ตอนที่ 714

วงจรการเคลื่อนย้ายทางไกล

จากตำแหน่งปัจจุบันของเมิ่งฮ่าวและพวก ทะเลสาบหนึ่งพันจ้างดูเหมือนจะไม่ได้ห่างออกไปไกลมากนัก อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาถึงอันตรายที่ซุกซ่อนอยู่ในทะเลสาบเต๋าโบราณนี้แล้ว มันก็ไม่ใช่เป็นระยะทางที่พวกเขาจะมุ่งหน้าไปด้วยความรวดเร็วได้

ยิ่งไปกว่านั้น สำนักและตระกูลอื่นๆ ต่างก็มาถึงก่อนสำนักเซี่ยเยา และได้เข้าไปถึงเขตชั้นในสุดของทะเลสาบเต๋าโบราณแล้ว ที่นั่น ทะเลสาบเต๋าขนาดหนึ่งพันจ้างสิบแห่ง ได้ถูกแบ่งกันไปเรียบร้อยแล้ว เช่นเดียวกับทะเลสาบหนึ่งร้อยจ้างในบริเวณนั้น

บางคนอาจจะคิดว่าการต่อสู้ในบริเวณนั้นน่าจะรุนแรงเป็นอย่างมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วก็ไม่ใช่เช่นนั้น

เมื่อไหร่ที่สำนักหรือตระกูลใหญ่ได้ครอบครองทะเลสาบเต๋า คนอื่นๆ ก็จะไม่พยายามไปต่อสู้เพื่อแย่งชิง ยกเว้นว่าของวิเศษที่ถูกพ่นออกมาจากทะเลสาบจะมีค่าเป็นอย่างยิ่ง

ด้วยเช่นนั้น กองกำลังทั้งหมดต่างก็ยึดถือตามธรรมเนียมและกฎเกณฑ์ว่า ทะเลสาบเต๋าเป็นของ…ใครก็ตามที่ครอบครองมัน!

อันที่จริง การต่อสู้เพื่อแย่งชิงของวิเศษ จริงๆ แล้วก็เป็นการต่อสู้เพื่อทะเลสาบเต๋าด้วยเช่นเดียวกัน

ปกติแล้วสิ่งที่สำนักและตระกูลต่างๆ มายังที่แห่งนี้เพื่อต่อสู้แย่งชิงกันก็คือ…สิ่งที่ตั้งอยู่ในจุดศูนย์กลางของทะเลสาบเต๋าโบราณแห่งนี้ นั่นก็คือ…ทะเลสาบเต๋าขนาดหนึ่งพันจ้าง!

การปะทุของทะเลสาบเต๋านั้นน่าตกใจอย่างถึงที่สุด ขณะที่เมิ่งฮ่าวและคนอื่นๆ มุ่งหน้าตรงไป อากาศที่เบื้องหน้าพวกเขาจู่ๆ ก็เริ่มบิดเบี้ยวไปมา ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบขึ้น และโบกสะบัดมือขวาไปที่ด้านหลัง ฉับพลันนั้นกลุ่มคนก็หลบไปทางด้านข้าง ขณะที่รอยแยกขนาดใหญ่ทันใดนั้นก็กรีดเฉือนผ่านอากาศไป

ด้วยการเกิดขึ้นเช่นนี้ทำให้การเดินทางตรงไปของพวกเขา ต้องดำเนินไปอย่างเชื่องช้า รอยแยกเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และในที่สุดศิษย์สำนักเซี่ยเยาหลายคนก็ไม่ยอมจะมุ่งหน้าต่อไป ตัดสินใจที่จะอยู่ด้านหลัง เพื่อค้นหาโชควาสนาของตนเอง

ในที่สุด ก็มีเพียงหกผู้เฒ่าตัดวิญญาณ และศิษย์สำนักเซี่ยเยาที่แข็งแกร่งมากที่สุดไม่ถึงหนึ่งร้อยคน ที่สามารถติดตามไปพร้อมกับเมิ่งฮ่าวได้ ขณะที่เขาตรงเข้าไปที่ด้านในของทะเลสาบเต๋ามากขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุด ก็มองเห็นระยะห่างน้อยกว่าหนึ่งพันจ้าง ระหว่างพวกเขาและทะเลสาบเต๋า ในจุดนี้ก็เริ่มมองเห็นสำนักและตระกูลอื่นๆ แล้ว

มีใบหน้าที่ดูคุ้นเคยอยู่มากมายในที่แห่งนั้น แต่ทันทีที่สายตาของพวกมันตกกระทบไปบนร่างเมิ่งฮ่าว…ทันใดนั้นเองที่สัญลักษณ์เวทของการเคลื่อนย้ายทางไกลมากมายนับไม่ถ้วน ได้ปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ ตัวเขา

ในตอนที่สัญลักษณ์เวทปรากฏขึ้น สีหน้าของเมิ่งฮ่าวและศิษย์สำนักเซี่ยเยาอื่นๆ ต่างก็เปลี่ยนไป สำหรับเมิ่งฮ่าว ถึงแม้เขาจะอยู่ตรงริมขอบของกับดักการเคลื่อนย้ายทางไกล แต่เขาก็ยังคงเข้าไปในขอบเขตของมันอย่างเต็มตัว สำหรับศิษย์สำนักเซี่ยเยาอื่นๆ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ติดกับดักอยู่ที่ภายในร่วมกับเขา รวมทั้งผู้เฒ่าอสูรสวรรค์ลี้ลับ, สองผู้เฒ่าอสูรโลหิตเหล็ก เช่นเดียวกับศิษย์อาวุโสเกือบทั้งหมดของสามผู้เฒ่าไฟอสูร

ที่ห่างไกลออกไป มีศิษย์จากสำนักจื่อยิ่นไม่น้อยที่ลุกขึ้นมายืนในทันที สีหน้าของเจ้าอ้วนแห่งสำนักจินหาน และเฉินฝานแห่งสำนักอีเจี้ยนสลดลง ขณะที่พลังของการเคลื่อนย้ายทางไกลพุ่งขึ้นมาอยู่รอบๆ ร่างเมิ่งฮ่าว

การเคลื่อนย้ายทางไกลนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา เมิ่งฮ่าวและผู้เฒ่าคนอื่นๆ ต่างก็เริ่มหายตัวไป

ก่อนที่จะหายไป เมิ่งฮ่าวมีแค่เวลาที่จะตะโกนออกมาได้เท่านั้น “ไปยังจุดศูนย์กลาง และรอข้าอยู่ที่นั่น!”

เมื่อเขาหายตัวไป ท่าทางมีความสุขอย่างบ้าคลั่งก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ ปรมาจารย์ตัดวิญญาณครั้งที่สามแห่งสำนักชิงหลัว ซึ่งได้ครอบครองหนึ่งในทะเลสาบเต๋าหนึ่งพันจ้าง “ตาย!! เจ้าตัวโชคร้ายนั่นน่าจะตายอยู่ในนั้น!”

สำหรับผู้คนส่วนใหญ่ สมาชิกของสำนักอีเจี้ยน และสำนักจินหาน รวมทั้งตระกูลหลี่ ต่างก็มองไปยังความโชคร้ายของเมิ่งฮ่าวด้วยความพึงพอใจ มีแต่เฉินฝาน, เจ้าอ้วน และผู้ฝึกตนสำนักจื่อยิ่นอีกมากมายที่มีสีหน้ากังวล โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉู่อวี้เยียนซึ่งมีใบหน้าที่ซีดขาวจนดูน่ากลัว

สมาชิกแห่งตระกูลซ่งต่างก็เงียบกริบและมีสีหน้าหม่นหมอง สำหรับซ่งเจี๋ยมองเห็นสีหน้าอันซับซ้อนอยู่บนใบหน้านาง บุรุษวัยกลางคนที่อยู่ข้างกายนางมองไปขณะที่เมิ่งฮ่าวหายตัวไป จากนั้นก็หลับตาลงอย่างเงียบๆ

เมื่อกับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลหายไป สองผู้เฒ่าไฟอสูรที่ยังเหลืออยู่ก็ใช้เวลาชั่วครู่เพื่อปกปิดความวิตกกังวลไว้ และนำศิษย์ที่เหลือไปยังจุดศูนย์กลางของทะเลสาบเต๋าโบราณ

โดยไม่มีเมิ่งฮ่าวอยู่ด้วยเพื่อคอยปกป้องพวกมัน การเดินทางต่อไปก็ยิ่งเต็มไปด้วยอันตรายมากขึ้น พวกมันจบลงด้วยการสูญเสียศิษย์ไปสิบกว่าคน ในตอนนี้ ก็เหลือผู้รอดชีวิตอยู่เพียงแค่สามสิบคนเท่านั้น

ในขณะที่พวกมันรีบเร่งเดินทางไป สองผู้เฒ่าไฟอสูรก็สังเกตเห็นว่า ทะเลสาบหนึ่งพันจ้างทั้งหมดต่างก็มีผู้ครอบครองแล้ว กลุ่มคนมากมายในท่ามกลางกองกำลังเหล่านั้นได้จ้องมองมา ขณะที่พวกมันพุ่งผ่านไป ทำให้ผู้เฒ่าไฟอสูรต้องขมวดคิ้วขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น สำนักและตระกูลที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น จู่ๆ ก็กระจายกลิ่นอายตัดวิญญาณออกมา มีกลิ่นอายตัดวิญญาณอยู่มากมายในบริเวณนั้นและทะเลสาบทั้งหมด สำนักที่มีผู้ฝึกตนตัดวิญญาณอยู่น้อยที่สุดก็คือสำนักชิงหลัว ถึงแม้ว่าปรมาจารย์ของพวกมันจะอยู่ในการตัดวิญญาณครั้งที่สามก็ตามที

“สำนักเซี่ยเยา พวกเจ้ามาสาย! ไม่มีสถานที่ให้พวกเจ้าแล้วในตอนนี้!”

“พวกเจ้าโชคร้ายจริงๆ มีผู้แข็งแกร่งตัดวิญญาณเพียงแค่สองคนเท่านั้น! เจ้าคิดว่าพวกเราจะแบ่งปันทะเลสาบร่วมกับพวกเจ้า!?”

“ทำไมพวกเจ้าถึงยังไม่ไปอีก!”

“ไม่มีทะเลสาบเต๋าเหลืออยู่อีกแล้ว! แต่จากความแข็งแกร่งของพวกเจ้า ก็น่าจะได้ครอบครองทะเลสาบขนาดหนึ่งร้อยจ้างได้บ้าง ซึ่งยังว่างอยู่อีกมาก”

“สหายสำนักเซี่ยเยาของพวกเจ้า ที่ตกเข้าไปในกับดักของการเคลื่อนย้ายทางไกลช่างโชคร้ายนัก มากกว่าครึ่งของผู้ฝึกตนตัดวิญญาณ ที่ตกเข้าไปในนั้นไม่เคยมีชีวิตรอดออกมาอีกเลย”

จากทะเลสาบหนึ่งพันจ้างทั้งสิบแห่ง สำนักอีเจี้ยนได้ครอบครองสามแห่ง สำนักจินหานครองครองสองแห่ง สำนักชิงหลัวครอบครองหนึ่ง และสำนักจื่อยิ่นครอบครองสอง สำหรับตระกูลหลี่และตระกูลซ่ง ได้ครอบครองตระกูลละหนึ่งแห่ง

รอบๆ ทะเลสาบขนาดหนึ่งพันจ้างแต่ละแห่ง มีทะเลสาบขนาดหนึ่งร้อยจ้างอยู่สิบแห่ง ทั้งหมดต่างก็ถูกครอบครองด้วยสำนักและตระกูลเช่นเดียวกัน

ดวงตาของสองผู้เฒ่าไฟอสูรเต็มไปด้วยโทสะ คำพูดเยาะเย้ยจากสำนักและตระกูลต่างๆ ทำให้ม่านตาของพวกมันเริ่มเรืองแสงด้วยสีแห่งโลหิต พวกมันสบสายตากันด้วยความขมขื่น ถ้าเมิ่งฮ่าวยังอยู่ที่นี่ พวกมันก็ไม่ต้องหวาดกลัวต่อสิ่งใดๆ แต่เขาก็ไม่อยู่แล้ว ถ้าผู้เฒ่าตัดวิญญาณอีกสีคนอยู่ที่นี่ พวกมันก็คงจะต่อสู้กับใครก็ได้ แต่สี่คนนั้นก็ไม่อยู่เช่นเดียวกัน

โชคร้ายที่…พวกมันไม่อาจจะครอบครองทะเลสาบเต๋าหนึ่งพันจ้างได้

“ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?” ชายชราจากสำนักอีเจี้ยนพูดขึ้น มันสวมใส่ชุดนักพรตสีเทา และนั่งขัดสมาธิอยู่โดยมีกระบี่ไม้วางพาดอยู่บนขา คำพูดของมันดังก้องขึ้นราวกับเป็นเสียงฟ้าคำราม

เสียงนั้นดังกระหึ่มกึกก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง ทำให้สีหน้าของสองผู้เฒ่าไฟอสูรเปลี่ยนไป

“เจี้ยนเหล่า!” (ผู้เฒ่ากระบี่)

มักจะได้เห็นความไม่พอใจจนเกิดการกระทบกระทั่งกันระหว่างสำนักเซี่ยเยา และสำนักอีเจี้ยนอยู่เนืองๆ และดูเหมือนว่าในตอนนี้ พวกมันแทบจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

ในตอนนี้เองที่ชายชรารูปร่างผอมแห้งจากสำนักจื่อยิ่น ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมายืนจากการนั่งขัดสมาธิของมัน

“สหายเต๋าจากสำนักเซี่ยเยา” มันกล่าวเสียงราบเรียบ “ทะเลสาบเต๋านี้เป็นของพวกท่าน!” ทันใดนั้น ศิษย์สำนักจื่อยิ่นก็ถอยออกไปจากทะเลสาบเต๋าหนึ่งพันจ้างที่มันชี้ไป

ดวงตาของผู้ฝึกตนจากสำนักอื่นๆ แวบขึ้น สำหรับเจี้ยนเหล่าจากสำนักอีเจี้ยน มันหันหน้าไปมองยังทิศทางของสำนักจื่อยิ่นอย่างเย็นชา “ผู้อาวุโสเต๋าแห้งเหี่ยว!”

ผู้อาวุโสเต๋าแห้งเหี่ยวแห่งสำนักจื่อยิ่น มองกลับไปยังมันอย่างเยือกเย็น

สายตาของคนทั้งสองสบประสานกัน และจากนั้นเจี้ยนเหล่าก็มองไปทางอื่น และแค่นเสียงเย็นชาออกมา มันไม่ได้กระทำการใดๆ ที่จะสอดมือเข้าไปในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้

สองผู้เฒ่าไฟอสูรตกตะลึง แต่จากนั้นก็ดูเหมือนจะระลึกได้ถึงบางสิ่ง ประสานมือและโค้งตัวลงอย่างสุภาพ และจากนั้นก็นำกลุ่มคนของพวกมันเข้าไปยังทะเลสาบเต๋าแห่งนั้น

ศิษย์สำนักเซี่ยเยาขอบคุณสำนักจื่อยิ่น แต่ความหงุดหงิดภายในจิตใจพวกมันไม่ได้ลดลงไป พวกมันมาสายจนทำให้ต้องสูญเสียความได้เปรียบไป และจากนั้นผู้แข็งแกร่งมากที่สุดของพวกมันก็ถูกเคลื่อนย้ายทางไกลจากไป สำนักเซี่ยเยาที่ครั้งหนึ่งเคยแข็งแกร่ง ทันใดนั้นก็ตกอยู่ในตำแหน่งที่อ่อนแอลงอย่างน่าเหลือเชื่อ ในทะเลสาบเต๋าโบราณแห่งนี้

พวกมันตกอยู่ในสถานะที่เลวร้าย จนไม่อาจแม้แต่จะเปรียบเทียบได้กับสำนักชิงหลัวที่อ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น ก็เห็นได้ชัดว่าสำนักอีเจี้ยนอยู่ในตำแหน่งที่แข็งแกร่งมากที่สุด พวกมันมีทะเลสาบเต๋าหนึ่งพันจ้างถึงสามแห่ง และเห็นได้ว่ายากที่จะต่อสู้ด้วยได้

สองผู้เฒ่าไฟอสูรสบตากันไปมา พยายามอดทนต่อความคับข้องใจและไม่สนใจต่อคำพูดเยาะเย้ยจากสำนักอื่นๆ พวกมันหลับตาลงและเริ่มเข้าฌาณ

สำหรับศิษย์สำนักเซี่ยเยาคนอื่นๆ พวกมันไม่ได้พยายามอดกลั้นที่จะแสดงความคิดเห็นใดๆ ออกมา

“เจ้าสำนักน้อย, เมื่อไหร่ท่านจะกลับมา?!”

“รอจนกว่าเจ้าสำนักน้อยจะกลับมา ท่านจะจัดการพวกมันเอง!”

“กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลนั่นอาจจะแข็งแกร่ง แต่เมื่อพิจารณาถึงพื้นฐานฝึกตนของเจ้าสำนักน้อย ในที่สุดท่านจะต้องกลับออกมาได้อย่างแน่นอน!”

ในเวลาเดียวกันนั้น ตรงสถานที่แห่งอื่นในทะเลสาบเต๋าโบราณ เมิ่งฮ่าวกำลังขมวดคิ้วอยู่ ด้านข้างเขาเป็นผู้เฒ่าอสูรสวรรค์ลี้ลับ, สองผู้เฒ่าอสูรโลหิตเหล็ก และผู้เฒ่าไฟอสูรอันดับแรก สีหน้าพวกมันเปลี่ยนไปด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกัน ยังมีศิษย์สำนักเซี่ยเยาอีกเจ็ดถึงแปดคนอีกด้วย ทั้งหมดกำลังนั่งขัดสมาธิเข้าฌาณอยู่ ดูเหมือนว่าพวกมันไม่อาจจะอดทนต่อไปได้อีกนานมากนัก

การเคลื่อนย้ายทางไกลเกิดขึ้นต่อไปโดยไม่มีการหยุดพัก เมื่อครู่นี้มันเพิ่งจะชะงักไป แต่ก่อนที่ทุกคนจะทันได้ทำอันใด การเคลื่อนย้ายทางไกลก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

โอ๊กกก!

หนึ่งในศิษย์กระอักโลหิตออกมา และจากนั้นทั่วทั้งร่างของมันก็แห้งเหี่ยวลงกลายเป็นซากศพที่แห้งกรัง มีเสียงอื่นดังขึ้นมาอีก ขณะที่ศิษย์อีกคนตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน

ในช่วงเวลาสั้นๆ พวกเขาก็เคลื่อนย้ายทางไกลไปแล้วถึงสิบสามครั้ง

โลกที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าวกลับกลายเปลี่ยนแปลงไปอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่พวกเขาเคลื่อนย้ายทางไกลไป พลังอันรุนแรงก็จะกระแทกลงไปบนร่าง ทำให้วิญญาณต้องสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่ามีพลังบางอย่างอยู่ในกับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลนี้ ซึ่งกำลังกลืนกินพลังของพวกเขาเข้าไป

“เจ้าสำนักน้อย พวกเราไม่อาจจะอดทนต่อไปได้อีกแล้ว!” ผู้เฒ่าไฟอสูรอันดับแรกกล่าวขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ “เจ้าสำนักน้อย พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?!”

ตูม!

การเคลื่อนย้ายทางไกลหยุดลง และพวกเขาก็พบว่ากำลังอยู่ในบริเวณทุ่งหญ้า จากนั้นพวกเขาก็หายตัวไปอีกครั้ง

เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ที่นั่นอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเขาก็ยกมือขึ้น และไข่มุกดำขาวก็ปรากฏขึ้น หมุนวนอยู่รอบๆ ขุนเขาที่เก้า ดวงตาจ้องนิ่งไปยังที่เบื้องหน้า และรอคอยวงจรการเคลื่อนย้ายทางไกลให้เกิดเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย จนกระทั่งบรรลุถึงการเคลื่อนย้ายทางไกลเป็นครั้งที่สิบสาม ที่ด้านหน้าขึ้นไปมองเห็นเป็นทะเลสาบเต๋าบางแห่ง ในตอนนี้เองที่ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น

โดยไม่ลังเล เขาทำให้ไข่มุกดำขาวและขุนเขาที่เก้าพุ่งไปข้างหน้า เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ และกับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลก็เริ่มขั้นตอนของมันขึ้นอีกครั้ง

“ขยาย!” เมิ่งฮ่าวกล่าวเป็นเสียงดังก้องออกไป ภายในกับดักการเคลื่อนย้ายทางไกล ขุนเขาที่เก้าทันใดนั้นก็เริ่มขยายขนาดใหญ่ขึ้น จนมีความสูงหนึ่งพันจ้าง, หนึ่งหมื่นจ้าง จนกระทั่งราวกับเป็นยอดเขาขนาดใหญ่ ที่กำลังพุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน

ทันทีที่ภูเขาปรากฏขึ้นอยู่ภายในทะเลสาบเต๋าโบราณ มันก็ถูกพบเห็นโดยผู้ฝึกตนอื่นๆ ในบริเวณนั้น สำหรับศิษย์สำนักเซี่ยเยา ที่อยู่ตรงทะเลสาบหนึ่งพันจ้าง ทันทีที่พวกมันมองเห็น สีหน้าก็สดใสเจิดจ้าขึ้น

แม้แต่ผู้ฝึกตนที่อยู่ในอาณาเขตของทะเลสาบขนาดสิบจ้าง ก็มองเห็นภูเขาลูกนี้และอ้าปากค้างจ้องมองมา

“นั่น…นั่นเป็นใครบางคนกำลังพยายามจะทะลวงออกมาจาก กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกล!”

“เมื่อไหร่ที่ตกเข้าไปอยู่ในกับดักการเคลื่อนย้ายทางไกล ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะออกมา!”

ตูม!

เพื่อที่จะพยายามเคลื่อนย้ายภูเขาขนาดใหญ่ กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลก็ต้องใช้พลังอย่างมากมาย และมันก็เริ่มสั่นไปมา

ทันทีที่มันหยุดชะงัก เมิ่งฮ่าวก็ตะโกนขึ้น “ไป!”

ทันใดนั้น ผู้เฒ่าอสูรสวรรค์ลี้ลับก็บินออกไป ฉวยโอกาสที่กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลหยุดชะงัก ทะลวงผ่านออกไป

เมิ่งฮ่าวอยู่ที่ทางด้านหลังขวามือของมัน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้ชายขอบ กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลก็กระจายพลังออกมามากขึ้น เพื่อพยายามจะขัดขวางเส้นทางของพวกเขา

“สะกด!” เมิ่งฮ่าวกล่าว คิ้วขมวดมุ่น

เสียงกระหึ่มกึกก้องดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ขุนเขาที่เก้าเริ่มขยายขนาดขึ้นอีกครั้ง กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลถูกบังคับให้หยุดชะงักนิ่ง ในตอนนั้นเองที่ผู้เฒ่าอสูรสวรรค์ลี้ลับ และผู้เฒ่าตัดวิญญาณคนอื่นๆ ต่างก็พุ่งตัวออกไป แต่ในเวลาเดียวกันนั้น กับดักการเคลื่อนย้ายทางไกลก็เริ่มมีพลังอันน่าตกใจขึ้น ซึ่งยากจะพบเห็นได้ในทะเลสาบเต๋าโบราณ เสาแห่งแสงพุ่งขึ้นไปในอากาศ ซึ่งใกล้เคียงกับการปะทุขึ้นของทะเลสาบหนึ่งพันจ้าง ท่ามกลางเสียงดังกึกก้องนั้น เมิ่งฮ่าวและขุนเขาที่เก้าก็หายไป

“เจ้าสำนักน้อย!”

“จากความแข็งแกร่งของเจ้าสำนักน้อย ท่านน่าจะสามารถหลุดพ้นออกมาจากวงจรการเคลื่อนย้ายทางไกลได้อย่างแน่นอน พวกเราควรจะมุ่งหน้าตรงไปยังจุดศูนย์กลาง และครอบครองทะเลสาบเต๋าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้!”

“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ!”

สี่ผู้เฒ่าเชื่อมั่นในตัวเมิ่งฮ่าวอย่างสูงสุด หลังจากที่สบตากัน แววตาพวกมันก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และขยับร่างจนกลายเป็นลำแสงหลากสี พุ่งตรงไปยังจุดศูนย์กลาง