317. คนแสวงหาเต๋าจะสิ้นชีพยามตะวันตก
หากใครได้รับเส้นทางถูกต้องจะเกิดขึ้นยามเช้าตรู่
สร้อยข้อมือปลดปล่อยแสงสีขาวจำนวนมากรวมเข้าด้วยกันเกิดเป็นหลุมดำเบื้องหลังผีเสื้อแดง
หลุมเผยให้เห็นสถานที่คล้ายแท่นบูชา ที่แห่งนี้ตั้งอยู่ในซูซาคุ
“เซิ่งหนิว ข้าจะจดจำเจ้า! เจ้า!!ที่บังคับให้ข้าลดระดับฝึกตนเพื่อใช้สร้อยข้อมือนี้ ข้าจะจดจำเรื่องนี้ไว้!” น้ำเสียงแห่งความเกลียดชังอย่างแรงกล้าขณะที่นางถอยกลับอย่างรวดเร็วและเหาะเหินเข้าหาหลุมดำ
สร้อยข้อมือเปิดสันติภาพนี้นอกจากความสามารถโดยทั่วไปของมันแล้ว มันมีความสามารถแยกอยู่หนึ่งอย่างนั่นก็คือสามารถเปิดประตูจากดินแดนสวรรค์กลับไปที่ซูซาคุได้และทำให้ผู้ใช้กลับมาได้อย่างปลอดภัย
สร้อยข้อมือนี้เดิมทีซูซาคุได้รับมาจากดินแดนสวรรค์ดังนั้นความสามารถของมันจึงไม่ได้ลึกลับ ทว่าเป็นเพราะสร้อยนี้ผีเสื้อแดงจึงไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ ทว่าราคาที่ต้องจ่ายเพื่อใช้มันนับว่ามหาศาล เมื่อนางกลับไปซูซาคุ ระดับฝึกฝนของนางจะไม่ได้เป็นระดับปลายอีกแล้วแต่เป็นระดับกลางแทน!
หวังหลินกำลังเริ่มสูญเสียการควบคุมเขตแดนไร้อารมณ์ข้างในร่างกายตนเอง
เมื่อเห็นผีเสื้อแดงกำลังจะจากไป เขารู้สึกผิดหวังมาก หากไม่มีสร้อยข้อมือนั้นนางจะต้องตายแน่นอนในวันนี้ เมื่อนางกลับไปซูซาคุการหาโอกาสสังหารนางจะยากยิ่งกว่า
หวังหลินตะโกน “ผีเสื้อแดง ดูสิว่านี่คืออะไร!”
หวังหลินยกฝ่ามือขวาขึ้น ทันใดนั้นพัดสองขนนกปรากฎในฝ่ามือ
ทันใดนั้นดวงตาผีเสื้อแดงจับจ้องไปบนพัดและใบหน้าตกใจ ฝ่าเท้าของนางหยุดชะงัก
“พัดของศิษย์พี่!”
สิ่งที่หวังหลินต้องการคือการหยุดชะงักครั้งนี้ เขาอดทนกับเขตแดนไร้อารมณ์ในร่างกายขณะโยนพัดไปเบื้องหน้าและวิญญาณดั้งเดิมของเขาลอยออกมา
วิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินคว้าพัดและดึงขนนกออกไปหนึ่งชิ้น ขนนกเริ่มไหม้และกลายเป็นเงารูปร่างหวังหลิน ทว่าเงานั้นไม่มีส่วนอื่น เป็นเพียงแค่ความมืดมิด
เมื่อเงานั้นปรากฎ วิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินร้องตะโกน “ระเบิด!”
บูมมมมมม!
เงาระเบิดออกและพลังทำลายล้างพุ่งเข้าหาผีเสื้อแดง
ใบหน้าผีเสื้อแดงเปลี่ยนไปอีกครั้งและนางรีบถอยกลับ ตอนนี้นางอยู่ในหลุมดำแต่จังหวะนั้นวิญญาณของหวังหลินก็มาถึง
“อยู่ที่นี่ซะ!”
มือขวาหวังหลินยื่นอออกไปและคว้าเข้าหาผีเสื้อแดงอย่างรุนแรง
ขณะที่ผีเสื้อแดงกำลังจะต่อต้าน คลื่นกระแทกจากแรงระเบิดได้มาถึงทำให้นางร้องอย่างเจ็บปวดสาหัสและกระอักโลหิตอีกคำออกมา ในจังหวะนี้ฝ่ามือหวังหลินก็มาถึง
หวังหลินไม่ได้สนใจร่างตัวเองเลย เขาเมินเฉยโอกาสที่ร่างกายจะได้รับความเสียหายระหว่างที่วิญญาณดั้งเดิมออกจากร่างไปเสียสิ้น การโจมตีนี้มีเจตนาสังหาร!
ผีเสื้อแดงยกฝ่ามือขวาเพื่อป้องกันการโจมตี ลำแสงสีขาวส่องสว่างออกมาจากร่าง ลำแสงสีขาวนี้เป็นอันตรายต่อวิญญาณดั้งเดิมอย่างมาก หวังหลินเพียงสัมผัสได้ว่าวิญญาณดั้งเดิมของเขาอ่อนแอลงอย่างมาก
แคว่ก!
หวังหลินตวัดกรงเล็บลงและเพียงกระพริบตา แขนข้างขวาของผีเสื้อแดงฉีกขาดออกด้วยน้ำมือหวังหลิน หวังหลินเห็นนางไร้แขนข้างขวาเข้าไปในหลุมด้วยดวงตาปิดสนิท จากนั้นหลุมดำหดลงและปิดสนิท
หวังหลินลอบถอนหายใจ เขาคว้าขนนกอีกเส้นด้วยวิญญาณดั้งเดิมและรีบกลับเข้าสู่ร่าง เมื่อหลุมดำปิดลงหวังหลินก็เข้าสู่ร่างกายเรียบร้อย
“เซียนขั้นตัดวิญญาณระดับปลายสังหารยากเกินไป!” หวังหลินกำขนนกที่เหลือและแขนขวาและพุ่งไปสู่ทางเข้าอย่างรวดเร็ว
เขาใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มี ชิงจังหวะที่นางใช้สมบัติช่วยชีวิตไปหมดแล้วและนางอยู่ในจุดที่อ่อนแอที่สุด แต่เขาก็ยังไม่สามารถสังหารนางได้
“แม้ว่าข้าไม่ได้สังหารนาง แต่ด้วยแขนขวาข้างนี้ข้าสามารถใช้คำสาปเพื่อให้นางจะไม่อยู่ที่ขั้นตัดวิญญาณอีกตลอดไป!” ดวงตาหวังหลินวาวโรจน์และใบหน้าชั่วร้าย
“ระดับฝึกฝนของข้ายังไม่เพียงพอ หากข้าเป็นระดับกลาง ผลลัพธ์การต่อสู้ในวันนี้จะแตกต่างกัน” หวังหลินถอนหายในอีกครั้ง
การต่อสู้กับผีเสื้อแดงครั้งนี้ไม่ได้นานนัก มันเพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น
“เจ้าคนบ้า!! เขาเป็นคนบ้าจริงๆ!” ชายชราสำนักซากศพซึ่งโยนศพลงไปพลางสาปแช่งและเหาะเหินเข้าหาทางเข้า ทว่าขณะนั้นเสียงดังกึกก้องออกมาจากทางเข้าและมันพังทลาย
ชายชราจ้องทางเข้าอย่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก
แม้เพียงแต่เขา แม้กระทั่งฉีหูก็ตกใจ
เมื่อหวังหลินเห็นว่าทางเข้าได้พังทลายไปแล้ว เขาหันกลับมาและเร่งีบไปบนพื้นดินทันที ชิ้นส่วนแห่งนี้มีการทับซ้อนกันหลายชั้น เมื่อเขาขึ้นไปไม่ได้ก็ต้องลงไปแทน
ขณะที่โจวยี่และชายชราต่อสู้กัน หวังหลินใช้สัมผัสวิญญาณเพื่อตรวจค้นพื้นที่อย่างเงียบเชียบ ตอนนี้เขามีเป้าหมายแล้ว มันคือหลุมหนึ่งบนพื้นดินยังไม่ได้พังทลาย
หวังหลินพุ่งเข้าหาโดยไม่ลังเล
ชายชราจากสำนักซากศพหันกลับมา กระจายสัมผัสวิญญาณและพุ่งเข้าไปทางหลุมที่หวังหลินลงไป ฉีหูสัมผัสกระเป๋าข้างในคือเข็มทิศดวงดาวแต่มันเสียหายเกินกว่าจะใช้และเขาไม่รู้วิธีซ่อมมัน ช่วยไม่ได้ที่เขาจะติดตามเบื้องหลังชายชรา สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือปกป้องชีวิตตัวเอง
“ถิงเอ๋อ ดูสิคนที่ขโมยเจ้ากำลังหลบหนี ข้าได้พูดก่อนแล้วว่า ใครก็ตามที่กล้าขโมยเจ้าต้องตาย! ให้ข้าใช้ชีวิตสุดท้ายเพื่อสังหารคนผู้นี้เถอะจากนั้นเราค่อยหายตัวไปในมิติว่างนี้ด้วยกัน จะว่าอย่าง…ประหลาด ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าข้าไม่รู้จักเจ้าดีพอ? ข้ารู้สึกคล้ายกับกำลังนึกถึงบางอย่าง…บางอย่างที่ข้ากำลังนึกถึง…ถิงเอ๋อ…” โจวยี่กอดหญิงสาวด้วยความหลงใหลลึกซึ้งในสายตาแต่ในความหลงใหลได้เปลี่ยนเป็นความงุนงงในไม่ช้า
เขาจูบริมฝีปากหญิงสาวและขมวดคิ้วก่อนจะไล่ตามหลังชายชราสำนักซากศพด้วยแววตาสับสน
หวังหลินเข้าไปในอุโมงและเคลื่อนลงข้างล่างอย่างรวดเร็ว เสียงชั้นที่สามที่กำลังแตกสลายค่อยๆจางหาย แม้ว่าถึงที่สุดชั้นทั้งหมดจะทับซ้อนกัน แต่ชั้นที่สี่เป็นจุดที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้
หวังหลินเคลื่อนที่ลงไปพลางลอบคิดไปด้วยว่า ‘มีเพียงหนทางเดียวที่จะหนีออกจากที่นี่คือใช้เข็มทิศดวงดาวของฉีหู’
เขาเคลื่อนที่ลงไปเป็นเวลาพักใหญ๋ก่อนจะเห็นแสงที่ปลายทาง ทว่าเขาไม่ได้พุ่งออกไปในทันทีแต่เกาะผนังอุโมงค์ไว้
ไม่กี่ลมหายใจต่อมา ร่างหนึ่งเหาะเหินผ่านอุโมงค์ไป เมื่อร่างนั้นผ่านหวังหลิน เขาหยุดชั่วขณะและพ่นลมหายใจก่อนจะเหาะเหินเข้าหาแสง
หลังจากนั้นไม่นานฉีหูก็ผ่านลงมาและถูกหวังหลินจ้องมอง หวังหลินลอยออกไปทันทีและส่งข้อความสื่สาร “พี่ฉีหู ระดับฝึกฝนของพวกเราต่ำที่สุดในนี้ เราจะเป็นต้องระมัดระวังตัวชายชราจากสำนักซากศพคนนั้น!”
ฉีหูพยักหน้า ทั้งสองเคลื่อนออกมาจากอุโมงค์ในเวลาเดียวกัน
เมื่อโผล่ออกมาทั้งคู่พลันตกตะลึง
สิ่งที่ปรากฎเบื้องหน้าพวกเขาคือพระราชวังโอ่อ่าหลายแห่ง วังพวกนี้อยู่ไกลสุดสายตาและทั้งหมดสร้างจากหินวิญญาณ ใจกลางพระราชวังคือสิ่งก่อสร้างงดงามใหญ่โตที่สุด เมื่อมองไกลๆแล้วพวกเขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากพลังปราณสวรรค์
ฉีหูสูดลมหายใจอันหนาวเหน็บเข้าไป “หรือว่าวังตรงกลางจะสร้างจากหยกสวรรค์?”
สัมผัสวิญญาณของหวังหลินแข็งแกร่งมากกว่าฉีหู หลังกวาดผ่านไปเขาก็ตกใจเช่นกัน หวังหลินพบว่าพระราชวังตรงกลางไม่ได้สร้างจากหินหยกทั้งหมดแต่มีหินวิญญาณรวมกันอยู่ด้วย
แม้กระนั้นมันก็เผยความแข็งแกร่งทรงพลังของเจ้าของปราสาทแห่งนี้
“พระราชวังของราชาสวรรค์!” น้ำเสียงเปี่ยมความสุขดังออกมา ใบหน้าเขาตกใจจนตาค้างก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“ข้าไม่รู้ว่าวังแห่งนี้เป็นของราชาสวรรค์คนไหนแต่เมื่อพิจารณาว่ามันอนุรักษ์ไว้ได้ดีแค่ไหน มันต้องมีศพของเทวดาอยู่ข้างในแน่!” ชายชราหัวเราะขณะพุ่งเข้าหาหนึ่งในพระราชวังเหล่านั้น
ขณะนั้นโจวยี่ปรากฎตัวพร้อมกับร่างศพสตรีในอ้อมแขน เขาเริ่มเดินไปข้างหน้าแม้ว่าจะดูเชื่องช้าแต่เพียงแค่สามก้าวเขาก็มาถึงเบื้องหน้าชายชราสำนักซากศพแล้ว
โจวยี่จ้องร่างศพสตรีและพูดอย่างหลงใหล “ถิงเอ๋อหลังจากข้าสังหารเขา เราจะเข้าไปในมิติว่างด้วยกันนะ ตกลงไหม? ข้ารู้สึกได้ว่าข้าเริ่มอ่อนแอ…แต่ว่าในที่สุดข้าก็รู้สึกจะเข้าใจบางอย่าง…ดูเหมือนข้าจะนึกถึงอดีตได้…ดูเหมือนว่า…จำจะได้ว่าเจ้าเป็น…”
ชายชรามีใบหน้าเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับถอยหลังกลับ
โจวยี่ยกศีรษะขึ้นมองชายชราและจากนั้นกระแทกเข้าหาทันที การถูกเซียนขั้นแปลงวิญญาณระดับปลายโจมตีใส่นับเป็นฝันร้ายของคนทุกคน
ชายชราใบหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้งพลางรีบหลบอย่างรวดเร็ว
ชายชราร้องตะโกนอย่างโกรธเกร้ยว “โจวยี่เจ้าบ้า! ข้าก็คืนศพให้เจ้าแล้วไง! ทำไมเจ้าไม่จากไปอีก?! ที่นี่ต้องมีร่างศพคนอื่นอีก เจ้าไปค้นหาได้ถ้าเจ้าต้องการ! ทำไมยังมาตามไล่ล่าข้าอีก!?”
โจวยี่มองร่างศพสตรีอย่างละเมียดละไมก่อนจะจุมพิศหน้าผากและหลับตา เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งแววตาเขาไม่มีความรักอยู่แล้วแต่ชัดเจนแจ่มใสแทน แววตานี้ไม่เคยปรากฎบนโจวยี่
ราวกับเป็นเส้นแบ่งระหว่างขาวกับดำ!
เขาก้าวหนึ่งครั้งไปข้งหน้าและทันใดนั้นเกิดเสียงสายฟ้าร้องคำรามเบื้องบน
ระหว่างเสียงฟ้าร้องครั้งนี้ โจวยี่เปลี่ยนไปเป็นอุกกาบาตลุกโชนพุ่งเข้าหาชายชรา
ท้องฟ้ารอบๆเริ่มส่งเสียงร้องขณะที่การล่มสลายเริ่มต้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ท้องฟ้าได้ส่งเสียงมากกว่าครั้งไหนๆ
เสียงดุเดือดรุนแรงดังกึกก้องในท้องฟ้าราวกับมีมือล่องหนกำลังจับท้องฟ้าเปิดออก
“เขตแดนของข้าคือความบ้าคลั่ง…จิตใจแห่งเต๋าของข้าคือถิงเอ๋อ ตายเพื่อถิงเอ๋อข้าก็พึงพอใจแล้ว!” น้ำเสียงโจวยี่ดังออกมาจากอุกาบาตลุกโชน
อุกกาบาตก้อนนี้ลอยข้ามผ่านน่านฟ้าเกิดเป็นคลื่นเสียงกระแทกขึ้นทั้งหมด
“ข้า โจวยี่ได้ถึงจุดสิ้นสุดของขีวิต แต่ข้าไม่เสียใจ!”
ใบหน้าชายชราเปลี่ยนแปลงอีกครั้งพลางสาปแช่งและถอยกลับทันที เขารู้ว่าโจวยี่กำลังจะตาย หากเขาสามารถยื้อได้นานกว่านี้สักหน่อย โจวยี่จะเหือดหายไป
“ข้าไม่เคยคิดว่านั่นเป็นจุดจบของชีวิต ขอบคุณวิญญาณดั้งเดิมของข้าที่กำลังเผาไหม้ ในที่สุดข้าก็เข้าใจ…” น้ำเสียงโจวี่แฝงคำใบ้และเศษเสี้ยวแห่งความเสียใจได้กึกก้องข้ามผ่านท้องฟ้า
ท้องฟ้ามืดลงทันทีและแรงกดดันทรงพลังกดลงมาจากท้องฟ้า ร่างหวังหลินไม่มีพลังใดเพื่อต่อต้าน เขาถูกผลักลงไปและติดอยู่บนพื้น
เขามองฉีหูซึ่งแย่กว่า ฉีหูไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับแรงกดดันนี้และถูกกดไปจมดินโดยไม่มีแรงต่อต้าน
แม้กระทั่งพระราชวังบนพื้นยังถูกเปลี่ยนเป็นเศษดินเศษหินด้วยแรงกดดันครั้งนี้ ยกเว้นพระราชวังตรงกลางที่เพียงแค่เกิดรอยร้าว
หวังหลินหวาดกลัวพลันจ้องมองอุกาบาตที่กำลังเผาไหม้ด้วยความตกใจ แม้จิตใจเขาจะแข็งแกร่งแต่ร่างกายสั่นอย่างไม่รู้ตัว
“เช่นนั้นนี่ก็คือเต๋า…น่าเสียดายว่าครั้งนี้คือจุดจบของชีวิตข้า ท่านอาจารย์ครั้งหนึ่งได้พูดว่าคนที่แสวงหาเต๋าจะตายยามตะวันตกดินแต่หากได้รับเส้นทางที่ถูกต้องจะเกิดขึ้นในยามอรุณรุ่ง ดังนั้นนี่คือสิ่งที่ท่านหมาย…”