ตอนที่ 613
อาณาจักรที่สี่
“หวังว่าหลุมนี้จะลึกมากกว่านี้นะ” เมิ่งฮ่าวคิด ดวงตาสาดประกาย “น่าจะดีถ้าพวกเราต้องเดินทางต่อไปอีกเก้าถึงสิบวัน” ถุงสมบัติของเขาไม่มีอะไรนอกจากเป็น อาวุธเวทประเภทต่างๆ มากมาย
เท่าที่เมิ่งฮ่าวคิดของเหล่านี้ส่วนใหญ่จะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง แม้แต่ของวิเศษที่เขาได้มาตอนที่ยังอยู่ในขั้นรวบรวมลมปราณก็ยังมี แต่เขาก็ไม่ได้ทิ้งพวกมันไปจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ ยังคงเก็บพวกมันไว้เพราะว่า…เขาทนไม่ได้ที่จะต้องสูญเสียพวกมันไป
ย้อนกลับไปในวันนั้น เมื่อเมิ่งฮ่าวยังเยาว์วัย เขายากจนข้นแค้น ไม่ยินดีที่จะสูญเสียหินลมปราณไปแม้แต่ก้อนเดียว อาวุธเวทเหล่านี้ต่างก็มีค่าหลายสิบหินลมปราณ แล้วเขาจะทิ้งพวกมันไปอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน?
เขามักจะหาวิธีกำจัดพวกมันไป แต่ดินแดนสีดำและทะเลทรายตะวันตก ต่างก็เป็นสถานที่ที่ยากจนและแห้งแล้ง ดังนั้นของวิเศษเหล่านี้จึงถูกรวบรวมเก็บไว้ อยู่ในถุงสมบัติของเขาต่อไป
ถ้าคนภายนอกสามารถมองเข้าไปในถุงสมบัตินี้ พวกมันก็คงจะตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง ข้างในยุ่งเหยิงวุ่นวาย เต็มไปด้วยสิ่งของทุกชนิด นอกจากนี้…สิ่งของทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นของเมิ่งฮ่าว ทุกครั้งที่เขาขาดแคลนหินลมปราณ เขาก็จะมองเข้าไปในถุงสมบัติ และรู้สึกพึงพอใจอยู่เล็กน้อย
ตอนนี้เขาพบกับโอกาสที่หาได้ยากมากที่สุด ทำให้รู้สึกตื่นเต้นไปทั้งจิตใจ ผู้ฝึกตนคนแล้วคนเล่ากัดฟันแน่น จากนั้นก็ตะโกนขอซื้ออาวุธเวท และเมิ่งฮ่าวก็รีบวิ่งไปเร่ขายให้กับพวกมัน
เมิ่งฮ่าวไม่ค่อยกังวลใจนัก ถ้าพวกมันจะปฏิเสธไม่ยอมรับรู้เรื่องตั๋วสัญญา กลุ่มคนเหล่านี้ทั้งหมดต่างก็เป็นเต้าจื่อ หรือผู้ถูกเลือกจากสำนักใหญ่และตระกูลดัง พวกมันไม่ได้ขาดแคลนหินลมปราณ และก็ยังมีคำสาบานแห่งเต๋าอยู่อีกด้วย พวกมันต้องไม่กล้าที่จะไม่ชดใช้คืนมาให้กับเขา
ข้างกายเมิ่งฮ่าวเป็นหนึ่งในผู้ฝึกตนจากดินแดนทางเหนือ ดวงตามันกลายเป็นสีแดงก่ำ ขณะที่มองมายังเมิ่งฮ่าว กำมีดเล่มเล็กๆ อยู่ในมือ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “บัดซบ! เมิ่งฮ่าว!! นี่ก็คืออาวุธเวทขั้นรวบรวมลมปราณ! เจ้า, เจ้า, เจ้า…เจ้าคิดราคากับข้าถึงหนึ่งหมื่นหินลมปราณสำหรับของชิ้นนี้! ต่อให้สิบหินลมปราณข้าก็ไม่จ่าย, เจ้าคนขี้โกง!!”
“ดูของชิ้นนี้สิ! นี่ก็คืออาวุธเวทสำหรับผู้ฝึกตนขั้นพื้นฐานลมปราณ แต่เจ้าก็คิดราคากับข้าถึงสองหมื่นหินลมปราณ และข้าต้องจ่ายคืนให้กับเจ้าถึงหนึ่งแสน!”
“พัดเล่มนี้ก็หักไปแล้ว! มันอาจจะเป็นอาวุธเวทของสร้างแกนลมปราณ แต่…เจ้ากลับคิดราคากับข้าถึงห้าหมื่น สำหรับของผุพังเช่นนี้! ทำไมเจ้าถึงไม่ปล้นข้าตรงๆ ไปเลย?”
พร้อมกับความเดือดดาลของฝูงชน เมิ่งฮ่าวเหลือกตาขึ้น
“ของเหล่านี้อาจจะเป็นขยะสำหรับพวกท่าน แต่ข้าต้องลำบากกว่าจะรวบรวมพวกมันมาได้! บ่อยครั้งที่ข้าต้องอดข้าวอดน้ำ เพียงเพื่อจะเก็บรวบรวมสมบัติเหล่านี้ให้ได้!”
“ถ้าพวกท่านไม่ต้องพวกมัน ก็เอาคืนมาให้ข้า แต่พวกท่านก็จะอยู่ในรายชื่อลูกค้าที่ไม่ยินดีต้อนรับของข้า!”
คนอื่นๆ ต่างก็มีโทสะจนควันแทบออกมาจากหู แต่พวกมันก็ต้องกัดฟันแน่น และในที่สุดก็ถอนหายใจยาวออกมา จากนั้นก็เอาอาวุธเวทไปกดอยู่ที่พื้นผิวของต้นเถาวัลย์อย่างโกรธแค้น ทำให้พวกมันเคลื่อนที่ลงไปมากขึ้น
สุดท้าย แม้แต่สมาชิกตระกูลจี้ก็เริ่มตะโกนเรียกเมิ่งฮ่าว ในที่สุด ก็มีแค่ไม่กี่คนในฝูงชนเหล่านั้น ที่ไม่ได้เป็นหนี้หินลมปราณจำนวนมากมายของเมิ่งฮ่าว ขณะที่คนทั้งหมดมุ่งหน้าต่อไป พวกมันก็มองมายังเมิ่งฮ่าวด้วยแววตาที่อยากจะร้องไห้แต่ก็ไร้น้ำตา
คนทั้งหมดเคลื่อนที่ลงไปด้วยความมุ่งหวังอีกหนึ่งวัน ในที่สุด ลึกลงไปด้านล่าง ก็มองเห็นประกายแสง สุดท้ายคนทั้งหมดก็มองเห็นก้นหลุม
ทันใดนั้น กลุ่มคนที่เป็นหนี้หินลมปราณเมิ่งฮ่าวจำนวนมากมาย ก็เริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นเต้น มีเพียงเมิ่งฮ่าวคนเดียวเท่านั้นที่ถอนหายใจด้วยความโศกเศร้าออกมา
“ทำไมหลุมนี้ถึงได้ตื้นเช่นนี้?” เขาพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้ว “ถ้ามันลึกกว่านี้ ข้าก็คงจะเริ่มต้นการประมูลได้แล้ว” เมิ่งฮ่าวมองไป ขณะที่ทุกคนซึ่งอยู่รอบๆ รู้สึกตื่นเต้น ลงไปที่ก้นหลุมพร้อมกับต้นเถาวัลย์ต่อไป ไม่นานนักพวกมันก็ไปถึงก้นหลุม
อันที่จริง ก้นหลุมนี้มีขนาดกว้างใหญ่ เกินกว่าที่ใครๆ จะคาดคิดได้ ดูเหมือนว่าหลุมนี้จริงๆ แล้วก็คืออุโมงค์ เมื่อออกจากอุโมงค์ก็จะเป็นโลกขนาดใหญ่!
โลกนี้ดูเหมือนจะไม่มีจุดสิ้นสุด แม้แต่สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ก็ยังไม่อาจจะค้นหาชายขอบใดๆ ของมันได้ หลังจากที่ทุกคนไปถึงก้นหลุม และยืนอยู่ที่นั่น จิตใจก็สั่นสะท้าน
ม่านตาเมิ่งฮ่าวหดเล็กลง และเริ่มหอบหายใจออกมา สวี่ชิงมาถึงที่ด้านข้าง และจิตใจก็หมุนเคว้งคว้าง
ไม่มีใครพูดจา ถูกปกคลุมด้วยความเงียบโดยสิ้นเชิง ทุกคนต่างก็คิดด้วยความประหลาดใจ ในสิ่งที่มองเห็นพื้นดินขยายยืดยาวออกไปทั่วทุกทิศทาง ราบเรียบเป็นเงาวับ ราวกับเป็นพื้นผิวของกระจก ซึ่งก็เป็นต้นกำเนิดของแสงที่ทุกคนมองเห็นก่อนหน้านี้
ถ้าดินแดนแห่งนี้เปรียบเสมือนกระจก กลุ่มคนจากดาวหนานเทียน ก็กำลังยืนอยู่ที่ด้านนอกของกระจกนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคนทั้งหมดมองไปที่กระจก สิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่ภาพสะท้อนของตัวเอง แต่เป็น…สนามรบสมัยโบราณ!
อย่างน่าตกใจยิ่ง มีโลกสมัยโบราณอยู่ภายในกระจก ยากที่จะบอกได้ว่ามันเป็นโลกโบราณ ที่คงอยู่มาก่อนช่วงเวลาในอาณาจักรที่สอง หรือหลังจากนั้น อย่างไรก็ตาม กลุ่มคนทั้งหมดในตอนนี้ ก็กำลังยืนอยู่ที่สนามรบอันยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขตนี้
มองเห็นผู้ฝึกตนมากมายนับไม่ถ้วนอยู่ในสนามรบ คนทั้งหมดกำลังเข่นฆ่ากันอย่างวุ่นวาย สวรรค์และปฐพีเต็มไปด้วยความปั่นป่วนโกลาหล เสียงระเบิดดังก้องออกไปทั่วทั้งท้องฟ้า พื้นดินแตกร้าวกระจายไปทั่ว แสงอันน่ากลัวของเวทป้องกันปกคลุมทุกสรรพสิ่ง
ในท้องฟ้า มีรถศึกมากมายนับไม่ถ้วนบินไปมา รวมถึงผู้ฝึกตนในชุดเกราะ ต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ที่ห่างไกลออกไป มองเห็นมังกรยักษ์มากมาย รวมถึงสัตว์ปีศาจนับไม่ถ้วน หมอบคลานอยู่ในท่าต่างๆ กระจายไปทั่วทั้งพื้นดิน
ยังมองเห็นได้อีกมากมายหลายอย่าง
มองเห็นใครบางคนกำลังโบกสะบัดมือ ทำให้พื้นดินขนาดใหญ่พังทลายลง จากนั้นดินแดนอันกว้างใหญ่ก็ลอยขึ้นไป กลายเป็นดาวตกกระแทกออกไปในอากาศ
มองเห็นใครบางคนกำลังต่อยหมัดออกไป ทำให้ดวงดาวพังทลายลง และเปลวไฟนับไม่ถ้วนก็เผาไหม้โลก
มองเห็นใครบางคนถูกห้อมล้อมไว้ด้วยอาวุธเวทนับล้าน ก่อตัวเป็นลมพายุ ทำให้โลหิตสาดกระจายไปทุกที่ ที่มันพุ่งผ่านไป ลมพายุนั้นกลายเป็นสีโลหิต!
มองเห็นใครบางคนกำลังกำวิญญาณปีศาจไว้แน่น ร่างของวิญญาณนั้นมีความยาวถึงหนึ่งพันจ้าง และมีใบหน้ามากมายปรากฏขึ้นและหายไป ส่งเสียงกู่ร้อง และมองไปรอบๆ ด้วยความดูถูกเยาะเย้ย
นี่ก็คือ…สงครามอันยิ่งใหญ่ ระหว่างสองฝ่ายที่แตกต่างกัน!
ฝ่ายหนึ่งเป็นผู้ฝึกตนมากมายนับไม่ถ้วน แต่ละคนใช้ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ในการทำลายล้าง และใช้อาวุธเวทอย่างไม่รู้จักหมดสิ้น จนทำให้สวรรค์ยังต้องสั่นสะเทือน
อีกฝ่ายเป็นอสูรอันยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์และปฐพี ที่มีรูปร่างแตกต่างกัน ห้อมล้อมไปด้วยสายลมอันรุนแรงที่พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า ทำให้เกิดเป็นลมพายุสีดำในทุกที่ที่พวกมันผ่านไป…
ที่อยู่ห่างออกไปไกล เป็นโลงไม้ขนาดใหญ่…ดูน่าตกใจยิ่ง โลงไม้นั้นเห็นได้ชัดว่าตกลงมาจากสวรรค์ วงแหวนแห่งแสงเจ็ดสีหมุนวนอยู่รอบๆ โลงใบนั้น ภายในวงแหวนแห่งแสงนั้นมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดอยู่ มองเห็นเป็นผีเสื้อเก้าตัวกำลังบินวนไปมา!
มีเงาร่างมากมายนับไม่ถ้วนอยู่ในบริเวณรอบๆ โลงใบนั้น ทำการต่อสู้กันอย่างดุเดือด ราวกับว่าแต่ละฝ่ายต่างก็ไม่ยอมให้ใครเข้าไปใกล้โลงใบนั้นแม้แต่เพียงครึ่งก้าว
โลงใบนั้นเป็นสาเหตุหลักของการต่อสู้ในสนามรบนี้ การต่อสู้และการสังหารอย่างบ้าคลั่งทั้งหมดเป็นเพราะว่า…ต้องการจะได้ครอบครองโลงใบนี้!!
ผู้ฝึกตนจากดาวหนานเทียนทั้งหมด รวมถึงเมิ่งฮ่าวกำลังลอยอยู่กลางอากาศ มองลงไปยังดินแดนภายในกระจกด้วยความงุนงง คนทั้งหมดมองลงไปยังการต่อสู้อันน่าตกใจ และเงาร่างที่สามารถโค่นภูเขาคว่ำทะเลได้ด้วยการโบกสะบัดมือเพียงแค่ครั้งเดียว มองไปยังผู้ที่สามารถบดขยี้ดวงดาวทำลายดวงจันทร์ได้ด้วยพลังเวท จิตใจของผู้ฝึกตนจากดาวหนานเทียนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ในสนามรบมีอยู่สามคนที่ไม่ว่า การต่อสู้จะยิ่งใหญ่มากแค่ไหน, การสังหารจะรุนแรงมากเพียงใด ก็ยังไม่อาจจะบดบังรัศมีของคนทั้งสามนี้ได้ สายตาของทุกคนที่มองลงไปยังการต่อสู้นี้ จะตรึงแน่นไปอยู่ที่เงาร่างของทั้งสามนี้ในทันที
ราวกับว่า…พวกมันก็คือราชันอันแข็งแกร่งมากที่สุดในการต่อสู้ครั้งนี้ พวกมันคล้ายกับเป็นดวงตะวันอันเจิดจ้า ที่ทุกคนต้องแหงนมอง!
หนึ่งในนั้นเป็นผู้ฝึกตนที่สวมใส่ชุดนักพรต ศีรษะเต็มไปด้วยหงอกขาว รูปร่างหน้าตาดูเก่าแก่โบราณ เมื่อมันยกมือขึ้นก็มองเห็นไข่มุกสองลูกกำลังหมุนวนไปมา หนึ่งเป็นสีดำ อีกหนึ่งเป็นสีขาว!
ด้านหลังของชายชราผู้นี้เป็นภาพลวงตาของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ซึ่งเห็นได้ชัดว่าถูกเรียกมาด้วยเวทอาคม มันยืนอยู่กลางท้องฟ้า เพียงแค่คนเดียวก็สามารถทำให้เผ่าอสูรเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจ
เงาร่างที่สองอยู่ภายในเผ่าอสูร เป็นอสูรผู้ยิ่งใหญ่ที่ดูคล้ายกับเป็นค้างคาว มีดวงตาสีแดงจ้า และลูกไฟทรงกลมเจ็ดลูกหมุนวนอยู่รอบๆ ตัว ลูกไฟแต่ละลูกมีสีที่แตกต่างกัน และน่าตกใจยิ่ง…มองเห็นกระบี่ไม้อยู่ภายในลูกไฟแต่ละลูกนั้น!
อสูรผู้นั้นถูกห้อมล้อมไว้ด้วยกลิ่นอายอันน่าแปลกประหลาด ขณะที่มันยืนอยู่ที่นั่น ก็ดูเหมือนจะสามารถทำให้ปฐพี, สวรรค์ และสิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องคุกเข่าโขกศีรษะให้กับมัน!
เมิ่งฮ่าวไม่แน่ใจถึงระดับพื้นฐานฝึกตนของทั้งสอง แต่ลมหายใจของเขากำลังถี่เร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่แน่ใจว่าเข้าใจได้ถูกต้องหรือไม่ แต่เมื่อมองไปเห็นผู้ฝึกตนชรา และไข่มุกสีขาวและดำในมือของมัน ทันใดนั้นเขาก็คิดไปถึงบางสิ่ง
ในจิตใจเมิ่งฮ่าว เขามองเห็นภาพจากแคว้นจ้าวเมื่อในอดีต เขามองเห็น…ไข่มุกที่อยู่ในมือของเสียวหู่!
ไข่มุกของเสียวหู่ และไข่มุกสีขาวในมือของชายชราผู้นี้ ดู…เหมือนกันโดยสิ้นเชิง! เมิ่งฮ่าวรู้สึกได้ว่าเมื่อมองไปยังไข่มุกที่ชายชราถืออยู่นั้น…ก็ทำให้เขาเชื่อว่าพวกมันต้องเป็นไข่มุกลูกเดียวกันอย่างแน่นอน!
ยิ่งไปกว่านั้น ค้างคาวรูปร่างมนุษย์นี้ก็เหมือนกับอสูรที่เขาได้ต่อสู้ด้วยเมื่อนานมาแล้ว ที่เกี่ยวข้องมากไปกว่านั้นก็คือ กระบี่ไม้ที่อยู่ภายในเปลวไฟลูกทรงกลมทั้งเจ็ด ที่หมุนวนอยู่รอบๆ ร่างมัน เมื่อเมิ่งฮ่าวมองเห็นกระบี่เหล่านั้น จิตใจเขาก็สั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่ากระบี่เหล่านั้น…เหมือนกับกระบี่สังหารเซียนของเขา!
ตอนนี้เมิ่งฮ่าวมีกระบี่เช่นนั้นอยู่ห้าเล่ม สี่เล่มดั้งเดิม และหนึ่งเล่มลอกเลียนแบบ!
สิ่งที่ทำให้เมิ่งฮ่าวต้องหอบหายใจมากขึ้นกว่าเดิมก็คือ เงาร่างที่สามซึ่งอยู่ภายในโลกแห่งกระจกนี้ คนผู้นั้นทำให้จิตเขาต้องหมุนคว้าง และเต็มไปด้วยเสียงกระหึ่ม
คนผู้นั้น…เป็นบุรุษวัยกลางคนที่ดูเรียบง่าย สวมใส่ชุดยาวสีขาว เส้นผมที่ยาวของมันครึ่งหนึ่งเป็นสีดำ อีกครึ่งเป็นสีขาว มันไม่ได้กระจายกลิ่นอายของพื้นฐานฝึกตนออกมา แต่ลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ ดูแทบจะคล้ายกับว่ามันถูกผนึกไว้ อากาศรอบๆ ตัวมันสงบนิ่งโดยสิ้นเชิง
เมื่อเผ่าอสูรมองไปที่มัน ก็จะสั่นสะท้าน และปราณอสูรของพวกมันก็พลุ่งพล่านปั่นป่วน ราวกับว่าสูญเสียการควบคุมโดยสิ้นเชิง
เมื่อผู้ฝึกตนมองไปที่มัน ดวงตาก็จะเต็มไปด้วยความเคารพ แทบจะราวกับว่าทันทีที่พวกมันมองไป แรงกดดันอันเข้มข้นก็กดทับลงมา ทำให้พื้นฐานฝึกตนของพวกมันลดลง!
มันไม่ใช่คนของทั้งสองฝ่ายในสนามรบนี้ มันลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ ทำให้ดูเหมือนว่าสนามรบได้ถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน โดยที่มันเป็นหนึ่งในสามนั้น!
ในมือของบุรุษผู้นี้เป็นหอกเงินยาว ที่ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดที่ทับซ้อนกันไปมา หอกนั้นไม่ได้เป็นสีเงินไปทั้งหมด มีเกล็ดที่เปลี่ยนเป็นสีดำอยู่เป็นระยะ
ทันทีที่เมิ่งฮ่าวมองเห็นหอกเล่มนั้น ก็มีเสียงดังก้องอยู่ในจิตใจทันที
“เยาปิง…ฮวงจ่ง!!” (อาวุธอสูร…หลุมฝังศพโดดเดี่ยว)
ถึงแม้ว่าร่างปีศาจของฮวงจ่งแทบจะหายไปโดยสิ้นเชิง แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังคงมีอยู่ มันกระจายเสียงหึ่งๆ ออกมา คล้ายกับเป็นเสียงเรียกร้องอย่างรุนแรง
ทันใดนั้น จู่ๆ เมิ่งฮ่าวก็ตระหนักว่าบุรุษวัยกลางคน ที่กำลังลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศเป็นใคร เมิ่งฮ่าวจ้องนิ่งไปยังมันคิดอยู่ภายในใจว่า “ผู้ผนึกอสูร…รุ่นสาม!!”