346. ชาแมน

TL: ขอทับศัพท์คำว่า ‘ชาแมน’ เลยนะครับ ไม่รู้จะใช้คำเรียกอะไรดี คนทรง หมอผี มันดูไทยไปหน่อย

คนเถื่อนผู้นั้นแลบลิ้นออกมาเลียริมผีปาก เขาร้องลั่นและในไม่ช้าแสงสีดำหลายสิบเส้นปรากฎขึ้น พวกมันเปลี่ยนไปเป็นคนเถื่อนหลายตนพร้อมรอยสักบนแขนและขา พวกมันทั้งหมดกระโดดหาหวังหลินและคนทั้งกลุ่ม

คนเถื่อนสามใบไม้เยาะเย้ยพลางมองเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างเยือกเย็น

ดวงตาหวังหลินสว่างวาบ เขารีบพุ่งไปรอบเหล่าคนเพื่อนและพุ่งเข้าหาคนเถื่อนสามใบไม้ มันไม่ตื่นตระหนกเลยพลางลูบรอยสักบนร่างและผิวหนังอสูรปรากฎในฝ่ามือ

บทร่ายอันซับซ้อนเอ่ยออกมาจากลำคอและผิวหนังอสูรเปลี่ยนเป็นบอลอัคคีกระแทกเข้าหาหวังหลิน

ร่างหวังหลินประสบเข้ากับบอลอัคคี แผ่นหนังอสูรอีกแผ่นปรากฎในฝ่ามือคนเถื่อนสามใบไม้ เขากัดนิวตัวเองและหยดโลหิตลงบนแผ่นหนัง พลันโยนออกไปอีกครั้ง

บอลอัคคียิ่งโหดร้ายมากกว่าเดิม

ทว่าขณะนั้นหวังหลินเดินออกมาจากบอลอัคคีซึ่งมันไม่อาจเข้าใกล้เขาได้ ขณะที่หวังหลินเดินออก บอลอัคคียิ่งเล็กลงและเล็กลงจนกระทั่งหายไปในที่สุด

คนเถื่อนสามใบไม้ตื่นตะลึงดังนั้นจึงรีบล่าถอยกลายเป็นแสงสีดำ หวังหลินจะปล่อยให้เขาหนีไปได้อย่างไร? เขารีบเคลื่อนที่พริบตาเพื่อตามจับ

ส่วนคนเถื่อนที่เหลือซึ่งโจมตีพวกเขานั้นถูกสังหารเพียงผู้เฒ่าฮู่โบกแขนเสื้อเท่านั้น

หวังหลินกลับมาพร้อมกับหัวคนเถื่อนสามใบไม้และโยนมันลงพื้นดิน เขามองแม่นางผ้าคลุมหน้าอย่างเยือกเย็นและเอ่ยขึ้น “สหายเซียนซื่อซิน เมื่อท่านสามารถจำแนกระดับของคนเถื่อนนี้ได้ โปรดบอกทุกสิ่งที่ท่านรู้แก่พวกเราด้วย”

นางพยักหน้าและเอ่ย “ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการพูดถึงมัน แต่หลังจากมาที่นี่แล้วข้าดูเหมือนจะจดจำบางอย่างได้ คนเถื่อนที่นี่แตกต่างจากเซียนเช่นพวกเรา พวกมันแบ่งออกเป็นสองรูปแบบคือชาแมนและนักรบ”

“คนผู้นั้นเป็นชาแมนสามใบไม้!”

“พลังของพวกมันมาจากรอยสักสีดำบนร่างกาย ยิ่งมีรอยสักมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่านั้น”

“สำหรับรอยสักเหล่านี้ พวกมันสร้างมาจากโลหิตอสูรปิศาจ ดังนั้นจึงได้รับพลังอำนาจของอสูรพวกนี้มา”

ขณะนั้นเองคลื่นกระแทกเข้ามาจากระยะไกล เส้นสีดำหนึ่งมาถึงจากตำแหน่งนั้นอย่างรวดเร็วและกลายเป็นใบหน้ายักษ์ตนหนึ่ง ใบหน้านั้นส่งสายตาจ้องมองศีรษะที่อยู่บนพื้น

จากนั้นใบหน้าพลางดูดกลืนและศีรษะเริ่มเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ในไม่ช้าหัวนั้นก็ถูกดูดเข้าไป

ผู้เฒ่าฮู่พ่นลมหายใจ เขากำลังจะเคลื่อนไหวตอนที่ใบหน้านั้นเปลี่ยนไปแล้ว

ท่าทางหวังหลินยิ่งรังเกียจมาก ในระยะห่างไกลๆนั้นมีเส้นแสงสีดำห้าเส้น พวกมันเปลี่ยนไปเป็นใบหน้ายักษ์พลางจ้องพวกเขาอย่างเยือกเย็น

น้ำเสียงแม่นางผ้าคลุมหน้าพลันสั่นเทา “พวกนี้คือเหล่าชาแมนห้าใบไม้ พวกเขามีระดับเทียบเท่าเซียนขั้นตัดวิญญาณ…”

“ทุกคนแยกกัน พบกันที่ทางเข้าชั้นสาม ทางเข้าอยู่ปลายสุดทิศเหนือ!” ผู้เฒ่าฮู่เอ่ยอย่างรวดเร็วก่อนจะคว้าซิ่วลั่วและหญิงสาวไป เขารีบหนีและฉิวซื่อผิงติดตามไปด้วย

หวังหลินไม่ได้พูดสิ่งใดพลันหันกลับและจากไป

เมื่อเห็นทุกคนหนีไป เหล่าใบหน้าพวกนั้นแยกกันไล่ล่าทุกคน คนที่ไล่ล่าหวังหลินคือคนที่มาถึงเป็นคนแรก

สายตาหวังหลินสงบนิ่ง หลังเหาะเหินมาชั่วครู่เขาหยุดลงและหันมาเผชิญหน้ากับใบหน้าที่ไล่ล่าเขา หวังหลินตบกระเป๋าและปรากฎธงกฎเกณฑ์ในฝ่ามือ เขาโบกสะบัดและก้อนเมฆกฎเกณฑ์ขนาดใหญ่ล้อมรอบร่างเขา

ในเวลาเดียวกันคางคกสายฟ้าลอยออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับกระเพาะขยายออกจนพองโต มันอ้าปากเข้าหาชาแมนผู้นั้นพลันบอลอัสนีพุ่งออกไปพร้อมกับคลื่นกระแทก

สายตาของใบหน้ายักษ์เผยแสงอันลึกลับขณะมวลสีดำรวบรวมอยู่เบื้องหน้ามันเกิดเป็นโล่ห์ยักษ์หนึ่ง

บอลอัสนีประสานเข้ากับโล่ห์

ปัง!

โล่ห์สั่นเทาและรอยร้าวปรากฎขึ้น มวลสีดำรวบรวมอยู่บนโล่ห์มากขึ้น หลังบอลสายอัสนีหายไป มวลสีดำยิ่งควบแน่นมากขึ้นและคนผู้หนึ่งเดินออกมาจากในนั้น

ชายวัยกลางคนพร้อมกับเส้นผมพริ้วสะบัดเบื้องหลังอย่างลวกๆ ร่างกายมากกว่าครึ่งปกคลุมไปด้วยรอยสักแต่รอยสักนั้นไม่ได้สลักไว้ตรงๆบนร่างกายแต่กลับลอยบนผิวหนังเบาๆ รอยสักพวกนี้ดูยุ่งเหยิงซึ่งรอยสักที่อยู่บนนั้นมีมากกว่าหนึ่งชั้น

ใบหน้ายังคงเหมือนเดิมทว่าครึ่งซีกปกคลุมในรอยสัก

ชายวัยกลางเอ่ยช้าๆ “ผู้บุกรุกดาวเคราะห์ดวงนี้ พวกเจ้าทำลายข้อตกลง! หนึ่งร้อยปียังไม่ได้ผ่านไป เช่นนั้นใครก็ตามที่เข้ามาจะต้องตาย!”

ดวงตาหวังหลินสว่างงขึ้น เขาไม่สามารถค้นเจอพลังปราณใดในร่างกายคนผู้นี้แต่รอยสักจากเขาส่งสัญญาณอันตรายออกมา

ฝ่ามือขวาของชายวัยกลางคนกวาดไปบนรอยสักบนร่าง มันลอยออกและเริ่มหมุนรวดเร็วบนรอบแขนขวา

ฝ่ามือซ้ายเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและชี้ไปบนรอยสักหนึ่งบนแขนขวา รอยสักนั้นเริ่มเรืองแสงสว่างและกระจายออกมาอย่างรวดเร็ว เหล่ารอยสักตีวงเป็นวงกลมล้อมรอบศูนย์กลางหนึ่งร้อยฟุต

จากนั้นเหล่ารอยสักเข้ามาใกล้ขึ้นและพุ่งเข้าหาหวังหลินในทันที

ควันกฎเกณฑ์ล้อมรอบหวังหลินแปรเปลี่ยนเป็นมังกรและพุ่งเข้าใส่เหล่ารอยสัก

ปัง! ปัง! ปัง!

แรงระเบิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่ควันกฎเกณฑ์และรอยสักเข้าปะทะกันพวกมันทั้งคู่จะหายไป

“นี่มันอะไร?” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว เขาคว้ารอยสักหนึ่งเปลี่ยนมันเป็นผิวหนังอสูรในมือและโยนออกไป

ผิวหนังอสูรเริ่มเผาไหม้อย่างรวดเร็วทำให้ความเร็วที่พุ่งออกไปเพิ่มขึ้น หลังเกิดการระเบิดหวังหลินจึงมีควันกฎเกณฑ์น้อยลง

หวังหลินยังคงสงบนิ่ง เขาเฝ้ามองรอยสัก แววตาสว่างขึ้นและพลางคิด ‘เช่นนั้นเหล่าคนเถื่อนพวกนี้ใช้รอยสักเป็นการโจมตี แม้จะไม่มีพลังปราณภายในรอยสักแต่มีพลังลึกลับชนิดอื่นอยู่ข้างใน’

หลังเห็นคนเถื่อนผู้นี้โยนหนังอสูรออกมา เจตนาสังหารปรากฎในแววตาหวังหลิน เขาตบกระเป๋าและกระบี่สวรรค์เล่มใหญ่ปรากฎเยื้องหน้าเขา

หวังหลินคว้ากระบี่สวรรค์ ส่งเสียงร้องคำรามและตวัดมันลง เสียงดังปังราวกับท้องฟ้าถูกเปิดขึ้นและเส้นแสงสีดำตวัดลงมา

ใบหน้าชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปอย่างมากพลันขยับฝ่ามืออย่างรวดเร็ว เหล่ารอยสักกลับเข้าหาเขาและรีบสร้างโล่ห์หลายชั้น

ทว่าจังหวะที่กระบี่สวรรค์ตวัดลงมา แสงสีดำผ่านลงไปและโล่ห์ทั้งหมดแตกสลาย

ชายวัยกลางคนกรีดร้อง เขาเปลี่ยนกลับเป็นมวลสีดำโดยไม่ลังเล มวลสีดำกลับเป็นใบหน้าหนึ่งพลันถอยร่นทันที

แต่แสงสีดำนั้นยังยื่นออกไปหามวลสีดำ เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนดังออกมาจากข้างในนั้น มันช้าลงเล็กน้อยแต่รีบเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง

แววตาหวังหลินสว่างวาบ เขาไม่ได้ไล่ตามแต่สายตาจรดลงบนเจ้าคางคกสายฟ้า

“พลังอำนาจของกระบี่ไม่อาจสังหารเขาได้ ตวัดกระบี่ครั้งนั้นเป็นสิ่งที่เซียนตัดวิญญาณระดับปลายส่วนใหญ่ไม่อาจป้องกันได้โดยไร้สมบัติป้องกันที่ดี คนเถื่อนห้าใบไม้ทรงพลังจริง!”

เจ้าคางคกสายฟ้ากระโดดขึ้นกลางอากาศและท้องขยายออก มันพ่นบอลอัสนีเข้าหามวลสีดำที่กำลังหนีจนปะทะเข้าหามัน

ปัง!

เสียงร้องคำรามดังออกมาจากมวลสีดำจนสั่นสะเทือนพื้นดิน มันกระจายไปและใบหน้าข้างในหายวับไปเช่นกัน

หวังหลินร่อนลงมาพร้อมกับเจ้าคางคกสายฟ้า กลิ่นคาวโลหิตกระจายจากจุดที่เกิดระเบิดขึ้น ชายวัยกลางคนถูกสังหารด้วยบอลอัสนี

หวังหลินขบคิดเล็กน้อยก่อนจะเก็บคางคกสายฟ้ากลับไป เขาเหาะเหินไปทางทิศเหนือพร้อมกระจายสัมผัสวิญญาณออกมา หลายชั่วโมงต่อมาใบหน้าท่าทางเขาเปลี่ยนไปขณะหันไปมองทางขวา

จากนั้นเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับอุกกาบาต

มีคนเถื่อนสองตนอยู่ที่นี่ หนึ่งในนั้นผมสีขาวและร่างกายปกคลุมในรอยสักถึงสองในสามส่วน

ด้านข้างเขาเป็นชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขามีรอยสักเพียงหนึ่งในสี่บนร่างกาย

เบื้องหน้าทั้งสองคนเป็นบ่อโคลน ฟองฟอดปรากฎขึ้นเป็นครั้งราวและแตกไป

ทั้งสองคนรับรู้ถึงหวังหลินได้ ชายหนุ่มตื่นตะลึง เขามองไปทางผู้เฒ่าด้านข้างและไม่ได้เอ่ยอะไร

แววตาผู้เฒ่าใสกระจ่าง เขามองหวังหลินหนึ่งคราและไม่ก่อกวนเขาขณะมองเข้าหาบ่อโคลน

ขณะนั้นสิ่งมีชีวิตคล้ายมังกรกระโดดออกมาจากโคลนและพุ่งเข้าหาผู้เฒ่า

ใบหน้าผู้เฒ่ายังคงสงบนิ่งพลางสัมผัสรอยสักบนร่าง รอยสักเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วกลายเป็นมีดใบใหญ่บนฝ่ามือขวา

ผู้เฒ่าถือมีดเล่มใหญ่ไว้พลางกระโดดไปเบื้องหน้าและเฉือนเจ้ามังกรตัวนั้น มังกรขยับศีรษะของมันเพื่อหลบเลี่ยงมีดและกระแทกเข้าใส่ผู้เฒ่า

จังหวะที่มังกรปะทะเขา ร่างผู้เฒ่าระเบิดกลายเป็นรอยสักนับไม่ถ้วนกระจายออกมา

แววตาหวังหลินเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม วิชาทั้งหมดที่เขาเห็นพวกคนเถื่อนใช้กลับแตกต่างจากเหล่าเซียนยิ่งนัก

ร่างกายผู้เฒ่ามีรอยสักนับไม่ถ้วนและทั้งหมดเข้าสู่ร่างกายของมังกร

มังกรร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด ร่างขนาดใหญ่ของมันพุ่งออกจากบ่อโคลนและสาดกระจายรอบๆด้วยโคลนจำนวนมาก

ชายหนุ่มคนเถื่อนหลบหลีกโคลนและมองที่มังกรด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

ในไม่ช้าเจ้ามังกรจึงอ่อนแอ หลังจากนั้นรอยสักนับไม่ถ้วนออกมาจากร่างของมันกลายเป็นผู้เฒ่าอีกครั้ง

ราวกับเจ้ามังกรก่อกำเนิดเป็นชายชรา เมื่อรอยสักชิ้นสุดท้ายกลับเข้าสู่ร่างเขา พลางกระโดดลงจากมังกรและเฉือนศีรษะของมัน โลหิตพ่นกระจายจำนวนมาก

ชายหนุ่มให้กำลังใจและวิ่งเข้าไปข้างหน้า ร่างกายปกคลุมในเลือดเนื้อพลันรอยสักของเขาเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต

หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มนั่งลงฝึกฝนและเริ่มวาดรอยสักจำนวนมากตามสิ่งที่อยู่บนร่างเขา ในไม่ช้ารอยสักอันเก่าก็ถูกแทนที่ด้วยอันใหม่

เมื่อเห็นสิ่งนี้หวังหลินพลันคิดถึงคนผู้หนึ่งทันที