บทที่ 780 ท่านคือท่านเทพศักดิ์สิทธิ์

ตี้ฝูอีตะลึงงัน เงยหน้ามองนาง หัวเราะอยู่พักหนึ่ง “ซีจิ่ว นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมีสติปัญญาเช่นนี้ เช่นนั้นข้าขอถามเจ้า สมมุติว่าวันหนึ่งเจ้าได้นั่งในตำแหน่งนี้ของข้า หากว่าญาติของเจ้า สหายของเจ้า แม้กระทั่งสัตว์เลี้ยงวิญญาณของเจ้า กระทำเรื่องที่สวรรค์พิโรธ ปวงชนเดือดดาล เจ้าจะทำอย่างไร?”

กู้ซีจิ่วนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง

พิฆาตญาติมิตรเพื่อผดุงคุณธรรมเป็นถ้อยคำที่ดี แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถกระทำข้อนี้ได้จริงๆ?

ตี้ฝูอีมองดูนาง และไม่ได้เร่งนาง

กู้ซีจิ่วจำลองสถานการณ์อยู่ในสมองตนครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยว่า “ข้าอาจจะไม่ยุติธรรมเช่นเปาบุ้นจิ้น แต่ข้าจะพยายามควบคุมกวดขันคนสนิทของข้า ไม่ให้พวกเขาทำผิดมหันต์”

“หากว่าควบคุมไม่อยู่เล่า? เจ้าก็รู้ว่าอำนาจเป็นสิ่งที่สามรถแผ่ขยายไปอย่างไร้ขอบเขต มักจะมีบางคนที่อดทนต่อสิ่งล่อใจไม่ไหวจนกระทำเรื่องที่ผิดพลาดไป หากเป็นคนธรรมดาทำผิดพลาดก็แล้วไปเถิด แต่หากว่าเจ้าเป็นผู้ที่สวรรค์บงการควบคุม ถ้าเจ้าลำเอียงมากเกินไป ก็มีความเป็นไปได้ที่จะก่อให้สวรรค์ลงทัณฑ์ ทำให้โลกนี้ล่มสลายโดยสิ้นเชิง…หากว่าถึงยามนั้น เจ้าจะช่วยคนในครอบครัวของเจ้าแล้วพังพินาศไปพร้อมกับโลกใบนี้ หรือว่าจะพิฆาตญาติผดุงคุณธรรมให้โลกนี้ดำเนินต่อไปตามปกติเล่า?”

กู้ซีจิ่วเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้ามองเขา “ตำแหน่งของท่าน…สูงส่งถึงขั้นนี้เชียวหรือ? สิ่งที่ท่านพูดมาเหล่านี้ เป็นเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในตำแหน่งของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ ท่านคือท่านเทพศักดิ์สิทธิ์หรือไง?”

ตี้ฝูอีนึกไม่ถึงว่านางจะคิดไปถึงขั้นนี้ได้ ชะงักไปแวบหนึ่ง ส่ายหน้าพลางตอบ “ข้าไม่ใช่เขา…”

จากนั้นก็ยิ้มแวบหนึ่ง “ภาระหน้าที่ของเขามากมายเกินไป หนักเกินไป เหนื่อยเกินไป…”

เขาถอนหายใจเบาๆ “เทพ ถูกลิขิตให้โดดเดี่ยว เขาไม่อาจใส่ใจสิ่งใดหรือคนใดจนเกินไปได้ เนื่องจากสิ่งเหล่านั้นจะกลายเป็นจุดอ่อนของเขา…กลายเป็นเครื่องมือนำมาต่อกรกับเขาหรือเอาชนะเขา…บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของเขาที่มาพร้อมกับโลกใบนี้ จุดที่สูงที่สุดก็โดดเดี่ยวที่สุดเช่น กัน…”

เงาร่างท่านเทพศักดิ์สิทธิ์แวบเข้ามาในสมองกู้ซีจิ่ว คนผู้นี้ต้องคอยพิทักษ์ปกป้องปวงประชาใต้หล้า หากเขาเอนเอียงแม้นเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ สวรรค์ลงทัณฑ์ ทำให้โลกใบนี้ก็จะตกสู่หายนะ เขาจึงไม่เหมาะจะมีคนที่ใกล้ชิดหรือห่วงหาจนเกินไปจริงๆ…

หากว่าเธอต้องอยู่ในตำแหน่งนั้นของเขา…

กู้ซีจิ่วใคร่ครวญอยู่พักใหญ่

เอ๊ แล้วเธอจะไปแย่งตำแหน่งนั้นมาทำไมกันล่ะ?

อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่เทพด้วย!

แถมตำแหน่งเทพก็ไม่เหมือนตำแหน่งจักรพรรดินะ อยากจะแย่งก็แย่งได้เลยเสียที่ไหน?

กู้ซีจิ่วพบว่าตนถูกตี้ฝูอีชักจูงความคิดเสียแล้ว อดไม่ไดที่จะถลึงตามองเขาแวบหนึ่ง กลับพบว่าเขากำลังย่างปลาอยู่…

“นี่ ไหนท่านบอกว่าไม่มีปลาแล้วไง?” กู้ซีจิ่วมองข้องใส่ปลาของเขา ในนั้นยังมีปลาดีดดิ้นอยู่ด้านในอีกหลายตัว

“ที่ข้าบอกคือไม่มีปลาให้พวกมันกินอีกแล้ว” ตี้ฝูอีตอบอย่างไม่อินังขังขอบ แถมเขายังโมโหเล็กน้อยด้วย “เจ้าหอยสมควรตายตัวนั้น ปลาที่ข้าย่างให้ มันยังกล้ารังเกียจอีก!”

กู้ซีจิ่วมองเขา จู่ๆ ก็รู้สึกขบขันอยู่บ้าง จู่ๆ เธอก็พบว่าพอสลัดคราบท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายออกไปแล้ว ความจริงแล้วบางครั้งเขากโกรธเหมือนเด็กๆ อยู่บ้าง

คนผู้นี้คงจะเคยชินกับการสูงส่งอยู่เหนือปวงชน ไม่ได้พบความพ่ายแพ้เช่นนี้สักเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงเย่อหยิ่งเป็นที่สุด

“อ่อ ใช่แล้ว ตี้ฝูอี สรุปแล้วพวกเราจะสลับร่างคืนได้เมื่อไหร่?” กู้ซีจิ่วลากหัวข้อนี้กลับมาอีกครั้ง

ตี้ฝูอีเลิกคิ้วมองเธอ “ไม่สนใจตำแหน่งนี้ของข้าจริงหรือ?”

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าตนสนทนากับเขา ก็เหมือนบัณฑิตพบหน้าทหาร ถึงมีเหตุผลก็กล่าวได้ไม่กระจ่าง ดังนั้นเธอจึงตอบเขาอย่างตรงไปตรงมานัก “ไม่สนใจ! ให้เปล่าข้าก็ไม่เอา!”

ตี้ฝูอีถอนหายใจเบาๆ “นี่เกรงว่าจะมิได้ขึ้นอยู่กับเจ้า…”