ตอนที่ 681

เวทยิ่งใหญ่ครอบครองพื้นฐาน

“เกียรติมารดาเจ้าสิ!” เมิ่งฮ่าวด่าออกมาด้วยความเดือดดาลจากภายในรถศึก เดิมทีเขาเป็นนักศึกษา และไม่ใช่บุคคลที่ชอบก่นด่าผู้อื่น แต่หลังจากที่นกแก้วตื่นขึ้นมา มันก็ค่อนข้างจะมีอิทธิพลต่อเขาในเรื่องเลวร้าย และเขาก็ต้องเรียนรู้คำด่าทอมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้

โชคร้ายที่หลายปีมานี้ เขาเรียนรู้แต่คำด่าทอนี้อย่างเดียวเท่านั้น

ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังหัวเราะเสียงแหบแห้งออกมา เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยความเก่าแก่โบราณ คล้ายกับเป็นสายลมอันหนาวเหน็บ พัดโชยมาจากที่ไหนสักแห่งในท่ามกลางเวลาอันยาวนานนับไม่ถ้วน

“เสียใจด้วย ผู้หญิงในครอบครัวข้าตอนนี้ตายไปหมดแล้ว ถ้าเจ้าชอบ พวกเราก็สามารถตกลงกันได้ ข้ายินดีที่จะส่งมอบโครงกระดูกเหล่านั้นให้กับเจ้า คิดว่าอย่างไร?”

ใบหน้าเมิ่งฮ่าวดูน่าเกลียดอย่างถึงที่สุด ขณะที่พุ่งออกไปพร้อมกับรถศึก ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังไล่ติดตามไปอย่างต่อเนื่อง และจริงๆ แล้วก็เกือบจะตามทันเมิ่งฮ่าวได้แล้ว เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า กลุ่มหมอกสีขาวกำลังลอยออกมาจากร่างอย่างต่อเนื่อง เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของการที่มีบางสิ่งภายในร่างถูกบังคับให้แยกออกมา ทำให้ความกระวนกระวายใจเต็มอยู่ในดวงตา

“ยังไม่ใช่เวลาที่จะใช้กระบี่เซียน!” เขาคิด

“เวทยิ่งใหญ่ครอบครองพื้นฐาน!” ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังกล่าว เสียงของมันดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่อาจจะมองกลับไปยังด้านหลังได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็รับรู้ได้ถึงความรวดเร็วที่กลุ่มหมอกสีขาวไหลออกไปจากร่าง จู่ๆ ก็เพิ่มความเร็วมากขึ้นหลายเท่าตัว เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ และไม่อาจจะยับยั้งตนเอง ไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความสิ้นหวังได้

อย่างน่าตกใจยิ่ง มีบางสิ่งที่ดูคล้ายกับเป็นเส้นเลือดสีแดง โผล่ขึ้นมาบนใบหน้า แต่จริงๆ แล้วก็กระจายไปทั่วร่างเขา การปรากฏขึ้นของมันแทบจะราวกับว่าภายในร่างเขากำลังจะฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ มายังด้านนอก!

เมิ่งฮ่าวเริ่มสั่นสะท้าน และโลหิตก็พ่นกระจายออกมาจากปาก ตอนนี้เขาไม่อาจจะใช้ปราณแห่งเซียนชี้ทางได้อีกต่อไป ดังนั้นรถศึกจึงหยุดลงและหดตัวลงไป เขาเก็บมันไว้ในถุงสมบัติ จากนั้นก็อดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ยกมือขวาหยิบเอาธวัชสามแฉกขึ้นมา โบกสะบัดไปที่ด้านหน้า และทันใดนั้นกลุ่มหมอกอันหนาแน่นก็พุ่งกระจายขึ้นไป

ที่ด้านล่างน้ำทะเลสีดำที่ไร้จุดสิ้นสุดดูเหมือนว่าแทบจะแข็งนิ่งอยู่กับที่ มองไม่เห็นระลอกคลื่นแม้แต่ลูกเดียวบนพื้นผิวของมัน!

ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังลอยตัวอยู่ในอากาศที่ห่างไกลออกไป กำลังยิ้มมายังเมิ่งฮ่าว

เป็นรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง เต็มไปด้วยความตะกละ แทบจะราวกับว่าสำหรับมันแล้ว เมิ่งฮ่าวก็คืออาหาร สีหน้ามันทำให้หนังศีรษะเขาต้องด้านชา เขาโบกสะบัดธวัชสามแฉก ทำให้กลุ่มหมอกสีดำจำนวนมากมายม้วนกวาดตรงไปยังปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง

“ธงผืนนั้น…ดูคุ้นตานัก” ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังกล่าว ดวงตาสาดประกาย มันขยับมือขวาร่ายเวท และจากนั้นก็ชี้ตรงไป

“ดวงจันทร์เหนือทะเล” มันกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง น้ำทะเลที่ด้านล่างจู่ๆ ก็กลายเป็นสีม่วง ฉับพลันนั้นดวงจันทร์สีแดงก็ลอยขึ้นมาจากภายใน การปรากฏขึ้นของดวงจันทร์สีแดงทำให้เกิดเป็นเปลวไฟเต็มไปทั่วบริเวณนั้น พวกมันกลายเป็นลูกไฟจำนวนมากมาย พุ่งตรงไปยังธวัชสามแฉกของเมิ่งฮ่าว

เมื่อพวกมันกระแทกเข้าหากัน ธงไม่ได้ถูกทำลายไป แต่กลุ่มหมอกสีดำได้กระจัดกระจายออกไปในทันที ในทางกลับกัน ดวงจันทร์สีแดงได้จางหายไปราวกับเป็นตะเกียงที่ดับลง พ่ายแพ้และแตกกระจายไปโดยสิ้นเชิง

ต่อมาธวัชสามแฉกก็ขยายขนาดใหญ่ขึ้น กระจายออกไปจนบดบังท้องฟ้า ทำให้เมิ่งฮ่าวและปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังแยกออกจากกัน

สีหน้าปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังเปลี่ยนไป และกล่าวว่า “ของวิเศษนี้…ช่างคุ้นตานัก ข้ามั่นใจว่าเคยเห็นมันจากที่ไหนมาก่อนอย่างแน่นอน!”

ด้วยท่าทางเคร่งเครียดจริงจัง มันใช้สองมือร่ายเวท จากนั้นก็ยกสูงขึ้นไปเหนือศีรษะ และนิ้วทั้งสิบก็แตะสัมผัสเข้าด้วยกัน

“พลังแห่งดวงตะวันยามเช้า ขับไล่ความมืดมิดยามราตรีให้สิ้นไป!”

ในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีดำสนิท ไร้แสงใดๆ อยู่ในทุกที่ ดูเหมือนว่าธวัชสามแฉกได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความมืดมิดยามราตรี

แต่จากนั้น ลำแสงก็ปรากฏขึ้น พุ่งออกมาจากปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง ไปวนอยู่รอบๆ ร่างมัน จนดูแทบจะคล้ายกับว่า…มันได้กลายเป็นดวงตะวันที่อยู่ในท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี!

เมื่อดวงตะวันปรากฏขึ้น แสงเจิดจ้าก็เริ่มกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง พลังของมันเริ่มทำให้พลังแห่งความมืดยามราตรีหายไป ความมืดมิดอันไร้ขอบเขตหายไปภายใต้แสงตะวัน หายไปโดยสิ้นเชิง!

เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะต้านรับมันได้ และโลหิตก็กระจายออกมาจากปาก ธวัชสามแฉกสั่นสะท้านและเริ่มมืดสลัวเลือนลางลง ลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง พร้อมกับหดเล็กลงในเวลาเดียวกัน ทั่วทั้งบริเวณนั้นเต็มไปด้วยแสงอันเจิดจ้า ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังลอยตัวอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ ถ้ามองดูไปที่มัน ก็ยากที่จะบอกได้ว่ามันคือมนุษย์หรือดวงตะวันกันแน่!

จิตใจเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน นี่คือความสามารถศักดิ์สิทธิ์ เป็นเวทแห่งเต๋าที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน!

“นี่คือความสามารถศักดิ์สิทธิ์อะไรกัน!?” แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านร่างกาย และโลหิตก็ไหลออกมาจากปาก เมื่อแสงตะวันได้ทำลายความมืดมิดยามราตรีไป ก็ดูเหมือนว่าเขาจะถูกมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของยามราตรีนั้น ร่างกายเขาลุกไหม้กลายเป็นเปลวไฟ และเมิ่งฮ่าวก็ส่งเสียงแผดร้องออกมา แสงสีม่วงแวบขึ้นมาในดวงตา ขณะที่เขาเร่งรักษาตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่ในท่ามกลางเสียงกระหึ่มกึกก้อง เขาก็ตกลงไปในทะเลดำที่ด้านล่าง

เสียงของปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสขณะที่มันกล่าว “นั่นก็คือวิชาส่วนตัว ที่ถูกคิดค้นขึ้นมาโดยบรรพบุรุษตระกูลหวัง การที่เจ้าได้เห็นวิชานี้ด้วยสองตาของตนเอง ก็สามารถตายไปพร้อมกับรอยยิ้มได้แล้ว” ใบหน้ามันซีดขาวขึ้นกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะใช้วิชานั้น ถ้าไม่ใช่ว่ามันต้องการจะจบการต่อสู้นี้อย่างรวดเร็วมากที่สุดแล้วละก็ มันก็คงจะไม่ใช้ออกมาอย่างแน่นอน

แสงเจิดจ้าเต็มอยู่ในบริเวณนั้นเป็นวงกว้าง และน้ำทะเลก็เปลี่ยนเป็นสีม่วง ขณะที่เมิ่งฮ่าวตกลงไปในทะเล ดวงตาปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังก็แวบขึ้น

“แม้แต่ตอนนี้ มันก็ยังคงไม่ยอมปลดปล่อยพลังของกระบี่เซียนนั่นออกมา? เมื่อข้ามาถึงในตอนแรก มันสามารถใช้พลังนั้นออกมาได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ตอนนี้อยู่ในช่วงความเป็นตาย มันก็ยังคงไม่ยอมใช้ออกมา…ข้ามั่นใจถึงเจ็ดในสิบส่วนว่า ตอนนี้กระบี่เซียนนั่นไร้ประโยชน์แล้ว!” ทันใดนั้นมันก็แวบผ่านอากาศ ยื่นมือขวาออกมาคว้าจับไปที่เมิ่งฮ่าว

“เวทยิ่งใหญ่ครอบครองพื้นฐาน!” แสงสีดำกระจายออกมาจากนิ้วทั้งห้าที่มือขวาของมัน แสงนั้นกลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับหลุมดำ ซึ่งกระจายพลังแรงดึงดูดอันน่าตกใจออกมา

ทั่วทั้งร่างเมิ่งฮ่าวดูเหมือนจะเสื่อมโทรมลง ร่างกายฉีกขาด เส้นผมหลุดร่วง และดูแห้งเหี่ยวจนถึงที่สุด พลังชีวิตจางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเทียบพื้นฐานฝึกตนที่อยู่ในขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าของปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังแล้ว พื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าว…ช่างอ่อนแอนัก

ในขณะที่ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังเข้ามาใกล้ ความบ้าคลั่งทันใดนั้นก็ลุกโชนอยู่ในดวงตาเมิ่งฮ่าว ถึงแม้ว่าเส้นโลหิตของเขาจะถูกทำลายไป และเขาก็ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส แต่เขาก็ยังคงตบไปที่ถุงสมบัติด้วยมือขวา ขวดน้ำเต้าสุราปรากฏขึ้น และเขาก็ดื่มมันลงไป จากนั้นก็มองเห็นกระบี่เซียน และเขาก็พ่นสุราออกมาจากปาก

ปราณเซียนระเบิดออกไป ด้วยความรวดเร็วและดุร้ายอย่างถึงที่สุด เมื่อปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังมองเห็นว่า กระบี่กำลังตวัดกรีดตรงมาที่มัน จิตใจก็สั่นสะท้าน แต่หลังจากนั้นมันก็ยิ้มอย่างเย็นชาออกมา มันได้เตรียมการสำหรับสถานการณ์เช่นนี้มานานแล้ว ทันใดนั้นมันก็เริ่มร่ายเวท ทำให้อีกร่างของมันปรากฏขึ้นในตำแหน่งเดียวกัน แต่ในตอนนี้แรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงวิ่งผ่านไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อาจจะจับกระบี่เซียนไว้ได้ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก และทันใดนั้นแขนขวาก็ระเบิดออกกลายเป็นเศษชิ้นเนื้อและโลหิต กระบี่เซียนร่วงหล่นลงไปใต้ก้นทะเล

ไม่ว่าจะดูอย่างไร ก็เห็นได้ชัดว่ามีอะไรเกิดขึ้น เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะใช้พลังของกระบี่ และเขาก็ยังคงพยายามที่จะควบคุมมัน ทำให้แขนขวาเขาไม่อาจจะรองรับพลังนั้นได้ และระเบิดออกมา

เมิ่งฮ่าวหัวเราะอย่างขมขื่น และท่าทางสิ้นหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“ข้าไม่อาจจะยอมรับได้!” เขาแผดร้องออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจและไม่พอใจอย่างรุนแรง

ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังมองมาพร้อมรอยยิ้ม ในตอนนี้ มันมั่นใจถึงแปดในสิบส่วนว่า กระบี่เซียนไม่อาจจะคุกคามมันได้อีก สีหน้าอันโหดเหี้ยมดุร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้ามัน

แน่นอนว่าการที่มีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนาน ทำให้มันเต็มไปด้วยความฉลาดเจ้าเล่ห์ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น มันก็ยังคงมีความระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ และเมิ่งฮ่าวก็ได้สูญเสียแขนไปหนึ่งข้าง มันก็ยังคงไม่ยอมประมาทต่อกระบี่เซียนนั้น

แทนที่มันจะยื่นมือไปยังกระบี่เซียน แต่มันกลับมุ่งหน้าตรงมายังเมิ่งฮ่าว

เมื่อเมิ่งฮ่าวเห็นเช่นนี้ โทสะก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจ แต่ก็เพียงแค่แวบเดียว ความคิดอันโหดเหี้ยมก็พุ่งขึ้นมาแทนที่ ความคิดนี้จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง แต่เป็นตนเอง!

ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังเข้ามาใกล้ ลอยตัวอยู่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว ยกมือขวาขึ้นและกดลงไปบนหน้าอกเมิ่งฮ่าว จากนั้นเล็บนิ้วมันแทงมือเข้าไปในร่างกายเขา

“ผิวของเจ้าแน่นหนา และร่างกายเจ้าก็แข็งแกร่ง” ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังสอดมือเข้าไป “ไม่เลว ถ้าเจ้าสามารถทำให้ร่างกายเข้าไปสู่ขั้นต่อไป บางทีข้าอาจจะไม่สามารถจัดการเจ้าได้ แต่ตอนนี้…มันยังไม่ดีพอ” เล็บนิ้วของมันแทงลึกลงไปในหน้าอกเมิ่งฮ่าว

“เวทยิ่งใหญ่ครอบครองพื้นฐาน!” แสงแปลกๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวัง เป็นแสงที่เต็มไปด้วยความกระหาย, ความต้องการ และความตื่นเต้น นิ้วมันแทงลงไปอย่างโหดเหี้ยม และหลุมดำที่กำลังหมุนวนไปมา ก็ปรากฏขึ้นภายในร่างเมิ่งฮ่าว

แรงดึงดูดนั้นช่างน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง และเต็มอยู่ในร่างเมิ่งฮ่าวโดยสิ้นเชิง

ร่างกายเขาเริ่มสั่นสะท้าน ขณะที่ความเจ็บปวดอย่างคิดไม่ถึงเต็มอยู่ในจิตใจ เส้นใยสีโลหิตมากมายนับไม่ถ้วน ปรากฏขึ้นไปทั่วร่าง เส้นใยเหล่านี้ได้หลอมรวมกับร่างเขามานานแล้ว นี่ก็คือพื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ของเขา!

มันเป็นพื้นฐานตามที่เขาจะบรรลุเต๋าในวันข้างหน้า!

ตอนนี้เส้นใยสีโลหิตกำลังบิดเบี้ยวไปมา ขณะที่พวกมันหดตัวลงไป ถูกดูดตรงไปที่หลุมดำในหน้าอกเขาอย่างไม่ลดละ

เส้นใยสีโลหิตจากแขน, ขา, ศีรษะ และทุกๆ ส่วนในร่างกาย ถูกดูดตรงไปที่หน้าอกเขาทั้งหมด

“นับจากนี้ไป พื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ของเจ้า ก็จะเป็นของข้า!”

“ต่อจากนี้ไป เส้นทางสู่การเป็นเซียนของข้าก็จะถูกเปิดออก!”

“ข้าจะไม่ใช่เซียนเทียมอีกต่อไป แต่จะเป็นเซียนที่แท้จริง!”

“ข้าจะไล่ตามเส้นทางของบรรพบุรุษ และกลายเป็นผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลังแห่งสวรรค์และปฐพีนี้!” ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง จนต้องเงยหน้าขึ้นและหัวเราะเป็นเสียงดังออกมา มันค่อยๆ ดึงมือขวากลับไปช้าๆ และขณะที่ทำเช่นนั้น เส้นใยสีแดงมากมายนับไม่ถ้วนก็ยืดยาวออกมา ระหว่างมันและร่างเมิ่งฮ่าว

เส้นใยสีแดงสาดประกายออกมาอย่างงดงามตระการตา ใครก็ตามที่มองเห็นก็จะคิดไปถึงความสมบูรณ์แบบ เป็นความสมบูรณ์อย่างไร้ที่ติโดยสิ้นเชิง!

ร่างเมิ่งฮ่าวแห้งเหี่ยวและแก่ชราลงไป พื้นฐานฝึกตนของเขาก็ลดลงไปด้วยเช่นกัน เขารับรู้ได้ว่าพื้นฐานรวบรวมลมปราณได้หายไป พื้นฐานเสาแห่งเต๋า และแกนสมบูรณ์ของเขาก็จางหายไปด้วยเช่นเดียวกัน

สีหน้าเขาว่างเปล่า ราวกับว่าเขาได้สูญเสียพลังที่จะต่อสู้กลับไปทั้งหมด เขานอนอยู่ที่นั่นด้วยความว่างเปล่า ความขมขื่นเต็มอยู่บนใบหน้า ความเจ็บปวดทรมานเต็มไปทั่วร่าง แต่มันก็ยังไม่อาจจะเทียบได้กับความเจ็บปวดที่เขารู้สึกอยู่ในจิตใจ

ปรมาจารย์รุ่นสิบตระกูลหวังมองไปยังเส้นใยสีแดง ซึ่งกำลังถูกสร้างขึ้นมาอยู่ในมือมัน และความปรารถนาอันเข้มข้นก็เต็มอยู่ในดวงตา จิตใจมันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความยินดี อันที่จริง ความตื่นเต้นของมันในตอนนี้ ยังมากกว่าที่เคยเป็นมาในชั่วชีวิตของมัน

ในตอนนี้ มันได้ลืมที่จะเตรียมการเพื่อป้องกันอันตรายใดๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นจากกระบี่เซียนไปเรียบร้อยแล้ว จิตใจทั้งหมดของมันได้เพ่งสมาธิไปที่การดึงเอาพื้นฐานเต๋าสมบูรณ์ออกมา

หลังจากที่มันยกเลิกการป้องกัน แสงอันโหดเหี้ยมเย็นชาจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่ว่างเปล่าของเมิ่งฮ่าว

“ใครก็ตามที่ต้องการจะเอาพื้นฐานเต๋าของข้าไป ต้องจ่ายค่าตอบแทนมาก่อน!”

“กระบี่เซียน!” ดวงตาเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ซึ่งทำให้จิตใจปรมาจารย์ตระกูลหวังสั่นสะท้าน ทันใดนั้น กระบี่เซียนที่จมลงไปใต้ก้นทะเล ก็ระเบิดปราณกระบี่ที่ทำให้ปฐพีต้องสั่นสะเทือนออกมา มันพุ่งขึ้นมาจากภายในน้ำ ด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ