บทที่ 1225 เจ้า…เจ้ามิอาจฆ่าข้าได้
หลานจิ้งอี๋ส่งเสียงฮึ่ม “หากไม่เห็นแก่หน้าพี่เขย ข้าอยากจะถลกหนังนางออกมาให้ได้! ดูท่าทางมุทะลุของนาง ช่างขัดตาข้าเหลือเกิน!”
กู้ซีจิ่วยิ้มอย่างสบายใจพลางเด็ดดอกหรงฮวาสีแดงมาเป่าเบาๆ “ขัดตาแต่เจ้าก็ต้องทนดูต่อไป จะทำเยี่ยงไรได้?”
หลานจิ้งอี๋นิ่งอึ้ง ความโกรธของนางเริ่มจะปะทุ “เจ้ายังคิดว่าเจ้าเหมือนพี่สาวข้าจริงหรอกรื? ข้าจะบอกเจ้าให้ รูปร่างหน้าตาอย่างเจ้าเทียบไม่ได้แม้ปลายก้อยของพี่สาวข้า!”
กู้ซีจิ่วทอดถอนใจ หันกายเดินจากไป “ช่างเถิด เดินเล่นอีกสักรอบก็อาจจะเจอคนที่เทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บก็เป็นได้ ไม่น่าสนใจแล้ว กลับดีกว่า”
หลานจิ้งอี๋เดือดดาล “บังอาจ!”
ชายเสื้อเพียงสะบัด ระลอกคลื่นยักษ์รวมตัวกับมีดวารีนับไม่ถ้วน บินเกลียวไปทางกู้ซีจิ่ว!
สนมนางนั้นตกใจจนใบหน้างดงามถอดสี ร้องเรียกเสียงหลง “อย่า!”
คนอื่นไม่รู้ความสามารถขององค์หญิงท่านนี้ แต่สนมนางนี้รู้ มีดวารีภายในคลื่นระลอกนี้สามารถตัดผู้มีพลังวิญญาณขั้นแปดแหลกเป็นเสี่ยง!
เมื่อเห็นคลื่นยักษ์นั้นกำลังจะจู่โจมไปทางกู้ซีจิ่วโดยที่นางไม่รู้ตัว สนมนางนั้นไม่ทันได้หยุดยั้ง และไม่กล้าจะหยุดยั้งด้วย จึงหลับตาด้วยความหวาดกลัว!
หลังจากเสียงดัง “โครม! ตูม!” อย่างยิ่งใหญ่ผ่านไป ปะการังน้อยใหญ่ดั่งเนินเขาเล็กๆ กองหนึ่งพลันกลายเป็นผุยผงหายวับไป
เมื่อสนมนางนั้นสงบจิตใจลงได้ มือและเท้าสั่นเทา รู้สึกว่ากู้ซีจิ่วคงแหลกเป็นเสี่ยงไปแล้ว
แม่นางกู้ท่านนี้เป็นมนุษย์ที่คุณชายหวงพามาครั้งแรก ซํ้ายังเป็นว่าที่ภรรยา เห็นได้ชัดถึงระดับความจริงจังของเขา ยามนี้ตนพานางมาเดินชมสวน ก็ทำให้ชีวิตนางเดินหายไปแล้ว กลัวว่าประมุขเงือกจะถูกกล่าวโทษ คุณชายหวงจะโกรธเอา โอ้ สวรรค์!
เดิมทีนางก็เกือบจะไม่ถูกรักใคร่ใดแล้ว ซํ้ายังมาเกิดเรื่องเช่นนี้…
นางยืนทื่อดังหมุดไม้อยู่ตรงนั้น ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาดู เกรงว่าหากลืมตาขึ้นมาดูจะเห็นเป็นฉากนองเลือดที่เต็มไปด้วยเนื้อหนัง จนกระทั่งนางได้ยินเสียงร้องประหลาดใจของหลานจิ้งอี๋
“เจ้า…”
ตามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันของกู้ซีจิ่ว “ช่างเป็นองค์หญิงที่ร้ายกาจ เผ่าเงือกต้อนรับแขกกันเยี่ยงนี้หรอกรึ?”
สนมนางนั้นรีบลืมตาขึ้นมอง พบว่ากู้ซีจิ่วไม่เพียงขนไม่ร่วงสักเส้น ในมือยังมีกระบี่ดำทมิฬจี้ไปที่คอขาวผ่องอันเรียวเล็กของหลานจิ้งอี๋อีก มีเลือดซึมออกมาตามคมกระบี่ สีหน้าหลานจิ้งอี๋ซีดเผือด เห็นได้ชัดว่านางคาดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะพลิกผลันเยี่ยงนี้
เมื่อสักครู่นางเดือดดาลใช้กระบวนท่านั้นออกไป แต่กลับรู้สึกเสียใจ อย่างไรเสียพวกสาวใช้บอกนางแล้วว่าแม่นางกู้ท่านนี้เป็นว่าที่ภรรยาที่คุณชายหวงพามา ดูหวงแหนยิ่งนัก หากถูกนางลงมือสังหารเยี่ยงนี้ เกรงว่าคุณชายหวงจะกล่าวโทษนาง ไม่แน่อาจให้บทเรียนกับนางอีกด้วย…
หากแต่กระบวนท่าพิฆาตนี้ได้ถูกปล่อยออกไปแล้ว จะเรียกคืนกลับมาเห็นจะยาก ดูเหมือนต้องปล่อยให้เหตุการณ์เลวร้ายนี้เกิดขึ้นเยี่ยงนี้แล้ว
คาดไม่ถึงว่ากู้ซีจิ่วได้หายตัวไปขณะที่กำลังจะถูกกระบวนท่านั้นเล่นงานจากด้านหลังจากนั้น ยังไม่ทันรอให้นางเรียกสติกลับคืนมาทั้งหมด กระบี่อันเย็นวาบเล่มหนึ่งก็จี้เข้ามาที่คอนางแล้ว ปลายแหลมคมของกระบี่ตีดผ่านผิวหนังบริเวณลำคอของนาง เจ็บปวดจนทนไม่ได้ แน่นอนว่านางหวาดกลัวเป็นที่สุด เด็กคนนี้ทั้งที่ความสามารถพลังวิญญาณขั้นหกครึ่งเท่านั้น เหตุใดการเคลื่อนไหวรวดเร็วปานนั้น!
ด้วยสัญชาตญาณ นางคิดจะดิ้นรน แต่กระบี่ในมือของกู้ซีจิ่วขยับอีกครั้ง คมกระบี่ตัดเข้าผิวหนังนางลึกเข้าไปอีก
“หากเจ้าดิ้นอีก หัวของเจ้านี้คงได้ร่วงหลุดลงมาจากคอเจ้าแล้ว!”
หลานจิ้งอี๋ใบหน้าซีดเผือด ไม่กล้าขยับเขยื้อนอันใดแล้ว พูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เจ้า…เจ้ามิอาจฆ่าข้าได้!”
สนมนางนั้นได้สติกลับคืนมา ทว่าคราวนี้ใบหน้างดงามถอดสีหนักกว่าเดิม “โอ้ สวรรค์ แม่นางกู้ เจ้าทำร้ายนางแล้ว! รีบวางกระบี่ลง! ใครก็ได้เรียกหมอ! เรียกหมอมาที!”