บทที่ 1155 ทะเลบุปผาแห่งนั้น
“ท่านแม่…”
สวี่ชิงมองทะเลทรายเบื้องหน้า ฟังคำที่แว่วมาของผู้นำเซียนจี๋กวงที่อยู่ข้างหน้า
อาจเป็นการกระทบทางกาย อาจเพราะนัยซ่อนแฝงของ 2 คำนี้
จิตสำนึกเขาเกิดคลื่นรำลึกโดยไม่รู้ตัว
เบื้องหน้าเขามีแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์กับเมืองเป็นเอกปรากฏ
เมืองเป็นเอกจากความทรงจำ บิดามารดาตามภาพจำ
ความงดงามจากความจำ รวมถึงฝนโลหิตยากซ่านสลายนั่น
เขานึกถึงบิดามารดาตัวเอง
อาจเพราะเดินทางผ่านภูผาธารามากมาย อาจเพราะผ่านเรื่องราวมากเกินไป ปัจจุบันยามสวี่ชิงนึกถึงบิดามารดาตน เขากลับพบว่าเหลือเพียงเค้าร่าง
แต่ความอ่อนโยนแผ่ซ่านจากเค้าร่าง ถือเป็นภาพประทับซึ่งภูผาธารา เรื่องราว ประสบการณ์ใดก็ไม่อาจลบเลือน
สลักลงในใจเขาชั่วนิรันดร์
คล้ายยามคนเราไม่อาจยืนยันความตาย คนสุดท้ายที่เราเห็นคือใคร
แต่เมื่อมาถึงโลกนี้ สิ่งที่ล้อมรอบย่อมเป็นบิดามารดา
“ท่านแม่…” สวี่ชิงพึมพำ
ขณะเดียวกันร่างกายที่จิตสำนึกเขาอาศัย ตอนนี้กำลังเผยความจำเจ้าของร่างตามสัญชาตญาณ
ในความทรงจำมารดาเป็นภาพเลือนราง จำได้ไม่ชัดเจน…
คล้ายความทรงจำของสวี่ชิง
ตอนนี้ทั้ง 2 ขานรับกัน
การขานรับดั่งคลื่นสะเทือน ปั่นป่วนจิตใจ กระทบกาลเวลา ไหวกระเพื่อมทอดยาวเหนือทะเลทราย
กลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเลทราย
เสียงผู้นำเซียนจี๋กวงสะท้อนก้องกลางทะเลทรายกาลเวลา
“ข้ากับมารดาเจ้า รู้จักกันที่บ้านเกิด”
“นางเป็นศิษย์น้องข้า ถือเป็นศิษย์คนที่ 7 ของปู่เจ้า”
“ตอนนั้นแม้ว่าบนฟ้ามีตะวันจันทรา แต่กลับไม่เหมือนปัจจุบัน”
ผู้นำเซียนจี๋กวงก้าวเดินพลางกล่าวเสียงเบา
คำพูดเขาเหมือนกล่าวกับสวี่ชิง ทั้งคล้ายหวนรำลึกกับตัวเอง
กลิ่นอายบนตัวกึกก้องตามเสียง เสริมด้วยประสบการณ์ ทั้งหวนรำลึกบางส่วน
“บ้านเกิดเมื่อตอนนั้น ความจริงเป็นเพียงหนึ่งในแดนเล็กนับไม่ถ้วนที่ถูกเทพจำกัดเขตแดนบนวงแหวนที่ 5 นี้”
“การใช้ชีวิตที่นั่นต้องเทิดทูนเทพ ถูกเทพเห็นเป็นทาส ใช้ชีวิตท่ามกลางกระดูกขาว”
“ดังนั้นแม้แต่ตะวันจันทราเหนือศีรษะก็เป็นเทพ กล่าวอย่างถูกต้องคือแสงตะวันจันทรารุกรานทั่วแดนเล็ก”
“เหล่าองค์ท่านเอ่ยนามเทพสูงสุดทั่วแดนเล็ก นั่นคือลัวอินกับเหมิงเยี่ยน”
“ช่วงเวลานั้นช่างเจ็บปวด แต่ด้วยมีมารดาเจ้าอยู่ สำหรับข้าแล้วนับเป็นความสุข”
ผู้นำเซียนจี๋กวงเสียงอ่อนโยน กล่าวพึมพำเบาๆ
สวี่ชิงเดินตามหลัง รับฟังเงียบๆ
เขารู้ว่าสิ่งที่ผู้นำเซียนจี๋กวงต้องการตอนนี้คือแค่รับฟัง
“พวกเราฝึกบำเพ็ญด้วยกัน เติบโตมาพร้อมกัน จากนั้นค่อยเจอจิ่วอั้น”
ผู้นำเซียนจี๋กวงส่ายศีรษะ ความหวนรำลึกเข้มข้นขึ้น
“ตอนนั้นนิสัยจิ่วอั้นไม่ต่างจากปัจจุบันนัก เขาชอบความเงียบ ชอบสังเกต ชอบบันทึก”
“มารดาเจ้าเรียกเขาว่าอาลักษณ์ เขาเห็นด้วยกับคำเรียกนี้ ต่อจากนั้นจึงเรียกตัวเองว่าอาลักษณ์หลายปี”
“ซื่อนัก”
ผู้นำเซียนจี๋กวงแย้มยิ้ม
“เวลาล่วงเลยไปเช่นนี้…”
“เรื่องที่เกิดขึ้นภายหลัง เจ้าอ่านตำราประวัติศาสตร์ก็ทราบแล้ว”
“ช่วงปลายประวัติศาสตร์เทพ ใต้การนำทัพของปู่เจ้า แดนเล็กทั่ววงแหวนที่ 5 ก่อสงครามกับเทพเจ้า”
“ศึกนั้นดุเดือดหาใดเปรียบ…”
“เจ้าเกิดตรงช่วงเวลานั้น แต่ข้ากับมารดาเจ้าไม่อยากให้โลกที่เจ้าเห็นคือความอลหม่าน ดังนั้นจึงผนึกเจ้าไว้”
“ทั้งตกลงกันว่ารอสงครามสิ้นสุด เมื่อโลกใบนี้เปลี่ยนเป็นงดงามค่อยคลายผนึกเจ้า ให้ฟ้าดินที่เจ้าเห็นครั้งแรกงดงาม สงบสุข ไม่มีเทพเจ้า”
“ให้เจ้ามีชีวิตที่ดี”
เสียงผู้นำเซียนจี๋กวงดังก้องทะเลทรายกาลเวลา
แต่น้ำเสียงเจือความปวดร้าวยามหวนรำลึก
“สุดท้ายสงครามต่อเนื่องนานหลายปีค่อยจบสิ้น พวกเราที่เป็นผู้บำเพ็ญเด่นผงาด กำราบเทพที่เดิมสูงส่งเหนือผู้อื่น”
“ตะวันจันทราบนฟ้าสลายไป สับเปลี่ยนเป็นหยินหยางแห่งเต๋าของพวกเรา”
“ทว่า… ข้างกายข้าปราศจากเงาร่างหนึ่งชั่วนิรันดร์”
“มารดาเจ้าสิ้นชีพแล้ว”
สวี่ชิงฟังเงียบๆ
เห็นชัดว่าเป็นเรื่องคนอื่น ไม่ว่าเป็นผลกระทบทางกายหรือความรู้สึกร่วมจากจิตสำนึกเขา ทั้งหมดทำให้สวี่ชิงสัมผัสถึงความโศกเศร้าจากเจ้าของร่างกับผู้นำเซียนจี๋กวง
“ส่วนข้าหลับใหลไปด้วยเหตุบางอย่าง”
“การหลับครั้งนี้ถึงหมื่นปี”
“เมื่อข้าตื่นขึ้น ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว บัญญัติกาลอวกาศมีขีดจำกัดเช่นกัน…”
“3,333 ปี นี่คือข้อจำกัดกาลอวกาศของทุกวงแหวนทั่วจักรวาลนี้”
“ดังนั้นครั้งผนึกเจ้ามีข้ากับมารดาเจ้า แต่เมื่อคลายผนึกเจ้ามีเพียงข้า”
เสียงทุ้มต่ำล่องลอยกลางฟ้าดิน ฝีเท้าผู้นำเซียนจี๋กวงชะงักไป
ทะเลบุปผาแห่งหนึ่งสะท้อนเข้าสู่สายตาสวี่ชิง
นั่นคือทะเลซึ่งเหมือนแดนมายา ดอกกล้วยไม้งามหลากสีนับไม่ถ้วนเบ่งบานกลางทะเลทราย
งดงามอย่างยิ่ง
ยากจินตนาการว่ากลางทะเลทรายมีดอกกล้วยไม้มายมายเช่นนี้
อย่างน้อยวันนั้นเมื่ออนาคต ยามมาถึงทะเลทรายแห่งนี้ สวี่ชิงก็ไม่เคยเห็น
คล้ายเป็นความลับเก็บซ่อนตรงส่วนลึกทะเลทราย
เมื่อสอดส่องสายตาไป เห็นชัดว่าดอกกล้วยไม้เหล่านี้มีลักษณะและสีสันงดงามนานัปการ บ้างเหมือนผีเสื้อร่ายรำ บ้างเหมือนกระเรียนเซียนสยายปีกคิดโบยบิน แต่ละดอกล้วนส่งกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์
โดยเฉพาะตอนนี้ เมื่อสวี่ชิงกับผู้นำเซียนจี๋กวงมาถึง คล้ายมีแสงแดดผ่านชั้นเมฆบางเบาสาดส่องทะเลดอกกล้วยไม้ เส้นแสงสีทองอบอวล เสริมความลึกลับชวนเพ้อฝันแก่ทะเลบุปผาหลายส่วนโดยไม่รู้ตัว
ทั้งมีลมพัดแผ่วเบา ทะเลบุปผาพลิ้วไหว
ราวกับห้วงฝัน
ในความรางเลือนเหมือนมีเซียนคนหนึ่ง จ้องมองพ่อลูกคู่นี้กลางทะเลบุปผา
ส่งเสียงพึมพำแผ่วเบา เผยรอยยิ้มอ่อนโยน
ผู้นำเซียนจี๋กวงมองทะเลบุปผา มองเซียนตามภาพจำแล้วยิ้มรับ
ยิ้มพลางก้าวเดินถึงขอบทะเลบุปผา คุกเข่าหยิบเมล็ดพันธุ์บางส่วนออกมาจากอก
ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้สูงส่งแห่งอนาคตซึ่งมีอำนาจล้นฟ้าบนวงแหวนที่ 5 ไม่ใช่ผู้นำเหล่าเซียนที่มีพลังปราณสะท้านฟ้า เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่จมอยู่กับความทรงจำช่วงสูญเสียภรรยา
เขาปลูกเมล็ดพันธุ์พวกนั้นบนทะเลทราย
พวกมันย่อมเบ่งบาน
“ในนามมารดาเจ้ามีคำว่าหลัน (กล้วยไม้) ทั้งนางค่อนข้างชอบดอกกล้วยไม้เซียนด้วย”
“ดอกไม้นี้สัมผัสกลิ่นอายเทพไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะแห้งเหี่ยวรวดเร็ว… แต่ดอกไม้ชนิดนี้ ในแดนเล็กของพวกเราเห็นชัดว่ากระจายตัวต่างพื้นที่ แต่มันกลับไม่เคยสาบสูญ”
“ต่อให้แห้งเหี่ยวก็เบ่งบานอีกครั้ง”
“ดังนั้นพวกเราเคยฝันใฝ่ เมื่อสงครามสิ้นสุด หลังจากทุกอย่างเปลี่ยนเป็นงดงามค่อยหาสถานที่หนึ่ง ปลูกกล้วยไม้เซียนจนเป็นทะเล เบ่งบานนานปี”
“หลายปีนี้ทุกครั้งเมื่อข้ามาจะปลูกไว้บางส่วน”
“กลายเป็นทะเลอย่างแท้จริงช้าๆ”
ผู้นำเซียนจี๋กวงยิ้มกล่าวพึมพำ ใช้ฝ่ามือสัมผัสตรงที่ฝังเมล็ดอย่างนุ่มนวล
จากนั้นค่อยนั่งด้านข้าง มองทะเลบุปผา ไม่เอ่ยวาจาอีก
แต่รอยยิ้มบนหน้าอ่อนโยนกว่าเดิม
สวี่ชิงมองทั้งหมดนี้ เดินมาข้างกายผู้นำเซียนจี๋กวงเงียบๆ นั่งลงเป็นเพื่อนเขา มองทะเลบุปผาเช่นกัน
เวลาล่วงเลยช้าๆ
เมื่อขอบฟ้าเหลือบแสงอัสดง ผู้นำเซียนจี๋กวงค่อยกล่าวเสียงเบา
“เจ้าเติบใหญ่แล้ว กำลังจะแต่งงาน”
“อนาคตเมื่อข้าไม่มีเวลา เจ้าจงจำไว้ว่าต้องมาที่นี่ทุกปี ปลูกกล้วยไม้ให้มารดาเจ้า”
“ให้ที่นี่มีทะเลบุปผาชั่วนิรันดร์”
สวี่ชิงสับสนในใจ
เขาทราบว่าอีก 1 เดือน ผู้ตายไม่ใช่แค่ผู้นำเซียนจี๋กวงตรงหน้า แต่รวมถึงเจ้าของร่างที่ตนมาอาศัยด้วย
ดังนั้นทะเลกล้วยไม้แห่งนี้ ในอนาคตย่อมไม่มีกล้วยไม้อีก
นี่อาจเป็นสาเหตุที่เขาเดินผ่านทะเลทรายครั้งนั้นแล้ว แต่กลับไม่เห็นทะเลบุปผาใด
ทะเลบุปผาแห่งนี้แห้งเหี่ยวตามกาลเวลานานแล้ว
แต่เขายังพยักหน้า
ผู้นำเซียนจี๋กวงแย้มยิ้ม ยกมือลูบหัวสวี่ชิงอย่างเห็นได้น้อยนัก
“เจ้าต้องจำประโยคหนึ่งไว้…”
“บิดามารดาไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนเจ้าทั้งชีวิต บุตรธิดาไม่อาจอยู่ข้างกายเจ้าได้ตลอด มีเพียงคู่ฝึกเต๋าของเจ้าเท่านั้น… นั่นคือคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเจ้าชั่วชีวิต”
“ดังนั้นต้องปกป้องนางดีๆ อย่าเหมือนข้า…”
“เสียคนรักของข้าไป”
ขณะกล่าวผู้นำเซียนจี๋กวงหยัดร่างขึ้นมองสวี่ชิง
“ยังจำนิทานรัตติกาลที่ข้าเคยบอกเจ้าตอนเด็กได้หรือไม่”
สวี่ชิงพยักหน้ากล่าวเสียงเบา “เมื่อรัตติกาลมาเยือน อย่าไปหาท่าน”
ประโยคนี้ฝังลึกในความทรงจำของนายน้อยจี๋กวง หยั่งรากลึกหาใดเปรียบ
ในความทรงจำของเขา ผู้นำเซียนจี๋กวงไม่ได้เอ่ยคำนี้แค่ครั้งเดียว
ทำให้สวี่ชิงนึกถึงเงาสะท้อนด้านล่างทะเลสาบน้ำแข็ง…
ทั้งจากความทรงจำทุกครั้งที่ผู้นำเซียนจี๋กวงเผยตัวคือช่วงฟ้าสว่าง
ผู้นำเซียนจี๋กวงยิ้มพยักหน้า มองแสงอัสดงใกล้ลาลับตรงขอบฟ้า
“ฟ้าจะมืดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”
ขณะกล่าวผู้นำเซียนจี๋กวงก้าวไปข้างหน้า
ฟ้าดินเลือนราง
ครู่ต่อมาทะเลทรายกับทะเลบุปผาหายไป
สวี่ชิงปรากฏตัวในตำหนักน้อย สถานที่เหมือนก่อนออกเดินทางทุกประการ
คล้ายว่าประสบการณ์นี้เป็นเพียงภาพมายา
ถึงขั้นว่าเงาร่างผู้นำเซียนจี๋กวงก็หายไป
มีเพียงห้วงนภา…
ก่อนหน้านี้เมื่อสวี่ชิงจากไปฟ้ายังสว่าง
ตอนนี้ราตรีมืดมิดกลับมาเยือน
รัตติกาลปกคลุมผืนดิน
จันทร์กระจ่างเด่นนภา
…
ตอนนี้ถ้ำใต้ดินลึกลับแห่งหนึ่งด้านล่างวังเซียน
โคมตะเกียงส่องสว่าง
ผู้นำเซียนจี๋กวงกำลังเดินหน้าทีละก้าว
แต่ทุกแห่งที่ก้าวผ่าน แสงตะเกียงด้านหลังเขาทยอยมอดดับ
เมื่อรัตติกาลบนโลกภายนอกมาเยือน ชุดขาวบนตัวเขาเปื้อนสีดำช้าๆ กระทั่งย้อมเป็นชุดดำถ้วนทั่ว
ความอ่อนโยนบนหน้าถูกความเหี้ยมเกรียมชั่วร้ายเข้ามาแทน
ตัวเขาสั่นเทาเล็กน้อย แต่ฝีเท้ายังมั่นคง
สุดท้ายค่อยเดินมาถึงส่วนลึกของถ้ำใต้ดิน
ก้าวเข้าห้องขังที่ปิดสนิท
เมื่อก้าวเข้าไป โซ่เหล็กที่สร้างจากอักขระนับไม่ถ้วนพลันปรากฏ พันรอบตัวเขา เสริมพลังผนึกอย่างต่อเนื่อง
ประกายแสงซ่านสลาย มืดสนิทชั่วพริบตา
ในห้วงมิติมืดมิด มีเพียงเสียงครวญต่ำลึก รวมถึงเสียงกระชากโซ่เหล็กดังก้องต่อเนื่อง
(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)
