ตอนที่ 603
วิญญาณดวงที่แปด
เลือดเนื้อเมิ่งฮ่าวขยายตัวออก จากนั้นก็แห้งเหี่ยวลง หมุนวนเป็นวัฏจักร ก่อให้เกิดเป็นความเจ็บปวดอันยากที่จะอธิบายออกมาได้ ทำให้เขาต้องสั่นสะท้าน และมีเหงื่อไหลออกมาทั่วร่าง
แต่ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็ยังเต็มไปด้วยความแน่วแน่ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขากัดฟันแน่นและอดทนต่อไป ไม่ยอมที่จะล้มลงหมดสติ พยายามทำให้ตัวเองมีสติอยู่ตลอดเวลา ร่างกายแห้งเหี่ยวและจากนั้นก็ขยายออก สลับกันไปอย่างต่อเนื่อง ทำให้เกิดเป็นพลังอันน่ากลัวขึ้น
ตูม!
แสงเลือนลางจากอสูรอันยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์และปฐพี สูบร่างกายเมิ่งฮ่าวจนถึงจุดแห่งการล่มสลายและถูกทำลายล้าง เส้นผมพริ้วไปมา ดูคล้ายกับเป็นตะเกียงที่ขาดน้ำมัน ราวกับเป็นซากศพที่แห้งเหี่ยว
ตูม!
วิชาลับแห่งร่างศักดิ์สิทธิ์ และสัญลักษณ์เวทจากเจดีย์เซียนอสูร หมุนวนเข้าไปในร่าง ทำให้มันขยายตัวออก และสูงใหญ่จนกระทั่งเมิ่งฮ่าวดูคล้ายกับเป็นยักษ์
การเปลี่ยนแปลงที่ขัดแย้งกันเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ตั้งแต่สมัยโบราณจวบจนกระทั่งปัจจุบันนี้ สร้างขึ้นเป็นกายเนื้อที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติการณ์ ขณะที่วงจรเช่นนี้หมุนวนต่อไป เมิ่งฮ่าวก็มีความแข็งแกร่งมากขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่อง!!
ร่างจื่อเซียงก็สั่นสะท้านไปด้วยเช่นกัน นางไม่มีวิชาลับแห่งร่างศักดิ์สิทธิ์ใดๆ มีแต่การเปลี่ยนแปลงของร่างเซียนอสูรอย่างเดียวล้วนๆ ในตอนนี้ ร่างนางได้เหี่ยวแห้งลงไป แต่ภายในความแห้งเหี่ยวนั้นก็เป็นปราณอสูรอันน่าตกใจ
คนทั้งสองฝึกฝนพลังฝึกตนของตัวเอง เริ่มแข็งแกร่งมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง น้ำในสระเซียนอสูรค่อยๆ ลดต่ำลงไปอย่างช้าๆ
หลังจากช่วงเวลาหนึ่งผ่านไป เสียงกระหึ่มก็ได้ยินมา ดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็เงยหน้าขึ้น ถึงแม้ดวงตาเขาจะปิดอยู่ แต่ตอนนี้ ร่างกายไม่ได้ขยายออกไป และก็ไม่ได้แห้งเหี่ยวลงจนเหมือนคนตายอีกต่อไป แต่มีรูปร่างที่สูงและสมส่วน
ตอนนี้เมิ่งฮ่าวแทบจะดูเหมือนว่า ไม่มีพลังใดๆ อยู่ในร่าง แต่ลึกลงไปข้างในมีความแข็งแกร่งอันน่ากลัว อย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้หลบซ่อนอยู่ ซึ่งไกลเกินกว่าข้อจำกัดของกายเนื้อเขาจากก่อนหน้านี้
ตอนนี้เขามีพลังอันแข็งแกร่งอย่างไม่ธรรมดา กล้ามเนื้อทุกมัดเต็มไปด้วยพลังอย่างน่าตกใจ กระดูกเหนียวแน่นจนถึงจุดที่ยากจะอธิบายออกมาได้ ขณะที่เมิ่งฮ่าวเงยหน้าขึ้น ทั่วทั้งร่างก็กระจายกลิ่นอายอันเข้มข้นออกมา
สายลมกวาดออกไป ขณะที่กระแสน้ำวนกรีดร้องขึ้น อย่างน่าตกใจ กลิ่นอายของเมิ่งฮ่าว…มีกายเนื้อที่มีพลังของวิญญาณดวงที่เจ็ด!!
แต่เขาก็ยังไม่ได้เข้าไปในวิญญาณดวงที่เจ็ด ยังคงอยู่ในวิญญาณดวงแรกเท่านั้น
กลุ่มหมอกรอบๆ ตัวพลุ่งพล่านปั่นป่วน และกระแสน้ำวนก็หมุนไปรอบๆ ร่าง ตรงจุดศูนย์กลางของมัน เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และใช้เวลาชั่วครู่รับรู้ถึงพลังที่อยู่ภายในร่าง ถึงแม้พื้นฐานฝึกตนจะยังคงเหมือนเช่นเดิม แต่พลังของกายเนื้อและพลังการต่อสู้ในตอนนี้ ก็แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิงดวงตาเขาสาดประกายขณะที่เข้าไปในวิญญาณดวงที่สอง
ตูม!
วิญญาณดวงที่สาม, วิญญาณดวงที่สี่…ขณะที่เมิ่งฮ่าวนั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น โดยไม่ลังเลเขาได้พุ่งเข้าไปในความแข็งแกร่งมากที่สุดเท่าที่เขาจะมีได้, วิญญาณดวงที่เจ็ด!
ร่างเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน ขณะที่พลังเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ได้พุ่งขึ้นมา ซึ่งเป็นของหกสิบสี่วงจรอันยิ่งใหญ่ขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง แต่ทันใดนั้น…ร่างเขาก็บรรลุถึงขั้นอันน่าเหลือเชื่อ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
กายเนื้อ, โครงสร้างกระดูก, รูปร่างภายนอก ตอนนี้เหนียวแน่นและแข็งแกร่ง จนไม่สอดคล้องกับกฎเกณฑ์ใดๆ เมิ่งฮ่าวมีความสูงมากขึ้นกว่าเดิม จนถึงจุดที่ว่า แม้ขณะที่เขากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่นั้น เขาก็ยังคงสูงกว่าก่อนหน้านี้
ความน่ากลัวของกายเนื้อทำให้เขาเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ผู้ฝึกตน แต่เป็นอสูรบางอย่าง!
เมิ่งฮ่าวมีใบหน้าที่โหดร้าย เส้นเลือดมากมายนับไม่ถ้วน ปะทุขึ้นมาอยู่ทั่วร่าง มีเส้นผมที่ยาวกว่าก่อนหน้านี้ เมื่อเขามองออกไป ดวงตาก็สาดประกายด้วยเจตจำนงอันดุร้าย ราวกับว่า ถ้าเขาต่อยออกไปแค่หมัดเดียว…ก็สามารถทำให้โลกต้องพังทลายลงไปได้
เมิ่งฮ่าวไม่แน่ใจว่า จะอธิบายขั้นของร่างกายในตอนนี้ได้อย่างไรดี เขากำหมัดขณะที่รับรู้ถึงพลังอันน่ากลัว ซึ่งระเบิดออกมาจากภายในร่าง บอกได้แต่เพียงว่าพลังของเขาในตอนนี้ ไกลเกินกว่าก่อนหน้านี้มากนัก
“แต่…” เมิ่งฮ่าวคิด “กายเนื้อนี้ก็ยังไม่แข็งแกร่งเท่าตัดวิญญาณ…” ถึงแม้ว่าร่างเขาจะแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว แต่ก็ยังรู้สึกว่าด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้เขาต้องมาถึงจุดตีบตัน
การปรากฏขึ้นของจุดตีบตันนี้ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกท้อแท้ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขารู้ว่าจุดตีบตันนี้เป็นเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น…
เป็นจุดตีบตันของ…การที่จะกลายเป็นร่างตัดวิญญาณ!
เมื่อไหร่ที่เขาทะลวงผ่านจุดตีบตันนี้ได้ เขาก็จะมีร่างตัดวิญญาณที่สมบูรณ์ และจะสามารถต่อสู้กับผู้ฝึกตนตัดวิญญาณครั้งแรกได้ เขาจะอยู่ในขั้นตัดวิญญาณอย่างแท้จริง!
ถึงแม้ว่าพื้นฐานฝึกตนของเขาจะแตกต่างออกไป แต่ร่างกายก็จะมีพลังอันน่ากลัวนั้นอย่างแน่นอน
“ข้าน่าจะสามารถทะลวงผ่านไปได้!” เมิ่งฮ่าวคิด ดวงตาสาดประกาย หลังจากที่สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก็หลับตาลง อสูรอันยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์และปฐพี ปลดปล่อยแสงอันเลือนลางของพวกมันออกมาอีกครั้ง
ลำแสงแล้วลำแสงเล่าพุ่งผ่านร่างเมิ่งฮ่าวไป ครั้งนี้พวกมันไม่ได้เข้าไปยุ่งกับโครงสร้างกระดูก หรือทำให้เลือดเนื้อแห้งเหี่ยว แต่พวกมันไปทำให้เกิดเป็นหายนะอย่างร้ายแรง กับลมปราณและเส้นโลหิตของเขา
เมิ่งฮ่าวไม่ใช่จื่อเซียง ที่มีร่างกายพิเศษเฉพาะตัว ซึ่งสามารถเปลี่ยนให้การเปลี่ยนแปลงอันร้ายแรงนี้ กลายเป็นสิ่งที่ไม่อันตรายได้ จึงทำให้นางสามารถให้กำเนิดรูปแบบของร่างเซียนอสูรได้
แต่เมิ่งฮ่าวก็มีบางสิ่งที่พิเศษ และน่าตกใจมากไปกว่าจื่อเซียง ในแง่ของกายเนื้อ เขามีวิชาลับซึ่งเป็นคนละแบบกับร่างเซียนอสูรโดยสิ้นเชิง และอาจจะเป็นศัตรูกับร่างเซียนอสูรด้วยซ้ำไป!
วิชาลับนี้เป็นสิ่งที่เคออวิ๋นไห่ได้อธิบายไว้ว่า หายากมากที่สุดในสวรรค์และปฐพีนี้ ซึ่งเดิมทีได้ถูกปกปิดไว้อย่างเร้นลับ
แม้ในขณะที่เส้นโลหิตและเส้นลมปราณของเมิ่งฮ่าว กำลังถูกทำลายไป สัญลักษณ์เวทมากมายอย่างไม่รู้จักหมดสิ้นที่อยู่รอบๆ ตัว ก็ไหลเข้าไปในร่างเขา เพียงชั่วพริบตา เส้นโลหิตและเส้นลมปราณก็ฟื้นกลับคืนมา
วงจรอันขัดแย้งกันเองนี้ ได้ระเบิดออกอยู่ภายในร่างเขาอีกครั้ง เมิ่งฮ่าวคุ้นเคยกับการที่โครงสร้างกระดูก และเลือดเนื้อถูกทำลายลงไปแล้ว ดังนั้น ความรู้สึกในตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เขาสามารถอดทนได้
มีเพียงสิ่งเดียวที่เกิดขึ้นก็คือว่า เขาสั่นสะท้านอยู่เล็กน้อย แต่สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
เสียงกระหึ่มดังเต็มไปทั่วร่าง ขณะที่เส้นโลหิตและเส้นลมปราณถูกทำลายลง และฟื้นคืนกลับมาจนมีความแข็งแรงมากขึ้น เขาเริ่มแข็งแกร่งมากกว่าเดิม ทำให้ร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วขึ้นอีกครั้ง
การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ร่างเขาแข็งแกร่งมากขึ้น และเสถียรมั่นคงมากกว่าเดิม กลายเป็นพลังระเบิดที่ทำให้เขาสามารถทะลวงผ่านจุดตีบตันไปได้
ตูม!
ร่างเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน โลหิตไหลซึมออกมาจากปาก จุดตีบตันนี้ราวกับเป็นสนามการต่อสู้ขนาดใหญ่ ขณะที่เขากระแทกเข้าไป รอยแตกร้าวก็ปรากฏขึ้น แต่มันก็ยังไม่ยอมจะพังทลายลงไป
“อีกครั้ง!” เมิ่งฮ่าวกล่าว ดวงตาสาดประกาย เพ่งสมาธิไปที่พลังทั้งหมดที่เขาสามารถรวบรวมได้ หลอมรวมมันเข้าด้วยกัน สัญลักษณ์เวทในบริเวณนั้นเหลืออยู่ไม่มากแล้ว ขณะที่เมิ่งฮ่าวรวบรวมพลังเข้าด้วยกัน เจดีย์เซียนอสูรซึ่งอยู่ที่ด้านนอก ก็เริ่มสั่นไปมา และกระจายสัญลักษณ์เวทออกมามากขึ้น ตัวเจดีย์เองเริ่มมืดสลัวและจางหายไป
สัญลักษณ์เวทรวมเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็นแม่น้ำสีเงิน พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว ไหลเข้าไปในร่าง ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว แสงจากอสูรอันยิ่งใหญ่ทำลายเส้นโลหิตและเส้นลมปราณ วิชาลับและสัญลักษณ์เวทไหลเข้าไปในร่างเพื่อสร้างพวกมันขึ้นมาใหม่ พลังมากกว่าเดิมประดังพรั่งพรูขึ้น และจากนั้นก็กระแทกเข้าไปที่จุดตีบตันนั้นอีกครั้ง
ตูม!!
จุดตีบตันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และรอยร้าวก็กระจายออกไปอย่างหนาแน่นมากกว่าเดิม จนดูเหมือนแทบจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ แสงจากอสูรอันยิ่งใหญ่ไหลเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว ตามมาด้วยสัญลักษณ์เวทอันไร้ขอบเขต
เสียงกระหึ่มเต็มอยู่ในร่างเมิ่งฮ่าว เขาเงยหน้าขึ้นและกู่ร้องอย่างไร้เสียงออกมา ในตอนนี้ ร่างเขาไม่ได้ขยายใหญ่ขึ้นอีกต่อไป แต่หดตัวลงไปอย่างรวดเร็ว จนดูเหมือนจะอ่อนแอและสมส่วนโดยสิ้นเชิง
ในเวลาเดียวกันนั้น เส้นโลหิตและเส้นลมปราณภายในร่างก็ฟื้นคืนกลับมาโดยสมบูรณ์
แสงจากอสูรอันยิ่งใหญ่ ไม่อาจจะทำลายพวกมันได้อีกต่อไป และสัญลักษณ์เวทก็มีจำนวนไม่เพียงพอที่จะให้การช่วยเหลือได้อีก
เส้นโลหิตและเส้นลมปราณได้ถูกฟื้นฟูกลับคืนมาโดยสมบูรณ์ จุดตีบตันภายในร่าง…แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ!
ขณะที่จุดตีบตันหายไป ร่างเมิ่งฮ่าวก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าเหลือเชื่อ เขามีความแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงระดับที่ทำให้โลกต้องสั่นสะเทือน!
แต่สิ่งที่ทำให้เมิ่งฮ่าวต้องขมวดคิ้วก็คือว่า หลังจากที่ทะลวงผ่านจุดตีบตันแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกว่ากำลังอยู่ในขั้นตัดวิญญาณ จึงทำให้เขารู้สึกสับสนขึ้นเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาขมวดคิ้ว ความรู้สึกที่ไม่คาดคิดจู่ๆ ก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจ ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็สังเกตเห็นว่า การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ท้องฟ้าเริ่มมืดลง สายลมและกลุ่มเมฆพลุ่งพล่านปั่นป่วน กลุ่มหมอกที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นพุ่งขึ้นไปในอากาศ และกระแสน้ำวนที่อยู่รอบๆ ตัวจู่ๆ ก็หยุดนิ่งลง
การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ร่างเขามีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นสามจุดก็คือ โครงสร้างกระดูก, เลือดเนื้อ, เส้นโลหิตและเส้นลมปราณ เขามีลักษณะพิเศษของร่างเซียนอสูรอยู่ด้วย แต่เส้นลมปราณและเส้นโลหิตของร่างกายก็สร้างขึ้นมาจากวิชาลับร่างศักดิ์สิทธิ์
นี่เป็นการหลอมรวมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งจริงๆ แล้วก็มีความขัดแย้งกันเอง สร้างขึ้นเป็น…การเปลี่ยนแปลงอย่างน่าตกใจ ซึ่งไม่เคยพบเห็นมาก่อนหน้าเมิ่งฮ่าว และจะไม่มีทางได้เห็นอีกครั้ง
การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้เปลี่ยนเฉพาะร่างกายของเขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังเกิดขึ้นภายในจุดตันเถียนของเขาอีกด้วย ต่อมาก็เป็นวิญญาณแรกก่อตั้งทั้งเจ็ดของเขา อย่างน่าตกใจยิ่ง…ปราณและโลหิตได้จับตัวกันเป็นก้อน จนมีรูปร่างคล้ายกับมนุษย์
เนื่องจากร่างกายได้บรรลุถึงระดับพลังสูงสุดอย่างน่าเหลือเชื่อ เมิ่งฮ่าวจึงสามารถก่อตัว…วิญญาณแรกก่อตั้งปราณและโลหิต!!
“ตัดวิญญาณอยู่ภายใน…วิญญาณดวงที่แปด!” เมิ่งฮ่าวคิด หอบหายใจขณะที่เขารู้แจ้งเรื่องนี้
ในเวลาเดียวกันนั้น…
มีชายชราผู้หนึ่ง เร่งความเร็วอยู่ใต้ยอดเขาเจ็ด เข้ามาใกล้เขตหวงห้าม ซึ่งมีเมิ่งฮ่าวและจื่อเซียงอยู่ภายในชายชราผู้นั้นหยุดลงและมองขึ้นไป ดวงตาสาดประกายเย็นเยียบออกมา
คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเป็นปรมจารย์ฮูเหยียน
“ข้ารับรู้ได้ว่าเจ้าบัดซบน้อยเมิ่งฮ่าวอยู่ข้างในที่นั่น” ปรมจารย์ฮูเหยียนคิด “มันมีของวิเศษของข้า…ซึ่งเป็นของเผ่าเทียนฉง ดังนั้นถึงมันจะขโมยไปได้ ก็ไม่อาจจะใช้ออกมาได้”
“ตอนที่ข้าอยู่ในอาณาจักรที่สอง ข้าได้ข้อมูลเกี่ยวกับความลับที่ข้าพยายามค้นหา…” มันยิ้มอย่างเย็นชา ขณะที่ถอยหลังไปสองสามก้าว ยกมือขวาขึ้นมา เริ่มสร้างเป็นเกราะป้องกันอยู่บนพื้นรอบๆ ตัวมันอย่างรวดเร็ว
“เมิ่งฮ่าว ข้าจะฝังเจ้าอยู่ในที่แห่งนี้ เหล่าฟูจะเฝ้ารออยู่ที่นี่คอยให้เจ้าออกมา เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะทำให้โลหิตเจ้าสาดกระจายออกไปทุกที่!” มันยิ้มอย่างเย็นชา เสร็จสิ้นการก่อตั้งเวทป้องกัน จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และนั่งลงขัดสมาธิ
“ยังไม่ใช่ตัดวิญญาณ เจ้าก็บังอาจจะมาสู้กับเหล่าฟู!? ในอาณาจักรที่สาม สำนักเซียนอสูรได้ผนึกสิ่งของส่วนตัวทั้งหมดไว้ อ๋าวเฉี่ยนของเจ้าไม่อาจจะปรากฏตัวขึ้นมาได้ ดังนั้นเจ้าจึงไม่อาจจะหลอมรวมกับพลังที่ขอยืมมาจากตัดวิญญาณได้”
“ด้วยเช่นนั้น เจ้าก็ต้องตาย” รังสีสังหารอันเข้มข้น ปรากฏขึ้นในแววตาของปรมาจารย์ฮูเหยียน
“เมื่อสังหารเจ้าแล้ว ข้าจะกลับไปกวาดล้างเผ่าจินอู (อีกาทองคำ) เพื่อให้ร่วมกลบฝังไปพร้อมกับเจ้า!”