดสินใจ
หวังหลินพบหลินท่าวและหยางเซี่ยงด้วยสัมผัสวิญญาณของเขาและจากนั้นเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบไปหน้าหยางเซี่ยง
หยางเซี่ยงเป็นหนึ่งในศิษย์ที่รับผิดชอบการลาดตระเวนเขาไม่กล้าผ่อนคลายเมื่อต้องเฝ้าระวังอย่างตื่นตัวแต่ช่วยไม่ได้ที่สายตาเขาจะหันไปทางเหนือของภูเขาเมื่อเห็นเซียนขั้นวิญญาณแรกเริ่มเหาะผ่านเขาไปเขากลับรู้สึกได้ว่ามีเรื่องใหญ่มากกำลังจะเกิดขึ้น
หยางเซี่ยงถอนหายใจขณะที่เขาหักห้ามความรู้สึกหนักใจขณะที่เขากำลังจะไปทิศตะวันตกเฉียงเหนือแต่ทันใดนั้นเขารู้สึกบางอย่างดังนั้นจึงได้เหาะเหินไปทางป่าหมอกหนาทึบในทิศเหนือ หลังจากเข้ามาในป่าหมอกเขามองไปรอบๆและพูดด้วยความนับถือ “หยางเซี่ยงคารวะนายท่าน”
หวังหลินออกมาจากต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาตรวจสอบหยางเซี่ยงก่อนที่จะถามขึ้น “โจวซื่อจงอยู่ที่ไหน?”
หยางเซี่ยงสงสัยแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เขาคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบไป “หากข้าจำไม่ผิด ศิษย์น้องจงควรจะอยู่ในทีมที่สามของกองกำลังที่สี่แต่ข้าไม่ทราบรายละเอียดที่แน่ชัด”
หวังหลินมองหยางเซี่ยงและพูดขึ้น “ข้าคืนจิตวิญญาณโลหิตของโจวซื่อจงไปแล้ว”
ร่างหยางเซี่ยงสั่นกระตุกและหายใจติดขัดแต่เขาก็สงบลงอย่างรวดเร็วหยางเซี่ยงเชิดศีรษะขึ้นและมองที่หวังหลินปากเขาเปิดออกมาราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง
ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่ง “หากเจ้าสามารถทำให้โจวซื่อจงมาที่นี่ได้ ข้าจะคืนจิตวิญญาณโลหิตให้กับเจ้า”
ดวงตาหยางเซี่ยงแดงก่ำและลมหายใจติดขัดอีกครั้ง หลังจากผ่านไปเวลานานเขาก็กระซิบขึ้น “นายท่านพูดจริงหรือ?”
หวังหลินขมวดคิ้วแต่ก็ยังพยักหน้า
โดยไร้ซึ่งคำพูด หยางเซี่ยงนำเศษหยกออกมาและวางบนหน้าผากหวังหลินเห็นแต่เพียงหินหยกเปล่งประกายไม่กี่ครั้งก่อนจะถูกโยนออกไปจากนั้นหยางเซี่ยงหายตัวไปปรากฎตัวอยู่ไกลลิบ
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเสียงกระบี่เหินดังออกมาจากพื้นที่ห่างไกลและสตรีสุดสวยริมฝีปากแดงระเรื่อผิวหนังขาวละเอียดและสัดส่วนโค้งเว้าผู้หนึ่งได้มาถึง คนผู้นี้คือโจวซื่อจง
เธอเก็บกระบี่เหินของตัวเองกลับไปและเพียงขณะที่กำลังจะพูด เธอก็เห็นหวังหลินอยู่ด้านข้างหยางเซี่ยง ทำให้ใบหน้าเธอซีดเผือดทันที
หวังหลินสะบัดมือและจิตวิญญาณโลหิตของหยางเซี่ยงก็ลอยเข้าหาเขา เขารู้สึกละอายใจขณะที่จับมันไว้และจากไปโดยไม่กล้ามองโจวซื่อจง
ใบหน้าโจวซื่อจงขาวซีดและเธอกัดริมฝีปากตัวเอง “ท่านบรรพชนเฟิ่งหลวน…เป็นแม่ของข้าเมื่อเธอเห็นข้าจึงสังเกตได้ทันทีว่ามีบางอย่างหายไป ดังนั้น…”
หวังหลินส่ายศีรษะพลางถอนหายใจ “เรื่องนี้จบไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่ควรจะกล่าวถึงมันอีก โจวซื่อจง ข้าอยากให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง”
โจวซื่อจงตกตะลึงและถามขึ้น “แผนที่หรือ?”
หวังหลินพยักหน้า “บ้านของข้าอยู่ไกลมากมายนัก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเจอหากไม่ใช้แผนที่”
โจวซื่อจงมองไปที่หวังหลินด้วยความซับซ้อนและพูดขึ้น “ช่วยข้าสังหารสองคน”
หวังหลินขมวดคิ้ว “ระดับฝึกตนอะไร?”
ดวงตาของโจวซื่องจงกลายเป็นเยือกเย็นขณะที่ตอบกลับมา “คนแรกอยู่ที่ขั้นพื้นฐานลมปราณระดับกลางและอีกคนอยู่ที่จุดสูงสุดขั้นพื้นฐานลมปราณระดับปลาย”
“ตกลง!” หวังหลินไม่ลังเล
“ท่านควรจะรู้จักทั้งสองคนนี้ไว้หนึ่งในนั้นเป็นแม่นางที่หม่าเหลียงคนก่อนชื่นชอบ ฉีซืออีกคนคือโจวอู๋ที่มักจะหลงกลเธอ ท่านไม่ควรสังหารเขาตอนนี้ท่านสามารถสังหารทั้งสองได้ตอนข้าจากไปแล้ว ส่วนเรื่องแผนที่ข้าจะไปนำมันมาให้ท่านภายในหนึ่งชั่วโมง” หลังจากโจวซื่อจงพูดจบเธอมองหวังหลินอย่างมีความหมายก่อนจะจากไปด้วยกระบี่เหิน
“หม่าเหลียง นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะช่วยเจ้า…” โจวซื่อจงเผยแววตาเศร้าโศกขณะที่เธอบินจากไปอย่างช้าๆ
หวังหลินมองด้านหลังโจวซื่อจงอย่างมีนัยสำคัญก่อนจะกระจายสัมผัสวิญญาณของตัวเองเพื่อคืนหาฉีซือ เขาทิ้งเสี้ยวขอบเขตจวี่บนตัวเธอมาก่อนดังนั้นมันจึงง่ายที่จะตามหาเธอ
หลังจากค้นหาตำแหน่งฉีซือ หวังหลินก็ก้าวไปข้างหน้าและลงไปใต้ดินผ่านไปครึ่งชั่วโมง หวังหลินโผล่กลับมาเขานั่งขัดสมาธิรอคอยโจวซื่อจงกลับมา
หวังหลินมีใบหน้าประหลาดใจเมื่อพบฉีซือและโจวอู่ทั้งสองอยู่ในภูเขาลูกหนึ่งในพื้นที่ห่างไกลทั้งคู่กำลังปฏิสัมพันธ์และส่งเสียงพึ่บพั่บออกมา
หวังหลินปรายตามองและวางเสี้ยวสัมผัสวิญญาณอันหนึ่งเพื่อให้มันกระตุ้นในครึ่งเดือนบนตัวโจวอู่ ก่อนจะจากมาอย่างเงียบเชียบ
หลังการรอคอยในหมอกหนาอยู่ชั่วขณะคนที่เข้ามาไม่ใช่โจวซื่อจงแต่เป็นศิษย์สตรีคนหนึ่งขั้นรวบรวมลมปราณแทนเธอโยนเศษหยกเข้าไปในป่าและวิ่งหนีออกมาโดยไม่หันมามองด้านหลัง
มือขวาหวังหลินขยับเขยื้อนและหินหยกลอยเข้าหาเขาอย่างรวดเร็วเขาตรวจสอบหยกด้วยสัมผัสวิญญาณก่อนจะเก็บมันกลับไป จากนั้นสูดหายใจลึกเข้าไปในพื้นดินและจากไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากชิ้นส่วนแผนที่รวมเข้าด้วยกันหวังหลินจึงบอกได้ว่าแคว้นฮัวเฝินเป็นส่วนหนึ่งของทวีปโจวหวู่สถานที่ที่เรียกกันว่าทะเลปิศาจ ได้ขวางกั้นที่นี่และทวีปจ้าว
หากเขาต้องการกลับไปที่แคว้นจ้าว เข้าต้องข้ามทะเลปิศาจแห่งนี้ สถานที่ที่เล่ากันว่าเต็มไปด้วยเหล่าเซียนนอกรีด
ตัวแผนที่มีเพียงข้อมูลทะเลปิศาจเล็กน้อยเท่านั้นมันเพียงบอกได้ว่าสถานที่แห่งนี้อันตรายอย่างมากและกระทั่งเซียนขั้นวิญญาณก่อกำเนิดยังไม่กล้าเข้าไปอย่างเปิดเผย
และแผนที่กระทั่งชี้ให้เห็นว่าทะเลปิศาจนั้นไม่ได้เป็นทะเลของจริงย้อนกลับไปในยุคโบราณทะเลแห่งนั้นได้ระเหยไปหมดโดยเซียนที่แข็งแกร่งตนหนึ่งเพื่อสังหารศัตรูตนเอง
จากนั้นมาทั่วทั้งทะเลปิศาจก็เต็มไปด้วยหมอกดังนั้นมันจึงพูดให้ง่ายๆว่ามันเป็นทะเลหมอกมากกว่าเหล่าสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในทะเลปิศาจจะปรับตัวเพื่อให้อยู่รอดในทะเลหมอกนี้เช่นเดียวกัน
ขณะเดียวกันเพราะหมอกพิเศษของทะเลปิศาจ มันจะกลายเป็นน้ำทะเลทุกปีเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือน
เนื่องจากภูมิประเทศอันแร้นแค้น ทรัพยากรขาดแคลนอย่างหนักจึงมีจิตวิญญาณอยู่น้อยมาก การสังหารผู้คนเป็นเรื่องปกติไปเลยทั้งหมดนี้จึงทำให้ทะเลปิศาจกลายเป็นศูนย์รวมของเหล่าเซียนนอกรีดแม้กระทั่งอาชญากรจากแคว้นอันดับสูงที่ถูกแคว้นตัวเองตามล่ากลับหนีมาที่ทะเลปิศาจแห่งนี้
ชื่อทะเลปิศาจมาจากเรื่องพวกนี้ ส่วนชื่อจริงของมันไม่มีใครจำได้ทะเลปิศาจเป็นสถานที่ที่ยุ่งเหยิงและวุ่นวายมีเซียนปกติน้อยคนนักที่จะเข้าไปที่สถานที่แห่งนั้น
หวังหลินย่อยข้อมูลภายในหินหยกและใช้วิชาหลบหนีปฐพีไปด้วยทันใดนั้นเขาหยุดกึกเมื่อสังเกตสัมผัสวิญญาณที่กระจายออกไปจากบนพื้นได้และเห็นกระบี่เหินสองเล่มลอยผ่านท้องฟ้าคนข้างหน้าเป็นสตรีใบหน้าหงุดหงิดและซีดมากร่างเธอดูเหมือนพร้อมจะหล่นทุกเมื่อ
สตรีผู้นี้เป็นคนสวย งดงามและสง่าราวกับนางฟ้า เธอคือลี่มู่หวานจากสำนักลั่วเหอที่หวังหลินเคยเจอครั้งหนึ่ง
คนที่กำลังไล่ล่าเธอเป็นชายหนุ่มผมเงาวับไม่เพียงแต่ชายหนุ่มคนนั้นไม่เร่งรีบที่จะไล่ล่าเธอแต่เขายังแกล้งหยอกล้อเสียงดัง “ทูนหัวของข้า ข้าสังหารชายทุกคนในกลุ่มชายสิบสามของเจ้าหมดแล้วเจ้าจะหนีไปที่ไหนได้?”
ลี่มู่หวานยังคงเงียบขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างและเหินไปข้างหน้า
ชายหนุ่มโบกสะบัดมือตัวเอง ลี่มู่หวานกรีดร้องออกมาขณะที่เสื้อผ้าชิ้นใหญ่ตัวหนึ่งบนหลังเธอฉีกขาด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนและอ่อนโยน
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาขณะดมกลิ่นเศษเสื้อผ้าฉีกขาดนั้น แววตาเขาสว่างขึ้นหวังหลินเพียงมองเล็กน้อยก่อนจะถอนหายตาออกมาระดับฝึกตนของชายหนุ่มคนนั้นสูงมาก ขั้นแกนลมปราณระดับกลางเขาคงไม่ต้องเจอปัญหาอะไรขณะที่เป้าหมาของเขาเป็นเพียงการหนีไปก่อนที่เหล่าอสูรอัคคีมาถึง
หวังหลินเพียงเคยเจอลี่มู่หวานอยู่คราหนึ่งดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลจำเป็นที่จะเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเธอแต่ขณะเดียวกันนั้นดวงตาของชายหนุ่มสว่าขึ้นและเขาโยนลำแสงสีดำเส้นหนึ่งพุ่งตรงมาตำแหน่งที่หวังหลินซ่อนตัวอยู่
“มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่รู้จักวิชาหลบหนีปฐพี่กำลังซ่อนอยู่ที่นี่ ตั้งแต่ที่เราพบกัน เจ้าซ่อนได้ดี”
หวังหลินถอนหายใจออกมาและกระโดดออกไปในจังหวะที่แสงสีดำปะทะเข้ากับพื้นลี่มู่หวานสบโอกาสดังนั้นเธอจึงหันตัวกลับมา เธฮเผยใบหน้ายินดีและตะโกนขึ้น “นั่นเจ้า! ศิษย์พี่ใหญ่ โปรดช่วยข้าเถอะ!” กระนั้นกระบี่เหินของเธอเปลี่ยนทิศและมาถึงถัดจากหวังหลินในทันที
ชายหนุ่มหัวเราะ เขาสะบัดมือและกระบี่เหินแปดเล่มปรากฎขึ้นทั้งหมดพุ่งหาหวังหลินและลี่มู่หวานยิ่งกระบี่เหินเข้าใกล้ขึ้นแต่ส่วนใหญ่กลับมีเป้าหมายที่หวังหลินมีเพียงเล่มเดียวที่ตั้งเป้าหมายไว้ที่ลี่มู่หวานและมันดูเหมือนไม่ได้พยายามสังหารเธอเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องการให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ
หวังหลินลอบถอนหายใจขณะจับแขนลี่มู่หวานและหลบหลีกอันตรายจากกระบี่เหินเขาดึงตัวเธอลงไปใต้ดินและกระตุ้นวิชาหลบหนีปฐพีเพื่อหนีไปให้ไกล
วิชาหลบหนีปฐพี่เป็นวิชาของโลกเซียนยุคโบราณของจริงแม้ว่าวิชาย่อยนี้จะด้อยกว่าวิชาต้นฉบับหวังหลินที่กำลังจับตัวอีกคนหนึ่งหนีไปด้วย ความเร็วของเขาแทบจะไม่ลดลง
ชายหนุ่มควบคุมกระบี่เหินเพื่อโจมตีบนพื้นเขาเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยขณะที่คลื่นกระแทกส่งผ่านลงสู่ใต้ดินแต่ขณะที่ความเร็วของหวังหลินรวดเร็วขึ้นใบหน้าชายหนุ่มยิ่งเคร่งเครียดมากและมุ่งเป้าไปที่การไล่ล่า
แม้ว่าเขาจะเป็นเซียนขั้นแกนลมปราณคนหนึ่งเขาไม่ได้เชี่ยวชาญด้านความเร็วหากหวังหลินใช้กระบี่เหินธรรมดาของเซียนขั้นพื้นฐานลมปราณตามปกติมันจะไม่มีอะไรมาก แต่เมื่อเทียบกับวิชาหลบหนีอันเชี่ยวชาญจุดอ่อนของเขาก็เผยออกมา ยิ่งเขาไล่ล่าระยะห่างระหว่างเขากับหวังหลินยิ่งกว้างขึ้น
ใบหน้าหวังหลินมืดหม่นขณะที่เขามองกลับไปที่ลี่มู่หวานด้วยท่าทางไม่เห็นใจหัวใจของลี่มู่หวานตกลงไปอยู่ตาตุ่ม เธอได้ลากเขาลงไปด้วยเธอกัดริมฝีปากล่างตัวเองและพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “คนผู้นี้เป็นผู้อาวุโสของสำนักเซียนคู่ของแคว้นซวนหวู่เขารู้ว่าข้ามีเม็ดยาเส้นทางสวรรค์นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาไม่สนใจสถานะของตัวเองและไล่ข้ามา”
โดยไม่รอให้เธอพูดจบ ดวงตาหวังหลินสว่างขึ้น “เจ้ามีเม็ดยาเส้นทางสวรรค์หรือ?”
สายตาของหวังหลินบนลี่มู่หวานกลายเป็นตกตะลึงเธอเป็นคนฉลาดมากไม่เช่นนั้นเธอก็ไม่ควรพูดคำหกคำนั้นออกมา “เม็ดยาเส้นทางสวรรค์” เพื่อให้เขาช่วยเธอ
นอกจากนั้นทั้งคู่ก็มาจากฮัวเฝินดังนั้นตกอยู่ในมือเขาก็ยังดีกว่าตกอยู่ในมือของเซียนขั้นแกนลมปราณคนนั้นพอคิดเช่นนี้ เธอพูดขึ้นทันที “ข้าไม่มีเม็ดยาเส้นทางสวรรค์ตัวสมบูรณ์มันเป็นเพียงผลผลิตกึ่งสมบูรณ์เท่านั้น…” ดวงตาเธอเริ่มแดงขณะที่เธอเห็นหวังหลินจ้องอย่างโหดร้ายและรีบอธิบายออกมา “เม็ดยาเส้นทางสวรรค์ของสำนักลั่วเหอไม่มีใครทำเสร็จสมบูรณ์ทุกเม็ดอยู่ในสภาวะกึ่งสมบูรณ์ทว่ามันเพียงต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อหลอมมันเป็นผลผลิตที่สมบูรณ์นั่นเป็นเพราะเมื่อเม็ดยาเส้นทางสวรรค์เส้นสิ้น มันจะไม่มีทางเก็บรักษาได้มันต้องบริโภคภายในหนึ่งปี ไม่เช่นนั้นประสิทธิภาพจะลดลงอย่างมาก”
ความคิดหวังหลินเปลี่ยนไปทันทีเดิมทีเขาวางแผนออกไปรอบๆฮัวเฝินเพื่อเข้าไปในทะเลปิศาจแต่ตอนนี้เขาจับมือนุ่มๆของแม่นางลี่มู่หวานและพุ่งไปที่ชายแดนของฮัวเฝิน
หวังหลินมีสองทางเลือกตอนนี้ หนึ่งคือกลับไปที่สมาพันธ์ฮัวเฝินมีเหล่าเซียนอันทรงพลังอยู่ที่นั่นและขณะที่เข้าถึง พวกเขาจะปลอดภัยทว่าเซียนขั้นแกนลมปราณคนนั้นอาจไม่ยอมให้ทั้งคู่หนีไปไกลหากลี่มู่หวานเปลี่ยนใจเมื่อได้รับความปลอดภัยตอนนั้นมันคงยากที่เขาจะได้เม็ดยาเส้นทางสวรรค์
ทางเลือกที่สองคือไปที่ชายแดนของฮัวเฝินพิจารณาว่านานแค่ไหนกันตั้งแต่ที่ค่ายกลผนึกแคว้นถูกทำลายลงเหล่าอสูรอัคคีควรจะอยู่บนเส้นทางนั้น
หวังหลินไม่ลังเลที่จะเลือกทางเลือกที่สอง
ชายหนุ่มไล่ตามต่อไป เมื่อเห็นเหยื่อของตัวเองกำลังหนีห่างไปไกลขึ้นเขาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาและหยิบเอาใบไม้ผลึกจากกระเป๋าออกมาชายหนุ่มมองไปที่ใบไม้เล็กน้อยก่อนจะโยนมันออกไป ใบไม้โตขึ้นจนมันยาวสิบฟุตชายหนุ่มกระโดดไปบนใบไม้ จากนั้นสร้างผนึกบนมือและร้องตะโกนขึ้น “ด่วน!”
ขณะที่พูดคำนั้น ใบไม้ลอยไปข้างหน้าด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ มันเร็วมากจนทิ้งภาพติดตาขณะที่เรือนร่างหายไป
ระยะห่างระหว่างทั้งสองเริ่มลดลงและใบหน้าลี่มู่หวานยิ่งซีดกว่าเดิมเธอไม่กล้าคิดว่าหากชายหนุ่มคนนั้นจับเธอได้จะเกิดอะไรขึ้นเธอโกรธที่หวังหลินไม่ไปทางสมาพันธ์ฮัวเฝินแต่เธอกล้าเพียงเก็บมันไว้ในใจขณะที่ไม่ต้องการแสดงความหวาดกลัวให้หวังหลินเห็นจนทิ้งเธอไว้เบื้องหลัง
ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่งขณะที่เขาคำนวณเวลาอย่างระมัดระวังเป็นเวลาราวสามชั่วโมงตั้งแต่ข่าวเรื่องค่ายกลผนึกแคว้นถูกทำลายมาถึงหูเขารวมกับเวลาที่เซียนขั้นวิญญาณก่อกำเนิดเคลื่อนย้ายพลังทั้งหมดมาที่นี่และเวลาหลังจากเหล่าอสูรทำลายค่ายกลลงได้เหล่าอสูรต้องมาถึงขอบชายแดนซวนหวู่ตอนนี้
ขณะที่เขากำลังคำนวณอยู่นั้นเขาตรวจจับเมฆสีแดงกำลังม่วนห่างไปไกลในระยะสัมผัสวิญญาณเมื่อชายหนุ่มเห็นเมฆสีแดง เขาหยุดกึกและยกเลิกการไล่ล่าทันทีด้วยตำแหน่งของเขาจึงรู้เหตุผลที่ฮัวเฝินบุกรุกซวนหวู่เหตุผลก็คือเหล่าอสูรอัคคีกำลังสร้างเมฆสีแดง
เหล่าอสูรอัคคีนั้นรวดเร็วมากและวิชาหลบหนีปฐพีของหวังหลินก็รวดเร็วเช่นกันดังนั้นเมื่อทั้งสองฝ่ายผ่านกันไป ช่วงขนาดใหญ่ก็ถูกสร้างขึ้น
หัวใจของลี่มู่หวานเต้นรัวขณะที่เธอมองเมฆแดงนั้นในที่สุดเธอสงบใจได้เล็กน้อยเมื่อสังเกตได้ว่าพวกมันเคลื่อนตัวห่างไกลออกไปทว่าในที่สุดเธอก็ตระหนักบางอย่างได้และตะโกนขึ้น “เร็วเข้า หยุด!เราต้องกลับไปและรายงานมัน…ไม่ใช่ว่าอสูรอัคคีควรจะถูกผนึกไว้ในค่ายกลผนึกแคว้นหรือ?”
หวังหลินมองเธออย่างเยือกเย็นและพูดขึ้น “พวกเขารู้แล้ว ไม่มีอะไรให้เจ้าต้องกังวล”
เพียงแค่นั้นสัมผัสวิญญาณอันทรงพลังแห่งหนึ่งกระจายออกมาและมันชี้เป้าบนร่างหวังหลินหวังหลินตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติดังนั้นเขาจึงหยิบเอาขวดน้ำพลังปราณออกมาและดื่มลงไปจนหมดเขาเค้นวิชาหลบหนีปฐพีออกมาได้ 1.2 เท่าของความเร็วปกติและหลบหนีอย่างรวดเร็วพร้อมกับลี่มู่หวาน
ทันใดนั้นเหล่าอสูรอัคคีที่ได้บินไปไกลแล้วต่างหยุดลง ทั้งหมดส่งเสียงคำรามออกมาจากนั้นหันตัวและเริ่มไล่ล่าหวังหลิน
ทว่าระยะห่างระหว่าทั้งสองนั้นใหญ่หลวงนักและการตอบสนองของหวังหลินรวดเร็วมากทดแทนการเชื่องช้าด้วยการเร่งความเร็วขึ้นดังนั้นแม้เหล่าอสูรอัคคีกำลังไล่ล่าพวกมันเพียงตามหลังอยู่ไกลลิบและไม่อาจตามทันได้ในเร็วๆนี้แน่
ลี่มู่หวานหวาดกลัวขณะที่เธอสังเกตการเปลี่ยนนั้นได้แต่จากนั้นเธอก็ประหาดใจกับความคิดนี้เธอรู้สึกราวกับว่าเหล่าอสูรอัคคีพวกนี้ไม่ได้ต้องการทำลายฮัวเฝินแต่กลับไล่ล่าชายหนุ่มเยือกเย็นนี้แทน
วิชาเซียนหลบหนีเบญจธาตุของจริงเป็นวิชาในตำนานไม่เพียงมันต้องการพลังปราณจำนวนมากมันยังมีข้อกำหนดที่เข้มงวดสำหรับพรสวรรค์ของคนคนหนึ่งทว่าสิ่งที่หวังหลินเรียนรู้เป็นเพียงสาขาย่อยอันหลากหลาที่เรียกกันว่าวิชาหลบหนีปฐพีนอจากการบริโภคพลังปราณจำนวนมากแล้ว พรสวรรค์ไม่ได้ต้องการสูงนักเขากระทั่งแก้ไขปรับแต่งวิชาเซียนหลังจากใช้มันหลายครั้งแม้ว่าหวังหลินจะไม่ได้รู้ลึก เขาใช้ทดลองใช้มันหลายครั้งตั้งแต่เรียนรู้จนตอนนี้หวังหลินใช้ออกได้อย่างง่ายดาย
ส่วนเรื่องการบริโภคพลังปราณนั้นดีเยี่ยม ด้วยความสัตย์จริง สิ่งสุดท้ายที่หวังหลินกลัวก็คือการบริโภคพลังปราณ
หวังหลินใช้วิชาหลบหนีปฐพีนี้ต่อเนื่องเป็นเวลาสามวันขณะที่เขานำตัวลี่มู่หวานข้ามฮัวเฝินอสูรอัคคีไล่ล่าเขาใกล้มาขึ้นและเสียงคำรามของพวกมันได้ยินจนตอนนี้ที่ชายแดนของฮัวเฝิน หวังหลินขึ้นมาบนพื้น เขามองไปที่ทะเลปิศาจจากนั้นหันไปหาลี่มู่หวานที่ใบหน้าซีดและเบื่อหน่าย “เจ้ามั่นใจแค่ไหนที่สามารถหลอมเม็ดยาก่อนที่เหล่าอสูรจะจับเราได้?”
ณ จุดนี้ ลี่มู่หวานกลัวหวังหลินจาก้นบึ้งหัวใจเธอมั่นใจได้ว่าเป้าหมายของเหล่าอสูรอัคคีเป็นบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ทำไมเหล่าอสูรอัคคีถึงเมินสมาพันธ์ฮัวเฝินและทั้งหมดมุ่งหน้าเพื่อไล่ล่าเขาแทน? มองไปที่อสูรอัคคี ราวกับว่าพวกมันมีความแค้นฝังใจกับคนผู้นี้
สิ่งสำคัญที่สุดคือลี่มู่หวานรู้เรื่องวิชาหลบหนีปฐพีเพียงเล็กน้อยเว้นแต่คนผู้นั้นจะอยู่ขั้นแกนลมปราณมันเป็นไปไม่ได้ที่เซียนคนหนึ่งจะใช้วิชานี้ต่อเนื่องเป็นเวลาสามวันเธอเริ่มอยากรู้อยากเห็นเรื่องน้ำที่หวังหลินมักจะดื่มเมื่อเขามีพลังปราณลดต่ำลง
ตอนนี้เมื่อเธอได้ยินคำพูดหวังหลินใบหน้าเธอกลายเป็นซีดแล้วซีดอีกมากกว่าเดิม ด้วยความฉลาดของลี่มู่หวานเธอจะไม่รู้ได้อย่างไรในความหมายที่ซ่อนอยู่ของคำถามนั้น? หากเธอทำเช่นนั้นจากนั้นเขาอาจจะไล่เธออกมาราวกับตัวล่ออสูรอัคคีหรืออะไรแบบนั้น
หากแต่เธอทำไม่ได้ เธอเชื่อว่าชายหนุ่มเย็นชาคนนี้คงนำเม็ดยาเส้นทางสวรรค์ที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์นี้ไปและทิ้งเธอไว้เบื้องหลัง
พอคิดเช่นนี้ ร่างลี่มู่หวานเริ่มสั่นสะท้าน เธอเห็นเซียนจำนวนมากถูกอสูรอัคคีจนร่างฉีกขาด ดังนั้นจึงตกใจมาก
คิ้วของหวังหลินขมวดเป็นปม ตอนนี้เวลาเป็นสิ่งสำคัญหญิงสาวคนนี้ยังตาลอยแบบมึนงงความเป็นไปได้เท่าไหร่ที่ผ่านความคิดเธอไปตอนนี้? ทว่าการคาดเดาของลี่มู่หวานแย่ลงเรื่อยๆ แม้ว่าเธอทำมันไม่เสร็จตอนนี้หวังหลินคงนำเม็ดยากึ่งสมบูรณ์นี้ไป แต่เขายังคงให้สมบัติช่วยชีวิตเธอด้วยเพิ่มด้วยความจริงที่ว่าอสูรอัคคีไล่ล่าเขาเธอคงมีโอกาสสูงที่จะเอาตัวรอดได้
จิตใจลี่มู่หวานสั่นเทาเมื่อเธอเห็นหวังหลินขมวดคิ้วเธอกัดริมฝีปากล่างตัวเองและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “พี่…ท่านพี่เวลาช่างน้อยนักสำหรับข้าที่จะสร้างมันให้สมบูรณ์แต่ข้า…ข้าสามารถหลอมมันได้ข้ารู้วิธีสร้างเม็ดยาแทบจะทุกตัวจากสำนักลั่วเหอและข้าจำสูตรโบราณได้หลายชนิดตราบใดที่ข้ามีวัตถุดิบ ข้าสามารถสร้างมันได้”
หวังหลินตกตะลึงและมองลี่มู่หวานสองสามครั้งจากนั้นเขาเห็นแสงสีแดงกำลังใกล้เข้ามาและจับลี่มู่หวานไปด้วยเขามุ่งหน้าเขาสู่ทะเลปิศาจ
ลี่มู่หวานไม่รู้ว่าคำพูดของเธอได้หลอกหวังหลินเข้าเต็มเปา ในสายตาเขาลี่มู่หวานเป็นเตาหลอมยาเดินได้ หากเขาใช้คุณสมบัติของเธอระดับฝึกตนของเขาจะเพิ่มพูนขึ้นอย่างมหาศาล
หวังหลินได้ความคิดนี้จากบันทึกชีวิตของซุนโย่วค่าย
ทะเลปิศาจมีขนาดใหญ่มากและโดยพื้นฐานแล้วมันเป็นหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่งไม่ผิดที่จะเรียกทะเลปิศาจว่าสระน้ำยักษ์ เพียงสระนี้ก็มีเทือกเขาหลายแห่งไม่มีต้นไม้ แต่มีพืชพันธ์แสนประหลาด หากตรวสอบประวัติศาสตร์ของตนเองพวกเขาจะพบได้ว่าพืชตามรายทางพวกนี้มีเบาะแสสาวไปถึงพืชทะเลโบราณ
ฤดูกาลที่หวังหลินเข้าทะเลปิศาจเป็นตอนที่หมอกหนาทึบที่สุดไม่นานหลังจากนี้หมอกจะกลายเป็นน้ำ และจากนั้นหนึ่งเดือนน้ำทั้งหมดจะกลายเป็นหมอกอีกครั้ง
ลี่มู่หวานถูกหวังหลินลากเข้าไปในหมอกหนาร่างทรงเสน่ห์สั่นเทาขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างตัวเองและกระซิบ “พี่…ท่านพี่นี่มันทะเลปิศาจ!”
หวังหลินตอบอย่างเยือกเย็น “ข้ารู้!”
ลี่มู่หวานลอบถอนหายใจและไม่กล้าส่งเสียง
จังหวะที่พวกเขาเข้ามาในทะเลปิศาจ เศษพลังงานหยินเข้ามาในร่างกายเขานี่ทำให้หวังหลินตื่นตัว เขาไม่คาดว่าจะหาพลังปราณหยินเจอที่นี่สิ่งนี้ทำให้เขามีความสุขมาก
เปรียบกับฮัวเฝิน ทะเลปิศาจราวกับเศษน้ำแข็งสร้างเป็นความแตกต่างอันใหญ่หลวงกับฮัวเฝินนี่เป็นครั้งแรกของลี่มู่หวานที่เข้ามาในทะเลปิศาจเรื่องราวมากมายที่เธอได้ยินเกี่ยวกับทะเลปิศาจเข้ามาในความคิดเธอทำให้ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิมเสียอีก
หวังหลินหยุดตัวในใจกลางหมอก หมอกในจุดนี้ไม่ได้หนามากดังนั้นชายแดนของฮัวเฝินจึงมองเห็นได้เขาเห็นเมฆสีแดงกำลังเข้าใกล้มาในระยะไกลๆแต่เมื่ออสูรอัคคีเข้ามาที่ชายแดง ไม่มีตัวไหนข้ามผ่านมาได้พวกมันเพียงคำรามไปที่หวังหลิน
อสูรอัคคีค่อยๆรวมตัวกันมากขึ้นแต่ไม่มีอสูรอัคคีตัวไหนเข้ามาในทะเลปิศาจมันราวกับว่ามีรอยแยกขนาดยักษ์บนพื้นและพวกมันไม่ต้องการข้าม
หลังจากผ่านไปเวลานาน ในที่สุดอสูรอัคคีตัวหนึ่งก็พุ่งออกมาแต่ขณะที่มันสัมผัสกับหมอก มันก็ร้องโหยหวนร่างกายมันหดเหี่ยวอย่างรวดเร็วและผิวกายเปลี่ยนจากขาวเป็นแดง และเป็นสีเทาฉากนี้ดูราวกับโยนถ่านหินร้อนๆเข้าไปในน้ำแข็ง
หลังจากเห็นเช่นนี้ จิตใจหวังหลินสงบลงเล็กน้อย ตามแผนของเขา หากอสูรอัคคีพุ่งเข้ามา เหล่าอสูรและเซียนจากที่นี่คงจะหยุดพวกมันเอง
และทะเลปิศาจมีขนาดหลายพันเท่าของแคว้นฮัวเฝิน แม้ว่าแผนที่จะไม่ได้บอก มันก็ชี้ให้เห็นถึงขนาดที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน
ด้วยทะเลปิศาจขนาดใหญ่เช่นนี้ หากหวังหลินต้องการซ่อนตัวที่นี่ เหล่าอสูรอัคคีคงยากที่จะหาตัวเขาพบ
หวังหลินเคลื่อนร่างกายไปและจับลี่มู่หวานเตาหลอมยาสำเร็จรูปไปด้วยและเหาะหนีไปอย่างรวดเร็วสัมผัสวิญญาณขอบเขตจวี่ของเขาปล่อยออกมาหวังหลินจับตาสิ่งรอบด้านอย่างตื่นเขาเขาต้องสร้างถ้ำขึ้นมาและทะลวงผ่านขั้นแกนลมปราณให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้หลังจากทะลวงผ่านได้และกลายเป็นเซียนอันดับหนึ่งที่ต่ำกว่าขั้นวิญญาณแรกกำเนิดเขามีความมั่นใจว่าจะเอาตัวรอดในทะเลปิศาจได้