ตอนที่ 949 : ดินแดนสมบัติ

หลัวเฟิง มองไปยังอีกฝ่ายที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าเผ่าพันธุ์อื่นๆ จะแม่นยำได้ถึงขนาดนี้แต่เมื่อคิดดูอีกทีเขาก็ไม่ได้แปลกใจ เผ่าแมลง เผ่าปีศาจและเผ่าหุ่นยนต์นั้นมักจะติดต่อกับมนุษย์และพวกนั้นก็มีข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ นอกจากนี้แค่ผู้มีพรสวรรค์ที่สุดที่จะได้เหรียญไปและมายังดินแดนแห่งการสืบทอดได้

“ข้ารู้ว่าเจ้าคือ ดาบสายน้ำ แม้ว่าเจ้าจะไม่พูดก็ตาม” อีกฝ่ายพูดขึ้นพร้อมกับมองมาที่ หลัวเฟิง เขาต้องการจะฆ่ามนุษย์ตรงหน้าเพื่อให้ได้รับรางวัลที่ยั่วยวน

“ที่เจ้าทำได้ก็แค่คาดเดาตัวตนของข้า” หลัวเฟิง ยิ้ม “ข้าน่ะรู้แล้วว่าเจ้าคือ จูจิล สำหรับตัวตนของข้า เจ้าเดาต่อไปก็ได้”

หลัวเฟิง เดินเข้าไปในน้ำพุก่อนจะหายไป

จูจิล สับสนเล็กน้อย เขามองไปยังลานที่ว่างเปล่าแล้วกระซิบออกมา “น่าสนใจที่เขาไม่ยอมรับ ดูเหมือนว่า ดาบสายน้ำ ผู้มีพรสวรรค์คนนี้จะไม่ได้อารมณณ์ร้อน ยังไงซะเขาก็ถือว่ามีพรสวรรค์”

ทุกคนที่มีสิทธิ์เข้ามาที่แห่งนี้ล้วนแต่มีพรสวรรค์

ชื่อเสียงคือสิ่งที่ทำให้ ดาบสายน้ำ นั้นพิเศษ ทุกคนในจักรวาลรู้ว่ามี ดาบสายน้ำ ในเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่ซึ่งสามารถเอาชนะจักรพรรดิระดับขีดจำกัดได้เพียงแค่เป็นระดับห้วงมิติ นี่มันบดบังผู้มีพรสวรรค์คนอื่นๆ จำนวนมากในจักรวาล หรือแม้แต่จักรพรรดิระดับขีดจำกัด มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจที่พวกนั้นจะอิจฉา

“ดินแดนแห่งสมบัติ?” จูจิล พูดขึ้น “ที่นั่นเต็มไปด้วยศิษย์และพวกเขาก็อยู่ไม่นาน มันต้องมีคนที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา” จูจิล ยิ้มและก้าวเข้าไปในม่านน้ำ

แม้ว่า หลัวเฟิง จะไม่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงนั้นแต่ จูจิล ก็ได้พัฒนาจากสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดซึ่งทำให้เขามีความสามารถในการคาดการณ์ที่สูงซึ่งถือว่าเป็นความภูมิใจของเขา

******

การวาร์ปเสร็จสิ้น หลัวเฟิง ได้ปรากฏตัวที่ยอดภูเขาและเขาเห็นเนินเขานับหมื่นทุกรูปแบบ เขาไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมัน มีทะเลสาบขนาดต่างๆ ตามภูเขา ทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดนั้นมีขนาดล้านตารางกิโลเมตร

ทะเลสาบเหมือนกับหยกมรกต บางที่มีแสง ส่วนบางที่นั้นมืดมิด

หลัวเฟิง เงยหน้าขึ้นมอง มีแสงที่เคลื่อนไวไปมาบนท้องฟ้า ปรากฏว่าดินแดนแห่งสมบัตินี้อยู่ภายในทะเลสาบห้าสี

ถูกต้อง หลัวเฟิง คิด ดินแดนแห่งสมบัติคือแหล่งน้ำที่มีค่า โรงเรียนเทพอสูรบรรพกาลต้องการที่แบบนี้ในตัวไม่งั้นแล้วมันจะถูกสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่จากภายนอกปล้น

ซู่!

หลัวเฟิง บินขึ้นไปและบินผ่านภูเขาไปในอากาศ เขาเห็นสิ่งมีชีวิตทุกเผ่าพันธุ์รวมถึงสิ่งมีชีวิตพิเศษ สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ของเผ่าปีศาจและเผ่าพืชต่างก็หดขนาดตัวของพวกมัน

น่าสนใจ หลัวเฟิง คิด มันเหมือนกับงานรวมสิ่งมีชีวิตทุกชนิด แม้ว่าข้าจะเห็นเผ่าพันธุ์มากมายในสนามรบเขตนอกแต่มันเทียบกับตอนนี้ไม่ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่ หลัวเฟิง ได้เห็นสิ่งมีชีวิตและตระกูลมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนซึ่งทำให้เขาตื่นเต้น หลังจากนั้นสักพักเขาก็เริมชินกับมัน

หลัวเฟิง บินไปยืนที่ยอดเขาลูกหนึ่ง เขาพบหินและนั่งลงไปก่อนจะคิด “สมบัติอยู่ไหนกัน?”

“สหายมนุษย์!”

เขาได้ยินเสียงร้องดังขึ้นมา หลัวเฟิง หันกลับไปและพบบางคนบินมาหาเขา เขาโปร่งใสมีใบหน้าที่หล่อเหลาและใส่ชุดเกราะสีเขียว

หลัวเฟิง ยิ้มและพูดขึ้น “พี่น้องตระกูลหมอกทมิฬ”

หมอกทมิฬนี้เป็นของพันธมิตรหง

“ข้าคือ คาซานริน” ผู้มาใหม่พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“ข้า ฮาน” หลัวเฟิง พูดขึ้น

“ข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน เจ้าเพิ่งมาถึงรึ?” คาซานริน ถาม

“อันที่จริงนี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามายังดินแดนแห่งสมบัติ” หลัวเฟิง มองไปรอบๆ และถอนหายใจ “ข้าได้ยินมาว่ามีสมบัติที่เหล่าผู้คนของโรงเรียนได้ทิ้งเอาไว้แต่ข้าเห็นแค่วิวที่สวยงามแทนที่จะเป็นสมบัติ”

“เจ้ายังหาสมบัติไม่เจอเลยรึ?” คาซานริน หัวเราะออกมา

“มีอะไรกัน?” หลัวเฟิง มองไปที่อีกฝ่าย “ทำไมมันถึงตลก?”

“มีสมบัติอยู่ทั่วทุกที่” คาซานริน ชี้ไปรอบๆ “สมบัติซ่อนอยู่ในทุกภูเขาและทุกทะเลสาบ”

“ทุกที่?” หลัวเฟิง สับสน

มีภูเขาและทะเลสาบนับหมื่น มีสมบัติที่นี่กี่ชิ้นกัน?

“มีสมบัติมากมาย เห็นนั่นหรือไม่? พวกนั้นคือภูเขา 108 ลูกที่สูงที่สุด” คาซานริน ชี้ไปยังภูเขาที่อยู่ไกลๆ ซึ่งสูงกว่าลูกอื่นๆ “ศิษย์ทุกคนต่างก็รู้ว่าของล้ำค่าที่สุด 108 ชิ้นของโรงเรียนซ่อนอยู่ที่นั่นและมี 42 อัน ที่มีคนโชคดีได้มันไป คนสุดท้ายนั้นก็เมื่อ 1.2 ล้านปี ก่อน อัศวินอวกาศของเผ่าปีศาจคือผู้ที่โชคดีได้สมบัติล้ำค่าไป”

“สมบัติล้ำค่า?” หลัวเฟิง ตื่นเต้นขึ้นมา

“แน่นอน” คาซานริน พูดต่อ “ที่นี่คือดินแดนแห่งสมบัติของโรงเรียนเทพอสูรบรรพกาล ของมีค่า 108 ชิ้นน่ะอย่างน้อยก็ต้องเป็น

สมบัติล้ำค่า มีสมบัติหายากมากมายด้วย บางอันนั้นช่วยในเส้นทางของสัตว์เทพอสูร พวกมันแค่เกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะได้มันมา”

หลัวเฟิง มองไปยังภูเขาเหล่านั้น

“ไม่มีใครพยายามเข้าไปในภูเขาพวกนั้นมาก่อนเลยรึ?” หลัวเฟิง พูดติดตลก

“ใครกันที่กล้าทำแบบนั้น?” คาซานริน พูดขึ้น “สำหรับสมบัติ ภูเขาทุกลูกน่ะได้รับการปกป้องจากพลังของทะเลสาบห้าสีและ

จักรพรรดิอย่างเรานั้นไม่อาจทำความเสียหายมันได้เลย อีกอย่างแล้วสำหรับอัศวินอวกาศที่สามาถทำแบบนั้น แต่พวกเขาก็ไม่กล้า การทำลายสิ่งของในดินแดนแห่งสมบัติถือว่าเป็นการดูหมิ่นศิษย์พี่ของโรงเรียน ใครก็ตามจะถูกฆ่าทันทีโดยทะเลสาบห้าสี”

หลัวเฟิง พยักหน้า

“อย่าคิดถึงสมบัติที่นั่น” คาซานริน ยิ้มและพูดขึ้น “ยิ่งล้ำค่ามากเท่าไหร่ก็ยิ่งยากที่จะได้เท่านั้น ถ้าเรารู้ข้อกำหนด เราอาจจะอยากได้มันแต่เราไม่รู้เงื่อนไขสำหรับการจะเปิดสมบัติเหล่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่มีแต่โชคที่ช่วยได้ ถ้าเจ้าหาอันที่เหมาะกับเจ้าได้ อันที่อ่อนแอที่สุดที่นี่ก็ล้ำค่ามากว่าสมบัติทั่วไปแล้ว”

หลัวเฟิง พยักหน้า เขาคิดถึงเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่เอาสมบัติเหล่านี้มาไว้

******

มีจักรพรรดิมากมายในดินแดนแห่งสมบัติแต่ก็มีอัศวินอวกาศมากเช่นกัน ยังไงซะศิษย์หลายคนก็เป็นอัศวินอวกาศและมีหลายคนที่เป็นสมาชิกย่อยของโรงเรียนนั้นก็เป็นอัศวินอวกาศ อัตราระหว่างจักรพรรดิและอัศวินอวกาศนั้นอยู่ที่ 1000 : 1 และจักรพรรดิไม่อาจหลีกเลี่ยงอัศวินได้

ปึง!

ร่างหนึ่งได้พุ่งลงมาที่ภูเขา

“มนุษย์?” สิ่งมีชีวิตนั้นพูดขึ้นและมองไปที่ หลัวเฟิง และ คาซานริน “มนุษย์นั้นน่ารำคาญที่สุด”

ร่างนั้นไม่พอใจพวกเขา เขาพุ่งเข้าใส่ คาซานริน และ หลัวเฟิง ที่ซึ่งพยายามจะหลบเขาแต่ร่างนั้นเร่งความเร็วขึ้นและชนเข้ากับ หลัวเฟิง

ปัง!

พลังเทพได้โจมตีเข้าใส่ หลัวเฟิง และ คาซานริน จนทำให้พวกเขากระเด็นออกมา

ปึก!

เลือดได้ไหลออกมาจากปากทั้งคู่

“บัดซบ!” คาซานริน กัดฟันแน่นด้วยความโกรธ

หน้าของ หลัวเฟิง หม่นลง คาซานริน จับเขาไว้และพูดกับเขาทางจิตโดยบอกว่า ‘อย่าไป เขาเป็นอัศวินอวกาศ’

หลัวเฟิง หงุดหงิด เขาไม่เคยเจอใครที่ทำตัวก้าวร้าวเช่นนี้มาก่อน ‘เราอยู่ด้านในทะเลสาบห้าสี เขาจะทำไรได้? ฆ่าเรา?’

‘เขาไม่ฆ่าเรา’ คาซานริน ตอบกลับ ‘อัศวินอวกาศอยู่ที่นี่มานานและพวกเขารู้กฎดี เห็นนั่นหรือไม่? ภูเขายังคงเงียบสงบและร่างกายของเราก็ไม่ได้พังไป เขาแค่พยายามดูหมิ่นเจ้า เจ้าจะทำอะไรกับเรื่องนี้ได้?’

แต่ หลัวเฟิง พุ่งเข้าใส่อัศวินก่อนที่ คาซานริน จะได้พูดจบ

ด้านบนภูเขาร่างนั้นได้มองไปที่ทั้งสองพร้อมฮึดฮัดแต่เขาก็แปลกใจที่เห็นมนุษย์พุ่งเข้าหาเขา

“เขาทำอะไร? เขาเป็นเพียงจักรพรรดิ” เขาหงุดหงิดและวางแผนที่จะตบ หลัวเฟิง ให้กระเด็น

ทันใดนั้นเขาก็เห็นบางอย่างที่ทำให้เขาสับสน หลัวเฟิง ถือคริสตัลไฟ พระเจ้า คริสตัลนั้นไม่ได้เป็นภัยกับเขาแต่ระเบิดจากมันสามารถที่จะฆ่ามนุษย์ได้ ถ้ามนุษย์ตาย เขาเองก็ต้องตายตามไปด้วย

“อัศวิน” หลัวเฟิง ยืนบนภูเขาพร้อมถือคริสตัลไว้ในมือจ้องไปยังอัศวินอวกาศของเผ่าพันธุ์อื่น “เจ้ารังแกจักรพรรดิเพื่อให้เจ้ารู้สึกพอใจเช่นนั้นรึ?”