ตอนที่ 1197

แวะมาเก็บหนี้

“ไท่หยางจื่อ! เจ้าเป็นหนี้ข้า! ถึงเวลาต้องจ่ายแล้ว!!”

“…เจ้าเป็นหนี้ข้า! ถึงเวลาต้องจ่ายแล้ว!!”

“…ถึงเวลาต้องจ่ายแล้ว!!”

โลกที่อยู่ในภูเขาไท่หยางดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยคำพูดนับไม่ถ้วนของเมิ่งฮ่าว ทั้งหมดนั้นถูกตะโกนออกไปในเวลาเดียวกัน ทำให้ภูเขาสั่นสะท้านพื้นดินสั่นสะเทือน ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนต่างก็ตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง

ที่น่าประหลาดใจมากที่สุดก็คือ คำพูดที่เขากล่าวขึ้นมาเหล่านั้น…

แทบจะในทันที ผู้ฝึกตนนับร้อยบินออกมาจากส่วนลึกของภูเขาลูกหนึ่ง ที่อยู่ภายในโลกภูเขาไท่หยางแห่งนี้ด้วยโทสะ

“มาทวงหนี้?”

“ใครบังอาจมาสร้างความวุ่นวายในภูเขาไท่หยาง!?”

“ช่างไร้มารยาทนัก!”

ศิษย์ทั้งหมดมุ่งหน้าตรงมายังทิศทางของเมิ่งฮ่าว อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกมันจะมาได้แค่ครึ่งทาง ผู้ฝึกตนคนแล้วคนเล่าจดจำได้ว่าเขาคือใคร และสีหน้าพวกมันก็สลดลง

“เมิ่งฮ่าว…บัดซบ คาดไม่ถึงว่าเป็นมัน! เจ้าเมิ่งฮ่าวที่ตระหนี่ถี่เหนียว!”

“เมิ่งฮ่าวสามารถกำจัดเทียนอวิ๋นซ่างเหรินไปในการต่อสู้ และยังมีเวทแห่งเต๋าที่น่ารังเกียจทำให้ผู้คนต้องกลายเป็นหนี้มัน ถ้าจะให้ไปตอแยมันข้าขอตายดีกว่า!”

“แค่ก แค่ก ที่แท้ก็คือพี่เมิ่งฮ่าวนี่เอง เข้าใจผิดแล้ว, เข้าใจผิดแล้ว…” โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย กลุ่มคนเหล่านั้นรีบหันหลังจากไปในทันที

พวกมันจดจำเขาได้ และรู้ว่าเขาเป็นคนที่มีนิสัยเช่นไร เป็นผู้ที่น่ากลัวจนไม่มีใครกล้าจะมาช่วยเหลือไท่หยางจื่ออีก

จริงๆ แล้ว แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่รู้ว่า ตนเองมีชื่อเสียงมากแค่ไหนในขุนเขาทะเลที่เก้า เห็นได้ว่าผู้ฝึกตนทั้งหมดรู้จักเขา และพยายามที่จะหลีกเลี่ยงเขา เป็นเรื่องธรรมดาที่ใครก็ตามถ้าไปมีเรื่องกับเขา…ก็จะจบลงด้วยความยากจนข้นแค้นโดยสิ้นเชิง

เสียงร้องตะโกนของเมิ่งฮ่าวดังก้องไปมาอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งภูเขาไท่หยางอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดตรงภูเขาไฟโบราณมากที่สุดของภูเขาไท่หยาง ผู้ฝึกตนที่เป็นผู้อาวุโส หรือแม้แต่ปรมาจารย์ก็ลืมตาอันเย็นชาของพวกมันขึ้นมา เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ กลุ่มคนเหล่านี้มีศักดิ์ฐานะที่สูงส่งเป็นอย่างยิ่ง และมีชีวิตอยู่มานานหลายปีมากแล้ว ด้วยเช่นนั้นพวกมันจึงไม่พอใจต่อคนรุ่นเยาว์เช่นเมิ่งฮ่าว

เวลาเดียวกันนั้น…ตรงส่วนลึกสุดภายในภูเขาไฟขนาดใหญ่ลูกหนึ่ง มีบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งนั่งขัดสมาธิเข้าฌาณอยู่ เปลือยร่างครึ่งท่อนบน และผิวกายทุกส่วนก็เปล่งประกายเป็นแสงสีแดงออกมา เห็นได้ชัดว่าประกอบไปด้วยพลังอันน่ากลัว เส้นเลือดเขียวโผล่ขึ้นบนผิวหนังเลื้อยไปมาคล้ายมังกร และดูเหมือนว่ามีพลังที่พร้อมจะปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อกำลังก่อตัวอยู่ภายในร่าง

บนหน้าผากของบุรุษหนุ่มผู้นี้ มองเห็นเครื่องหมายที่คล้ายดวงตะวันอยู่หนึ่งดวง

นี่ก็คือ…ไท่หยางจื่อ!

มันคือหนึ่งในผู้ถูกเลือกมากมาย ที่โดดเด่นขึ้นมาในท่ามกลางประวัติศาสตร์อันยาวนานของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาไท่หยาง และมีพรสวรรค์ที่น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง นอกจากนี้ก่อนหน้ามันก็มีผู้ฝึกตนมากมายที่มีนามไท่หยางจื่อ ในแง่ของการฝึกตนแล้ว มันได้ทะลวงผ่านขีดจำกัดแบบดั้งเดิมของผู้ฝึกตนไปแล้ว ตอนนี้มันอยู่ในจุดสูงสุดของอาณาจักรเซียน แต่ในความเป็นจริงมันสามารถจะต่อสู้กับขั้นกลางของอาณาจักรโบราณได้อย่างง่ายดาย!

เซียนเช่นนี้เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยากเย็นยิ่งในขุนเขาทะเลที่เก้าอย่างแท้จริง!

ขณะที่ไท่หยางจื่อนั่งขัดสมาธิสูดลมหายใจเข้าออกอยู่นั้น เสียงของเมิ่งฮ่าวก็ดังก้องไปมาคล้ายกับเสียงฟ้าผ่า ดังก้องมาถึงส่วนลึกที่สุดของโลกแห่งภูเขาไท่หยาง ภูเขาไฟทั้งหมดสั่นสะเทือน ปะทุเป็นลาวาและกลุ่มควันพุ่งออกไป ทำให้ท้องฟ้าของภูเขาไท่หยางกลายเป็นสีดำไปอย่างรวดเร็ว

ไท่หยางจื่อลืมตาขึ้นมาในทันที ขณะที่ภูเขาไฟของมันก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน

“เมิ่งฮ่าว!” ไท่หยางจื่อกัดฟันแน่นด้วยโทสะ ไม่เคยคาดคิดว่าเมิ่งฮ่าวจะมายังภูเขาไท่หยาง และกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาได้จริงๆ

การแสดงตัวขึ้นมาในบ้านของไท่หยางจื่อ และเรียกร้องให้จ่ายหนี้ ทำให้มันรู้สึกเสียหน้าไปโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดว่ามันไม่ได้เป็นหนี้เมิ่งฮ่าวเช่นนี้จริงๆ เหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพราะมันถูกบังคับ แน่นอนว่ามันไม่อาจจะต่อสู้กับเมิ่งฮ่าวได้ ดังนั้นมันจึงพยายามจะอดทนต่อสถานการณ์เช่นนั้น แต่ตอนนี้เมิ่งฮ่าวกลับมายังภูเขาไท่หยางเพื่อทวงหนี้จริงๆ

ไท่หยางจื่อแหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา พื้นฐานฝึกตนของมันปะทุเป็นพลังขึ้นมา และบินขึ้นมาจากปากปล่องภูเขาไฟพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า ร้องคำรามออกมาจนคล้ายกับเป็นเสียงฟ้าผ่า “เมิ่งฮ่าว เจ้ามันมากเกินไปแล้ว!!”

จากตำแหน่งที่เมิ่งฮ่าวอยู่ตรงด้านนอกประตูเคลื่อนย้ายทางไกล เขาสามารถได้ยินเสียงของไท่หยางจื่อ และใบหน้าก็เปล่งประกายขึ้นด้วยความยินดี สิ่งที่เขาหวาดกลัวมากที่สุดก็คือการไปทวงหนี้ แล้วพบว่าไม่มีใครอยู่บ้าน ตอนนี้เมื่อเขารู้ว่าไท่หยางจื่ออยู่บ้าน ก็คิดว่าตนเองช่างโชคดีนัก

เมิ่งฮ่าวหัวเราะเป็นเสียงดังขึ้น เดินตรงไปหนึ่งก้าวและกลายเป็นลำแสงเจิดจ้าพุ่งฝ่าอากาศตรงไปยังไท่หยางจื่อ อย่างไรก็ตามขณะที่ใกล้เข้าไป

เสียงแค่นเย็นชาก็ดังก้องออกมาจากภูเขาไฟที่อยู่ข้างเคียง และหัตถ์ยักษ์ก็ปรากฏขึ้นทำท่าคว้าจับตรงมายังเมิ่งฮ่าว

“หยุดได้แล้ว เด็กน้อย! ลงมาให้กับเหล่าฟู!” เสียงแค่นนั้นดังก้องไปมา และหัตถ์ยักษ์ก็บดขยี้ลงมาจากท้องฟ้าตรงมายังร่างเมิ่งฮ่าว ดูเหมือนว่าหัตถ์นั้นจะเต็มไปด้วยกฎธรรมชาติที่อยู่ในบริเวณนั้น ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างบิดเบี้ยวไปมา

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเย็นชา แทนที่จะถอยไปทางด้านหลัง เขากลับกระแทกไปที่หัตถ์ยักษ์นั้นโดยตรง ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกไป และหัตถ์ยักษ์นั้นก็พังทลายไป เมิ่งฮ่าวยังคงลอยตัวอยู่ในกลางอากาศ ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แม้แต่น้อย

“ให้ข้าลงไป? ทำไมเจ้าถึงไม่ขึ้นมา!” เขายื่นมือขวาออกไป ทำท่าคว้าจับตรงไปยังภูเขาไฟที่ด้านล่าง

พื้นดินสั่นสะท้านและภูเขาไฟก็สั่นสะเทือน ขณะที่เงาร่างสกปรกร่างหนึ่งถูกฉุดดึงขึ้นไปในอากาศ เป็นชายชราที่อยู่ในวงจรอันยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรโบราณ มีสีหน้าตกใจโดยสิ้นเชิงขณะที่จ้องมองมายังเมิ่งฮ่าว เสียงแค่นเย็นชาได้ยินออกมามากขึ้นจากภูเขาไฟที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น ขณะที่ชายชราอีกสี่คนปรากฏตัวขึ้น ทุกคนต่างก็อยู่ในวงจรอันยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรโบราณทั้งสิ้น พลังของพวกมันพุ่งทะยานขึ้นไป สร้างเป็นภาพที่น่าตื่นเต้นขณะที่บินออกมาสะกดข่มเมิ่งฮ่าวไว้

“ใช้พวกมากมารุมข้า?” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ โบกสะบัดมือขวาออกไป ทำให้นักรบศิลาโผล่ออกมาจากถุงสมบัติ ขยายขนาดใหญ่ขึ้นในทันที กวัดแกว่งกระบี่ขนาดใหญ่ม้วนกวาดออกไปในอากาศ ทำลายภูเขาไฟไปหนึ่งลูกก่อนที่จะแทงลงไปบนพื้น จนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างรุนแรง

เมื่อผู้อาวุโสอาณาจักรโบราณแห่งภูเขาไท่หยางรับรู้ได้ถึงพลังการโจมตีของนักรบศิลา สีหน้าพวกมันก็สลดลง และถอยไปทางด้านหลังในทันที

ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่โลหิตก็พ่นกระจายออกมาจากปากพวกมัน และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“เสมือนเต๋า!!”

“นั่นคือผู้พิทักษ์แห่งดินแดนบรรพบุรุษตระกูลฟาง! มันเคยเข้าร่วมต่อสู้ในตอนที่ตระกูลจี้รุกรานดาวตงเซิ่ง!!”

ขณะที่พวกมันถอยไปทางด้านหลัง นักรบศิลาก็มองไปรอบๆ และพลังของมันก็พุ่งทะยานขึ้นไป เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ และสายลมขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นมา กลิ่นอายเสมือนเต๋าของนักรบศิลากระจายเต็มอยู่ในภูเขาไท่หยาง

กลิ่นอายนั้นทำใหสีหน้าของศิษย์ภูเขาไท่หยางทั้งหมดต้องสลดลง และร่างกายก็สั่นสะท้าน กลิ่นอายอันบ้าคลั่งของพื้นฐานฝึกตนเสมือนเต๋าเป็นสิ่งที่พวกมันไม่อาจจะต่อสู้ด้วยได้อย่างง่ายดาย

ผู้แข็งแกร่งเสมือนเต๋าใดๆ ก็ตาม ต่างก็เป็นที่หวาดกลัวของคนทั่วไป แต่สิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดก็คือ นักรบศิลาสามารถจะระเบิดเป็นพลังของเสมือนเต๋าออกไป…โดยที่ไร้ขีดจำกัดของอายุขัย

ไท่หยางจื่ออ้าปากค้าง และจิตใจก็เริ่มเต้นรัวขึ้นมา มองไปยังเมิ่งฮ่าวและนักรบศิลาขนาดใหญ่ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา ในที่สุดก็เริ่มถอยไปทางด้านหลัง แต่ก็ยังไม่รวดเร็วเท่าเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวพุ่งไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปคว้าจับไท่หยางจื่อไว้

“ไท่หยางจื่อ เจ้าต้องจ่ายหนี้ข้า วันนี้!!”

“เจ้ามันไร้ยางอาย, เมิ่งฮ่าว! ข้าไม่เคยเป็นหนี้เจ้า!!” ไท่หยางจื่อแผดร้องออกมาด้วยโทสะ ใช้สองมือขยับร่ายเวท ทำให้ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา และพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

“ข้าพิสูจน์ได้! ตั๋วสัญญาของเจ้าอยู่นี่! แล้วเจ้าจะกล้าปฏิเสธความจริงได้อย่างไร!?” เมิ่งฮ่าวต่อยหมัดออกไป ส่งผลให้ไท่หยางจื่อลอยไปทางด้านหลัง พร้อมกับโลหิตที่พ่นกระจายออกมาจากปาก เมิ่งฮ่าวกำลังจะพุ่งไปโจมตีอีกครั้ง แต่เสียงที่เย่อหยิ่งของชายชราก็ดังก้องไปทั่วในบริเวณนั้น

“ต่อให้บิดาเจ้ามา มันก็ยังต้องปฏิบัติต่อเหล่าฟูด้วยความเคารพและเรียกเหล่าฟูว่าผู้อาวุโส การที่เจ้ามายังภูเขาไท่หยางและกระทำผิดอย่างร้ายแรงเช่นนี้ ก็ไม่อาจจะหลบหนีจากการถูกลงโทษได้”

“ข้าคงต้องเป็นตัวแทนบิดาเจ้าเพื่อช่วยอบรมแล้ว ถ้าพวกเราไม่สั่งสอนความถูกต้องให้แก่เจ้าแต่เนิ่นๆ ในไม่ช้าเจ้าคงจะทำให้ตนเองต้องถูกสังหารไป” เมื่อเสียงนั้นดังก้องออกมา ภูเขาไฟที่ดูเก่าแก่โบราณตรงจุดที่อยู่ห่างไกลออกไปปะทุขึ้นมา และสัญลักษณ์เวทนับไม่ถ้วนที่ส่องประกายระยิบระยับก็ถูกพ่นกระจายออกมา บุรุษวัยกลางผู้หนึ่งบินออกมา ยืนอยู่บนกระแสของกลุ่มควันและเถ้าถ่านของลาวา

เมื่อคนผู้นั้นโผล่ออกมา ท้องฟ้าก็พลุ่งพล่านปั่นป่วน อากาศรอบๆ ตัวมันกลายเป็นทะเลแห่งเปลวไฟ กระจายกลิ่นอายแก่นแท้ออกมา

บุรุษผู้นี้คือหนึ่งในสามผู้แข็งแกร่งอาณาจักรเต๋าแห่งภูเขาไท่หยาง!!

เท่าที่มันคิด ไม่ว่าเมิ่งฮ่าวจะมายังที่แห่งนี้ด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม แต่เขาก็น่าจะแสดงความเคารพและกล่าวด้วยวาจาที่สุภาพและน่าฟัง ถ้าเป็นเช่นนั้นภูเขาไท่หยางก็คงไม่จำเป็นต้องปฏิเสธที่จะส่งมอบหินลมปราณบางส่วนออกไป เพื่อแก้ปัญหาให้กับไท่หยางจื่อ

แต่เมื่อเมิ่งฮ่าวมาแสดงตัวและกระทำการด้วยท่าทีที่สุดจะทานทนได้เช่นนี้ ในความคิดของมัน ต่อให้เมิ่งฮ่าวจะมีความแข็งแกร่งมากไปกว่านี้ ก็คงไม่อาจจะทำอะไรกับผู้ฝึกตนในอาณาจักรเต๋าได้ แม้แต่สิ่งที่เกิดขึ้นบนดาวหนานเทียนเมื่อเร็วๆ นี้ ก็เนื่องมาจากค่ายกลสังหารดาวหนานเทียนเท่านั้น

หลังจากที่มันกล่าวจบ บุรุษวัยกลางคนก็ชี้นิ้วตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

“ข้าเรียกร้องให้เต๋าของข้าปลดปล่อยเวทแห่งสวรรค์ออกมา ผูกมัดร่างเด็กผู้นี้ไว้และเผามันด้วยเปลวไฟ!” พร้อมกับเสียงที่กล่าวขึ้นมาอย่างราบเรียบของมัน ทะเลแห่งเปลวไฟที่ด้านหลังมันระเบิดพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว กลายเป็นปากขนาดใหญ่ที่อ้ากว้างขึ้นเพื่อกลืนกินเขาลงไป

“ช่างเป็นภูเขาไท่หยางที่ดีจริง ข้ามาเพื่อทวงหนี้ ซึ่งเป็นสิทธิ์อันชอบธรรมของข้า แต่สุดท้ายเจ้าเด็กผู้นี้ก็ไม่ยอมรับว่าเป็นหนี้ข้า และผู้ใหญ่ก็ไม่ยอมจะพูดคุยกันด้วยเหตุผล?” เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมือออกไปด้วยโทสะ ทำให้แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ระเบิดออกไปในทะเลแห่งเปลวไฟของบุรุษผู้นั้น ทะเลแห่งเปลวไฟนี้กระจายเต็มไปครึ่งท้องฟ้าด้วยเช่นกัน และพุ่งตรงไปยังปรมาจารย์อาณาจักรเต๋าอย่างบ้าคลั่ง

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกไป ขณะที่ทะเลแห่งเปลวไฟทั้งสองปะทะเข้าหากันและจากนั้นก็กระจายหายไป

เมิ่งฮ่าวคำรามเป็นเสียงทุ้มต่ำอยู่ในลำคอ แต่จากนั้นก็ก้าวเดินตรงไป ทำให้พลังพุ่งขึ้นมา ขณะที่พุ่งร่างตรงไปยังปรมาจารย์อาณาจักรเต๋า ใบหน้ามันซีดขาวและดวงตาก็เบิกกว้าง พลังของเมิ่งฮ่าวทำให้มัน…ประหลาดใจไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อศิษย์ภูเขาไท่หยางมองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ พวกมันต่างก็อ้าปากค้าง แม้แต่ดวงตาของไท่หยางจื่อก็ยังต้องเบิกกว้างขึ้น และจิตใจกำลังหมุนคว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกมันได้เห็นด้วยสองตาของตนเองว่าพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวมีความแข็งแกร่งมากเช่นไร

“ไท่หยางจื่อ…เจ้าจะจ่ายหนี้ข้าหรือไม่!?!?” เมิ่งฮ่าวเดินไปเป็นก้าวที่สอง และพลังก็พุ่งขึ้นไป ทำให้กระจายเป็นความรู้สึกที่คล้ายอำนาจแห่งสวรรค์ปกคลุมไปทั่วทั้งโลกแห่งภูเขาไท่หยาง