บทที่ 1143 เจ้าฟังข้าพูดจบก่อน!
สีหน้าสวี่ชิงเหมือนปกติ
เสียงจากแผ่นหยก ความรู้สึกน่ารังเกียจนั่น คล้ายมีพลังอัศจรรย์บางอย่าง สร้างภาพผ่านสมองเขาได้
ในภาพคนตัวเล็กซึ่งหน้าผากมีอักษร 4 คำกำลังยิ้มได้ใจ
“ผู้อาวุโสใช้วิธีนี้ อาศัยข้าเป็นสื่อนำ ก้าวออกจากโลกชั้น 2 ไม่ได้ทำเพื่อเอ่ยวาจาแกล้งคนอื่นเท่านั้นกระมัง” สวี่ชิงกล่าวราบเรียบ
แผ่นหยกวาววาบ
ในนั้นมีเสียงกระแอมของคนตัวเล็กดังออกมา “อะแฮ่ม ทำไมยังโกรธอยู่เล่า”
“ข้าคือสิ่งที่วิวัฒน์จากจิตสำนึกซึ่งเหลืออยู่ก่อนตายของผู้นำเซียนจี๋กวง ถ้ากล่าวอย่างถูกต้องคือข้าเป็นเพียงความคิด ดำรงอยู่บนโลกที่ 2 อาศัยการปรากฏตัวของเจ้าในปัจจุบัน เวลาก็มีจำกัด ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก”
“ดังนั้นข้าย่อมไม่ได้ทำเพื่อแกล้งเจ้า”
“สบายใจได้ ลูกชายเจ้าสบายใจได้”
“ข้าไม่ได้ยืมพลังเจ้าเปล่าๆ เจ้าดูสิว่าหากไม่ใช่เพราะข้า ในโลกที่ 2 เจ้าอาจออกมาไม่ได้ ใช่หรือไม่”
“อีกอย่าง ข้าไขข้อสงสัยเจ้าหนึ่งแก่เจ้าแล้ว ถือว่าตอบแทนที่เจ้าพาข้าออกมา”
“สิ่งที่เจ้ากังวลยิ่งคือบัญญัติเจ้ากระมัง ข้าไขข้อสงสัยให้เจ้า บัญญัติกาลอวกาศของเจ้า… เมื่อก่อนข้าเคยก้าวผ่าน แต่เดินมาเพียงครึ่งทาง ช่วงหลังยากนัก ข้าเดินต่อไม่ไหว”
“ที่บอกเรื่องพวกนี้กับเจ้า ด้วยหวังว่าเจ้าจะก้าวต่อไปได้ เท่านี้แหละ ไว้พบกันอีก ลูกชาย”
เมื่อกล่าวจบแผ่นหยกมีเสียงดังกร๊อบ เกิดรอยร้าวขึ้นมาเอง
รอยแตกมากขึ้นเรื่อยๆ ชั่วพริบตาพลันร้าวทั่วแผ่นหยก
สุดท้ายท่ามกลางสายตาสวี่ชิง แผ่นหยกแตกสลาย กระจายเป็นเสี่ยง กลายเป็นเถ้าธุลี
คล้ายภพปัจจุบันไม่อนุญาตให้ดำรงอยู่
สวี่ชิงขมวดคิ้ว จากคำพูดพวกนี้ เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกขอไปที
ส่วนการซ่านสลายของแผ่นหยก…
สวี่ชิงสืบสัมผัสรอบตัวอย่างละเอียด ไม่รู้สึกถึงความผิดแปลกในละแวกใกล้เคียง การแตกสลายของแผ่นหยกนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขาเช่นกัน
“เป้าหมายของเขาคืออะไรกันแน่” สวี่ชิงพึมพำ กวาดสายตามองรอบๆ เวลานี้ในใจเขาพลันกระตุก ก้มมองฝ่ามือตัวเอง
เห็นเพียง… แผ่นหยกที่หายไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับรวมตัวจากความว่างเปล่าโดยไร้สุ้มเสียงอีกครั้ง
ที่มาพร้อมแผ่นหยกคือเสียงน่ารังเกียจของคนตัวเล็กนั่น
“ฮ่าๆๆๆ เจ้าอัดอั้นนักใช่หรือไม่ ด่าข้าในใจใช่หรือเปล่า คิดว่าข้าไม่จริงจังกับเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าคงผิดหวังหาใดเปรียบ คิดว่าตัวเองผ่านประสบการณ์มามากขนาดนี้ ผลกลับทราบเพียงประโยคเดียวจากข้าใช่หรือไม่”
สวี่ชิงเงียบไป
“ไม่พูดแล้วหรือ ข้าเดาถูกล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ”
“ถ้าอย่างนั้นข้าขอเดาต่อ ตอนนี้เจ้าเห็นข้าปรากฏตัวอีกครั้ง ทั้งเอ่ยวาจาพวกนี้ ในใจคิดว่าต่อจากนี้ข้าคงมอบมรดกพิเศษบางอย่างแก่เจ้า หรือบอกความลับกับเจ้าใช่หรือไม่”
“อะแฮ่ม ข้าขอบอกเจ้า เจ้า เดา ผิด แล้ว!”
“ความจริง… ไม่มีอะไร! ฮ่าๆๆๆ ไว้เจอกันอีก ลูกชาย”
แผ่นหยกแตกละเอียดอีกครั้ง หายไปโดยไร้ร่องรอย
ได้ยินคำพวกนี้ คิ้วสวี่ชิงที่ขมวดมุ่นกลับผ่อนคลาย
เขามั่นใจแล้ว ผู้นำเซียนจี๋กวงคนนี้สมองมีปัญหา
จอมเซียนกำราบเขา ถือว่าทำไม่ผิด
ดังนั้นเขาไม่สนใจอีก สายตาจ้องมองตำหนักด้านข้างตรงหน้า
ก่อนหน้านี้เขาอยู่นอกวังเซียน เมื่อมองวังเซียน สิ่งที่เห็นคือความเงียบสงบ ไม่ว่าเป็นเสียงเซียนหรือสภาพแวดล้อม ทั้งหมดราวยุครุ่งโรจน์
แต่เมื่อเข้ามาในนี้ สิ่งที่เห็นล้วนต่างออกไป
ตำหนักนี้ทรุดโทรม แฝงความวังเวง อบอวลด้วยร่องรอยของกาลเวลา
บางแห่งพังทลาย ในนั้นยิ่งไม่มีสิ่งใด
“เมื่อเปิดออกหลายครั้ง ด้วยการมาเยือนของผู้บำเพ็ญกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า สถานที่ส่วนใหญ่ซึ่งเข้าไปคือโลกที่ 3 นี้ ดังนั้นตามหลักคือของวิเศษที่นี่ก็ดีหรือมรดกก็ช่าง น่าจะหายไป 7-8 ส่วนแล้ว”
“แต่ด้วยรัศมีวังเซียนกว้างใหญ่ กอปรกับอาณาเขตที่เปิดออกแต่ละครั้งต่างกันออกไป ดังนั้นจึงยังมีวาสนาซ่อนอยู่ ดึงดูดผู้คนมาที่นี่”
“แต่สำหรับข้าแล้ว โลกที่ 3 ไม่ใช่จุดสำคัญ จุดสำคัญคือ… โลกที่ 4 ซึ่งมีเพียงผู้ครองบัญญัติถึงเข้าไปได้!”
สวี่ชิงพึมพำ ก้าวไปข้างหน้า
เขาเตรียมตัวสำรวจโลกที่ 3 นี้สักพัก ตามหาทางเข้าโลกที่ 4
ส่วนแผ่นหยกซึ่งหายไปนั้น เขาคร้านจะใส่ใจ
แต่ความไม่ใส่ใจของเขาเหมือนสร้างผลลัพธ์พิเศษ ตอนนี้เมื่อเดินไปไม่ถึง 10 ก้าว ฝ่ามือเขาพลันเย็นวาบ แผ่นหยกที่สลายไปกลับมาอีกครั้ง
เสียงในนั้นดังออกมา…
“ฮ่าๆ ข้ามาอีกแล้ว ถ้าให้ข้าเดา ในใจเจ้าบอกว่าสมองข้ามีปัญหาใช่หรือไม่ กำลังว่าร้ายข้า คิดว่าจอมเซียนสังหารข้าถือเป็นเรื่องปกติ ข้า…”
สวี่ชิงบีบมือขวาเต็มแรง
เกิดเสียงดังกร๊อบ แผ่นหยกกลายเป็นเถ้า คำพูดที่ยังกล่าวไม่จบพลันหยุดชะงัก
สวี่ชิงเดินหน้าต่อ เดินผ่านตำหนักด้านข้าง ทอดมองห่างออกไป
จากนั้น… ในฝ่ามือมีแผ่นหยกอีกครั้ง
ครั้งนี้เสียงคนตัวเล็กยังไม่ทันดังออกมา สวี่ชิงออกแรงบีบจนแตกละเอียดอีกครั้ง
ต่อมาเขาลอยขึ้นฟ้า สืบสัมผัสทั่วทิศ
แม้ว่าที่นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของวังเซียน แต่บริเวณกลับกว้างขวาง ต่อให้เทียบแดนใหญ่ไม่ได้ก็ทัดเทียมแดนเล็ก
ในการสืบสัมผัสของสวี่ชิงจึงมีตำหนักนับไม่ถ้วน หอกับสวนวิญญาณมากมาย…
นอกจากนี้ยังมีทิวเขาและแม่น้ำด้วย
แต่สิ่งปลูกสร้างส่วนใหญ่กลับพังทลาย เศษกำแพงปรักหักพังถ้วนทั่ว ร่องรอยผนึกกระจัดกระจาย
ทิวเขาพังถล่ม แม่น้ำส่วนใหญ่แห้งเหือด
ทว่ามีสถานที่ซึ่งยังไม่เปิดออกบางส่วน
แต่เห็นชัดว่ามีผนึกต้องห้ามอยู่ แม้แต่ห้วงอากาศกลางฟ้าดินยังมีเส้นไหมสีดำมากมายปรากฏเป็นครั้งคราว ดูลึกลับ ไม่มีกฎเกณฑ์
ทุกแห่งที่ผ่านเฉือนตัดสรรพสิ่ง
นอกจากนี้อากาศที่นี่ยังต่างออกไป
บางแห่งกำลังฝนตก บางแห่งพื้นดินม้วนตลบ บางแห่งฟ้าแลบฟ้าคำราม บางแห่งพายุพัดหวีดหวิว
บ้างผลุบโผล่กลางอากาศกะทันหัน
ตัดสลับกัน ยุ่งเหยิงยิ่ง
ก่อนหน้าอาจอยู่ตรงนี้ ครู่ต่อมาเมื่อเยื้องย่าง ยามเผยตัวกลับอยู่สถานที่อื่น
โดยรวมคือพื้นที่นี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
สำหรับผู้บำเพ็ญ สุดท้ายสวี่ชิงก็สัมผัสได้บ้าง
พวกเขาบ้างอยู่ลำพัง บ้างร่วมมือกัน กระจายตัวทั่วเขตตะวันออกอันกว้างใหญ่นี้ ตามหาวาสนาของแต่ละคน
ในการสืบสัมผัสตามปกติ สวี่ชิงไม่พบดาวคนใด รวมถึงหลี่เมิ่งถู่ก็ไม่อยู่ที่นี่
โดยทั่วไปที่นี่มีเพียงผู้บำเพ็ญซึ่งไม่ได้ครองบัญญัติ
‘จำนวนคนผิดปกติอยู่บ้าง น้อยลงมาก…’
สวี่ชิงหรี่ตา เขาสัมผัสกลิ่นอายของบรรพจารย์ตี้หลิงท่ามกลางคนพวกนี้ไม่ได้
ดังนั้นเลยมองห่างออกไป
‘ช่วงที่ข้ายังมาไม่ถึง ที่นี่อาจเกิดการเข่นฆ่าหรือต่อสู้ดุเดือดขึ้น’
‘บางทีอาจมีวิธีทำให้คนไปสถานที่อื่น ถึงอย่างไรวังเซียนก็เปิดออกหลายครั้ง ผู้เข้ามามีวิธีมุ่งหน้าไปพื้นที่ซึ่งไม่เคยเปิดเผยบางแห่งถือว่าปกติ’
‘ส่วน 8 มหาดารา มีโอกาสสูงว่าไปโลกที่ 4’
ขณะเดียวกันเมื่อผ่านสิ่งปลูกสร้างประณีตแต่ยังไม่นับว่าสมบูรณ์ สวี่ชิงนึกถึงวังเซียนที่เห็นจากภายนอกก่อนหน้านี้ หลังจากเทียบกันแล้ว วังเซียนที่เปิดออกครั้งนี้น่าจะอยู่ตรงเขตตะวันออกของวังเซียน
‘ทิศตะวันออกของวังเซียนที่เห็นเมื่อตอนนั้น มีสถานที่ถ่ายทอดมรรค’
ยามครุ่นคิดสวี่ชิงบีบมือขวาอีกครั้ง ในฝ่ามือมีเสียงบดขยี้แผ่นหยกที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง จากนั้นร่างค่อยวูบไหว ท่องเหินไปข้างหน้า
ระหว่างทางแผ่นหยกดื้อรั้นหาใดเปรียบ เมื่อเผยตัวล้วนถูกสวี่ชิงบีบละเอียดครั้งแล้วครั้งเล่า
กระทั่งคำพูดขาดๆ หายๆ
“เจ้าทำเกินไปแล้ว เจ้าลูกชาย…”
กร๊อบ!
“อ๊าก เจ้าให้ข้ากล่าวสักประโยค ข้า…”
กร๊อบ!
“อ๊ากๆๆ… ให้ข้าพูดจบก่อน…”
กร๊อบ!
กระทั่งผ่านไป 1 ชั่วยาม เมื่อสำรวจที่นี่ แผ่นหยกก่อตัวอีกครั้ง
ครั้งนี้สวี่ชิงบีบช้าลงหน่อย
แผ่นหยกจึงมีเสียงร้องแหลมของคนตัวเล็กดังออกมาทันที
“อย่าบีบๆ ถ้าเจ้าบีบต่อไป ข้าตายแน่ ข้าจะเอื้อประโยชน์แก่เจ้า ให้โอกาสชี้แนะเจ้าครั้งหนึ่งตกลงหรือไม่ ในแดนลับนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ แค่เจ้าเรียกข้าว่าพ่อจี๋กวง ข้าจะให้คำชี้แนะเรื่องบัญญัติแก่เจ้าครั้งหนึ่ง!!”
ใบหน้าสวี่ชิงไร้ความรู้สึก กำลังคิดจะบดขยี้
“ผู้อาวุโส เจ้าเรียกข้าว่าผู้อาวุโส เท่านี้ย่อมได้กระมัง!”
สวี่ชิงครุ่นคิด พยักหน้าเล็กน้อย “ตกลง”
ในแผ่นหยกมีเสียงถอนใจดังออกมา ต่อด้วยกล่าวอย่างขุ่นเคือง “แต่เจ้าต้องรับปากข้า ห้ามบีบข้าอีก ปวดหัวจริงๆ คนอย่างเจ้ามัน… ข้าว่าเจ้ามีลูกเล่นนัก คล้ายเมื่อก่อนถูกฝึกมา”
สวี่ชิงไม่ใส่ใจ ตอนนี้กำลังลัดเลาะผ่านความอลหม่านที่นี่ สุดท้ายค่อยมาถึงสถานที่ถ่ายทอดมรรคซึ่งเขาเห็นจากข้างนอกก่อนหน้านี้
น่าเสียดาย ที่นี่ยับเยินเกินทน ไม่มีอะไรเลย
แต่กลับไม่ถึงขั้นผิดหวัง
ความกว้างใหญ่ของที่นี่อยู่ภายในการวิเคราะห์ของสวี่ชิงเช่นกัน ดังนั้นหลังจากสำรวจสักพัก สวี่ชิงคิดหาคนมาถามว่าเข้าโลกที่ 3 อย่างไร
แต่เมื่อเขาเตรียมตัวมุ่งหน้า คนตัวเล็กในแผ่นหยกพลันแค่นหัวเราะ
“เจ้ามัวแต่ตามหา มีประโยชน์อะไร เจ้ายังไม่รู้เลยว่านัยสำคัญของโลกที่ 3 คืออะไร!”
ครึ่งประโยคแรกกระทบหูสวี่ชิง เขามีความคิดจะบีบแผ่นหยก
แต่ครึ่งประโยคหลังช่วยชีวิตแผ่นหยกไว้
“อ้อ นัยสำคัญของที่นี่คืออะไรเล่า” สวี่ชิงถามประโยคหนึ่ง
คนตัวเล็กในแผ่นหยกภาคภูมิ “เจ้าขอร้องข้าสิ ข้าจะบอกเจ้า”
สวี่ชิงไม่ลังเล กล่าวราบเรียบ “ขอร้องเจ้า”
“หา?” คนตัวเล็กอึ้งงัน “จะ จะ เจ้า… ศักดิ์ศรีเจ้าเล่า ปณิธานเจ้าล่ะ ทำไมเจ้าขอร้องง่ายดายเช่นนี้”
สีหน้าสวี่ชิงเหมือนปกติ มองมาทางแผ่นหยก
สำหรับคนตัวเล็ก ตอนนี้เขาเคยชินแล้ว ทั้งมีประสบการณ์รับมือ
ใช้วิธีรับมือกับศิษย์พี่ใหญ่ เพียงพอจะต่อกรกับคนตัวเล็กนี้แล้ว
ดังนั้นเลยเอ่ยปากแผ่วเบา “เจ้าต้องรักษาคำพูด”
ขณะกล่าวยังบีบแผ่นหยกเล็กน้อย
คนตัวเล็กเบะปาก “ก็ได้ บอกเจ้าแล้ว”
“โลกที่ 3 นี้ สำหรับผู้บำเพ็ญซึ่งไม่มีบัญญัติถือเป็นการหาวาสนาและศุภโชค แต่นั่นเป็นเรื่องผิวเผิน”
“ของดีย่อมอยู่บนโลกท้ายๆ อย่างน้อยก็ต้องถึงโลกที่ 4!”
“แต่มีเพียงผู้ครองบัญญัติถึงเข้าโลกที่ 4 ได้! ทว่าสำหรับผู้บำเพ็ญที่คิดเข้าโลกที่ 4 โลกที่ 3 มีประโยชน์อีกอย่าง”
“ที่นี่เป็นแดนกำหนดฐานะ เจ้าต้องตามหาฐานะที่นี่!”
“ด้วยโลกที่ 4 คือกาลอวกาศ ทั้งถูกตรึงไว้กับอดีต”
“เจ้าได้ฐานะอะไรในโลกที่ 3 หลังจากเข้าโลกที่ 4 ก็คือฐานะนั้น”
“กล่าวโดยง่ายคือการเข้าโลกที่ 4 ความจริงคือเจ้ากลับไปหาวังเซียนแสงเหนือเมื่ออดีต ตามหาวาสนาเจ้าในนั้น”
“เมื่อเป็นเช่นนี้ ฐานะจึงสำคัญยิ่ง!”
สวี่ชิงได้ยินแล้วใจสั่นสะท้าน
“ไม่ทราบว่าตามหาฐานะอย่างไร”
ตอนนี้คนตัวเล็กในแผ่นหยกได้ใจหาใดเปรียบ กล่าวอย่างจองหอง “ไม่บอกเจ้าหรอก!”
(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)
