1529. จนมุม!
ขวานแยกสวรรค์ลอยออกไปจากมือหวังหลินพร้อมทั้งขยายเพิ่มอีกพันเท่า มันผ่าลงมาจนเกิดรอยแยกกว้างใหญ่ในอวกาศ!
รอยแยกโผล่ออกมาจากช่องว่างในค่ายกลดินแดนปิดผนึก เหล่าเซียนขั้นที่สามทั้งสองคนต่างตกใจ ตอนนี้พวกเขาไม่พยายามต่อต้านแต่เลือกจะหลบให้ไวที่สุด
ทว่ายังช้ากว่าขวานยักษ์ไปอย่างมาก เพียงแค่ต้องการจะหลบหนี ขวานแยกสวรรค์ได้ลอยออกมา โลหิตสาดกระเด็นไปทั่วทุกแห่งหิน เซียนขั้นที่สามทั้งสองคนต่างกระอักโลหิต หนึ่งในนั้นแขนขาดออกจากร่าง
สีหน้าแต่ละคนซีดเผือดและไม่กล้าสู้อีก พวกเขาถอยหนีให้ไวที่สุด
แม้ทั้งสองจะหนีไปได้ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส แต่กองทัพเซียนระลอกที่สามกลับไม่สามารถหลบหนีได้ ขณะที่ขวานแยกสวรรค์ผ่าลงไป มีหลายชีวิตต้องมอดดับจำนวนมากมาย!
ไร้เสียงกรีดร้อง มีแต่เสียงพังทลายและแตกสลาย ช่องว่างยักษ์ขนาดหลายหมื่นฟุตปรากฏขึ้นในกองทัพเซียนหลังจากขวานแยกสวรรค์ผ่าลงไป!
ช่องว่างนี้ว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิงทั้งยังมีแต่กลิ่นคาวโลหิต ขวานแยกสวรรค์ทะลุผ่านกองทัพเซียนและล่องลอยออกไปไกล หลังจากออกห่างไปได้หนึ่งล้านฟุตมันจึงค่อยๆหายไป
ดินแดนชั้นนอกเงียบสงัดโดยสิ้นเชิง กองทัพระลอกที่สามของดินแดนชั้นนอกต่างจ้องมองช่องว่างที่สร้างขึ้นจากขวานแยกสวรรค์ด้วยความตะลึงงัน แต่ละคนจิตใจสั่นไหว
ณ ดินแดนชั้นนอก เซียนดินแดนชั้นนอกที่รุกรานเข้ามาพอเห็นแบบนี้จึงเผยความสิ้นหวัง!
“ใครที่เข้ามาดินแดนชั้นในจะต้องตาย!” หวังหลินกำหมัดขวา จ้องมองเหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกที่อยู่ด้านนอกค่ายกล น้ำเสียงดุจสายลมกรรโชกอันหนาวเหน็บ
ขณะนั้นเองมีเสียงแตรดังออกมาจากดาราจักรโบราณและเข้าสู่ดินแดนชั้นในผ่านช่องว่างในค่ายกล
เสียงแตรนี้ได้ปลุกเซียนดินแดนชั้นนอกระลอกที่สาม พวกเขามองหวังหลินด้วยสายตาอันซับซ้อน แกะสลักรูปร่างหวังหลินไว้ให้ขึ้นใจ
พริบตาเดียวเหล่าเซียนระลอกที่สามก็ค่อยๆ ล่าถอยและไม่พุ่งเข้าหาค่ายกลดินแดนปิดผนึกอีก พวกเขาทะยานกลับไปในดาราจักรโบราณ!
เสียงแตรดังเข้าสู่ดินแดนชั้นในและเข้าถึงหูของเซียนหลายหมื่นคนของดินแดนชั้นนอก พวกเขาล่าถอยเข้าสู่ช่องว่างในค่ายกล ภาพเงาแต่ละคนถูกหวังหลินจำไว้ ขึ้นใจ รวมถึงจดจำเหล่าเซียนดินแดนชั้นในไปตลอดกาล!
อย่างไรก็ตามหวังหลินยังยืนอยู่ในช่องว่างที่อยู่ในค่ายกลดินแดนปิดผนึก ไม่เพียงแต่เขาจะขัดขวางระลอกคลื่นที่สามไม่ให้เข้ามา เขายังขัดขวางเส้นทางหนีอย่างอ้อมๆ ของเซียนดินแดนชั้นนอกที่จะกลับไปด้วย!
“พวกเจ้าสังหารเซียนทะเลเมฆาไปหลายหมื่นคน ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปมาตามต้องการได้อย่างไร?” แววตาหวังหลินกะพริบเย็นเยียบและไม่ถอยแม้แต่ครึ่งก้าว!
เหล่าเซียนทุกชั้นฟ้า เซียนอัญเชิญนที เซียนที่เหลืออยู่ของทะเลเมฆา ทะเลพิษและอสูรยุงหลายหมื่นตัวต่างก็พุ่งหาเซียนดินแดนชั้นนอกที่กำลังล่าถอย!
เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกตายไปมากขึ้นพร้อมกับเสียงดังสนั่นกึกก้อง เมื่อจนมุมจึงเกิดความต้องการสิ้นคิดขึ้นมาจากภายใน พวกเขาพุ่งหาช่องว่างที่หวังหลินอยู่ พวกเขาต้องการออกไป ต้องการกลับไปยังดาราจักรโบราณ!
เซียนหลายหมื่นคนพุ่งเข้าหาช่องว่าง เนื่องจากเหล่าเซียนดินแดนชั้นในกำลัง ไล่ล่าเข้ามา ตอนนี้เหล่าเซียนทั้งหมดจึงพุ่งเข้าหาจุดที่หวังหลินอยู่!
เพลิงไร้ลักษณ์แผ่กระจาย เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกทั้งหมดที่พุ่งเข้ามาต่างถูกเพลิงไร้ลักษณ์เผาไหม้ จ้าวเมฆาใต้สำเร็จการซ่อมแซมค่ายกลส่วนที่ช้าที่สุดไปแล้วและมันใกล้จะจบ
ช่องว่างในค่ายกลค่อยๆปิดตัวลงจนทำให้เซียนดินแดนชั้นนอกยิ่งบ้าคลั่งเข้าไปใหญ่
พวกเขามุ่งหน้าเข้าไปโดยที่เพลิงไร้ลักษณ์ของหวังหลินโหมกระหน่ำ ไม่มีเซียนคนใดเข้าใกล้หวังหลินภายในระยะห้าพันฟุตได้เลย
เขายืนอยู่ที่นั่นเสมือนประตูผนึกสวรรค์ ไม่มีใครสามารถข้ามไปได้!
เด็กหนุ่มที่เย็นชา นางสนมจักรพรรดิเทพและเซียนขั้นที่สามที่เหลืออยู่ของดินแดนชั้นนอกต่างก็มีท่าทีเคร่งเครียด อย่างไรก็ตามเนื่องจากถูกปรมาจารย์หงซานและพรรคพวกขัดขวางเอาไว้ พวกเขาจึงไม่อาจทำได้อย่างที่ใจต้องการ!
การรบครั้งนี้เกิดความเสียมากกว่าที่หวังหลินเคยเห็นในชีวิต แม้หวังหลินจะมีจิตใจมั่นคงก็ยังรู้สึกเศร้าสลด
หวังหลินยกแขนขวาสะบัดส่งใบไม้โบราณออกไปมากกว่าสิบใบเข้าหาเหล่าเซียนดินแดนชั้นนอก ใบไม้นี้ได้สร้างผนึกขึ้นมากกว่าสิบชั้นและหยุดเหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกหลายหมื่นคนไม่ให้หลบหนี!
สายตาของเซียนดาราจักรทุกชั้นฟ้า เซียนสตรีจากอัญเชิญนทีและเหล่าเซียนหลายพันคนของทะเลเมฆาต่างเป็นสีแดง แต่ละคนสิ้นชีพและได้รับบาดเจ็บรุนแรง หากไม่ใช่เพราะทะเลพิษและอสูรยุง การต่อสู้ของพวกเขาคงยากยิ่งกว่านี้
“พวกเจ้าที่เข้ามาจากดินแดนชั้นนอกทั้งหมด…ต้องตาย! จะไม่มีใครหนีรอดไปได้!” คำพูดของหวังหลินเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นแรงกล้า หลังจากส่งใบไม้โบราณออกไป แขนขวาสร้างผนึกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อเกิดเป็นเขตอาคมมหาศาล
เซียนดินแดนชั้นนอกที่ถูกผนึกต่างก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง หากรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาคงไม่กล้าเข้ามาในดินแดนชั้นใน!
ชั่วขณะก่อนเขตอาคมปรากฏขึ้นจากแขนขวาหวังหลิน เสียงถอนหายใจดังออกมาจากดาราจักรโบราณ จากนั้นระเบิดเป็นแสงสีฟ้า!
คนผู้หนึ่งค่อยๆ เดินออกมาจากแสงสีฟ้า!
หวังหลินคุ้นเคยกับเสียงถอนหายใจนี้ ตอนที่ได้ยินเสียงจึงทำให้หัวใจสั่นคลอน เขาหันศีรษะกลับไปมองค่ายกลดินแดนปิดผนึกที่กำลังฟื้นฟูอยู่ เขาเห็นชาย วัยกลางคนเดินออกมาจากแสงสีฟ้า
“ปล่อยพวกเขากลับมา” ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่หวังหลิน
“ปรมาจารย์เต๋าความฝัน!!” จ้าวเมฆาใต้ที่กำลังซ่อมแซมค่ายกลดินแดนปิดผนึกถึงกับหรี่ตาแคบ ปรมาจารย์เต๋าความฝันบรรลุขั้นแก่นแท้ดับสูญระดับสูงสุดไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงมิอาจเทียบเคียงได้!
พลังของเซียนขั้นแก่นแท้ดับสูญนับว่าน่าหวาดกลัวเกินจินตนาการ! ท่ามกลาง ห้าปรมาจารย์ แม้แต่จอมมารเก้าสวรรค์หรือปรมาจารย์เต๋าเมียวหยินก็ไม่สามารถเทียบเคียงปรมาจารย์เต๋าความฝันไปได้ ถึงแม้ระดับบ่มเพาะจะแตกต่างกันเพียงแค่เศษเสี้ยว แต่เศษเสี้ยวนั้นเสมือนลำห้วยที่กว้างใหญ่!
แทบไม่มีใครสามารถทำให้ราชันย์เปลี่ยนแผนการได้ ปรมาจารย์เมียวหยินก็ทำไม่ได้ จอมมารเก้าสวรรค์ก็ทำไม่ได้ แต่ปรมาจารย์เต๋าความฝันทำได้!
ปรมาจารย์หงซานกำลังต่อสู้กับเด็กหนุ่มที่เย็นชา เขาเองก็เคร่งเครียดขึ้นเช่นกัน ปรมาจารย์เต๋าความฝันนั้นโด่งดังเกินไป!
หวังหลินหยุดชะงักแขนขวาพลางมองชายวัยกลางคน เสียงการเข่นฆ่ายังคงดังกึกก้องในสองหู หลังจากผ่านไปสักพักเขาจึงส่ายศีรษะ
“ข้าไม่อยากโจมตีเจ้า โปรดเห็นแก่ความเมตตาของข้าที่ให้เจ้าก่อนหน้านี้ ปล่อยพวกเขากลับมา ดาราจักรโบราณพ่ายแพ้ในการต่อสู้รอบแรกนี้แล้ว อย่ามาบังคับข้า…” ชายวัยกลางคนสงบนิ่ง น้ำเสียงไม่ได้รุนแรงแต่เต็มไปด้วยแรงกดดันมิอาจหักล้างได้
เสียงการเข่นฆ่าค่อยๆ หยุดลง นอกจากปรมาจารย์หงซานและพรรคพวกที่ยังต่อสู้อยู่ คนอื่นๆ เพ่งมาที่หวังหลินเพื่อรอคำตอบของเขา
หวังหลินทำให้เซียนดินแดนชั้นในเคารพเขาในฐานะจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึกไปแล้ว แม้ระดับบ่มเพาะไม่ได้สูงส่งเท่าปรมาจารย์หงซาน สำหรับพวกเขาแล้วหวังหลินทรงเกียรติต่อการเป็นจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก!
หวังหลินขบคิดเงียบๆ มองดูชายวัยกลางคน ครู่ต่อมาจึงคำนับฝ่ามือและเผยสายตามุ่งมั่น เขาสะบัดแขนปรากฏเขตอาคมหลายล้านแบบและควบแน่นเป็นร่มกระดูกขนาดยักษ์!
ยามที่กระดูกปรากฏ ร่มค่อยๆ กางออกปรากฏเป็นร่มเผาดินแดนขึ้นมา!
ปรมาจารย์เต๋าความฝันมองหวังหลินอย่างล้ำลึก ส่ายศีรษะพร้อมกับถอนหายใจ
“เนื่องเพราะลูกสาวของข้า ข้าจึงมอบวิชาเซียนและวิชาเต๋าให้เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของนางสนมจักรพรรดิเทพ นั่นเป็นครั้งแรก!”
“วิชาตกจันทราในบ่อน้ำของราชันย์ถือเป็นครั้งที่สอง!”
“วันนี้ถือเป็นครั้งที่สาม!”
“แต่ว่านะหวังหลิน เจ้าจงจำไว้ว่าจะไม่มีครั้งที่สี่ ในครั้งที่สี่ ข้าจะโจมตีแล้ว…” ปรมาจารย์เต๋าความฝันถอนสายตาและหันตัวกลับ เขาไม่สนอย่างอื่นและหายวับไปในแสงสีฟ้า!
วินาทีที่เขาหายไป ร่มเผาดินแดนปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์ ร่มยังไม่ได้เปิดขึ้นมาแต่เพลิงทำลายล้างผุดขึ้นมาแล้ว!
จากตำแหน่งที่ปรมาจารย์เต๋าความฝันหายไป เงาสตรีผู้หนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา นางส่ายศีรษะและยิ้มเบาบาง คำพูดจากเมื่อหลายร้อยปีก่อนผุดขึ้นในใจ
“ปล่อยให้เราลืมกันและกันไปเถิด…” พลังชีวิตที่สูญเสียไปทำให้เงาของนางจางหาย พลังชีวิตทั้งหมดในร่างหวังหลินพุ่งเข้าไปในร่มเผาดินแดน เปลี่ยนกลายเป็นพลังค้ำจุนการเปิดร่มคันนี้!
ร่มเผาดินแดนค่อยๆ กางออกพร้อมกับเสียงดังสนั่นกึกก้อง…เพลิงทำลายล้างพุ่งออกมาปกคลุมดินแดน เหล่าเซียนนับไม่ถ้วนดิ้นรนอยู่ในทะเลเพลิง ใบหน้าบิดเบี้ยวของแต่ละคนสลักเข้าไปในแววตาหวังหลิน
การต่อสู้รอบแรกดูเหมือนกำลังจะมาถึงจุดจบด้วยการเปิดร่มบรรพกาลเผาดินแดนและพบเจอกับความเสียหายอย่างหนักทั้งสองฝั่ง ทว่าในจังหวะนี้มีจิตสังหารที่ทำให้จิตใจหวังหลินสั่นเทือนได้โผล่ออกมาจากดาราจักรโบราณ จับจ้องไปยังบริเวณพื้นที่กลางหน้าผากหวังหลิน
หวังหลินหรี่ตาแคบพลางมองช่องว่างในค่ายกลดินแดนปิดผนึกซึ่งหดลงเหลือน้อยกว่าพันฟุตไปแล้ว!
เขาเห็นคนผู้หนึ่ง เป็นคนชุดขาวกำลังถือคันธนูและปลายศรชี้มาที่หวังหลิน!
“หัวหน้าศิษย์ของราชันย์ เฟิงยี่!”
หวังหลินเคยเห็นคันธนูนี้มาก่อน!