บทที่ 1004 ดินแดนที่อาจจะไม่มีอยู่

นอกโลกปลาอสูรกลืนเอกภพ สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวมองรอยแยกบนท้องฟ้า ในใจแต่ละคนต่างมีความคิดมากมาย

ประสบการณ์ที่มหาสมุทรนอกครั้งนี้ สำหรับสวี่ชิงแล้ว พูดได้ว่าแปลกประหลาดน่าอัศจรรย์เป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นตัวตนแปลกประหลาดเหล่านั้น หรือจะเป็นชายชราเผ่ามนุษย์เมื่อครู่

ล้วนแต่ความคิดพุ่งพล่านไปหมด

โดยเฉพาะคำพูดก่อนจากไปของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้มุมมองของสวี่ชิงระเบิดขยายกว้างออกไปอย่างมหาศาล

“36 ระบบดาว…ห้วงสมุทรบรรพกาล…”

จิตใจสวี่ชิงเกิดระลอกคลื่น เรื่องบางอย่าง หลังจากที่เขาได้กายเนื้อที่สร้างขึ้นจากเลือดเนื้อของซ่างฮวงแล้ว ท่ามความรางเลือนก็สัมผัสได้ สำหรับระบบดาวทั้ง 36 ก็มีความจำรางๆ

แต่ห้วงสมุทรบรรพกาล เขาได้ยินเป็นครั้งแรก

“แม้จะไม่ตัดความเป็นไปได้ที่จะเป็นเรื่องเท็จ แต่มีอัตราสูงมากว่าเป็นเรื่องจริง…” สวี่ชิงขบคิด

เอ้อร์หนิวที่อยู่ข้างๆ พลันตบเข่า เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “อาชิงน้อย ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้ว!”

สวี่ชิงได้ยินก็มองไปทันที เขาอยากฟังความคิดของศิษย์พี่ใหญ่ จะอย่างไรชายชราเผ่ามนุษย์ที่บอกว่าตัวเองมาจากเมืองเซียนระบบดาวที่ 5 ไม่ว่าจะเป็นพลังบำเพ็ญของตัวเอง หรือสิ่งที่พูดล้วนแต่น่าตื่นตะลึงสะท้านสะเทือนทั้งสิ้น

ใช้คำว่าอัศจรรย์น่าเหลือเชื่อมาบรรยายก็ไม่เกินไปแม้แต่น้อย

เอ้อร์หนิวสีหน้าจริงจัง มองไปทางสวี่ชิง

“ก่อนหน้านี้บนมหาสมุทร ทันทีที่ข้าพูดว่าปลออดภัย พวกเราก็เจอกับตัวประหลาดยักษ์…ตอนนี้ดูแล้ว เป็นตาแก่คนนี้ทำ!”

“เขาจงใจ!”

เอ้อร์หนิวเสียดายเล็กน้อย ทำท่าเหมือนว่าก่อนหน้านี้เกือบจะเชื่อว่าตัวเองมีวาจาสิทธิ์แล้วจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าความคิดของเขาแตกต่างไปจากสวี่ชิง ไม่ได้ไปสนใจข้อมูลที่แฝงด้วยความน่าตื่นตะลึงสะท้านสะเทือนในคำพูดสุดท้ายของชายชราเผ่ามนุษย์คนนั้น

สวี่ชิงได้ยินก็ครุ่นคิด สำหรับความคิดของศิษย์พี่ใหญ่ที่แตกต่างไปจากขั้นคิดวิเคราะห์ของคนทั่วไป เขาชินเสียแล้ว

“ผู้อาวุโสท่านนั้นสุดท้ายพูดว่า ระบบดาวที่ 5 มีเผ่ามนุษย์เป็นหลัก เป็นโลกของเซียน…แต่คำพูดของเขาจะเชื่อทั้งหมดไม่ได้”

สวี่ชิงครุ่นคิดในใจ เงยหน้ามองรอยแยกบนท้องฟ้า

ส่วนเอ้อร์หนิวทางนี้ก็ไม่รู้ว่าไม่สนใจข้อมูลเหล่านี้จริงๆ หรือใจกว้าง ตอนนี้ ในยามที่สวี่ชิงจ้องมองรอยแยกทางนั้น สายตาเขากลับจ้องไปยังบริเวณที่ชายชราสะบัดรองเท้าฟางเมื่อครู่

กระโดดข้ามไป นั่งย่อตัวตรงนั้นทำการสำรวจ

ไม่นานนักเขาก็หาฟางแห้งๆ 4 เส้นออกมาจากหลุมโคลนรอบๆ ได้จริงๆ

หลังจากหยิบมันขึ้นมาประดุจของล้ำค่า เอ้อร์หนิวดวงตาฉายแววยินดีลิงโลด ใส่เข้าปากแล้วเคี้ยวเต็มแรง จากนั้นก็ขมวดคิ้ว พบว่าเคี้ยวไม่เข้าเลยแม้แต่น้อย

กำลังจะเคี้ยวต่อ เขาสังเกตเห็นสีหน้าครุ่นคิดของสวี่ชิง ดังนั้นจึงกะพริบตาปริบๆ

“เลิกคิดเถอะอาชิงน้อย”

“เรื่องพวกนั้นห่างไกลจากพวกเราโขนัก”

“อีกทั้งตาแก่คนนี้ก็วิเคราะห์ยากว่าดีหรือร้าย ข้าว่านะ เป้าหมายของเขานอกจากจะดูท่าทีของเจ้าแล้ว ยังมีความคิดที่จะผูกผลกรรมเวรกับพวกเราอีกด้วย”

“ไม่เช่นนั้นแล้วจะเชิญพวกเรากินเนื้อย่างทำไม”

สวี่ชิงพยักหน้า พลันเอ่ยขึ้น “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านแค่บอกว่าไม่สามารถวิเคราะห์ว่าอีกฝ่ายมาดีหรือร้าย แต่ไม่ได้สงสัยเรื่องจริงเท็จจากคำพูดของอีกฝ่าย…”

ดวงตาทั้ง 2 ของสวี่ชิงฉายแววล้ำลึก

“ข้อมูลที่ผู้อาวุโสเผ่ามนุษย์พูดเมื่อก่อนหน้านี้ ท่าน…รู้ตั้งนานแล้วหรือ”

เอ้อร์หนิวได้ยินก็กระแอมออกมาทีหนึ่ง แอบพูดว่าอาชิงตอนนี้ร้ายขึ้นเรื่อยๆ แล้ว หลอกยาก ดังนั้นจึงหัวเราะฮ่าๆ ขึ้น มองซ้ายมองขวาครู่หนึ่ง จากนั้นตาก็เป็นประกายวาววาม

“ไม่พูดเรื่องนี้ ใช่แล้ว เมื่อครู่เจ้าสังเกตเห็นหนูสีทองตัวนั้นแล้วกระมัง พวกเราก็มีเหมือนกันนะ ฟักอยู่ที่เจี้ยนเจี้ยนน้อยทางนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้ฟักสำเร็จแล้วหรือไม่”

“ไม่ได้ ในเมื่อหนูสีทองตัวนี้สุดยอดขนาดนี้ พวกเราไปเมืองหลวงกันสักรอบ ไปเอาเจ้าหนูน้อยที่อู๋เจี้ยนอูกลับคืนมา”

สวี่ชิงไม่พูดอะไร จ้องเอ้อร์หนิวตลอด

เห็นเป็นเช่นนี้ เอ้อร์หนิวไม่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอีก แกว่งฟาง 4 เส้นที่ได้มาเมื่อก่อนหน้านี้ข้างหน้าสวี่ชิง

“แล้วก็ฟางสามสี่เส้นนี้ ทำให้เจ้าหนูสีทองตัวนั้นให้ความสำคัญขนาดนั้นได้จะต้องเป็นของวิเศษอย่างแน่นอน!”

“เมื่อครู่ข้ากัดไปคำหนึ่ง พบว่าเจ้าสิ่งนี่แข็งปั๊กเลย กัดไม่เข้า!”

เอ้อร์หนิวก้มหน้า มองไปยังฟางในมือ

“แต่ว่าเจ้าหนูสีทองตัวนั้นก็ไร้สมองจริงๆ นั่นและ กัดไม่เข้าก็กินลงไปเลยไม่ได้หรืออย่างไรเล่า”

เอ้อร์หนิวภาคภูมิใจ

“ของที่กัดไม่เข้า ข้าก็ใช่ว่าจะไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน สำหรับสถานการณ์เช่นนี้ ข้ามีวิธี!”

พูดแล้วเขาก็ตั้งใจเด็ดเดี่ยว เพื่อจะเปลี่ยนความสนใจของสวี่ชิง เขาตัดสินใจทุ่มสุดตัว

ดังนั้นต่อหน้าต่อตาสวี่ชิง เขายกมือมาไว้ที่ท้องของตัวเองแล้วกรีดทันที จากการสาดกระเซ็นของเลือดสดๆ เขาทำการผ่าท้อง

จากนั้นก็ยัดฟาง 2 เส้นไปในกระเพาะของตัวเองทั้งอย่างนั้น…

ทำทุกอย่างพวกนี้เสร็จ ก็ทำเหมือนติดกระดุมเสื้อ ติดท้องที่แหวกออกจากทั้ง 2 ด้านให้แนบสนิท ใช้ขนสีดำทั่วทั้งร่างผูกปม ในระดับหนึ่งก็นับว่าเย็บปิดแล้ว

ส่วนฟาง 2 เส้นที่เหลือ เขาโยนไปทางสวี่ชิงอย่างใจกว้าง

“แม้จะไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร แต่เจ้าดูสิ มันก็ถูกข้ากินเข้าไปในท้องแล้วเหมือนกัน”

สีหน้าของเอ้อร์หนิวภาคภูมิใจ ตบท้องทีหนึ่ง

สวี่ชิงถอนหายใจ

การกระทำต่างๆ ของศิษย์พี่ใหญ่ แม้จะไม่ได้เอ่ยปากพูดตรงๆ แต่สวี่ชิงก็มีการวิเคราะห์ของตัวเอง

เขาเชื่อว่าเหตุที่ทำเช่นนี้จะต้องมีเหตุผลที่เขาไม่สามารถเอ่ยปากพูดอย่างแน่นอน…

คิดถึงตรงนี้ สวี่ชิงก็ไม่ซักไซ้อีก แต่ถือหญ้า 2 เส้นนั้นเอาไว้ในมือ หลังจากมองๆ ก็เก็บไปในถุงเก็บของ

จากนั้นสีหน้าก็สงบนิ่ง

“พวกเราไปกันเถอะ”

เห็นสวี่ชิงไม่ถามอีก เอ้อร์หนิวในใจถอนหายใจโล่งอก รีบพยักหน้า ลอยขึ้นฟ้าไปกับสวี่ชิง ทะยานมุ่งตรงไปยังรอยแยก

เพียงพริบตา ทั้ง 2 ก็ทะลุผ่านรอยแยก ในตอนที่ปรากฏตัวขึ้นก็ไม่ได้อยู่ในโลกปลาอสูรกลืนเอกภพแล้ว แต่มาอยู่เหนือผิวน้ำของมหาสมุทรนอก

ส่วนปลาอสูรกลืนเอกภพที่พวกเขาจากมาตัวนั้น สวี่ชิงต่อให้เป็นตอนนี้ก็ยังไม่เห็นหน้าตาที่แท้จริงทั้งหมดของมัน เพราะทันทีที่พวกเขาพุ่งออกมา ปลาอสูรกลืนเอกภพตัวนี้ก็เหมือนว่าถูกวาดออกมา ละลายหายไปในมหาสมุทร

หายไปอย่างน่าแปลกประหลาด

ภาพนี้ทำให้สายตาของสวี่ชิงยิ่งล้ำลึก สุดท้ายก็เอาเรือศึกบรรพกาลออกมา ยืนอยู่บนนั้น ทอดสายตามองส่วนลึกของมหาสมุทรนอกที่อยู่ที่ไกล

เขากำลังคิดถึงระบบดาวที่ 5 ที่ชายชราเผ่ามนุษย์คนนั้นพูด

ผิวน้ำนิ่งสงบ ไร้สุ้มเสียง เงียบสงัดไปทั้งผืน

เอ้อร์หนิวยืนข้างสวี่ชิง สังเกตเห็นสายตาของเขา ในใจถอนหายใจอีกครั้ง จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “ศิษย์น้องเล็ก ไม่ต้องคิดแล้ว”

“เมื่อครู่ถามข้าว่ารู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่ ข้าไม่ตอบไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกเจ้า แต่สถานที่ที่ข้าคิดถึงในตอนนี้ ข้าไม่อยากพูดชื่อของมันออกมา”

“4 คำนั้นเป็นสิ่งต้องห้าม เป็นสิ่งอัปมงคล”

“ก่อนหน้านี้ชายชราคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นชาตินี้หรือชาติก่อนหลายๆ ชาติของข้า ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ แต่ทันทีที่เขาพูด 4 คำนั้นออกมา ตัวตนของเขาข้าก็มีการคาดเดาบางอย่างแล้ว”

“เขาไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นที่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์เป็นครั้งแรก”

“อาจารย์ทางนั้นก็รู้ถึงตัวตนของชายชราคนนี้อย่างอ้อมๆ เช่นกัน ต้องห้ามและอัปมงคลคือสิ่งที่อาจารย์บอก กระทั่งว่าในเวลาเนิ่นนานมา อาจารย์ก็เคยตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดเหมือนกัน เคยบอกข้าว่า อีกฝ่ายในประวัติศาสตร์ของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์อาจจะเคยปรากฏตัวอยู่ 3 ครั้ง”

“ครั้งที่ 1 คือมาปรากฏตัวต่อหน้าเซียนคิมหันต์พวกนั้นเมื่อในอดีต บอกถึงระบบดาาวที่ 5, 4 คำนี้ จากนั้นเซียนคิมหันต์ก็จากไป เหมือนว่ามุ่งหน้าเดินทางไป แต่ตอนนี้ไม่มีใครกลับมาเลยแม้แต่คนเดียว”

“ครั้งที่ 2 อาจารย์สงสัยว่าจะปรากฏตัวขึ้นก่อนที่จักรพรรดิโบราณเสวียนโยวเดินทางจากไป และจากการวิเคราะห์ของจักรพรรดินีกับท่านอาจารย์ จักรพรรดิโบราณเสวียนโยวเห็นได้ชัดว่าไม่ได้อยู่ที่แดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว เช่นนั้นเขาไปที่ไหน”

“ตอนนี้ น่าจะเป็นครั้งที่ 3 เพื่อเจ้า หรือบางทีอาจจะเพื่อข้า เขาปรากฏตัวขึ้น”

“สถานที่ที่เขาอยู่ 4 ตัวอักษรนั้น…การวิเคราะห์ของอาจารย์คือ…ดินแดนที่ไม่มีอยู่ แต่ในพริบตาที่ผู้คนได้ยิน มันก็มีพื้นฐานของความเป็นจริงขึ้นมา ยิ่งพูด 4 คำนี้ออกมา การมีอยู่ของมันก็จะยิ่งเป็นความจริงขึ้นมามากขึ้น”

สวี่ชิงพลันมองไปทางเอ้อร์หนิว

เอ้อร์หนิวมองสวี่ชิง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สวี่ชิงก็เอ่ยเสียงเบาขึ้น “เช่นนั้นการวิเคราะห์ของศิษย์พี่ใหญ่เป็นเช่นไรหรือ”

เอ้อร์หนิวเงยหน้า ทอดสายตามองที่ไกล นานหลังจากนั้นก็ส่ายหน้า

“การวิเคราะห์ของท่านอาจารย์มีเหตุผลของท่าน ข้าเห็นด้วยส่วนหนึ่ง แต่ก็มีส่วนหนึ่งที่ข้ามีข้อสงสัย”

“จะอย่างไรท่านอาจารย์ก็ไม่เคยไปที่นั่น ข้ารู้สึกว่า ที่นั่นอาจจะมีอยู่จริง เพียงแต่ท่านนี้ ดีร้ายยากจะคาดเดา”

“และจักรวาลเทพเจ้าผืนนี้ มีเรื่องแปลกประหลาดอัศจรรย์มากมายเหลือคณา ไม่ว่าเรื่องใด ตัวตนใด ล้วนแต่เป็นไปได้ทั้งนั้น”

“ก็เหมือนกับข้า” เอ้อร์หนิวพึมพำ

ประโยคสุดท้ายสำหรับสวี่ชิงแล้วปานประหนึ่งอัสนีสวรรค์ ฟาดผ่ามาในจิตใจ ทำให้ลมหายใจของเขายิ่งถี่กระชั้น

เทียบกับประโยคนี้แล้ว ข้อมูลทุกอย่างอื่นๆ สำหรับสวี่ชิงแล้วก็ล้วนไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว

สำหรับตัวตนที่แท้จริงของศิษย์พี่ใหญ่เขาไม่รู้มาโดยตลอด แต่เรื่องต่างๆ ในอดีต ความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับศิษย์พี่ใหญ่ สวี่ชิงย่อมมีการคาดเดามากมาย

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่าน…”

สวี่ชิงมองไปทางเอ้อร์หนิว

เอ้อร์หนิวเงียบนิ่ง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในดวงตาของเขาก็ฉายแววสับสนเหม่อลอยอย่างหาได้ยากออกมา

“ศิษย์น้องเล็ก มีคนเรียกข้าว่าเทพพิบัติ มีคนเรียกข้าว่าตัวประหลาด…จริงๆ แล้วข้าเป็นอะไร อาจารย์ไม่รู้ ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน”

“ข้าความจริงแล้วตามหามาโดยตลอด”

“ทว่าความทรงจำของข้า จากการหมุนผ่านไปของเวลา จากการฟื้นคืนชีพครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่นึกเรื่องในอดีตบางอย่างออก ก็จะลืมเรื่องในปัจจุบันบางเรื่องไป”

“ความจริง…เรื่องและนิสัยความเคยชินในชาตินี้ ข้าก็มีบางเรื่องที่ลืมไปเช่นกัน”

“ข้ากลัว บางทีวันหนึ่ง ศิษยย์น้องเล็ก…ข้าจะไม่รู้จักเจ้า ไม่รู้จักท่านอาจารย์…จวบจนในชาติต่อไปของข้า ในเสี้ยวพริบตาหนึ่งข้าถึงจะนึกถึงพวกเจ้าออก”

เสียงของเอ้อร์หนิวยิ่งแผ่วเบาลง

ใจของสวี่ชิงเกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยายขึ้น เขาแยกไม่ออกว่ามันเป็นความรู้สึกอย่างไร รู้สึกเพียงแค่ขมมาก ฝืดเฝื่อนมาก

ส่วนเอ้อร์หนิวทางนั้น สังเกตเห็นสีหน้าสวี่ชิง ใบหน้าก็มีแววได้ใจปรากฏขึ้นแล้วหายวับไป ในใจภาคภูมิใจนัก แอบพูดในใจว่า อาชิงน้อยเอ๋ยอาชิงน้อย จะให้เจ้าร้ายกาจแค่ไหน ศิษย์พี่ใหญ่ก็ยังคงเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้า คิดอยากจะหลอกเจ้า ง่ายราวปอกกล้วย

“เช่นนั้นต่อจากนี้ก็ต้องมีการเก็บงานอย่างสมบูรณ์แบบ”

นึกถึงตรงนี้ เอ้อร์หนิวกระแอมเบาๆ

“ไม่พูดเรื่องเศร้าพวกนี้แล้ว ศิษย์น้องเล็ก เจ้าก็อย่าได้ทุกข์ใจไป จำเอาไว้ว่าหลังจากนี้มีของดีอะไรก็แบ่งให้ข้ามากหน่อยก็แล้วกัน”

“ยกตัวอย่างอย่างเลือดเนื้อเทพเจ้า อำนาจ อำนาจเทพ แน่นอน ของสกปรกอย่างหินวิญญาณย่อมยิ่งมากยิ่งดี ไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่คนนี้โลภหรอกนะ แต่ของที่เจ้าให้ข้ายิ่งมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้ความทรงจำของข้าลึกซึ้งมากเท่านั้น”

สวี่ชิงพยักหน้า หยิบเอาหินวิญญาณก้อนหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของ ยื่นไปให้เอ้อร์หนิว

เอ้อร์หนิวมองผาดเดียวอย่างรวดเร็ว หลังจากรับไว้ก็เก็บลงไป เอ่ยอย่างไม่พอใจ

“ก้อนเดียวเองหรือ”

สวี่ชิงได้ยิน สีหน้าก็ขมขื่น

“ศิษย์พี่ใหญ่ แต่ก่อนท่านชอบกินหินวิญญาณเป็นที่สุด ทุกครั้งจะกินเพียงแค่ 1 ก้อน ท่าน…ลืมนิสัยนี้ไปแล้วหรือ”

เอ้อร์หนิวอึ้งตะลึง มองไปทางสวี่ชิง

สวี่ชิงสีหน้าเต็มไปด้วยความจริงใจ

เอ้อร์หนิวลังเล เอาหินวิญญาณออกมา หลังจากมองๆ สวี่ชิง ในใจก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ใส่มันเข้าไปในปากแล้วกัด เสียงกร๊อบๆ ดังอยู่สองสามที ก่อนจะกลืนลงไป

จากนั้นกำลังจะเอ่ยปาก สวี่ชิงทางนั้นก็เอากระบี่เหล็กออกมาเล่มหนึ่ง สะบัดมือสำแดงวิชา หลังจากทำให้มันเต็มไปด้วยสนิมก็ยื่นไป

“เอ๋” เอ้อร์หนิวลังเลสงสัย

“ศิษย์พี่ใหญ่ ทุกครั้งที่ท่านกินหินวิญญาณ ก็จะบอกว่าขาดรสชาติอะไรไป จากนั้นก็จะกินกระบี่ขึ้นสนิมเล่มหนึ่ง…” สวี่ชิงพูด

เอ้อร์หนิวเงียบนิ่ง หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็หัวเราะร่าออกมา “เอ่อ ศิษย์น้องเล็ก เมื่อครู่ข้าล้อเจ้าเล่น ข้าจะเสียความทรงจำไปได้อย่างไร ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก”

สวี่ชิงสายตาจริงใจเปิดเผย มองเอ้อร์หนิว เอ่ยเสียงเบา “ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ท่านพูดก่อนหน้านี้ เป็นเรื่องจริงกี่ส่วน ความเท็จกี่ส่วน แต่ข้าสัมผัสได้ว่า ท่านสำหรับ 4 ตัวอักษรนั้นก็ให้ความสำคัญมาก…ดังนั้นข้าอยากบอกท่าน”

“ข้าจะพยายาม ให้เรื่องที่ไม่สวยงามทุกอย่างในอนาคต ไม่เกิดขึ้นกับท่าน ตลอดจนคนที่ข้าให้ความสำคัญทุกคน”

“หากข้าทำไม่ได้ เช่นนั้น…พวกเรามาแบกรับไปด้วยกันก็ได้แล้ว”

เสียงของสวี่ชิงดังไปในหูของเอ้อร์หนิว สั่นพ้องไปในใจ เกิดเป็นระลอกคลื่น

เขามองสวี่ชิง ในใจเกิดความวู่วามอย่างหนึ่ง คิดอยากจะไม่สนใจทุกสิ่ง บอกเรื่องทุกอย่างนี้

สวี่ชิงส่ายหน้า

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านมีความลับ ข้าก็มีเช่นกัน ท่านอาจารย์ก็ด้วย…ในตอนที่ท่านคิดว่าเหมาะสมก็ค่อยบอกข้าแล้วกัน”

เอ้อร์หนิวเงียบนิ่ง หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นมา พยักหน้าอย่างแรง

“ได้!”

……

“ใกล้ถึงแล้ว…”

นอกโลกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ กลางท้องฟ้าดารา แดนศักดิ์สิทธิ์ทุกแดนเกิดพายุดวงดาว หอบม้วนด้วยกลิ่นอายที่น่ากลัว กำลังเข้าใกล้มายังแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

ข้างหลังแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายมีรูปสลัก 8 กรรูปหนึ่ง เหนือรูปสลัก ทุกอย่างบิดเบี้ยว

ในนั้นรางเลือน เหมือนมีคนนั่งขัดสมาธิอยู่คนหนึ่ง

“บ้านเกิดของข้า ศิษย์ของข้า แล้วก็…ห้วงสมุทรบรรพกาล”

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)