316. เซิ่งหนิว เจ้ากล้าสังหารข้า!

ชุดราตรีขาวดุจหิมะ

เส้นผมกระจุกราวกับม่านกั้น

กลิ่นหอมนั้นทำให้เคลิบเคลิ้มหัวใจ

ในขณะที่ร่างศพสตรีปรากฎ แม้กระทั่งหัวหน้าผู้อาวุโสของสำนักซากศพก็อดไม่ได้ที่จะมองอีกครานึง คำพูดที่เตรียมไว้ไม่ได้เอ่ยออกมา หลงเหลือแต่เพียงอาการตาค้าง

ผีเสื้อแดงเป็นสตรีงดงามแต่เมื่อเปรียบกับร่างศพสตรีคนนี้แล้วนางยังห่างไกลเกินจะเปรียบได้

หวังหลินเพียงจับตามองจากระยะไกลและช่วยไม่ได้ที่หัวใจจะสั่นเทา ร่างศพดูเหมือนจะมีเสน่ห์รุนแรงจนทำให้เขาคิดจะขโมยมันมา

แต่จิตใจหวังหลินหนักแน่น ดังนั้นเมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมามันก็ถูกเขาปัดทิ้งไป ทว่าหวังหลินยังปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นเฉียบ

“อันตรายอะไรเช่นนี้!”

เขาสูดหายใจลึกจากนั้นมองไปรอบๆเห็นฉีหูไม่ได้ฝึกฝนอีกเพียงแต่เดินเข้าหาศพสตรีอย่างไม่รู้ตัว ทว่าหลังเดินไปไม่กี่เมตรเขาก็เริ่มฟื้นคืนสติได้จนเผยใบหน้าหวาดหวั่น

แม้กระทั่งผีเสื้อแดงยังเผยใบแววตาสับสน แต่นางเป็นสตรีดังนั้นแววตาจึงกลับมาเด่นชัดอย่างรวดเร็ว

สายตาหวังหลินสั่นเทาเมื่อจ้องไปยังผีเสื้อแดง

ชายชราจากสำนักซากศพถอนสายตา “สตรีผู้นี้ต้องเป็นตัวละครสำคัญในดินแดนสวรรค์ตอนที่นางยังมีชีวิต แม้แต่ข้ายังหลงเสน่ห์นาง”

“ถิงเอ๋อ…” โจวยี่พุ่งเข้าหาด้วยใบหน้าหมกมุ่น ทว่าชายชราพ่นลมหายใจขณะสร้างผนึกบนฝ่ามือจากนั้นกระแทกใส่หน้าอกตัวเองพ่นควันสีม่วงออกมา

ควันสีม่วงนี้เปลี่ยนไปเป็นห่วงโซ่ล้อมรอบโจวยี่ราวกับพันธนาการแห่งสวรรค์

“โจวยี่ข้าได้ใช้สมบัติของสำนักซากศพซึ่งสร้างข้นเพื่อผนึกวิญญาณดั้งเดิม ไม่มีทางที่เจ้าจะหนีรอดออกมานำศพสตรีผู้นี้ไปได้!” ร่างชายชราถอยกลับและชายหนุ่มที่ดูเหมือนเขาพลันโยนร่างศพสตรีขึ้นไปบนอากาศ ร่างศพถูกชายชราคว้าเอาไว้จากนั้นชายกลุ่มเปลี่ยนกลับเป็นควันและเข้าสู่หน้าผากชายชรา

ชายชราถอยกลับและพริบตาเดียวก็อยู่ถัดจากโลงศพ เขาลอยขึ้นเข้าหาท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

โจวยี่แววตาแดงฉานพร้อมกับกรีดร้อง “ไม่!!!”

ปัง! ปัง!

เขากระแทกห่วงโซ่ด้วยพลังทั้งหมด โซ่ตรวนกระพริบแสงสีม่วงทุกครั้งที่เขากระทุ้งใส่แต่ทำให้วิญญาณเขาสั่นเทา ทว่าเขาทำเช่นนี้ต่อไปราวกับไม่รู้สึกอะไรเลย เขากระทุ้งใส่โซ่ตรวนราวกับอสูรบ้าที่สูญเสียคนรัก

ปัง! ปัง!

รอบๆด้านเริ่มเผยสัญลักษณ์แห่งการล่มสลายออกมาและพื้นดินเริ่มแตกระแหก

แววตาโจวยี่แดงฉานและสายตาน่าสะพรึงกลัว สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังแฝงด้วยความหลงใหล ความหลงใกล้ของเขานั้นแรงกล้า!

“นำถิงเอ๋อมาให้ข้า!”

“เจ้ามันเป็นคนบ้าจริงๆ! โจวยี่หากเจ้ากลับสู่ร่างกายในตอนนี้เจ้ายังรอดชีวิตได้ หากเจ้าไม่มีกายหยาบ เจ้าจะตายในดินแดนสวรรค์!” ชายชราจากสำนักซากศพเห็นแววตาโจวยี่จึงช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกจิตใจสั่นสะท้านพร้อมกับเคลื่อนที่เข้าหาอุโมงค์เบื้องบนอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าชายชรากำลังจะเข้าไปในอุโมงค์และจากไป ดวงตาโจวยี่ดูราวกับกำลังเลือดไหล เขาลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างในใจ ในโลกนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่สำหรับเขาคือศพร่างนั้นที่กำลังจากไปไกล จากไปไกลจากเขา คือถิงเอ๋อของเขา!

ทุกฉากทุกเหตุการณ์ที่เขาใช้เวลาร่วมกับถิงเอ๋อได้เข้ามาในจิตใจ การสูญเสียถิงเอ๋อ…แม้ว่าต้นกำเนิดเขาไม่มีหัวใจอยู่แล้วก็ยังรู้สึกเจ็บปวดได้ ความเจ็บปวดออกมาจากวิญญาณ วิญญาณดั้งเดิมของเขา

ความเจ็บปวดอันรุนแรง รุนแรงมาก…

“ไม่!!! ถิงเอ๋อ!!!” ร่างโจวยี่พลันเริ่มเผาไหม้ จากนั้นแตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อยพุ่งออกจากห่วงโซ่

“เผาไหม้วิญญาณต้นกำเนิด? เจ้า…เจ้ามันคนบ้า!!!” ใบหน้าชายชราเปลี่ยนไป เผาไหม้วิญญาณต้นกำเนิดนั่นหมายถึงความตาย โจวยี่กำลังจะตายเพื่อร่างศพเพียงร่างเดียว

เมื่อเซียนขั้นแปลงวิญญาณระดับกลางเผาไหม้วิญญาณดั้งเดิมของตัวเอง เขาจะได้รับพลังอำนาจใกล้เคียงกับเซียนระดับปลาย ในขณะที่วิญญาณดั้งเดิมของเขากลับเข้ามารวมกัน โจวยี่พุ่งออกไปข้างหน้าทันที

เขาไล่ทันชายชราที่อยู่ถัดกับอุโมงค์แทบในทันที

“ส่งถิงเอ๋อกลับมาให้ข้า!” แต่ละคำเต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรง โจวยี่ไม่ได้ใช้วิชาใดๆ เขากระแทกเข้าหาชายชราด้วยวิญญาณดั้งเดิม

แต่การทำเช่นนี้จะยิ่งน่าหวาดหวั่นขึ้นไปอีกหากใช้วิชาเซียนเข้าร่วมด้วย ทว่าศีรษะของวิญญาณดั้งเดิมในเซียนขั้นแปลงวิญญาณระดับปลายนั้นเรียกได้ว่าน่าหวาดกลัวนักต่อชายชรา

แกร๊ก! แกร๊ก!

รอยแยกอวกาศจำนวนมากปรากฎในท้องฟ้าและพื้นดินพังทลาย พื้นที่ชิ้นส่วนแห่งนี้เริ่มแตกสลาย

ฉีหูใบหน้าข่มขื่น เขากระโดดเข้าหาทางเข้าโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด

ผีเสื้อแดงติดตามเบื้องหลังเขาอย่างกระชั้นชิด

ใบหน้าชายชราเปลี่ยนไปอย่างมาก ในตอนนี้เขาไปชี้ที่คิ้วและวิญญาณดวงที่สามลอยออกมา ชายหนุ่มปรากฎขึ้นเบื้องหน้าเพื่อขัดขวางโจวยี่

ทว่าขณะที่วิญญาณดวงนั้นปรากฎ มันปะทะเข้ากับร่างโจวยี่และถูกทำลายไป

“ส่งถิงเอ๋อกลับมาให้ข้า!” ไฟบนตัวโจวยี่เผาไหม้รุนแรง ความบ้าคลั่งในแววตาเขารุนแรงมากจนดูราวกับอสูรดุร้าย

“เสียสติไปแล้ว!” ชายชราแห่งสำนักซากศพรู้สึกหนังศีรษะมึนชาขณะโยนร่างศพตรีลงไป เขาไม่ยอมเสียชีวิตที่นี่เพียงเพื่อศพร่างเดียวแน่นอน

โจวยี่คว้าร่างศพ แววตาเต็มไปด้วยอารมณ์คุกกรุ่นขณะยิ้มอย่างพึงพอใจออกมา

“ถิงเอ๋อ ไม่มีใครพรากเจ้าไปจากข้าได้ ไม่มีวัน..”

การล่มสลายของพื้นที่รอบๆเริ่มรุนแรงขึ้นขณะที่จำนวนรอยแยกอวกาศในท้องฟ้าเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

หวังหลินจ้องมองผีเสื้อแดงเป็นเวลานาน ขณะนั้นแววตาสว่างขึ้น “ตอนนี้ได้เวลาแล้ว!”

ร่างหวังหลินพุ่งเข้าหาผีเสื้อแดงราวกับสายฟ้า ฉีหูเห็นเหตุการณ์นี้และอ้าปากแต่ไม่ได้พูดอะไร การหลบหนีด้วยชีวิตเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในตอนนี้

หวังหลินรวดเร็วมาก เขาอยู่ห่างจากผีเสื้อแดงแทบในทันที

ใบหน้าผีเสื้อแดงเปลี่ยนไปมาก แม้ว่าระดับฝึกฝนของนางจะฟื้นฟูมาได้เล็กน้อย นางได้สูญเสียสมบัติวิเศษไปเยอะมากด้วย มีบาดแผลเก็บซ่อนไว้บนร่างกายและนางไม่สามารถต้านทานต่อเซียนขั้นตัดวิญญาณระดับปลายได้เลย กล่าวได้ว่านี่เป็นจุดที่ต่ำที่สุดในชีวิตของนาง นางไม่สามารถทำอะไรได้จึงได้แต่ร้องตะโกน “เซิ่งหนิว หากเจ้าสังหารข้า ซูซาคุจะไม่ยกโทษให้เจ้า!”

“ฮ่าฮ่าผีเสื้อแดง อัจฉริยะเช่นเจ้าไม่ควรจะคุกคามข้าแบบนั้น” หวังหลินหัวเราะขณะตบกระเป๋าทำให้ธงกฎเกณฑ์ออกมา เขาสะบัดธงและควันกฎเกณฑ์ลอยออกม้วนรอบหวังหลินราวกับมังกรร้าย

“รวมตัว!”

หลังจากหวังหลินตะโกน ควันแห่งกฎเกณฑ์ทั้งหมดรวมเข้าด้วยกันเกิดเป็นหอกในกำมือหวังหลินพร้อมกับเดินเข้าหาผีเสื้อแดง

“ผีเสื้อแดง เจ้าไม่ต้องการต่อสู้กับข้าอีกครั้งหรือ?!” ตอนนี้หวังหลินดูราวกับเทวดาขณะกวัดแหว่งหอกในมือ

แคว่ก!

รอยแยกอวกาศขนาดใหญ่แห่งหนึ่งเปิดขึ้นด้วยพลังหอก

วูซซซซ!

หวังหลินกระโดดข้ามระยะสามร้อยฟุตด้วยหอกกฎเกณฑ์เข้าไปที่ศีรษะผีเสื้อแดง

“เซิ่งหนิว เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!? ที่นี่กำลังล่มสลาย หากเจ้าไม่หนีตอนนี้เจ้าจะไม่มีวันออกจากที่นี่!” ใบหน้าผีเสื้อแดงเปลี่ยนไป นางรีบนำกระบี่เหินสีขาวออกมาเพื่อป้องกันการโจมตี

นางไม่ได้หลบและไม่ได้เคลื่อนที่พริบตาดังนั้นจึงต้านรับ เบื้องหลังนางคือรอยแยกอวกาศ ด้านข้างนางคือรอยแยกอวกาศ นางถูกล้อมรอบด้วยรอยแยกพวกนี้ หากถูกเข้าไปข้างในโดยไร้เข็มทิศดวงดาวหรือความกล้าในการเผาไหม้วิญญาณดั้งเดิมของตัวเอง เช่นนั้นหนทางเดียวที่เหลือให้นางก็คือความตายเท่านั้น

ปัง!

กระบี่เหินสีขาวแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทุกทิศทาง ส่วนใหญ่หายเข้าไปในรอยแยกอวกาศ หอกของหวังหลินหดลงเล็กน้อยแต่ตอนนี้มันยิ่งบ้าระห่ำนัก

“ชีวิตและความตายของข้าไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องกังวล ไม่สายเกินที่จะออกไปหลังจากข้าสังหารเจ้า!” หวังหลินหัวเราะแต่ร่างกายสั่นเทาเมื่อเขตแดนไร้อารมณ์ของผีเสื้อแดงเข้ามาถึงในทันที

เขตแดนนี้แข็งแกร่งทรงพลังยิ่งนัก หวังหลินไม่ได้หยุดมันแต่สามารถต้านทานไว้ได้เพียงไม่กี่ลมหายใจ ตราบใดที่เขาสังหารนางภายในช่วงเวลานี้ เขตแดนจะแตกสลาย

หวังหลินต้องสังหารผีเสื้อแดง สตรีคนนี้พยายามสังหารเขาหลายครั้ง นางจะต้องเป็นปัญหาสำหรับเขาในอนาคตแน่นอน

ผีเสื้อแดงกัดฟันแน่น เมื่อปลายหอกมาถึง นางยกฝ่ามือขึ้นและใช้สร้อยข้อมือหยกสีขาวเพื่อป้องกัน

ติ๊ง!

หอกในมือหวังหลินแตกสลายอีกครั้งเปลี่ยนกลับเป็นควันกฎเกณฑ์ มันไม่สามารถควบแน่นได้อีกครั้ง เขตแดนที่ทรงพลังชำแรกเข้าหาหวังหลินทำให้จิตใจเขาสับสน

ทว่าความตั้งมั่นของหวังหลินแข็งแกร่งมาก แม้ว่าพรสวรรค์ของเขาอยู่แค่ค่าเฉลี่ยของคนทั่วไป ความอดทนแห่งจิตใจของเขานับว่าไม่ธรรมดา

เมื่อตอนเป็นหนุ่ม ตอนที่เขาไม่รู้วิชาใดๆและปืนขึ้นภูเขาในสำนักเหิงยั่ว ความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขาเพียงพอให้ผู้คนตกใจอยู่แล้ว หลังผ่านประสบการณ์มาอีกสี่ร้อยปีตอนนี้มันมั่นคงดั่งเหล็กกล้า

แม้จะมีเขตแดนส่งผลกระทบต่อเขา ร่างกายหวังหลินไม่ได้หยุด เขาพลิกผ่ามือและไม้แกะสลักเก้าชิ้นปรากฎเบื้องหน้า

“กาลเวลา!”

ไม้แกะสลักเก้าชิ้นเปลี่ยนเป็นหุ่นเชิดเก้าตัวพร้อมกับเส้นโลหิตกำลังเคลื่อนไหวข้างใน คลื่นแห่งเขตแดนกาลเวลาคล้อยต่ำลงมา

ผีเสื้อแดงเหาะเหินย้อนกลับหลังจากใช้สร้อยข้อมือหยกขาวเพื่อป้องกันหอกและกระอักโลหิตคำโตออกมา

พื้นที่รอบๆเริ่มล่มสลายเร็วขึ้น มิติว่างเริ่มกลืนกินบางพื้นที่ไปแล้ว

“เซิ่งหนิว!!! ข้าเป็นศิษย์หลักของซูซาคุ หากเจ้าสังหารข้า เจ้าจะตายอย่างสยดสยอง!” ผีเสื้อแดงหวาดกลัว ครั้งนี้นางกลัวจริงๆ

เมื่อร่างนางถอยกลับ เขตแดนกาลเวลากระจายออกจากไม้แกะสลักเก้าชิ้น นางร้องตะโกนขึ้น “เขตแดนกาลเวลา!”

เขตแดนกาลเวลานี้มาจากฉิงซ่งจากพันธมิตรสี่สำนัก เขาเป็นเซียนขั้นตัดวิญญาณระดับกลางดังนั้นเขตแดนของเขาจึงบรรจุความสามารถในการโจมตีเอาไว้

สองนิ้วของหวังหลินตวัดลงราวกับมีดอันแหลมคมที่พร้อมชำแหละ

ภายใต้ผลลัพธ์ของเขตแดนกาลเวลา ร่างผีเสื้อแดงจึงช้าลงเล็กน้อย

แววตาผีเสื้อแดงเต็มไปด้วยความเกลียดชังพร้อมกันนั้นนางยกแขนขวาขึ้นและท่องบทร่ายประหลาด

ทันใดนั้นสร้อยข้อมือหยกขาวปลดปล่อยแสงสว่างจ้า ภายใต้แสงนี้เขตแดนแห่งเวลาแตกสลายในทันทีและหวังหลินสัมผัสความเจ็บปวดจากนิ้วมือได้

ความรู้สึกนี้เหมือนกันกับตอนที่เขาสัมผัสกระบี่สวรรค์เล่มนั้น