ตอนที่ 781 มด

“น้อง 5”

“น้อง 5”

เหล่าทหารที่มีความสัมพันธ์อันดีมานานหลายปี ต่างเจ็บปวดที่เห็น

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนัวเลนชาน

“แก”

“ไอ้พวกตัวน่าเกลียด ตายซะ” เหล่าทหารที่กำลังเจ็บปวดเริ่มทำการ

โจมตีรุนแรงขึ้น

พวกเขาคิดว่าคลื่นที่เกิดจากการต่อสู้ของอมตะที่ดูธรรมดาน่าจะฆ่าระดับห้วงมิติได้ แม้แต่ระดับห้วงมิติชั้นยอดก็จะต้องตายด้วยด้วยการปะทะครั้งเดียว แล้วระดับห้วงมิติขั้น 3 อย่างนัวเลนชานหรือจะรอด

ทหารมนุษย์พุ่งเข้าหาศัตรู ศัตรูก็ทำแบบเดียวกันกลับ

———-

การที่นัวเลนชานตาย มันเป็นไปตามการคำนวณของหลัวเฟิง

หลัวเฟิงทำการควบคุมดาบของศัตรูขณะที่ทำการป้องกันการโจมตี การปะทะของดาบและกรงเล็บสัตว์เทพ ทำให้ดาบโค้งกระเด้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เป็นการเล็งจากความตั้งใจของหลัวเฟิง

แม้แต่ระบบของกองทัพก็จะไม่ระบุว่าหลัวเฟิงเป็นคนร้ายได้ เห็นเพียงแค่เขาสกัดการโจมตีเท่านั้น

นัวเลนชานได้ตายแล้ว เพราะเขาคิดว่าการไปกับกองทัพจะทำให้เขา

ปลอดภัย ทำให้เขาต้องตายจากการไม่รู้ว่ามีช่องโหว่ของระบบ

“ตอนนั้นถูกนัวเลนชานบีบบังคับเป็นอย่างมาก แต่ในที่สุดมันก็จบแล้ว แม้ว่าจะฝึกฝนกว่า 4 พันปี เขาก็ได้ยกระดับความแข็งแกร่งขึ้นมาก แต่มันก็ยังเป็นเพียงแค่มดตัวนึงสำหรับผม การฆ่าเขาไม่ได้ต่างไปจากการเหยียบมด”

เขตสงครามภายนอกคือการฝึกฝนโดยเล่นกับความตาย และเป็นการฝึกที่สำคัญเพื่อยกระดับคามแข็งแกร่งจากการต่อสู้ถึงตายในแต่ละครั้ง จากประสบการณ์ต่อสู้

หลัวเฟิงคาดหวังถึงความแข็งแกร่ง หลังจากบรรลุเป้าหมายในการฆ่านัวเลนชาน

———-

หลัวเฟิงมองไปยังอมตะฝ่ายศัตรู เสียงคำรามทรงพลังเกิดจากสัตว์เทพที่ถูกสร้างขึ้น สร้างแรงกดดันขึ้นมาในพื้นที่รอบๆ

อมตะเผ่าคิวซิ เริ่มต้นใช้ทั้งเก้าดาบป้องกัน เมื่อสัตว์เทพได้พุ่งเข้ามา

กรงเล็บของมันได้ปะทะกับ 9 ดาบ และพลังงานอันน่ากลัวได้ฉีกผ่านไปยังร่างกาย

ร่างกายที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ถูกทำให้กระเด็นออกไปได้เริ่มกลับคืนมาเป็นร่างกายเดิม พอเขายืนขึ้นมาก็ได้จ้องมองไปยังหลัวเฟิงพร้อมกับพูดด้วยเสียงแหลมบาดหูด้วยภาษามนุษย์

“ข้าไม่เชื่อว่ามนุษย์ระดับห้วงมิติอย่างแก จะฆ่าข้าได้”

9 ดาบกลายเป็น 9 ลำแสงเข้าหาหลัวเฟิง สัตว์เทพได้ใช้หางกวาดไปยัง 7 ลำแสง เหลืออีก 7 ลำแสงหลุดรอด

“ก็แค่ระดับห้วงมิติ แต่ก็มีร่างกายทนการโจมตีได้” อมตะเผ่าคิวซิ

กล่าว

หลัวเฟิงเหวี่ยงโล่สัตว์เทพเพื่อสกัดการโจมตี กับความแข็งแกร่งอมตะระดับผู้บัญชาการขั้นต่ำ ทำให้ดาบทั้งสองกระเด็นออกไป

“การฆ่าอมตะระดับนายพลชั้นยอด ถือว่ายากจริงๆ ทำการหั่นร่างเขามาแล้ว 7 ครั้ง แต่ก็ยังคืนร่างกายกับมาใหม่ทุกรอบ แต่จากที่เห็นเขาได้เสียความแข็งแกร่งลงไปเล็กน้อย” หลัวเฟิงขมวดคิ้ว

“การใช้แต่อาวุธสัตว์เทพโดยที่ไม่มี พืชกลืนดาราระดับอมตะ…ถือเป็นเรื่องยากจริงๆ”

เสียงร้องมาจากอีกด้านของการต่อสู้ มันเป็นเสียงจากอมตะเผ่าคิวซิ ที่ตาย

“หยาง หยาง ”

ซูฟาง และโบยี คอยมองดูหลัวเฟิง ซูฟาง ได้บอกเขาโดยไม่ได้เข้าไปช่วย

“สิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยเกล็ดพวกนี้เป็นรูปแบบพลังงานชีวิต แม้จะถูก

ฉีกขาดก็จะกลับมาเป็นแบบเดิม แต่พวกเขาไม่มีร่างอมตะ”

“ถ้าไม่อ่อนแอ จะต้องทำลายอย่างน้อย 10 ครั้งก่อนถึงจะตายจริงๆ”

“หยาง ถ้าให้พืชอมตะช่วยหลังจากทำลายร่างและกลืนกินพวกเขา จะเป็นวิธีการฆ่าที่รวดเร็วที่สุด”

“ผมเข้าใจ แต่ผมต้องการใช้เขาฝึกฝนตัวเอง โปรดรอสักครู่”

ซูฟาง และโบยี มองหน้ากัน โดยที่ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็มุ่งหน้าไปยัง

กองทัพศัตรู

“หนีเร็วเขา”

“รีบหนี”

ทหารเผ่าคิวซิ ตะโกนออกมาเป็นภาษาต่างๆ และกระจายตัวออกไปทุกทิศทาง ทหารมนุษย์ได้โอกาสก็เริ่มต้นไล่ล่าอย่างเลือดเย็น

อมตะเผ่าคิวซิ ที่ยังเหลืออยู่ก็ช็อกทันที

“สองอมตะมนุษย์เข้ามารวมมือกับระดับห้วงมิติข้าต้องตายแน่ ตอนนี้เป็นโอกาสหนีแล้ว” เขาไม่สนใจแล้วเริ่มต้นทำการหลบหนี

“จะหนีไปไหน” ประกายตาของหลัวเฟิงเต็มไปด้วยความเย็นชา

หลัวเฟิงดึงโลกภายในออกมาเพื่อเพิ่มความเร็วในการบินและสร้างผลกระทบกับความเร็วของอมตะเผ่าคิวซิ ทำให้หลัวเฟิงตามเขามาทัน

“เจ้ามนุษย์ อย่าบังคับข้า” อมตะหันมาพูดด้วยเสียงที่โกรธเคือง

“จะทำลายตัว?” หลัวเฟิงยิ้ม

สัตว์เทพที่เหมือนกับกิ้งก่าขนาดใหญ่ 1 เขาได้ลงมาจากด้านบน

อมตะเผ่าคิวซิ ถูกจับโดยกรงเล็บซ้ายและขวา ร่างของอมตะถูกฉีกออกเหมือนกับเต้าหู้

แต่ทุกครั้งที่ร่างกายโดนทำลายก็กลับคืนสภาพเดิม และในทุกครั้งที่

ฟื้นฟูร่างกายทำให้เสียพลังงานอมตะจำนวนมาก ด้วยการมีร่าง

อมตะ ทำให้ทุกครั้งที่ร่างกายถูกฉีกขาดทำให้เสียพลังงานอมตะจำนวนมาก

การโจมตีเกิดขึ้นต่อเนื่องจนทำให้หลบหนีไม่ได้

อมตะส่งเสียงร้องและวิ่งเข้าหาเพื่อทำลายตัวเองหวังที่จะลากหลัวเฟิงไปด้วย แต่ก็ถูกฉีกออกโดยสัตว์เทพอีกครั้ง

อมตะต้องการเข้าไปทำลายตัวเอง แต่ไม่สามารถทำได้ ทำได้เพียงแค่เจ็บปวดและเกลียดชัง

อมตะถูกตอนจนมุม แม้อาวุธจิตวิญญาณระยะไกลก็ล้มเหลวในการ

โจมตี การจะทำลายตัวเองก็ล้มเหลวในระยะทาง การถูกฉีกร่างกายทำให้เขาเริ่มใกล้บ้าคลั่ง

“ฉีกข้าอีกแล้ว ข้าจะฉีกแกด้วย”

อมตะที่ถูกฉีกร่างกาย เริ่มทำลายตัวเอง

การระเบิดส่งผลให้พื้นที่โดยรอบนับหมื่นกิโลเมตรได้รับผลกระทบ

การระเบิดจากอมตะระดับนายพลชั้นยอดเท่ากับพันเท่าของการโจมตีปกติ

ด้วยการโจมตีครั้งสุดท้ายของอมตะ ทำให้ภาพสัตว์เทพของหลัวเฟิงถูกทำลายลงในทันที จำนวนมากของโลหะหลุดลอยออกไปทั่วทิศทาง และกลับมารวมตัวกันเป็นโล่สัตว์เทพที่หลัวเฟิง

“การฆ่าอมตะระดับนายพลชั้นยอดเป็นสิ่งที่ลำบากจริงๆ” หลัวเฟิงส่ายหัว

ซูฟาง และโบยี ได้บินเข้ามา

“ยินดีด้วยหยาง ฮ่า ฮ่า” ซูฟาง ยิ้ม

“การฆ่าอมตะระดับนายพลชั้นยอดเพียงลำพังเป็นสิ่งที่ไม่ง่ายที่จะทำ

เราทั้งคู่ยังต้องใช้จุดแข็งของเราร่วมกันในการลงมือ”

“คุณต้องรวมจุดแข็ง?”

ซูฟาง พยักหน้า

“การต่อสู้ตัวต่อตัวโดยมีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกัน มันเป็นเรื่องที่ยากในการฆ่าอมตะระดับนายพลชั้นยอด ถึงแม้จะเป็นอมตะระดับนายพลทั่วไปก็ยังเป็นปัญหา”

“การที่เขารู้สึกไม่สามารถหลบหนีจะทำให้เขาเลือกที่จะทำลายตัวเอง

เมื่อเข้ามาใกล้เวลาที่ทำการต่อสู้แบบ 1 ต่อ 1”

“โดยปกติแล้วจะต้องทำงานร่วมกัน ใช้ประโยชน์จากการเคลื่อนไหว

ร่วมกันในการทำลายร่างกาย และใช้พลังงานอมตะยึดชิ้นส่วนที่กระจายเพื่อที่จะไม่ให้มันกลับไปรวมตัวกันได้เร็ว”

“ด้วยชิ้นส่วนพวกนี้เต็มไปด้วยพลังงานอมตะ จึงต้องใช้กำลังเต็มที่ในการควบคุมและทำลายในแต่ละชิ้น จึงต้องแบ่งการทำงานเป็นสองส่วน โดยให้คนหนึ่งทำการทำลายชิ้นส่วน ส่วนอีกคนทำให้ชิ้นส่วนอ่อนแอลง ทำให้ศัตรูสูญเสียพลังงานอมตะ และตกอยู่ในสถานการณ์ที่จะทำให้ไม่สามารถจะทำลายตัวเองได้อีกด้วย เมื่อพลังงานอมตะถูกใช้จนหมดเขาก็จะตาย”

“แต่ถ้าเป็นคนเดียว การแยกชิ้นส่วนและจัดการชิ้นส่วน มันเป็นสิ่งที่

ยาก ยกเว้นต้องแข็งแกร่งกว่ามาก”

“ยกเว้นการโจมตีระยะไกลของคุณหยาง มันจึงไม่จำเป็นต้องกลัวการทำลายตัวเอง” ซูฟาง ยิ้ม

หลัวเฟิงพยักหน้า

ด้วยความช่วยเหลือในการฆ่าอมตะก่อนหน้านี้ ทำให้มันง่ายที่จะฆ่า

อมตะเหล่านั้น

“ซูฟาง โบยี ผมคิดว่า…น่าจะได้เวลาที่ผมต้องไปแล้ว” หลัวเฟิงกล่าว

“ไป?” สองอมตะตกใจ

“จำเป็นต้องตอนนี้?” ทั้งสองอยากให้หลัวเฟิงอยู่กับทีมเขา แต่พวกเขาก็รู้ว่าโอกาสที่จะอยู่นานนั้นต่ำมาก

“ฮ่า ฮ่า คุณสองคนเป็นเพื่อนกลุ่มแรกของผมในทวีปหยานจิ แน่นอนว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง” หลัวเฟิงยิ้ม

“ผมมีแผนการของผมอยู่…”

“เราทุกคนมีเป้าหมายของตัวเองอยู่ หยาง มีชีวิตอยู่จนออกไปจากนี้”

โบยี กล่าว

“มีชีวิตอยู่จนถึงเวลาออกไป” ซูฟาง กล่าว

“เช่นกัน” หลัวเฟิงยิ้ม

หลังจากนั้นหลัวเฟิงก็กลายเป็นเส้นแสงหายไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว