349. หนึ่งชั่วยาม

กาลเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ซิ่วลั่วและหยุนเมิ่งยิ่งแก่ขึ้น ผิวหนังสูญเสียความมันเงาและดูมีชีวิตชีวาซึ่งหายไปพร้อมกับรัศมีสีขาว

ในที่สุดสีเหลืองสามจุดปรากฎบนยอดต้นไม้แห่งการเปิดใหม่

จุดสีเหลืองทั้งสามแปรเปลี่ยนเป็นสว่างขึ้นและสว่างขึ้นราวกับบรรจุพลังลึกลับอันไร้ที่สิ้นสุด

ดวงตาผู้เฒ่าฮู่สว่างขึ้นและเอ่ยออกมา “ผลไม้แห่งการเกิดใหม่สามผล!”

ขณะนี้เองแสงสีเหลืองที่ไม่อาจมองเห็นได้ปรากฎขึ้นจากต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ เสาแสงสีเหลืองพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าทะลวงผ่านก้อนเมฆบนชั้นสามเกิดเป็นวงแหวนสีเหลืองกระจายออกไป

ยิ่งเสาแสงพุ่งขึ้นไปนานเท่าไหร่ วงแหวนก็ยิ่งขยายกว้างขึ้น

วงแหวนแสงสีเหลืองมีขนาดความกว้างราวพันฟุตดังนั้นทุกคนบนชั้นที่สามจึงรับรู้ได้

ยิ่งวงแหวนแสงสีเหลืองปรากฎมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีเส้นขยายออกจากวงแหวนมากขึ้นเชื่อมต่อกันและกันจนกลายเป็นเสาแสง สิ่งนี้ทำให้เสาดูคล้ายกับลำต้นไม้ยักษ์แห่งหนึ่งจากนั้นมีเส้นขยายออกจากวงแหวนเกิดเป็นกิ่งและใบจนมีต้นไม้ยักษ์ต้นหนึ่งแทงทะลุขึ้นสู่ท้องฟ้า

ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ต้นยักษ์นั้นดูราวกับกำลังค้ำจุนท้องฟ้าบนชั้นที่สามซึ่งปรากฎเบื้องหน้าทุกคน

นี่ไม่ใช่ต้นไม้ของจริงแต่เป็นเพียงภาพมายา ทว่าการปรากฎตัวของภาพมายานี้ทำให้คนเถื่อนทุกคนในบริเวณหยุดสิ่งที่ตัวเองกำลังทำลงและมองไปหาทางต้นไม้ก่อนจะรีบพุ่งเข้าหาอย่างบ้าคลั่ง

หวังหลินเงยศีรษะ หัวใจจมดิ่ง ต้นไม้นี้ดึงดูดความสนใจคนเถื่อนทั้งหมดมาที่นี่ การต่อสู่ครั้งใหญ่กำลังเข้ามา

เขาควรจากไปตอนนี้และไม่รอผลไม้แห่งการเกิดใหม่หรือว่ารอผลไม้และต่อสู้ดี?

หวังหลินขบคิดเล็กน้อยจากนั้นสายตาเป็นประกาย

ขณะนี้เองลำแสงสีดำแปดเส้นมาถึงปลายเส้นขอบฟ้าและเปลี่ยนไปเป็นผู้เฒ่าชราแปดคน พวกเขากระตุ้นพลังของรอยสักตนเองและพุ่งเข้าหาผู้คนใต้ต้นไม้

เหล่ากฎเกณฑ์นอกสุดที่ถูกหวังหลินจัดตั้งไว้พลันกระตุ้นขึ้นกลายเป็นโล่ห์กระดอกครอบคลุมรอบต้นไม้สามร้อยฟุต

พลังของผู้เฒ่าทั้งแปดตนกระแทกเข้าใส่โล่ห์ทำให้เกิดการระเบิดขนาดใหญ่รุนแรง

ปัง! ปัง!

ภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่อง กฎเกณฑ์ถูกทำลายลงทีละชั้นทีละชั้น

ผู้เฒ่าฮู่สร้างผนึกและพุ่งพลังปราณออกไปหลายเส้น พลังงานเข้าสู่ธงทั้ง 16 ผืนและสิ่งคล้ายภูติพราย 16 ตนลอยออกมา

พวกภูติพราย 16 ตนรวบรวมเข้าด้วยกันจนเกิดเป็นพายุดำ พลังอำนาจพุ่งผ่านพายุและกระแทกเข้าใส่คนทั้งแปดที่กำลังโจมตีค่ายกลทำให้พวกเขาถอยร่นกลับไปหลายเมตร

ผู้เฒ่าฮู่สูดหายใจลึก เขาหลับตาลงและกระตุ้นวิชาในฝ่ามืออย่างรวดเร็ว

ดวงตาหวังหลินสว่างขึ้นและจากนั้นชี้ไปที่คนทั้งแปด กฎเกณฑ์ที่เหลือสร้างเป็นแขนยักษ์ยื่นเข้าหาพวกเขา

หนึ่งในแปดคนถูกจับได้ทันที ดวงตาหวังหลินเป็นประกายและกระซิบ “ระเบิด!”

ปัง!

แขนนั้นบีบคนที่อยู่ภายในกลายเป็นน้ำพุโลหิต

หวังหลินชี้นิ้วอีกครั้งและเกิดเป็นฝ่ามือกระจายออกไป เหล่าคนเถื่อนพวกนี้ไม่ได้บรรลุขั้นห้าใบไม้ พวกเขามีเพียงสี่ใบไม้ดังนั้นจึงเสมือนกับเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิด

ขณะนั้นเองลำแสงสีดำอีกเส้นหนึ่งเข้ามาจากระยะไกล ใบหน้ายักษ์หนึ่งอยู่ภายในแสงสีดำและมันปกคลุมอยู่ในรอยสัก

“น้องหวังปกป้องข้าสักครู่ ข้าจะออกไปข้างนอกเพื่อต่อสู้กับพวกมัน” ผู้เฒ่าฮู่เดินออกไปนอกชั้นกฎเกณฑ์และเริ่มต่อสู้กับเหล่าคนเถื่อน

หนึ่งชั่วยามถัดมาผู้เฒ่าฮู่กลับมาด้วยใบหน้าหม่นมองและรอยแผลสองแห่งบนร่างกาย หลังกลับมาเขานั่งลงและเอ่ยขึ้น “ข้าสังหารพวกมันแต่อีกสองคนที่เข้ามา ข้าไม่สามารถเอาชนะได้”

หวังหลินยืนขึ้นและเดินออกไป

ขณะที่เขาเดินออกจากกฎเกณฑ์เขาเห็นผู้เฒ่าสองคนถือโซ่ที่เกิดจากรอยสัก พวกเขากำลังโจมตีพายุสีดำที่สร้างจากธงทั้ง 16 ผืน ทุกครั้งที่โซ่ตรวนปะทะเข้ากับพายุจะเกิดเสียงรอยร้าวหลายครั้ง

จังหวะที่หวังหลินปรากฎตัว หนึ่งในผู้เฒ่าแววตาสว่างขึ้น โซ่ตรวนรอยสักที่เขากำลังถือพลางส่ายไปมาและเข้ามาหาหวังหลินราวกับอสรพิษยาว

คลื่นกระแทกเข้ามาพร้อมกับรอยสักโซ่ตรวน หวังหลินสามารถสัมผัสได้ถึงวิญญาณของมังกรที่กู่ร้องข้างในโซ่ตรวนนั้น

หวังหลินสงบนิ่งและยื่นมือออกไป หมอกสีดำรายรอบพลางรวบรวมกลายเป็นหอกแล่งหนึ่ง หวังหลินคว้าหอกและแทงเข้าหารอยสักโซ่ตรวน

ปัง!

หอกแตกสลายและรอยร้าวปรากฎบนโซ่ตรวจก่อนที่มันกระจายกลายเป็นรอยสักโดดเดี่ยว

แววตาผู้เฒ่าคนเถื่อนยิ่งเคร่งเครียด เขาร้องคำรามและนำหนังอสูรสีแดงออกมา หนังอสูรติดไฟและเปลี่ยนไปเป็นกระทะโลหะขนาดใหญ่

จังหวะที่กระทะโลหะปรากฎ รอยสักที่กระจายไปพลันรวบรวมเข้าไปในกระทะโลหะ

หวังหลินยื่นแขนขวาขึ้นมาและหอกอีกเล่มปรากฎในฝ่ามือ เขาพุ่งออกไปราวกับสายฟ้า

ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในแววตาผู้เฒ่าขณะที่เขายืนอยู่บนกระทะโลหะ พลางร่ายมนต์อันซับซ้อนจากนั้นกระทะโลหะขยายขนาดเท่าภูเขาเล็ก ผู้เฒ่าลอยขึ้นไปพร้อมกับกระทะโลหะและหลบเลี่ยงหอกของหวังหลิน

จากนั้นกระทะโลหะกระแทกลงจากท้องฟ้า ก่อนที่หวังหลินจะเคลื่อนร่างห่างไป รอยร้าวนับไม่ถ้วนปรากฎใต้ฝ่าเท้าเขา

ร่างกายติดขัดด้วยพลังที่มองไม่เห็นทำให้เขาช้าลง

ในเวลาเดียวกันคนเถื่อนอีกคนหันเข้ามาทางหวังหลินและเผยรอยยิ้มชั่วร้าย เขาโบกแขนและรอยสักหลุดออกมาซ่อนเข้าด้วยกันและลอยมาทางหวังหลิน

ดวงตาหวังหลินยังคงสงบนิ่ง เขาอ้าแขนออกและเอ่ยขึ้น “กำแพงกฎเกณฑ์​ปรากฎ!”

หอกนับไม่ถ้วนออกมาจากควันกฎเกณฑ์พุ่งเข้าหารอยสักที่คนเถื่อนโยนออกมา

ในเวลาเดียวกันหวังหลินสัมผัสกระเป๋านำกระบี่สวรรค์ออกมา เขาถือมันด้วยสองมือพลันกวัดแกว่งกระบี่เข้าหาท้องฟ้า

ปราณกระบี่เส้นหนึ่งพุ่งออกไปและปะทะเข้ากับกระทะโลหะ

กระทะโลหะสั่นเทาและเกิดรอยร้าวนับไม่ถ้วน ผู้เฒ่าที่ยืนอยู่บนนั้นพลันกระอักโลหิต แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ ทว่าเขาร้องคำรามอย่างดุร้ายจนเกิดใบไม้ห้าใบบนศีรษะและปกคลุมทั้งร่างกาย ใบไม้ลงไปที่ฝ่าเท้าและเข้าไปในกระทะโลหะเพื่อผนึกรอยร้าว กระทะโลหะส่องสว่างและกระแทกลงอีกครั้ง

เขาเพียงอยู่ห่างจากหวังหลินแค่สองร้อยฟุตเท่านั้น

สายตาหวังหลินเยือกเย็น เขาโยนกระบี่สวรรค์ขึ้นไปในอากาศอย่างไม่ลังเล

กระบี่สวรรค์พุ่งผ่านกระทะโลหะราวกับตัดกระดาษ ผู้เฒ่าตกใจขณะที่เขาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

โลหิตพ่นกระจายทุกหนแห่ง

กฎเกณฑ์บนหวังหลินหายวับไป เขาอ้าปากและตราประทับหนึ่งลอยออกไปกระแทกเข้าใส่คนเถื่อนอีกคนที่กำลังต่อสู้กับหอกนับไม่ถ้วน

ใบหน้าคนเถื่อนผู้นั้นเปลี่ยนไปและหนังอสูรหนึ่งปรากฎในฝ่ามือเขาทันที หนังอสูรเกิดเป็นแขนยักษ์กระแทกเข้าใส่ตราประทับ

หวังหลินพ่นลมหายใจ เขาขยับกายไปข้างหน้าสัมผัสกระเป๋าและกระดิ่งหนึ่งปรากฎในฝ่ามือ หวังหลินโยนกระดิ่งทองคำเข้าใส่คนเถื่อน คนเถื่อนผู้นั้นบ้าคลั่งขึ้นมาพลางต่อกรกับหอกและตราประทับ ขณะที่เขากำลังนำแผ่นหนังอสูรอีกผืนขึ้นมา เขาถูกกระดิ่งดูดกลืนเข้าไปทันที

หวังหลินโบกสะบัดแขนและกระดิ่งกลับคืนมา เขารีบผนึกกระดิ่งขณะที่นับมันกลับไปยังได้ยินเสียงกระดิ่งดังกังวาน

หวังหลินเก็บกระบี่สวรรค์และตราประทับสีดำก่อนจะกลับเข้าไปในกฎเกณฑ์

หลังเข้ามาข้างใน รอบด้านเงียบเสียงเหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยการต่อสู้เท่านั้น

ข้างในกฎเกณฑ์ ผู้เฒ่าฮู่นั่งใต้ต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ด้วยแววตาหวาดกลัวหันไปทางหวังหลิน หลังเป็นพยานรู้เห็นการต่อสู้นั้น ความหวาดกลัวต่อหวังหลินยิ่งมากขึ้น

“ใช้เวลาอีกเท่าไหร่?” หวังหลินมองไปทางต้นไม้แห่งการเกิดใหม่ สามจุดตอนนี้มีขนาดเท่ากำปั้น

ผู้เฒ่าฮู่เอ่ยอย่างมั่นใจ “เร็วๆนี้ อีกเพียงแค่หนึ่งชั่วยามและผลไม้จะพร้อมทันที!”

หวังหลินเอ่ย “นั่นนานเกินไป คนพวกนั้นเป็นชาแมนห้าใบไม้ ไม่ใช่ชาแมนหกใบไม้ซึ่งเทียบเท่ากับเซียนขั้นตัดวิญญาณ ก่อนนั้นข้ารับมือได้หนึ่งคน แต่หากมาถึงสองคนข้าไม่อาจทำอะไรได้มากนัก อีกทั้งยังมีชาแมนเจ็ดใบไม้ที่นี่ พวกเขามีระดับเทียบเท่ากับเซียนขั้นแปลงวิญญาณ!”

ผู้เฒ่าฮู่ใบหน้าเศร้าหมอง ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยพลางใบหน้าเปลี่ยนไป หวังหลินถอนหายใจและมองออกไป

ห่างออกไปไกลมีเส้นสีดำยี่สิบสายมุ่งหน้ามาทางนี้ แสงสีดำหกเส้นมีใบหน้ายักษ์ สองเส้นที่อยู่หน้าสุดมีใบหน้าใหญ่เป็นพิเศษ ลำแสงสีดำที่ส่งออกมาราวกับเป็นเปลวไฟปิศาจที่กำลังบ้าคลั่ง รอยสักหกใบไม้ปรากฎขึ้นและหายไปบนหน้าผากพวกเขา

หลังจากทั้งหมดมาถึงกฎเกณฑ์ พวกเขาทั้งหมดเป็นรูปร่างมนุษย์ ชาแมนหกใบไม้สองคนที่อยู่ข้างหน้าคือสองคนที่ตามล่าหวังหลินและผู้เฒ่าฮู่ซึ่งถูกล่อออกไปด้วยอสูรเต่า

บนหญิงชรามีรอยสักมากกว่าขณะที่มีร่องรอยสีแดงบนร่างของนาง กระบวนการดูดซับพึ่งจะเสร็จสิ้น นางยิ้มพร้อมกับแขนเหี่ยวๆยื่นมาข้างหน้า

พายุสีดำอันอ่อนแอแตกกระจายไป ภูติพรายทั้ง 16 ตัวแตกสลายและธง 16 ผืนก็สลายเช่นกัน