ตอนที่ 497
อาวุธอสูร
หอกที่แทงเข้าไปในแท่นบูชา มีความยาวประมาณสามจ้าง!
นามของมันก็คือ ฮวงจ่ง! (หลุมฝังศพโดดเดี่ยว)
อาวุธอสูรฮวงจ่ง!
กลั่นสกัดจากโลหิตโดยผู้ผนึกอสูรรุ่นสาม ยากที่จะกล่าวได้ว่ามีผู้ฝึกตนมากมายเท่าใด และสัตว์อสูรมากมายปานไหนได้กลายเป็นทะเลแห่งโลหิตจากคมหอกเล่มนี้!
ความยาวของหอกธรรมดา ไม่อาจจะเปรียบเทียบได้กับความยาวของหอกเล่มนี้ มันมีสีซีดขาวโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าถูกสร้างขึ้นมาจากกระดูก ไม่มีลวดลายตกแต่งอยู่บนพื้นผิวของมัน ไม่มีสัญลักษณ์เวท มีเพียงสิ่งเดียวที่มองเห็นได้ก็คือ เครื่องหมายจางๆ ที่ดูคล้ายกับเป็นเส้นโลหิต ทำให้ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก
กลิ่นอายที่กระจายออกมาจากหอกยาวเล่มนี้ยากที่จะอธิบายออกมาได้ ทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน ทำให้กลุ่มหมอกที่อยู่ในโลกของกระแสน้ำวนสั่นระรัว กลิ่นอายที่กระจายออกมาจากกระแสน้ำวนนั้น กระจายออกมาถึงโลกภายนอกในทะเลทรายตะวันตก
ท่ามกลางเสียงกระหึ่ม หอกยาวไม่ได้ขยับเคลื่อนไหว ดูเหมือนมันไม่อาจจะออกมาจากโลกของกระแสน้ำวนนั้นได้ แต่ลำแสงสีซีดขาวที่พุ่งออกมาจากหอกเล่มนั้น รวดเร็วราวกับสายฟ้า เพียงชั่วพริบตา มันก็พุ่งออกมาจากภายในของโลกแห่งกระแสน้ำวน
ในตอนนี้เองที่สีหน้าของบุรุษชุดดำสลดลง ร่างมันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ขณะที่ใบหน้ามากมายนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากภายในร่างมัน ใบหน้าเหล่านี้ทั้งหมดมีสีหน้าตกใจและหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เสียงกรีดร้องแหลมเล็กมากมายนับไม่ถ้วนได้ยินมา พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า
แสงซีดขาวใกล้เข้ามาด้วยความรวดเร็วอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้ แทงทะลุผ่านหัตถ์ยักษ์สีดำซึ่งพุ่งตรงเข้ามายังเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น หัตถ์ยักษ์สีดำอันทรงพลังอย่างน่าตกใจ ก็มีปฏิกิริยาราวกับว่ามันเพิ่งจะถูกเปลวไฟเผาไหม้ ละลายหายไปในทันที ทำให้ใบหน้าสีดำมากมายนับไม่ถ้วนภายในร่างบุรุษชุดดำส่งเสียงกรีดร้องออกมา สีหน้าพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหมดหวังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกมันถูกสังหารโดยหอกยาวเล่มนี้ หลังจากที่ตายไปแล้ว พวกมันก็รวมตัวกันเป็นร่างปีศาจ แต่ยังคงมีความหวาดกลัวต่อหอกนี้อย่างถึงที่สุด
เมื่อถูกสังหารไปด้วยหอก พวกมันไม่เคยได้ไปเกิดใหม่ ทั้งหมดต่างก็ถูกกักขังอยู่ภายในหอกเล่มนั้น ไม่มีการลงโทษใดจะน่ากลัวมากไปกว่านี้อีกแล้ว ทำให้เกิดเป็นบาดแผลลึกอยู่ภายในจิตใจพวกมันอย่างที่ไม่อาจจะลบล้างออกไปได้!
เสียงระเบิดดังก้องออกไป ขณะที่หัตถ์กลุ่มหมอกยักษ์ถูกแทงทะลุและถูกทำลายไปโดยลำแสงสีซีดขาว จากนั้นลำแสงซีดขาวนั้นก็พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว
จิตใจเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยเสียงกระหึ่ม ก่อนหน้านี้ ร่างของเขาเกือบจะระเบิดพลังปราณสุราออกมา ปราณกระบี่เริงระบำครั้งสุดท้ายของเขา ต้องใช้เวลาในการบ่มเพาะ เป็นไพ่ไม้ตายที่ทรงพลังยิ่งกว่าพลังรักษาชีวิตของฉีหนาน!
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งใดๆ เมื่อลำแสงซีดขาวปรากฎขึ้น ซึ่งเป็นตัวแทนของอาวุธอสูรฮวงจ่ง สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือนด้วยเสียงกระหึ่มกึกก้อง!
เมิ่งฮ่าวมองไปยังลำแสงสีขาวที่อยู่ตรงหน้า และรู้สึกได้ถึงเสียงเรียกหาอันทรงพลัง เสียงเรียกนี้เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยขณะที่มันดังเต็มอยู่ในจิตใจ เขากำลังร้องเรียกหอกเล่มนี้ และหอกยาวนี้ก็กำลังร้องเรียกเขา!
ด้วยโชควาสนาที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้ในตอนนี้เมิ่งฮ่าวได้เข้าใจอย่างกระจ่างชัด เขายกมือขึ้น และคว้าจับไปที่ลำแสงซีดขาว ทันใดนั้น มันก็เปลี่ยนจากภาพลวงตากลายเป็นของจริง…หอกสีขาวซีด!
ขณะที่เขาจับฮวงจ่งสีขาวซีดไว้จนแน่น เสียงกระหึ่มทันใดนั้นก็ดังเต็มอยู่ในจิตใจ
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้ผนึกอสูรรุ่นไหน” เสียงเก่าแก่โบราณกล่าวขึ้น “ข้าคืออาวุธอสูรฮวงจ่ง ที่ถูกกลั่นสกัดขึ้นมาจากโลหิตโดยผู้ผนึกอสูรรุ่นสาม ถูกผนึกไว้ในอาณาจักรเซียนอสูรโบราณ เจตจำนงของข้าหลับไหลอยู่ ดังนั้นร่างปีศาจจึงได้ถือกำเนิดขึ้น…”
“ร่างปีศาจก็คือข้าเช่นเดียวกัน สำหรับชีวิตของข้าในตอนนี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ข้าถูกกำหนดให้ต้องมีเจ้านายทั้งหมดเก้าคน จากผู้ผนึกอสูรรุ่นแรกจนถึงรุ่นเก้า บุคคลเหล่านี้จะเป็นเจ้านายของข้า!”
“ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ในรุ่นไหน ให้มายังอาณาจักรเซียนอสูรโบราณ ข้ากำลังรอเจ้าอยู่ที่นี่…ผู้ผนึกอสูรรุ่นสามได้บรรลุเต๋าโบราณ และทะลวงผ่านจิ่วซานไห่ (เก้าขุนเขาทะเล) ออกไป แต่ในตอนนั้นเอง มันก็ถูกฝังอยู่ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยกลุ่มดาว สำหรับการตายของมัน…ได้ทิ้งเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับความลับอันน่าตกใจไว้เบื้องหลัง ทายาทของมันจงมาพบข้าที่นี่…ข้าไม่อาจจะรอคอยได้อีกนานนัก เจ้า…ต้องมาที่นี่!”
“ในตอนนี้ ข้าสามารถส่งเจตจำนงแห่งชีวิตออกไปได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้ข้าจะกลับไปเข้าฌาณต่อเพื่อรักษาเจตจำนงไว้ ข้าจะรอเจ้าหรือผู้ผนึกอสูรคนอื่นมา ผู้ผนึกอสูรอันยิ่งใหญ่ คว้าจับเจตจำนงแห่งชีวิตของข้าไว้ ท่องสวดคัมภีร์ผนึกอสูรโบราณออกมา และกำราบร่างปีศาจนี้”
“มันจะเป็น…วิธีการติดต่อกับข้าในอาณาจักรเซียนอสูรโบราณ! ถ้าเจ้าไม่อาจจะมายังอาณาจักรเซียนอสูรโบราณในชั่วชีวิตของเจ้า ก็ให้ส่งต่อหอกนี้ไปยังทายาทรุ่นหลัง จนกระทั่งถึงมือผู้ผนึกอสูรรุ่นเก้า!”
“ก่อนที่ผู้ผนึกอสูรรุ่นสามจะตายไป ได้กล่าวว่า…ถ้าผู้ผนึกอสูรรุ่นรุ่นเก้าไม่ถูกสังหารไปก่อน ก็จะอยู่ในจุดสูงสุด! เป็นผู้ที่มีโอกาสต่อต้านสวรรค์ และเปลี่ยนแปลงโชคชะตา เป็นความหวังสุดท้ายสำหรับจิ่วซานไห่อันยิ่งใหญ่!” เสียงนั้นเบาลงไป ขณะที่ดังก้องอยู่ในจิตใจ ภายในถุงสมบัติ แผ่นหยกผนึกอสูรเริ่มสั่นไหวไปมา ราวกับว่ามันรู้สึกได้ถึงความตายของผู้ผนึกอสูรรุ่นสาม ความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจทันใดนั้นก็แผ่กระจายออกมาจากแผ่นหยก
ขณะที่เสียงนั้นจางหายไปจากจิตใจเมิ่งฮ่าว เขาก็ค่อยๆ มองขึ้นไปอย่างช้าๆ
“ข้าคือ…รุ่นที่เก้า”
ขณะที่พูดออกมา ดวงตาก็สาดประกายด้วยแสงแปลกๆ เมื่อเขามองไปยังบุรุษชุดดำ ซึ่งกำลังล่าถอยออกไปด้วยความประหลาดใจ
“เต๋าโบราณ; ปรารถนาที่จะผนึกสวรรค์เป็นอย่างยิ่ง; สร้างคุณความดีเพื่อขุนเขาทั้งหมด; ทัณฑ์แห่งเต๋าที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของเก้าขุนเขาทะเล…” เขาพูดออกมาช้าๆ และขณะที่ทำเช่นนั้น ก็ยกหอกซีดขาวนั้นขึ้นมา แสงสีขาวกระจายออกมาจากหอกเล่มนั้น พุ่งแทงตรงไปยังบุรุษชุดดำ
เสียงของเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยพลังแปลกๆ ไม่มีใครสามารถสัมผัสหรือได้ยินมัน แต่สำหรับบุรุษชุดดำ หรือแม้แต่ปรมาจารย์เอกะเทวะ มันก็เหมือนกับเป็นเวทสาปแช่ง!
บุรุษชุดดำส่งเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจ ขณะที่ร่างของมันเริ่มแตกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กลุ่มหมอกสีดำกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง
มันเงยหน้าขึ้นไปในท้องห้า และส่งเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งออกมา
“หุบปาก! หุบปาก! หยุดท่องสวดได้แล้ว!!” มันร้องตะโกน ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำ ขณะที่พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความต้องการสังหาร แต่ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าวภายในหนึ่งร้อยจ้าง มันก็ส่งเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวออกมา และร่างของมันก็เริ่มแตกกระจายออกไปอย่างรวดเร็วมันตกอยู่ในความหวาดกลัวและประหลาดใจโดยสิ้นเชิง ทันใดนั้นก็หันหลังและกำลังจะหลบหนีจากไปไกล ไม่มีความคิดที่จะสังหารเมิ่งฮ่าวอีกต่อไป ในจิตใจของมันมีเพียงความคิดเดียวก็คือ เหมือนกับความคิดที่พุ่งขึ้นมาในจิตใจของปรมาจารย์เอกะเทวะในปีนั้น มันต้องหลบหนีไป และจะไม่มีทางมาพบกับเมิ่งฮ่าวอีกต่อไป
“…จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์!” เมิ่งฮ่าวท่องสวดคัมภีร์ผนึกอสูรโบราณจนจบ แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น บุรุษชุดดำที่เตรียมตัวจะหลบหนีไป เมื่อเขากล่าวคำพูดสุดท้ายออกมา บุรุษชุดดำก็ส่งเสียงแผดร้องอย่างน่าสังเวชออกมา เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจโดยสิ้นเชิง ร่างของมันแตกกระจายไปอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้มันอ่อนแอจนไม่อาจจะหลบหนีจากไปได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจและสิ้นหวัง ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้โดยสิ้นเชิง ราวกับว่ามีแรงดึงดูดอันยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจจะต่อต้านได้ กระจายออกมาจากสิ่งที่ก่อตัวเป็นหอกยาวซึ่งอยู่ในมือเมิ่งฮ่าว บุรุษชุดดำไม่อาจจะต่อต้านแรงฉุดดึงอย่างไม่ลดละให้ตรงไปยังเมิ่งฮ่าวได้
“เจ้าพวกผู้ผนึกอสูรอันบัดซบ! จิ่วซานไห่จะไม่อดทนกับพวกเจ้า! พวกเจ้าทั้งหมดต้องพบกับความตายอย่างน่ากลัว!”
ขณะที่มันส่งเสียงแผดร้อง เมิ่งฮ่าวก็มองไปที่มันด้วยสายที่เย็นเยียบราวน้ำแข็ง จากนั้นเขาก็เริ่มท่องโคลงบทที่สองของคัมภีร์ผนึกอสูรออกมาอย่างช้าๆ
“เต๋าโบราณ; ศึกษาอสูรมามากมายนับไม่ถ้วน; ไม่เหยียบย่างเข้าไปในเส้นทางแห่งเซียน; เผชิญหน้ากับทัณฑ์สวรรค์ของจิ่วซานไห่…”
กลุ่มหมอกสีดำไหลออกมาจากร่างของบุรุษชุดดำมากขึ้น มันส่งเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนออกมา ขณะที่ล้มฟาดอยู่ที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว ไม่อาจจะขยับตัวเคลื่อนไหวได้โดยสิ้นเชิง ตอนนี้คนทั้งสองอยู่ห่างกันหนึ่งพันจ้าง
แปดร้อยจ้าง, หกร้อยจ้าง, ห้าร้อยจ้าง…
บุรุษชุดดำส่งเสียงกู่ร้องออกมา ขณะที่ร่างของมันแตกกระจายออกไปมากขึ้น ทันใดนั้น ใบหน้ามากมายก็มองเห็นได้จากภายในร่างของมัน แต่ละใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย และหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน โผล่ออกมาและพยายามจะฉุดลากร่างของมันออกไป
“…เต๋าของข้าคือนิรันดร์; คนทั่วไปผิดพลาด แต่เต๋าของข้าคือความถูกต้อง…”
คำพูดเหล่านี้ดังก้องออกมา ราวกับเป็นเสียงจากสวรรค์ เมื่อดังไปถึงหูของบุรุษชุดดำ ใบหน้าที่อยู่รอบๆ ร่างมันก็ส่งเสียงกรีดร้องและบิดเบี้ยวไปมา ราวกับว่าพวกมันกำลังจะถูกลบเลือนไป บุรุษชุดดำถูกลากเข้าไปใกล้มากขึ้น
สี่ร้อยจ้าง, สามร้อยจ้าง…หนึ่งร้อยจ้าง!!
บุรุษชุดดำเริ่มคลุ้มคลั่ง เต็มไปด้วยความรู้สึกถึงวิกฤตความเป็นตาย มันแผดร้องคำรามออกมา ทำให้ผู้ฝึกตนแปดเผ่าพันธมิตรทั้งหมื่นคนในบริเวณนั้นเริ่มตัวสั่นสะท้าน ฉับพลันนั้นภาพศักดิ์สิทธิ์บนร่างของพวกมันมากกว่าหนึ่งพันคน เริ่มดูดกลืนพลังชีวิตของพวกมัน เพียงชั่วพริบตา พวกมันก็กลายเป็นซากศพที่แห้งกรัง ภาพศักดิ์สิทธิ์ของพวกมันลอยออกมา กลายเป็นใบหน้าสีโลหิตพุ่งตรงไปยังบุรุษชุดดำ
ผู้ฝึกตนแปดเผ่าพันธมิตรเป็นเช่นนี้มากขึ้นไปเรื่อยๆ เสียงปะทุดังเต็มอยู่ในอากาศตามมาด้วยเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัว เพียงชั่วพริบตา ผู้ฝึกตนมากกว่าหนึ่งหมื่นคนก็ตกตายไปอย่างน่าอนาถใจ ขณะที่พวกมันกลายเป็นซากศพแห้งกรัง
พลังชีวิตของพวกมัน ชีวิตที่กระปรี้กระเปร่าของพวกมัน ถูกดูดจนแห้งไปโดยภาพศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งจากนั้นก็ลอยออกตรงไปยังบุรุษชุดดำ พวกมันหมุนวนไปรอบๆ ร่างบุรุษชุดดำ กลายเป็นพลังช่วยต่อต้านพลังที่กำลังฉุดลากให้มันตรงไปยังเมิ่งฮ่าว
“เซิ่งจู่ต้าเหริน…” ห้าผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งที่ยังเหลืออยู่ของแปดเผ่าพันธมิตร ต่างก็มีสีหน้าโศกเศร้าเสียใจ พวกมันรับรู้ได้ว่าภาพศักดิ์สิทธิ์ในร่างกำลังดูดพลังชีวิตของพวกมันอยู่ เมื่อได้เห็นสหายร่วมเผ่าตกตายไป ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่อึดใจ กลุ่มคนในเผ่ามากกว่าหนึ่งหมื่นคนก็กลายเป็นซากศพแห้งกรัง
ความรู้สึกโศกโศร้าเสียใจนี้ เป็นความรู้สึกที่เกิดจากเซิ่งจู่ของพวกมันได้กำจัดเผ่าของตัวเองไป ทำให้พื้นฐานของแปดเผ่าพันธมิตรทั้งหมดล่มสลายไป
สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ เกินกว่าที่ผู้ฝึกตนอื่นๆ ที่กำลังมองดูอยู่จะคาดคิดได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเกิดมาจากบุรุษชุดดำ พลังอำนาจของมันทำให้พวกมันรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกบีบรัดคอ แต่ถึงมันจะมีพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ ก็ต้องหมอบลงต่อสถานการณ์ในตอนนี้ ทันใดนั้น ชนเผ่าเหล่านี้ต่างก็รู้สึกประหลาดใจโดยสิ้นเชิงต่อเจ้าของวิญญาณอสูร, เมิ่งฮ่าว
เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ในตอนนี้ ผู้ฝึกตนแปดเผ่าพันธมิตรมากกว่าเก้าในสิบส่วนตกตายไป ภาพศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากมายของพวกมัน หมุนวนไปรอบๆ ร่างบุรุษชุดดำ ทำให้ร่างของมันจู่ๆ ก็มีพลังที่จะต่อต้าน และหยุดการเคลื่อนที่ตรงไป
ขณะที่บุรุษชุดดำถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา และกำลังพยายามรวบรวมพลังเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อจะหลบหนีไป ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายด้วยรังสีสังหาร และเปล่งคำพูดสุดท้ายของโคลงบรรทัดที่สองของคัมภีร์ผนึกอสูรออกมา
“…จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์!”
มีบางสิ่งที่คล้ายกับเป็นเสียงฟ้าผ่าได้ระเบิดออกมาจากภายในร่างของบุรุษชุดดำ กลายเป็นเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัว ใบหน้ารอบๆ ตัวมันทั้งหมดเริ่มพังทลายไป ร่างมันลอยขึ้นไปในอากาศราวกับเป็นดาวตก
หนึ่งร้อยจ้าง, ห้าสิบจ้าง, สิบจ้าง…เพียงชั่วพริบตา ร่างปีศาจบุรุษชุดดำก็ส่งเสียงแผดร้องอย่างสิ้นหวังออกมา ขณะที่ร่างของมันกระแทกเข้าไปในหอกสีซีดขาว มันกลายเป็นหมอกสีดำโดยสิ้นเชิง จากนั้นก็ถูกหอกเล่มนั้นดูดซับเข้าไป
สีของหอกซีดขาวเริ่มเปลี่ยนไป ในที่สุด มันก็กลายเป็นสีดำไปทั้งเล่ม ยิ่งไปกว่านั้น มันก็ไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไป แต่เป็นของจริง!
ในตอนนี้ มันไม่ได้เป็นอาวุธอสูรฮวงจ่งอีกต่อไป แต่เป็น อาวุธปีศาจ!
เครื่องหมายผนึกพร้อมกับพลังของเจตจำนงที่ต้องการจะกำจัดระเบิดออกมาจากภายในหอก เจตจำนงของบุรุษชุดดำถูกลบล้างไป ร่างปีศาจในตอนนี้ไม่มีร่างอีกต่อไป มีเพียงปีศาจเท่านั้นที่ยังหลงเหลืออยู่!
ขณะที่เมิ่งฮ่าวยกหอกขึ้น เสียงกระหึ่มกึกก้องก็ดังเต็มอยู่ในบริเวณนั้น สายลมสีดำทันใดนั้นก็ก่อตัวขึ้น ทำให้เส้นผมของเขากระพรือพริ้ว ชุดยาวสีเขียวในตอนนี้ดูเป็นสีดำโดยสิ้นเชิง เนื่องมาจากสายลมสีดำนั้น
ด้วยการมีหอกปีศาจอยู่ในมือ สายลมสีดำก็กลายเป็นกลุ่มหมอกสีดำกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง ภายในกลุ่มหมอกมองเห็นเป็นใบหน้านับพันนับหมื่น บิดเบี้ยวไปมาด้วยความเจ็บปวดและส่งเสียงแผดร้องออกมา พวกมันหวาดกลัวแต่ก็เต็มไปด้วยความเกรงขามต่อเมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกัน
ใครก็ตามที่ถือหอกนี้อยู่ในมือ ก็จะสามารถควบคุมวิญญาณพยาบาทซึ่งถูกสังหารโดยฮวงจ่ง!