บทที่ 927 เต๋อหลัวจื่อ

เยวี่ยตงเงยหน้า มองไปทางที่พวกสวี่ชิงจากไป หลังจากขบคิดในใจ แม้ในใจจะเจ็บใจ แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกเรื่องสวี่ชิงกับเอ้อร์หนิว

เห็นได้ชัดว่าสำหรับนางแล้ว ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดไม่ใช่หุ่นเชิดเลือดเนื้อ และไม่ใช่วารีศักดิ์สิทธิ์พิสดารบันลือ แต่เป็นมรดกบรรพชนศักดิ์สิทธิ์พิสดารบันลือที่อยู่ในวิญญาณของเฟิงหลินเทา

นั่นมันเป็นมรดกระดับเตรียมสู่มหาจักรพรรดิเซียนเชียวนะ!

“จะให้เวลาเฟิงหลินเทาพักฟื้นไม่ได้ นอกจากนี้ในตัวเขามีเมล็ดพันธุ์อารมณ์ของข้าอยู่ เรื่องร่องรอยสำหรับข้าแล้วเหมือนคบเพลิงในราตรีมืด”

เยวี่ยตงในดวงตาประกายเย็นเยือกฉายวาบ ในใจหลังจากที่ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแล้วก็ไม่ลังเลใดๆ อีก เพียงไหววูบก็เดินไปทางขอบฟ้า

หลานเหยาที่อยู่ข้างๆ ยังคงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก้าวออกไปเช่นกัน ไล่ตามเยวี่ยตงไป

ส่วนยันต์มหาจักรพรรดิแผ่นนั้นก็หายไปอย่างเงียบงัน จากการจากไปของผู้หญิงทั้ง 2 คนก็ถูกเก็บไป

ทั้งโพรงตกอยู่ในความเงียบสงัด

จวบจนกระทั่งหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงที่มาพร้อมกระจกแตก เสียงคำรามโมโหแค้นเคืองดังสะท้านฟ้ามาจากในโพรงเสี้ยวขณะต่อมาแสงทองทางหนึ่งก็พุ่งออกมา

เป็นหนูสีทองตัวนั้นนั่นเอง

เงาร่างของมันเพิ่งพุ่งออกมาจากโพรงแต่เสี้ยวขณะต่อมา เสียงร้องโหยหวนน่าสังเวชก็ดังมาจากปากหนูสีทอง

ทั้งร่างของมันสั่นสะท้าน เหมือนมีพลังกดดันไร้รูปร่างกลุ่มหนึ่งซัดลงมา ขวางไม่ให้มันจากไปจากที่นี่

ไม่นานนัก พลังกดดันกลุ่มนี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นตราประทับนับไม่ถ้วน เหมือนเส้นลมปราณ ลอยขึ้นมาจากในสายเลือดของมัน มาปรากฏอยู่บนร่าง มากมายเต็มไปหมด น่าครั่นคร้ามสยดสยอง

โดยเฉพาะที่หัวของมัน ตราประทับอักขระยิ่งมีมาก

ตราประทับอักขระเหล่านี้แผ่กลิ่นอายเก่าแก่โบราณ แฝงไว้ด้วยระลอกคลื่นพลังเทพเจ้า อีกทั้งเห็นได้ชัดว่าอยู่ในตัวมันมานานหลายปีแล้ว และเป็นเพราะเหตุนี้ หนูสีทองจึงไม่อาจไปจากโพรงได้

มันถูกผนึกไว้ที่นี่!

แรงกระตุ้นอันรุนแรง การฉีกขาดของวิญญาณ ทำให้เสียงกรีดร้องโหยหวนของหนูสีทองยิ่งสะท้านฟ้าดิน

ยิ่งกว่านั้นจากการดิ้นรนของมัน ตราประทับเหล่านี้ก็เหมือนมีชีวิตขึ้นมา วิ่งวนอย่างรวดเร็วไปทั่วร่างของมัน สุดท้ายก็มารวมอยู่ที่หัวของมันทั้งหมด แล้วแทงลงไปเต็มแรง

ปั่นป่วนจิตของมัน กลับตาลปัตรวิญญาณของมัน ทำให้มันที่สติปัญญาที่ถูกลบไปอย่างต่อเนื่องอยู่แล้ว ยิ่งเป็นเหมือนสัตว์ป่า

และสิ่งที่แปลกประหลาดที่สุดคือที่หว่างคิ้วของมัน ตอนนี้มีสัญญาณจะกลายเป็นกระดาษ

เหมือนว่าหากมันดิ้นรนต่อไป เช่นนั้นไม่นานนักเลือดเนื้อของมันก็จะกลายเป็นกระดาษ กลายเป็นหนูกระดาษ

ดังนั้น ดวงตาสีเลือดของมันจึงต้องมองท้องฟ้าเขม็ง ปากส่งเสียงคำรามน่าครั่นคร้ามที่เจ็บใจไม่ยอมจำนนออกมา

ฟ้าดินเปลี่ยนสี ลมเมฆหอบทะลัก ทั่วทั้งท้องฟ้าเกิดคลื่นวนขนาดมหึมา ขณะที่หมุนวนครืนครั่นเลื่อนลั่น ท่ามกลางความรางเลือนก็เหมือนมีดวงตาเย็นชาข้างหนึ่ง ก้มมองพื้นดินมาจากในคลื่นวน ก้มมองหนูสีทอง

ดวงตานี้แปลกประหลาดนัก เหมือนวาดออกมา และสิ่งที่ยิ่งแปลกประหลาดคือคลื่นวนท้องฟ้านี้มองเผินๆ กว้างใหญ่ไพศาล แต่มองให้ละเอียดแล้ว…เหมือนว่าคลื่นวนนี้ก็แปลงมาจากกระดาษเช่นกัน

ไม่นานนัก เสียงต่ำทุ้มก็ดังก้องที่นี่

“เยี่ยหมัวจื่อ เจ้าถูกหลอมมา 3 หมื่นกว่าปี ถูกข้าดับเพลิงเทวะไปหลายครั้ง จนตอนนี้เจ้าก็ยังไม่ยอมมาเป็นเทพราตรีใต้บัญชาการของข้าอีกหรือ”

สีเลือดในตาของหนูสีทองยิ่งเข้มข้นขึ้น ขณะที่ร่างสั่นสะท้าน ในดวงตาก็ค่อยๆ รวบรวมสติปัญญาที่เหมือนว่าจะสลายหายไปได้ทุกเมื่อ เหมือนว่าไม่ได้พูดมานานแล้ว ปากส่งเสียงแหบแห้งฟังไม่ชัดออกมา แต่ความรู้สึกที่ฉายออกมาจากในนั้นกลับเป็นความไม่ยอมอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน

“เต๋อ…หลัว…จื่อ!”

หลังจากคำราม หนูสีทองร่างไหววูบก็พุ่งตรงไปยังโพรงกลับไปในเส้นทางที่สระพิสดารบันลืออยู่

บนท้องฟ้า ดวงตาในคลื่นวนยิ่งเย็นยะเยือก

“ไม่เป็นไร ข้ามีเวลาอีกมาก”

จากการสะท้านของเสียง คลื่นวนรางเลือน ค่อยๆ หายไป

ทุกอย่างในฟ้าดิน กลับคือสู่ปกติ

ภาพที่เกิดขึ้นที่นี่ จำกัดเพียงในพื้นที่แห่งนี้เท่านั้น ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นสวี่ชิงหรือเฉินเอ้อร์หนิวที่จากไปไกล หรือจะเป็นชายหนุ่มแซ่เฟิงที่หลบหนี หรือจะเป็นเยวี่ยตงและหลานเหยา ก็ต่างด้วยเหตุผลต่างๆ นานา ก็ถูกสกัดกั้นสัมผัสการรับรู้

แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่คนทั้งหลายก็ล้วนไม่ใช่คนทั่วไป ในด้านสัมผัสวิญญาณก็ต่างมีความโดดเด่นที่ต่างกันไป

ดังนั้นไม่ว่ามากหรือน้อย ในเสี้ยวขณะนี้ก็ต่างสัมผัสได้อย่างแผ่วเบาทั้งสิ้น

ในฟ้าดิน ในสายรุ้งยาวพุ่งทะลุท้องฟ้าไปอย่างรวดเร็วสองสาย สวี่ชิงพลันหันกลับไปทอดสายตามองข้างหลัง สีหน้าสงสัยเล็กน้อย

ส่วนนายกองที่อยู่ข้างๆ ทางนั้น สายตาก็มองไปทางท้องฟ้าข้างหลังเช่นกัน ฉายแววตื่นตะลึงออกมา

ทั้ง 2 คนมองหน้ากัน แล้วดึงสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ไม่ได้พูดจากัน ต่างเร่งความเร็วขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย

เช่นนี้เอง เวลา 3 วันผ่านพ้นไป

สวี่ชิงและนายกอง 2 คนตลอดทางใช้วิธีต่างๆ อำพร่างซ่อนกาย ในที่สุดก็ปลอดภัย บินออกไปนอกเขตปกครองพิสดารบันลืออย่างราบรื่น เข้ามาในเขตพื้นที่แผ่นดินใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิเผ่ามนุษย์

มองเห็นเมืองเผ่ามนุษย์ที่อยู่บนวงแหวนรอบนอกแผ่นดินใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิ

รูปแบบที่คุ้นเคย กลิ่นอายที่คุ้นเคย ทำให้จิตใจที่ตึงเครียดของนายกองและสวี่ชิงต่างผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ความระมัดระวังก็ยังคงมีมากกว่าครึ่ง

เพราะภาพฉากที่พวกเขาทั้ง 2 คนสัมผัสรับรู้ได้เมื่อหลายวันก่อนทำให้จิตใจของพวกเขาซัดโหม

ดังนั้นในดินแดนเมืองหลวงจักรพรรดิเผ่ามนุษย์ พวกเขาก็ยังคงสำแดงความเร็วสุดกำลัง พุ่งตรงไปข้างหน้า

เช่นนี้แล้ว ย่อมผ่านเมืองของคนธรรมดาและยอดเขาที่ตั้งของสำนักบางแห่ง

อย่างหน้ายังดี เมืองคนธรรมดาย่อมไม่ทำการขัดขวางพวกสวี่ชิงทั้ง 2 คน

อย่างหลังมีผู้บำเพ็ญเยี่ยมยอดอยู่ หลังจากสัมผัสได้ถึงความเร็วของสวี่ชิงและเอ้อร์หนิว ภายใต้ความหวาดกลัวก็ไม่กล้าขัดขวาง แกล้งทำเป็นไม่เห็น ปล่อยให้พวกเขาจากไป

แต่ก็ยังมีคนบางคนที่คิดว่าตัวเองแข็งแกร่ง ในใจเกิดความไม่พอใจ

เหมือนกับตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น ในขณะที่สวี่ชิงและนายกองทะยานไปอย่างรวดเร็ว ในเทือกเขาสีแดงเพลิงแถบหนึ่งข้างล่าง มีเสียงแค่นขึ้นจมูกดังมา “ใครกัน ไม่เห็นสำนักโลหิตเพลิงของข้าอยู่ในสายตาเช่นนี้ ข้ามผ่านไปเช่นนี้ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

จากการดังขึ้นมาของเสียง หมอกเลือดกลุ่มหนึ่งก็พวยพุ่งขึ้นมาจากในเทือกเขาแห่งนี้ หอบม้วนไปยังท้องฟ้า จะขัดขวางสวี่ชิงและนายกอง

สวี่ชิงขมวดคิ้ว กำลังจะอ้าปาก แต่นายกองที่อยู่ข้างๆ กลับพลันถลึงตา ตวาดไปยังหมอกเลือดที่พุ่งมา

“บังอาจ นี่คือศิษย์พี่ใหญ่ของสวี่ชิงผู้เป็นเจ้าแห่งแผ่นดินใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์เผ่ามนุษย์ มหาขุนพลฟ้าทมิฬแห่งเผ่านภาคิมหันต์ โหวนภาแห่งยุคและตัวเขาเอง พวกเจ้ายังไม่ถอยไปอีก!”

2 คำสุดท้ายราวสายฟ้าฟาดผ่า คำรามลั่นไปทั่วสารทิศ อีกทั้งน้ำเสียงยังหยิ่งทะนงเป็นอย่างยิ่ง พูดออกมาอย่างคล่องแคล่วโดยไม่ต้องไตร่ตรอง เห็นได้ชัดว่านายกองได้ฝึกพูดคำพูดนี้ไว้ในใจมาแล้ว

ตลอดเส้นทางนี้ เกรงว่าคงรอให้มีเสี้ยวขณะให้ได้พูดออกมา

เพียงพริบตา หมอกเลือดที่มาเยือนหยุดชะงัก

นายกองแค่นเสียงขึ้นจมูก บินต่อไป สวี่ชิงไม่พูดอะไร ความเร็วไม่ลดลงเลย เพียงพริบตา ทั้ง 2 คนก็ผ่านเทือกเขา ค่อยๆ จากไปไกล

จนกระทั่งพวกเขาจากไป หมอกเลือดกลุ่มนั้นหดเล็กลง แปรเปลี่ยนเป็นชายชราผมแดงใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจสงสัย มองไปทางขอบฟ้าอย่างลังเล

สุดท้ายก็ไม่กล้าไปขวางต่อ

เพราะ…ฐานะที่นายกองพูดออกมาสูงส่งเป็นอย่างยิ่ง!

โดยเฉพาะบรรพจารย์ชื่ออวิ๋นคนนี้ก็ไม่ใช่คนที่ปิดด่านอยู่ตลอด เรื่องราวโลกภายนอกย่อมรู้เช่นกัน เขาได้ยินมาว่าเมื่อหลายปีก่อนแผ่นดินใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์มีเจ้าดินแดน และได้ยินมาว่าอีกฝ่ายได้รับการแต่งตั้งให้เป็นโหวนภา

ขณะเดียวกัน…หลังจากที่เผ่านภาคิมหันต์ประกาศแจ้งแก่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ เขาย่อมได้ยินข่าวที่มีเผ่ามนุษย์ได้เป็นมหาขุนพลฟ้าทมิฬ เรื่องน่าตื่นตะลึงเช่นนี้เหมือนกัน

และผู้ที่ครอบครองเกียรติภูมิทั้งหมดนั้น ชื่อก็คือสวี่ชิง

“สวี่ชิง…”

บรรพจารย์ชื่ออวิ๋นเงียบนิ่ง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะพูดจริงหรือเท็จ แต่เขาก็ไม่คิดจะไปเสี่ยง

ในเมื่อเป็นเรื่องเท็จเขาก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เป็นเรื่องจริงตัวเขาก็จะต้องลำบากอย่างแน่นอน ศักดิ์ศรีหน้าตาเล็กๆ น้อยๆ ไปทำเรื่องที่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่เหมาะ เขารู้สึกว่าไม่คุ้ม

อีกทั้งอีกฝ่ายก็แค่ทะยานผ่านอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ทักทายก็เท่านั้น

“ก็แค่บินผ่านไปไม่ใช่หรือ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย” ชื่ออวิ๋นกระแอม แปรเปลี่ยนเป็นหมอกเลือด กลับไปในเทือกเขาอย่างรวดเร็ว

เช่นนี้เอง พวกสวี่ชิงทั้ง 2 คนบินออกไปจากชายขอบวงแหวนรอบนอกดินแดนเมืองหลวงจักรพรรดิอีกหลายวัน ใจของแต่ละคนในที่สุดก็โล่งเสียที

ด้านหนึ่งเพราะมาถึงที่นี่ ความรู้สึกปลอดภัยก็นับว่ามี อีกด้านหนึ่งคือจากความตกใจสงสัยของพวกเขาก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายหากจะสร้างความลำบากให้จริงๆ ไม่มีทางที่หลายวันนี้จะไม่ปรากฏตัวออกมา

ดังนั้นโดยพื้นฐานก็มั่นใจได้ว่าอันตรายผ่านพ้นไปแล้วขณะเดียวกัน หลังจากผ่านเส้นทางเหล่านี้ ตอนนี้เขาก็มองเห็นสถานที่เป้าหมายแล้ว

นั่นเป็นค่ายกลส่งข้ามที่ขนาดใหญ่โตและเก่าแก่โบราณแห่งหนึ่ง

ค่ายกลนี้เป็นเส้นทางที่จะมุ่งหน้าไปยังวงแหวนภายในดินแดนเมืองหลวงจักรพรรดิ

และพื้นที่ยุทธศาสตร์ระดับเช่นนี้ย่อมมีทหารคอยเฝ้าดูแล วันนี้ทหารที่เฝ้าคุ้มกันค่ายกลส่งข้ามแห่งนี้มีมากถึงล้านคน ยิ่งมีโหวนภาพลังบำเพ็ญระดับหวนสู่อนัตตาเฝ้ารักษาอยู่ที่นี่ด้วย

ดังนั้น แทบจะในทันทีที่สวี่ชิงและนายกองบินมา จิตวิญญาณแห่งทหารเป็นระลอกๆ ก็พวยพุ่งเขึ้นมาจากทั่วทุกทิศ โหวนภาที่ป้องกันรักษาที่นี่คนนั้นก็พุ่งมาด้วยสีหน้าเข้มงวด ยืนอยู่กลางท้องฟ้า

สายตาของเขาลุกโชน แต่ในทันทีที่เห็นผู้มาเยือนชัดเจน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที จิตใจยิ่งเกิดระลอกคลื่นซัดโหม

“สวี่ชิง!”

โหวนภาคนนี้เคยนั่งอยู่ตำหนักเดียวกันในวังหลวงจักรพรรดิมนุษย์กับสวี่ชิง ในขณะเดียวกับที่รู้จักสวี่ชิงก็ได้ยินเรื่องมหาขุนพลฟ้าทมิฬด้วยเช่นกัน ความตื่นตะลึงในใจต่อให้จะผ่านไปแล้วหลายวันก็ยังคงมากมายมหาศาล

ความสูงส่งของมหาขุนพลฟ้าทมิฬสูงส่งเป็นอย่างยิ่ง เหนือกว่าที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้

นั่นเป็นเกียรติยศสูงสุดของเผ่านภาคิมหันต์เชียวนะ เผ่ามากมายเมื่อได้พบก็ต้องคุกเข่า

และที่สำคัญที่สุดคือ สงครามระหว่างเผ่ามนุษย์กับเผ่าที่สวามิภักดิ์กับเผ่านภาคิมหันต์ก็สิ้นสุดลงด้วยคำพูดประโยคเดียวของอีกฝ่าย

รัศมีอำนาจเช่นนี้ ตำแหน่งเช่นนี้ ฐานะเช่นนี้ กวาดตาไปทั่วทั้งเผ่ามนุษย์ตอนนี้ เป็นดวงดาวที่เจิดจรัสพร่างพรายเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!

อีกทั้งอีกฝ่ายก็เป็นเจ้าดินแดนหนึ่งอีกด้วย!

ส่วนพลังบำเพ็ญแม้จะเป็นระดับหวนสู่อนัตตา แต่เขาได้ยินเรื่องที่อีกฝ่ายต่อสู้กับเหยียนเสวียนจื่อ อัจฉริยะอันดับ 1 ของเผ่านภาคิมหันต์ที่สามารถต่อสู้กับระดับเตรียมสู่เทวะได้

เอาชนะได้โดยสมบูรณ์!

ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ในขณะที่โหวนภาคนนี้จิตใจสั่นสะท้าน สีหน้าก็เคร่งขรึมทันที ปรับท่าทางให้เหมาะสม ประสานหมัดคารวะ

“คารวะโหวนภาสวี่!”

บนท้องฟ้า เงาร่างของสวี่ชิงและนายกองประชิดเข้ามาใกล้ทันที ยืนตระหง่านอยู่กลางท้องฟ้า การปรากฏตัวขึ้นของพวกเขา และคำพูดของโหวนภาคนนั้น ก็ดึงดูดความสนใจของผู้บำเพ็ญเผ่ามนุษย์รอบๆ ทันที

แม้จะไม่ใช่ทุกคนที่รู้จักสวี่ชิง แต่คำว่าโหวนภาสวี่ 3 คำนี้ก็ทำให้ผู้บำเพ็ญเผ่ามนุษย์บางคน นึกอะไรขึ้นมาได้ แต่ละคนสีหน้าเปลี่ยนไป ฉายความตื่นเต้นและเคารพเลื่อมใสออกมา

เรื่องของสวี่ชิง พวกเขาในหลายวันนี้ได้ยินได้ฟังมามากมายนัก พูดได้ว่าในช่วงนี้ เรื่องที่พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์มากที่สุดในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ก็คือสวี่ชิง!

“ที่แท้ก็เป็นโหวนภาหวางนี่เอง”

สวี่ชิงกวาดสายตา จับจ้องมาที่ร่างของโหวนภาคนนั้น ยิ้มบางๆ

“ข้าอยากจะเดินทางไปยังเมืองหลวง จะใช้ค่ายกลส่งข้ามที่นี่สักหน่อย”

โหวนภาหวางได้ฟังก็พยักหน้าทันที

“โหวนภาสวี่กลับมา เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่อันดับ 1 ของเผ่ามนุษย์ ค่ายกลส่งข้ามทั้งหมดล้วนเปิดขึ้นทั้งหมดเพื่อโหวนภาสวี่!”

เขาพูดพลางรีบสั่งลงไป ทั้งยังคอยติดตามอยู่ซ้ายขวาด้วยตัวเอง ท่าทางเหมือนพบกับอ๋องสวรรค์ กระทั่งว่ายังมีมารยาทเกรงอกเกรงใจเอ้อร์หนิวที่อยู่ข้างกายสวี่ชิงเป็นอย่างมากอีกด้วย

เอ้อร์หนิวสบายอารมณ์นัก

และไม่นานนัก ภายใต้การติดตามเคียงข้างของโหวนภาหวางคนนี้ ท่ามกลางความตื่นเต้นของผู้บำเพ็ญเผ่ามนุษย์นับไม่ถ้วนรอบๆ และการแอบมองสวี่ชิงไปตามสัญชาตญาณ ค่ายกลก็เปิดขึ้น

สวี่ชิงคารวะทำความเคารพโหวนภาหวาง เหยียบย่างเข้าไปในค่ายกลส่งข้ามกับเอ้อร์หนิว

จากประกายแสงค่ายกงส่งข้ามกะพริบวูบวาบ ร่างของทั้ง 2 คนก็หายไปในทันที

แม้เขาจะจากไป แต่ที่ค่ายกลส่งข้าม คำวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับสวี่ชิงก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที

“นั่นเป็นอัจฉริยะฟ้าประทานอันดับ 1 ของเผ่ามนุษย์เราเชียวนะ!!”

“ไม่ใช่แค่หนุ่มขนาดนั้น อีกทั้งยังมีพรสวรรค์ที่เลิศล้ำ ฮ่าๆ วันข้างหน้าพูดออกไปข้าก็ดังแล้ว ข้าเป็นคนที่เปิดค่ายกลส่งข้ามให้โหวนภาสวี่เชียวนะ”

โหวนภาหวางสายตาจับจ้องไปที่ค่ายกลส่งข้าม มองพื้นที่ว่างโล่งในนั้น ฟังคำพูดตื่นเต้นของทหารที่อยู่รอบๆ ในใจก็สะท้อนใจขึ้นมา

“เกรงว่าเจอกันครั้งหน้า ท่านผู้นี้อย่างน้อยก็เป็นอ๋องสวรรค์แล้ว!”

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)